Lekha Books

ஆசைக்கிளி சுவருக்கு அப்பால் வந்து நின்று அந்தப் பாட்டைக் கேட்டது.

இந்தக் காதல் நாடகத்தை மிகவும் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சமையல்காரன் கேசவன்குட்டி. அவன் அதைப் பற்றி வாய் திறக்காமல் இருக்க, உண்ணி சங்கரன் அவனுக்கு லஞ்சம் தந்தான்.

கோழி வளர்த்தல் தொடங்கியது ஒருவிதத்தில் நல்லதாகப் போய்விட்டது. அதனால் அண்ணன் என்ற சாட்சி அங்கு இல்லை. தேவதத்தன் பெரம்பூரிலேயே தங்கிவிட்டான். கோழிகளுடன் ஆள் இல்லாமல் இருக்க முடியாது. வேறு ஆட்கள் கோழி வளர்ப்பு பற்றி எதுவும் தெரியாதவர்கள். நாராயணனும் அங்கு போய் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று மனதிற்குள் விருப்பப்பட்டான் உண்ணிசங்கரன்.

அந்தத் தன்னுடைய ஆசை நடக்கவில்லையே என்று அவன் கவலைப்பட்டான்.

செலவு அதிகம் ஆகாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக வேப்பேரியிலிருந்து பெரம்பூருக்குச் சாப்பாடு கொண்டு செல்வதற்கான ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. காலையில் வேலைகளை முடித்துவிட்டு நாராயணனும் உண்ணியும் அலுவலகத்திற்குப் புறப்படும்போது தேவதத்தனுக்குச் சாப்பாடு எடுத்துக் கொண்டு கேசவன் குட்டி பெரம்பூருக்குச் செல்வான். சாயங்காலம் சாப்பாடு எடுத்துக் கொண்டு போவது பெரும்பாலும் நாராயணனாக இருக்கும். அது உண்ணிக்கு மிகவும் வசதியாகிப் போனது.

காதலுக்கான பாதை எளிதாகிவிட்டது.

ஒரு கனவு செயல்வடிவத்திற்கு வந்தது குறித்து மிகுந்த சந்தோஷப் பெருவெள்ளத்தில் நீந்தித் துடித்துக் கொண்டிருந்தான் தேவதத்தன்.

அவன் தன்னுடைய வாழ்க்கையை கோழிகளுக்கு அர்ப்பணித்தான். காலையில் எழுந்து பால் கலக்காத காபி குடிப்பதற்கு முன்பே அவன் கோழிகளுக்குத் தீவனம் கொடுத்தான். தினமும் அவன் கோழிகளைச் சோதித்துப் பார்ப்பான். ஏதாவது ஒரு கோழிக்குச் சிறிய ஒரு வாட்டம் இருப்பது தெரிந்துவிட்டாலும், அவன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிடுவான். என்ன சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு உடனடியாக மருந்தைக் கலந்து தீவனம் கொடுக்க ஆரம்பித்துவிடுவான்.

பகல் நேரம் முழுவதும் அவன் கோழிகளை கவனம் செலுத்தி பார்ப்பான். அவற்றைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருப்பான். அவற்றுடன் விளையாடுவான். அவற்றுடன் பேசுவான்.

ஒரு விஷயத்தை அவன் உறுதியான குரலில் சகோதரர்களிடம் சொன்னான்:

“கோழி வளர்த்தல் மூலம் கிடைக்குற பணத்தை நம்ம செலவுக்கு எடுக்கவே கூடாது. அதை அந்தத் தொழில்லயேதான் போடணும். அப்போத்தான் கோழிப் பண்ணை வளரும்.”

“சரிதான்...”- மற்ற இரண்டு திருமேனிமார்களும் தலையை ஆட்டினார்கள்.

“கோழி மனிதர்கள் மாதிரியேதான்...”- தேவதத்தன் சொன்னான்: “அழும்... சிரிக்கும்... அதற்கும் நோய், மரணம் எல்லாம் இருக்கத்தான் செய்யுது.”

அந்தத் தொழிலில் நிபுணனான தேவதத்தன் கூறும்போது அதைத் தெரியாத மற்ற இருவரும் அவன் கூறுவதை வெறுமனே கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். தலையை ஆட்டினார்கள்.

திருமேனிமார்களுக்குப் பைத்தியம்தான் பிடித்திருக்கிறது என்று பொரிஞ்ஞுவைப் போன்றவர்கள் கூறிக் கொண்டு நடந்தார்கள்.

“ஒண்ணு முழு பைத்தியம்... அதனாலதான் இப்படியொரு காரியத்துல இறங்கியிருக்காங்க. அதை என்னால புரிஞ்சிக்க முடியுது. வேலை கிடைக்கல. அதுதான் விஷயமே. மற்ற ரெண்டு பேருக்கும் வேலை இருக்குதே! பிறகு எதற்கு இந்த நோய் வந்து பிடிச்சது? அதுதான் புரிஞ்சிக்க முடியாத விஷயமா இருக்கு”- பொரிஞ்ஞு சொன்னான்.

