Lekha Books

அய்யர் நாராயணனிடம் சொன்னான்: “அடுத்த திங்கள் கிழமை என் பொண்ணுக்குக் கல்யாணம். நீங்க கண்டிப்பா வரணும்.”

அறையே முழுமையாகக் குலுங்கிக் கீழே விழுவதைப் போல் இருந்தது உண்ணி சங்கரனுக்கு.

அவன் பின்னாலிருந்த முற்றத்தில் இறங்கி நின்று சோகப் பாடல்களைப் பாடினான். சுவருக்கு அப்பாலிருந்து எந்தவொரு பதிலும் வரவில்லை. அவன் பேப்பர் துண்டுகளில் எழுதி எறிந்தான். பதில் வரவில்லை.

இறுதியில் கல்யாணத்திற்கு முந்தின நாள் ஒரு குறிப்பு கிடைத்தது:

‘நீ ஒரு ஆண்மகன் இல்லை’- ஒரே ஒரு வாக்கியம் மட்டும்.

விஷயம் அப்படிப் போய்விட்டதா? அப்போது கிடைத்த சந்தர்ப்பத்தைப் பாழாக்கியதுதான் அவன் செய்த தவறு. அப்படித்தானே! ‘மரியாதையாக நடந்து கொண்டதுதான் தவறு.’ உண்ணி சங்கரன் தனக்குள் கூறிக் கொண்டான். நல்லவனாக இருக்கக் கூடாது. நல்லவனாக இருந்தால் கவலைப்பட வேண்டியது வரும்.

அவன் கவலை கொண்டு சிரித்தான்.

அய்யர் மகளின் திருமண நாளன்று இரவில் உமாதேவி அந்தர் ஜனத்திற்குக் காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. நாராயணன் அதற்காகக் கவலையில் மூழ்கினான். விடுமுறை இல்லாத காலம். மனைவிக்கு உடல் நலக்கேடு.

“இது என்ன கஷ்ட காலம்...!”- அவன் சொன்னான

“நமக்குக் கஷ்ட காலம்தான்...”- உண்ணி அதை ஒப்புக் கொண்டான்.

மறுநாள் விஷயம் தெரிந்தது, முத்துவேலன் என்ற தமிழனிடம் கோழிப் பண்ணையை ஒப்படைத்துவிட்டு தேவதத்தன் வேப்பேரிக்கு வந்தான். அண்ணியை அவன் சோதித்துப் பார்த்தான். கண்கள் கலங்கியிருந்தன. மூக்கிலிருந்து நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. இலேசான காய்ச்சல் இருந்தது. மொத்தத்தில் அவன் மிகவும் தளர்ந்து போய் காணப்பட்டாள்.

சோதனை செய்து பாத்துவிட்டு தேவதத்தன் தன் முடிவைச் சொன்னான்.

“அண்ணி, உங்களுக்குக் கோழி காய்ச்சல் வந்திருக்கு.”

பெரம்பூரிலிருந்து மருந்து வந்தது. உமாதேவி மருந்தைக் கொத்தித் தின்றாள்.

சாயங்காலம் நாராயணன் வந்தபோது, தம்பி சொன்னான்:

“பரவாயில்ல... கோழிக் காய்ச்சல்...”

“என்ன?”- நாராயணன் அதிர்ந்தான்.

“அதேதான்...”- தேவதத்தன் சொன்னான்: “கொஞ்ச நாட்களாகவே அண்ணி கோழிகள்கூட நெருங்கிப் பழகிக்கிட்டு இருக்காங்கள்ல...! அதுனால வந்திருக்கும். பயப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமில்ல... மருந்து கொடுத்திருக்கேன். ரெண்டு நாட்கள் ஓய்வெடுத்தால் எல்லாம் சரியாயிடும்.”

அதைக் கேட்டு நாராயணன் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டான்.

“ரெண்டு நாட்கள் நீ இங்கேயே இரு”- இறுதியில் அவன் சொன்னான்.

“எதுக்கு?”

“இவளைப் பார்க்க...”

கோழிப் பண்ணையை முத்துவேலனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு தேவதத்தன் வேப்பேரியிலேயே தங்கிவிட்டான். தன் அண்ணியை அவன் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டான்.

அண்ணி உடல் நலம் பெற்றாள். அவள் தேவதத்தனுக்கு நன்றி சொன்னாள். அவனுடைய சேவை மனப்பான்மையையும் புத்தி சாமர்த்தியத்தையும் அவள் புகழ்ந்தாள்.

8

தேவதத்தன் பெரம்பூருக்குத் திரும்பினான்.

கோழிப்பண்ணையின் வாசலை அடைந்தபோது வேகமாக சைக்கிளை மிதித்துக் கொண்டு வெளியே வந்து கொண்டிருந்த முத்துவேலனைப் பார்த்தான். அவனுடைய முகம் என்னவோ போலிருந்தது.

“என்ன? எங்கே போற?”- தேவதத்தன் விசாரித்தான்.

“உங்களைப் பார்க்கத்தான் சார்.”

