Lekha Books

தேவதத்தன் கோழி வளர்ப்பு மையங்களைப் போய்ப் பார்த்தான். ஒரு மையத்திலிருந்து அதைவிட சிறப்பான வேறொரு மையத்தைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டான். அப்படி... அப்படி... இறுதியில் பல்லாவரத்தில் ஒரு செட்டியார் நடத்திக் கொண்டிருந்த, நகரத்திலேயே மிகவும் பெரிய கோழி வளர்ப்பு மையத்தைப் போய் பார்த்தான். சம்பளம் இல்லாத அப்ரன்டீஸாக அங்கு சேர்ந்தான்.

கோழிகளுடன் நேரடியாக அறிமுகமானான். ஆரம்பத்திலேயே அவற்றைப் பார்த்துச் சொன்னான்: “அய்க்கர மடத்தைச் சேர்ந்த தேவதத்தன். பகைவன் அல்ல நண்பன்...”

கோழிகள் அவன் சொன்னதைக் கேட்டு சிரித்தன. அவனை அவை மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றன. எந்தவிதமான உதவிகளையும் செய்யத் தயாராக இருப்பதாகக் கூறின.

தேவதத்தன் பலதரப்பட்ட கோழிகளுடனும் நெருங்கிப் பழகினான்.

நெபுகத்நெஸர், தாரியூஸ் ஆகியோரின் பரம்பரையைப் பறைசாற்றும் மத்திய ஆசியாவைச் சேர்ந்த கோழிகள், ஆங்கிலம் பேசும் ஆஸ்திரேலிய கோழிகள், ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து வந்திருக்கும் கறுப்பு நிறக் கோழிகள், மஞ்சள் நிறத்தைக் கொண்ட, மூக்கு மூலம் பேசும் சைனா கோழிகள்...

எல்லோரும் ஒரே வயிற்றில் பிறந்த சகோதரர்களைப் போல அங்கு இருந்தார்கள். அவர்கள் மத்தியில் நிலவிய சகோதரத்துவத்தையும் ஒருவரோடொருவர் காட்டிக் கொண்ட அன்பையும் பார்த்தபோது தேவதத்தனுக்கு மனிதர்களிடம் வெறுப்பு தோன்றியது.

அவன் கோழிகள் மீது அன்பு செலுத்தினான். அவற்றை வாஞ்சையுடன் தடவிக் கொடுத்தான். மிகவும் அக்கறை செலுத்தி அவற்றைக் கவனித்தான். சிகிச்சை செய்தான்.

அவனுடைய நிமிடங்கள் அவற்றைப் பற்றிய சிந்தனைகளால் நிறைந்தது.

தூங்கும்போது தன் சகோதரர்களுக்கு முன்னால் ஒரு பெரிய சத்தத்தைப் போட்டான் தேவதத்தன்.

அய்யர் பெண்ணின் மை எழுதிய கண்களை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு தூங்காமல் படுத்திருந்த உண்ணி சங்கரன் திடுக்கிட்டு எழுந்தான். அப்போதுதான் தூங்க ஆரம்பித்திருந்த நாராயணனும் எழுந்துவிட்டான்.

“என்ன இது?”- நாராயணன் கேட்டான்: “திரும்பவும் கம்யூனிஸமா?”

“கோழியைப் பற்றி...”

“கோழியைப் பற்றியா? கேட்கவே சுவாரசியமா இருக்கே”- நாராயணன் தேவதத்தனைத் தட்டி எழுப்பினான்.

“டேய்... இந்தக் கோழிகள்கூட உனக்கு என்ன உறவு?” முதலில் அதைச் சொல்லாமல் மறைக்க முயன்றாலும் இறுதியில் தேவதத்தன் தன் சகோதரர்களிடம் எல்லா விஷயங்களையும் மனம் திறந்து சொன்னான். தன் மனதில் இருக்கும் திட்டம் பற்றியும் அதை நடைமுறையில் கொண்டு வருவதற்கான சாத்தியங்களைப் பற்றியும் வழிகளைப் பற்றியும் அந்த வியாபாரத்தில் கிடைக்கக் கூடிய லாபத்தைப் பற்றியும் அவன் விளக்கிச் சொன்னான். நம்பிக்கையான குரலில் அவன் அதை விவரித்தான்.

அவர்கள் ஆலோசிப்பதாகச் சொன்னார்கள். ஆலோசித்தார்கள். பல நண்பர்களும் சந்தேகத்தை வெளிப்படுத்தினாலும், அவர்கள் கடைசியில் சம்மதித்தார்கள்.

தேவதத்தன் உற்சாகத்தால் துள்ளிக் குதித்தான்.

கோழி வளர்ப்பதற்குத் தேவையான மூலதனத்தைத் தயார் பண்ணுவதுதான் அடுத்த வேலை. நாராயணனும் உண்ணி சங்கரனும் தாங்கள் வேலை செய்யும் அலுவலகத்திலிருந்து கிடைக்கக் கூடிய முன் பணத்தை வாங்கினார்கள். அஞ்சல் அலுவலக சேமிப்புக் கணக்கில் இருந்த பணத்தையும் எடுத்தார்கள். அதுவும் போதாதென்று, கடன் வாங்கினார்கள்.

