Lekha Books

பலதரப்பட்ட கோழிகளைப் பற்றிய விவரங்களை அவன் சேகரித்தான். ஒவ்வொரு இனத்தின் எடை, வயது, முட்டையிடும் வயது, நோய் விவரங்கள், சிகிச்சை முறைகள் – எல்லாவற்றையும் படித்தான்.

அவனுடைய உலகம் கோழிகளின் உலகமாக மாறியது.

பலவிதப்பட்ட இனங்களைச் சேர்ந்த தீவனங்களைப் பற்றி அவன் படித்தான். எந்தத் தீவனத்தைத் தந்தால் எந்த இனக்கோழி கூடுதலாக வாழும், கூடுதலாக முட்டை இடும் போன்ற விஷயங்களைப் படித்தான். கோழிகளின் நோய்களையும் மனிதர்களின் நோய்களையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தான்.

வாரங்கள் கடந்தபோது அவன் ஒரு கோழி நிபுணராக மாறினான்.

பாதையில் இறங்கி நடந்தபோது கோழிகளைக் கண்டால் அவன் வெறித்து அவற்றைப் பார்த்தவாறு நின்றான். அருகிலிருந்த கோழிகளை அழைத்து அவற்றுக்குத் தீவனம் கொடுத்தான்.

கேசவன் குட்டி என்ற பையன் அதைப் பார்த்தான். பையன் திகைத்துப் போய்விட்டான். அவன் மற்ற திருமேனிமார்களிடம் சொன்னான்.

நாராயணன் விசாரித்தான்:

“வீட்டுல இருக்குற அரிசியை எடுத்து நீ ஏன்டா கண்டவங்களோட கோழிக்குப் போட்டே?”

“பேசாத பிராணி ஆச்சே, அண்ணே!”- ரகசியத்தை மறைத்துக் கொண்டு தேவதத்தன் சொன்னான்.

“அப்படியா? கேட்க நல்லாத்தான் இருக்கு. இங்கே மனிதர்கள் சாப்பிடுறதுக்கே அரிசி பத்தல. இந்த நிலைமையில கோழிகள் மீது கருணை...”

“அண்ணே, நீங்கதானே குடும்பத்தோட அந்தஸ்தைப் பற்றி அடிக்கடி பேசுவீங்க?”

அதைக் கேட்டு நாராயணனுக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை.

வெங்கிட்டராமன் என்ற அய்யரின் வீட்டில் பேசப்படும் விஷயம் கோழி அல்ல என்பதைத் தெரிந்தபோது உண்ணி சங்கரனுக்கு மன நிம்மதியாக இருந்தது. கோழியின் மூலமாகத் தன்னுடைய காதலியைக் கொத்துவதற்குத் தன் சகோதரன் முயற்சிப்பதாக அவன் சந்தேகப்பட்டான். சந்தேகம் தீர்ந்தபோது அவன் தேவதத்தன் பக்கம் சாய்ந்தான்.

“பரவாயில்லை, அண்ணே...”- அவன் தேவதத்தனுக்காக நாராயணனிடம் சிபாரிசு செய்தான்: “கோழிக்குத்தானே...! போகட்டும்.”

“கல் அரிசியும் பொடி அரிசியும் மட்டும்தான் கொடுக்கணும்”- தேவதத்தன் ஒரு விளக்கம் சொன்னான்.

வழியில் இறங்கி கோழிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் விஷயம் எப்போதும் பாதுகாப்பாக நடந்தது என்று கூறுவதற்கில்லை.

ஒருமுறை கீழ்ப்பாக்கத்திலிருந்த ஒரு சிறிய சந்தில் மிகவும் அழகாக இருந்த ஒரு வெள்ளை நிறக் கோழியைப் பார்த்து அப்படியே நின்றுவிட்டான் தேவதத்தன்.

அவன் ஆஜானுபாகுவாக இருந்தான். இல்லை... அவள் ஆஜானுபாகுவாக இருந்தாள். ஆஸ்ட்ரேலியன் ஒயிட் லெகானின் முகச் சாயல் தெரிந்தது. அவள் எப்படி அங்கு தனியாக வந்தாள்? தனியாக வளரவோ தனியாக நடக்கவோ செய்கிற இனமல்ல அது. அவள் அங்கு வந்ததற்கான காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்பதை நினைத்து ஒரு காரணமும் தெரியாமல் வாய் பிளந்து நின்று கொண்டிருந்தபோது, திடீரென்று கோழியின் முகத்தில் ஒரு வாட்டம் இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டான் தேவதத்தன்.