“என்ன விசேஷம்?”

“சார்... நம்ம கோழி...”- முத்துவேலன் தயங்கினான்.

“என்ன? கோழிக்கு என்ன?”- தேவதத்தன் ஆவேசமானான்.

“என்னவோ தெரியல... ஒரே கவலையா இருக்கு... நிறைய கோழிங்க செத்துப் போச்சு.”

“செத்துப் போச்சா? கோழிங்களா? என் பகவதியே!”- பதைபதைப்புடன், நடுக்கத்துடன், ஆவேசத்துடன் அவன் உள்ளே வேகமாகச் சென்றான்: “வா... வா...”

முத்துவேலன் அவனைப் பின் தொடர்ந்தான்.

முதலில் சென்ற அறையில் எந்த மாறுபாடும் இல்லை. மேஜை, நாற்காலி, முட்டைக் கூடைகள் எல்லாம் ஒழுங்காக அவற்றின் இடங்களில் இருந்தன. உள்ளேயிருந்த அறைக்குள் நுழைந்த தேவதத்தன் தன் கைகள் இரண்டையும் தலையில் வைத்து திகைத்துப் போய் நின்றுவிட்டான். தன் கால்களுக்குக் கீழே பூமி நகர்ந்து போவதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். அந்த அறை நிறைய இறந்துபோன கோழிகள்! தன்னுடைய கண்களையே அவனால் நம்ப முடியவில்லை. அழகான கடந்த இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு வரை முழுமையான உடல் நலத்துடன் இருந்து கோழிகள் செத்துக் கீழே கிடக்கின்றன.

“என் பகவதியே! என்னை மோசம் பண்ணிட்டியா?” தேவதத்தன் முழுமையாகத் தகர்ந்து போய்விட்டான். இறந்துகிடந்த கோழிகளுக்கு நடுவில் அவன் உட்கார்ந்தான். இறந்த கோழிகளை எண்ணினான்.

இருபத்தேழு!

தொற்றுநோய்தான். பகவதி! மற்ற கோழிகளுக்கும் அது பரவியிருக்குமா? இறந்து கிடந்த கோழிகளைத் தாண்டி அவன் கம்பியால் ஆன வேலிக்கு அருகில் சென்றான்.

கம்பிவேலியின் கதவைத் திறந்து அவன் உள்ளே சென்றான்.

ஒரே பார்வையில் அங்கிருந்த சூழ்நிலையை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தன் கண்கள் மீதே அவனுக்குப் பகையும் வெறுப்பும் தோன்றின.

முக்கால்வாசி கோழிகள் தூங்குவது மாதிரி நின்று கொண்டிருக்கின்றன.

முத்துவேலன் மூன்று இறந்த கோழிகளைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். சாகாத கோழிகள் நோயால் பாதிக்கப்பட்டு தேவதத்தனின் அண்ணியைப்போல வாடி, சுருங்கி நின்றுகொண்டிருந்தன. அவற்றின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. மூக்கிலிருந்து நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. காய்ச்சல் இருப்பதன் அறிகுறி தெரிந்தது. அதனால் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன. தீவனம் சாப்பிடவில்லை.

“இது எப்போ கொடுத்தது?”- தேவதத்தன் கேட்டான்.

“நேத்து ராத்திரி, சார்.”

கடந்த இரவு முதல் பட்டினி.

இப்போது என்ன செய்வது? யோசித்து ஒரு முடிவுக்கும் வர முடியவில்லை. இனி மருந்து கொடுத்து பிரயோஜனமில்லை. எல்லா கோழிகளுக்கும் ஊசி போட்டாலும் பிழைக்கும் என்று கூறுவதற்கில்லை.

அவன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே ஒன்றுக்குப் பின் இன்னொன்றாக நான்கு கோழிகள் செத்து விழுந்தன.

“பகவதி! இது என்ன சாபம்?”- அவன் தன்னைத்தானே தலையில் அடித்துக் கொண்டான்: “இப்போ என்ன செய்றது?”

அவன் விடாமல் தன் தலையில் அடித்தான். இறுதியில் கம்பி வேலிக்குள், கோழிகள் இருந்த இடத்தில், தேவதத்தன் நிலைகுலைந்து விழுந்தான்.

முத்துவேலன் அலறி ஆட்களைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்தான். தேவதத்தனைத் தூக்கிக் கொண்டு போய் அறையில் படுக்க வைத்தார்கள். அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்படி இரண்டு சிறுவர்களை உட்காரச் சொல்லிவிட்டு, அவன் வேப்பேரிக்குக் கிளம்பினான்.

நாராயணன் அலுவலகத்திற்குப் போய்விட்டிருந்தான். காதல் தோல்வியைத் தொடர்ந்து உண்டான காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டு நான்கைந்து நாட்களுக்கு விடுமுறை எடுத்திருந்த உண்ணி சங்கரனும், உமாதேவி அந்தர் ஜனமும் கோழிப்பண்ணைக்குப் புறப்பட்டார்கள்.