Lekha Books

நகரத்திற்கு எதிராக, நகரத்தின் நாகரிகத்திற்கு எதிராக, நகர வாழ்க்கைக்குப் பகட்டு உண்டாக்குகிற செல்வச் செழிப்புமிக்க அமைப்புகளுக்கு எதிராக அவனுக்குள் கோபம் உண்டானது. வேலையின்மையும் மார்க்ஸிஸமும் ஆணவம் என்ற மிருக குணமும் சேர்ந்து அவனுடைய கோபத்தை அதிகமாக்கின.

ஆர்யன், அக்னி சர்மன் ஆகியோரின் வாரிசு தனக்கு நகரத்தில் யாரும் இல்லை என்ற எரிந்து கொண்டிருந்த நெருப்பில் எண்ணெயைப் போல விழ, தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. சமஸ்கிருதப் பண்டிதனும், கணித விஞ்ஞானியும், தத்துவச் சிந்தனையாளனுமான அய்க்கர மடத்தைச் சேர்ந்த தேவதத்தன் திருமேனி எதுவும் இல்லாமல் யாரும் இல்லாமல் புறக்கணிக்கப்பட்டு வேலை இல்லாதவனாக நகரத்தில் அலைந்து திரிந்தான். வேலை இல்லாத காரணத்தால் சிந்திப்பதற்குத் தாராளமாக நேரம் கிடைத்தது. சிந்தனை கொள்கைகளாக மாறின. கொள்கைகள் மனதில் கிலேசங்களாக உருமாறின.

சொந்த ஊர் நகரத்தைவிட அவனுக்குச் சிறந்ததாகத் தெரிந்தது. பட்டினி கிடந்தாலும், புகழை இழந்துவிட்டிருந்தாலும் அய்க்கர மடத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றாலே ஊரில் ஒரு தனி மதிப்பு இருந்தது. அய்க்கர மடத்தைச் சேர்ந்த திருமேனியின் மகன் கிராமத்து வழிகளில் இறங்கி நடந்தால், நான்கு ஆட்கள் இப்போதுகூட தங்களின் மேற்துண்டை இடுப்பில் கட்டி மரியாதையுடன் ஒதுங்கி நிற்பார்கள். அதுதான் அந்தஸ்து! இங்கு அது நடக்கவே நடக்காது. தெருவைப் பெருக்கிச் சுத்தம் செய்யும், காதுகளில் கண்ணாடி தொங்கட்டான்கள் அணிந்த, ரவிக்கை அணியாமல் சிவப்பு நிறப் புடவை மட்டும் அணிந்திருக்கும், வெற்றிலை எச்சிலில்கூட தமிழை வாந்தி எடுக்கும் துப்புரவு செய்யும் பெண்கூட அவனுக்கு மரியாதை தரமாட்டாள்.

அய்க்கர மடத்தைச் சேர்ந்த தேவதத்தன் திருமேனிக்கு நகரம் அவ்வளவாகப் பிடிக்கவில்லை. நகரத்தில் அவன் யார்? வேலை தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கும் எத்தனையோ மதராஸ் மலையாளிகளில் அவன் ஒருவன். அவ்வளவுதான். ஆர்யன் திருமேனியின் வாரிசுக்கு இந்த விஷயத்தில் எதிர்ப்பு உண்டாகலாமா?

தெரு விளக்குகள் எரிந்து கொண்டும், புகை வண்டிகள் அலறிப் பாய்ந்து கொண்டும் இருந்த இரவு நேரங்களில் வீட்டின் முன்னாலிருந்த ஒடுகலான தெருவில் நின்றுகொண்டு தேவதத்தன் தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டான்:

“என் முகம் எங்கே?”

பதில் கிடைக்கவில்லை. முகத்தைக் காணவில்லை. தரையில், தெருவில் விழுந்து கிடந்த, கறுத்த, சிறிய நிழலை மட்டும் அவன் பார்த்தான்.

தன்னுடைய இழக்கப்பட்ட முகத்தை நினைத்து தேவதத்தன் கவலைப்பட்டான்.

இரக்கத்தின் அறிகுறியே இல்லாமல் நகரம் பற்களைக் காட்டி இளித்தது. நகரத்துடனும் இரவு வேளையுடனும் கொண்ட கோபத்தைச் சகித்துக் கொள்ள முடியாமற் போனபோது தேவதத்தன் வீட்டிற்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டான். தன்னுடைய அறைக்குள் சென்று உட்கார்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தான்.

படித்தபோது புத்தகங்களின் தாள்களிலிருந்து மார்க்ஸும் லெனினும் இறங்கி வந்தார்கள். மாவோ இறங்கி வந்தார். சிவப்பு நிறக் கொடியைப் பிடித்திருந்த தொழிலாளர்கள் வர்க்கம் இறங்கி வந்தது. அவர்களின் தலைவன்தான் தான் என்பதை தேவதத்தன் உணர்ந்தான். ஆர்யன் திருமேனிக்கு மட்டுமல்ல; மார்க்ஸ், லெனின், மாவோ ஆகியோரின் வாரிசு கூடத்தான் தான் என்பதையும் அவன் உணர்ந்தான். அய்க்கர மடத்தின் இளம் வாரிசான அவன் அந்தக் கொடியைக் கையில் பிடித்தால் மட்டுமே ஆர்யனின் இல்லத்திற்கு நவீன உலகத்தில் இடம் கிடைக்கும்.