தேவதத்தனுக்குப் பைத்தியக்கார திருமேனி என்றும், கோழித் திருமேனி என்றும் அவர்கள் பெயர் வைத்தார்கள்.

நாராயணனையும் உண்ணி சங்கரனையும் அவர்கள் கிண்டல் பண்ணினார்கள். தேவதத்தன் அந்தச் சாதாரண மனிதர்களின் கூட்டத்தில் அகப்பட்டுக் கொள்ளவே இல்லை.

நாராயணன் எதையும் கண்டு கொள்ளாதது மாதிரி இருந்தான்.

உண்ணி சில நேரங்களில் கோபத்துடன் சொன்னான்: “அது எங்களோட விஷயம். உங்களுக்கு அதுல என்ன வேணும்?”

“எங்களுக்குத் தேவை முட்டை”- அவர்கள் சொன்னார்கள்.

உண்ணி கடுமையான குரலில் சொன்னான்:

“சும்மா இருடா. வாய்க்கு வந்ததையெல்லாம் பேசிக்கிட்டு இருக்காதே.”

எனினும் உண்ணி நாராயணனிடம் புகார் கொன்னான்:

“இது ஒரு பெரிய தலைவலியா இருக்கே! எல்லாரும் என்கிட்ட சொல்றாங்க...”

தேவதத்தன் தன் சகோதரர்களுக்கு தைரியம் தந்தான்:

“நீங்க அதைப் பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம். எந்த ஒரு விஷயமாக இருந்தாலும் ஆரம்பத்துல இப்படித்தான் இருக்கும். கொஞ்ச நாட்கள் போகட்டும். அப்போ நாம யாருன்னு காட்டுவோம். இப்போ எதையும் காதுல வாங்காம இருக்குறது மாதிரி காட்டிக்கிறதுதான் நல்லது!”

“அதுவும் சரிதான்”- சகோதரர்கள் சொன்னார்கள்.

அவர்கள் அப்படிச் சொன்னாலும், உள்ளுக்குள் சந்தேகம் இருக்கத் தான் செய்தது. எஞ்சியிருந்த சந்தேகம் முழுமையாக இல்லாமற்போனது முதல் முட்டை வியாபாரத்தின்போதுதான்.

முட்டை விற்று கிடைத்த கரன்ஸி நோட்டுகளுடன் ஒரு மாலை நேரத்தில் வேப்பேரியிலிருந்த வீட்டிற்குள் நுழைந்து, கையிலிருந்த நோட்டுகளை மேஜைமீது எறிந்து, ஆணவக் குரலில் தேவதத்தன் சொன்னான்:

“பாருங்க... வருமானம் உள்ள வியாபாரம் இதுன்றதை... குற்றம் சொல்றவங்க வரட்டும் நான் யார்ன்றதைக் காட்டுறேன்.”

நாராயணனும் உண்ணி சங்கரனும் விமர்சனம் செய்து கொண்டிருந்த மனிதர்களை தைரியமாக நேருக்கு நேர் சந்தித்தார்கள். அந்தச் சமயத்தில்தான் ஊரிலிருந்து கடிதம் வந்தது. நாராயணனுக்குத் திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டிருக்கிறது. உடனே புறப்பட்டு வரவேண்டும்.

யாரெல்லாம் போவது என்பது குறித்து ஆலோசனை நடைபெற்றது.

“என்னால வர முடியாது”- தேவதத்தன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்: “கோழியை விட்டுப் போனால் வேலை நடக்காது.”

“எனக்கு விடுமுறை இல்லை”- உண்ணியும் பின் வாங்கினான். அவனுடைய பிரச்சினை உண்மையாகப் பார்க்கப் போனால் விடுமுறை இல்லை. நாராயணன் ஊருக்குப் போய்விட்டால், சில நாட்களுக்கு அவன் சுதந்திரமாக இருக்கலாம். தன் விருப்பப்படி காதலிக்கலாம்.

நாராயணன் தான் மட்டும் தனியே போவது என்று முடிவெடுத்தான்.

தம்பிமார்கள் அண்ணனை வழியனுப்பி வைத்தார்கள்.

புகை வண்டி புறப்பட்டுச் சென்றதும் தேவதத்தன் சொன்னான்:

“எனக்கு நிறைய வேலைகள் இருக்கு. நீ பெரம்பூருக்கு வர்றியா?”

“இல்ல... எனக்கும் நிறைய வேலைகள் இருக்கு!”

உண்ணி வேகமாக வீட்டை நோக்கிப் பறந்தான். அங்கு போய்ச் சேர்ந்தவுடன் ஒரு குறிப்பை எழுதி சுவரின் மேற்பகுதி வழியாக அந்தப் பக்கமாக எறிந்தான்.

‘அண்ணன் ஊருக்குப் போயிருக்கிறார். இரண்டு வாரங்கள் கழித்துதான் வருவார்.’

சிறிது நேரம் சென்றதும், பதில் குறிப்பு கிடைத்தது.

‘நான் வருவேன். பின்னாலிருக்கும் கதவைத் திறந்து வைக்கவும்.’