தேவதத்தன் கோழி வளர்ப்பதற்கு ஏற்ற இடத்தைத் தேடி அலைந்தான். இறுதியில் கண்டு பிடித்தான். பெரம்பூரில் சிறிய ஒரு வீடும் பெரிய ஒரு வெற்றிடமும். இடம் எடுத்தான். கம்பி வலைகள் வாங்கினான். எல்லாப் பொருட்களையும் பல்லாவரத்திலிருந்த செட்டியாரிடம் கலந்தாலோசித்த பிறகே வாங்கினான். கோழி வளர்ப்பு மையத்திற்கான ஒட்டுமொத்த நடவடிக்கைகளும் செட்டியாரின் ஆலோசனைப்படியே நடைபெற்றது. செட்டியாரிடமிருந்தே கோழிக்குஞ்சுகளை அவன் வாங்கினான்.

தேவதத்தனின் கனவு செயல்வடிவத்திற்கு வந்தது.

6

உண்ணிசங்கரனுக்கும் அய்யரின் மகளுக்குமிடையே இருந்த காதல் படிப்படியாக வளர்ந்து கொண்டிருந்த காலமது.

அவன் மாலை நேரத்தில் பின்னாலிருந்த முற்றத்தில் இறங்கி நின்று கொண்டு தமிழ்த் திரைப்படங்களில் வரும் பாட்டுகளைப் பாடிக் கொண்டிருப்பான். சுவருக்கு அப்பால் நின்று கொண்டு அந்தக் கன்னிப் பெண் அந்தப் பாடல்களைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அய்யர் இல்லாத நேரம் பார்த்து அவளும் அந்தப் பாட்டைத் திரும்பப் பாடுவாள். உண்ணி ஆங்கிலத்தில் கடிதம் எழுதி, சுவருக்கு மேலே எறிந்தான். காதல் கடிதத்தைப் படித்த அந்தக் கயல்விழியாள் உற்சாகத்தில் திளைத்தாள். தன்னையே மறந்தாள். அவளும் பதிலுக்குக் காதல் கடிதங்களை எழுதினாள். உண்ணி அவற்றைப் படித்து புளகாங்கிதம் அடைந்தான். தமிழர்களிடம் தொன்றுதொட்டுவரும் பழக்கங்களின் படி அவளுக்காக வீரச் செயல் புரியும் நிமிடத்தைக் காட்டும் சந்தர்ப்பத்திற்காக கடவுள்களிடம் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டு உண்ணி சங்கரன் இரவுகளையும் பகல்களையும் கழித்துக் கொண்டிருந்தான்.

காதல் அதிகமானபோது உண்ணி அலுவலகத்திலிருந்து தன் அண்ணனுடன் வரும் வழக்கத்தை நிறுத்தினான். அவன் ஐந்தோ பத்தோ நிமிடங்களுக்கு முன்பே அலுவலகத்திலிருந்து புறப்பட்டான். தன் காதலியின் அலுவலகத்திற்கு முன்னால் அவன் அவளுக்காகக் காத்திருந்தான். அவள் இறங்கி வந்தாள். அழகாகச் சிரித்தாள். அவளுடைய தந்தையும் அவனுடைய அண்ணனும் வரக்கூடிய பாதைகளைத் தவிர்த்து அவர்கள் சேர்ந்து நடந்தார்கள்.

அவன் அவளுடைய அழகைப் புகழ்ந்தான். தன் பற்களைக் காட்டி அந்தக் கன்னி சிரித்தாள்.

“போங்க அத்தான்” என்று கூறி தன் வெட்கத்தை அவள் வெளிப்படுத்தினாள்.

அவள் ‘அத்தான்’ என்று அழைத்தபோது அய்க்கர மடத்தின் திருமேனியின் காதும் இதயமும் குளிர்ந்தன.

அவள்மீது ஒரு சைக்கிள் வந்து மோதும்போது, தான் அவளைத் திடீரென்று காப்பாற்றும் சம்பவத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டே அந்தக் காதல் வீரன் தன்னுடைய ஒவ்வொரு அடியையும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

வீடு நெருங்கியபோது, அவர்கள் விலகி நடந்தார்கள்.

“நாம இப்படி ஒண்ணா சேர்ந்து நடந்து வர்றதையும் பேசுறதையும் யாராவது பார்த்தால்?”

“அதுனால என்ன?”- உண்ணி சொன்னான்: “என் அண்ணன்மார்கள் ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டாங்க.”

“ஆனா, என் அப்பா பார்த்தால் பிரச்சினை ஆயிடும்.”

“பரவாயில்லை... காதல்னா கட்டாயம் தடைகள் இருக்கத்தான் செய்யும்.”

“அப்பா பார்த்தால் நாம என்ன செய்றது?”

சிறிதும் தயக்கமே இல்லாமல் உண்ணி பதில் சொன்னான்:

“லைலா – மஜ்னுவின் கதையைச் சொல்ல வேண்டியதுதான்.”

“அப்பா என்னைக் கொன்னுடுவாரு.”

“நான் உன்னைக் காப்பாத்துவேன்.”

“அது போதும்...”

“பயப்படாதே...”

ஆனால், அன்றிலிருந்து காதலன் பயப்படத் தொடங்கினான். அவன் அய்யரின் உருண்டைக் கண்களை மனதில் நினைத்து நடுங்கினான்.

எனினும் காதல் தலையைப் பாடாய்ப் படுத்தியபோது அவன் முற்றத்தில் இறங்கிப் பாடினான்:

‘ரோஜா மலரே ராஜகுமாரி

ஆசைக்கிளியே அழகிய ராணி

அருகில் வரலாமா....’