தொலைந்து போன தன்னுடைய முகத்தைத் திரும்பவும் பெற இந்த ஒரே வழிதான் இருக்கிறது என்பதையும் தேவதத்தன் புரிந்து கொண்டான்.

ஆனால், எப்படி, எங்கிருந்து அதைத் தொடங்குவது?  தனியாக, ஒரு ஆள் மட்டும் கொடியைப் பிடித்துக் கொண்டு தெருவில் இறங்கினால், உடன் வர ஆட்கள் கிடைப்பார்களா? புகழ்பெற்ற முன்னோர்களின் வழித் தோன்றல்கள்தான் கொடியைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு நடக்கிறார்கள் என்பது தெரிந்தால்தானே மக்கள் அவனைப் பின்பற்றி நடப்பார்கள்? அவனுக்குத் தெரிந்த மலையாளிகளுக்குக் கூட அவனுடைய குடும்ப வரலாறு முழுமையாகத் தெரியாது என்பதுதான் உண்மை.

வேலை தேடி மதராஸுக்கு வந்து, வெயிலையும் மழையையும் சகித்துக் கொண்டு, தெருவில் நடந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பிச்சைக்காரன் என்றுதான் ஆட்கள் அவனைப் பற்றி நினைப்பார்கள்.

நாராயணனுக்கும் உண்ணி சங்கரனுக்கும் அதைவிட அதிக மதிப்பு கிடைக்கிறது. அதற்கு காரணம் – அவர்களுக்கு வேலை இருக்கிறது என்பதுதான். விடுமுறை நாட்களில் அவர்களைத் தேடி நண்பர்கள் வந்தார்கள். அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு போனார்கள். அவர்களுக்குப் பொழுதைப் போக்க எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருந்தன. கேரள சமாஜத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் அவர்களுடன் பேசினார்கள். வீட்டிற்கு வரும் ஆட்கள் பரிதாபத்தை வெளிப்படுத்துகிற மாதிரியோ சடங்குக்காக என்பது மாதிரியோதான் அவனுடன் பேசினார்கள்.

“வேலை ஒண்ணும் கிடைக்கலயா?”

“இப்படி உட்கார்ந்திருந்தால் போதாது. கஷ்டப்பட்டு நடக்கணும். அப்படின்னாத்தான் வேலை கிடைக்கும்.”

“டைப் ரைட்டிங் படிக்கணும்.”

“இப்படியே எவ்வளவு நாட்களா இருக்குறது?”

“ஊருக்குத் திரும்பிப் போறது நல்லது.”

தேவதத்தனுக்கு அவர்கள் சொன்னதைக் கேட்டு கோபம் வந்தது. அவன் அதைக் கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக் கொண்டான்.

ஒரு வேலை கிடைக்கட்டும். அதற்குப் பிறகு அவர்களுக்குப் பதில் கூறலாம். ஆனால், வேலை கி்டைக்கவில்லை.

தேவதத்தன் வேலைக்காகக் காத்திருந்து ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். அவனுடைய மனதில் புரட்சி சிந்தனை வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

இறுதியில், நீண்ட ஆழமான தவத்தின் கடைசி கட்டத்தில் கூட்டை உடைத்துக் கொண்டு தேவதத்தன் வெளியே குதித்தான். சிறகுகளைக் குடைந்து விரித்தான். வீசிப் பறந்தான்.

மலையாளிகளின் காதுகளில் வண்ணத்துப் பூச்சி பறக்கும் சத்தம் கேட்டது.

“ஒரே வழி மார்க்ஸ்தான். நம்மைச் சுற்றிலும் இருக்கும் மனிதர்கள் கஷ்டப்படுவதைப் பார்க்கிறீர்கள் அல்லவா? ஒண்ணு... வேலை கிடைக்காது. அப்படி வேலை கிடைச்சா, பட்டினி கிடைக்கறதுதான் பலன். இந்த நிலை மாறணும். மாற்றியே தீரணும்.”

முறையற்று மீசை வளர்த்திருந்த கூர்மையான முகத்தில் ஆவேசம் முழுவதையும் திரட்டி வைத்துக் கொண்டு மூக்கை விறைத்துக் கொண்டு தேவதத்தன் ஆட்களிடம் பேசினான். பலரும் அவன் பேசியதைக் கேட்டார்கள். சிலர் மிகவும் கவனமாகக் கேட்டார்கள். சிலர் தலையை ஆட்டினார்கள். சிலர் எதிர்த்தார்கள். பெரும்பாலானோர் அதை நிராகரித்தார்கள்.

வாய்ப்பு கிடைக்கும்போதெல்லாம் தேவதத்தன் சொன்னான். உறக்கத்திலும் அவன் மார்க்ஸிஸத்தைக் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

“புரட்சி செய்யணும். மனிதர்களை ஒன்று சேர்க்கணும்.”

இரவு நேரங்களில் அவன் கோஷம் போடுவதைப் பற்றி ஆட்கள் புகார் சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள். வீடு வாடகைக்கு எடுக்க உதவின வெங்கிட்டராமன் என்ற அய்யர்தான் முதலில் புகார் சொன்னவன்.