ஜலதோஷம் இருக்குமோ என்று அவன் சந்தேகப்பட்டான். அந்தக் கோழி தூங்கித் தூங்கி நின்று கொண்டிருந்தது. ஜலதோஷம் மேலும் அதிகமானால் மிகவும் ஆபத்து. உடனே ஏதாவது செய்தால்தான் அது தப்பிக்கும்.

அதற்குப் பிறகு அவன் எதையும் யோசிக்கவில்லை. அவன் மெதுவாகப் பதுங்கிச் சென்று கோழிக்குப் பின்னால் போய் நின்றான். மிகவும் கவனமாகக் கோழியின் வால் பகுதியைத் தொட்டதும், உடனே கோழி உரத்த குரலில் சத்தமிட்டதும் ஒரே நேரத்தில் நடந்து முடிந்தன.

கோழியின் சத்தத்தைக் கேட்டு அந்தச் சந்தின் ஓரத்தின் வரிசையாக வீடுகள் இருந்த கட்டிடத்தின் வாசல் ஒன்றின் வழியாகக் கறுத்து தடித்த ஒரு செட்டிப் பெண் ஒரு புயலைப் போல வெளியே பாய்ந்து வந்தாள். திகைத்துப் போய் நின்றிருந்த தேவதத்தனைப் பார்த்து அவள் சத்தமிட்டாள்:

“ஓடி வாங்க... ஓடி வாங்க... திருடன்! திருடன்! கோழித் திருடன்!”

அந்தக் கட்டிடத்தின் மற்ற வீடுகளின் கதவுகள் வழியாக மக்கள் என்ற பூச்சிகள் வேகமாக ஓடி வந்தனர்.

“திருடன்! திருடன்!”

ஆட்கள் திருமேனியைச் சுற்றிலும் நின்றுகொண்டு உரத்த குரலில் கத்தினார்கள். கைகளை ஆட்டினார்கள். மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, தனக்குத் தெரிந்த தமிழ் முழுவதையும் பயன்படுத்தி தேவதத்தன் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள முயன்றான்.

“நான் திருடன் இல்லீங்க...”

“பொய்! பொய்! கோழியைத் திருட வந்தான்! திருடன்!”- செட்டிப் பெண் உரத்த குரலில் கத்தினாள். கூடியிருந்த மக்கள் கூட்டம் அதைப் பின்பற்றியது.

தேவதத்தன் தன் கைகளைக் கூப்பினான்.

“இல்லீங்க... அந்தக் கோழிக்கு உடம்பு சரியில்ல... அதைப் பார்த்தேன் அவ்வளவுதான்.”

அவனுடைய குரல் கூடியிருந்தோர் உண்டாக்கிய சத்தத்தில் கேட்கவில்லை.

“பொய்! பொய்!”

திராவிடர்கள் கத்தினார்கள்.

“திருடன்! உதைப்போம். உயிரை வாங்குவோம். திருடன்... திருடன்...”

மக்கள் கைகளைச் சுருட்டினார்கள். குதித்தார்கள்.

இறுதியில் கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு ஆள்- முறுக்கு மீசை, சிவப்பு நிறக் கை இல்லாத பனியன், செவிக்குப் பின்னால் பீடி, கழுத்தில் துண்டு – இப்படிப்பட்ட கோலத்துடன் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு மனிதன் முன்னால் வந்தான். அவன் அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் கூட்டத்தைப் பார்த்து சொன்னான்:

“கொஞ்சம் பொறுங்க... கேட்டுப் பார்ப்போம்.”

“சரி வாத்யாரே...”- திராவிடர்கள் சம்மதித்தார்கள்.

அவன் கேள்வி கேட்டான். தேவதத்தன் அவனுடைய எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதில் சொன்னான். விஷயம் முழுவதையும் விளக்கினான்.

செட்டிப் பெண் அதற்குப் பிறகும் கத்தினாள். வாத்தியார் அவளிடம் அமைதியாக இருக்கும்படி சொன்னான். இறுதியில் அவன் தீர்ப்பு சொன்னான்.

“பாவம்! பைத்தியக்காரன்! போகட்டும்... கோழிக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னு நினைச்சானாம். பைத்தியக்காரப் பையன்!”

“சரி வாத்யாரே”- மக்கள் அவன் சொன்னத் தீர்ப்பை ஒத்துக் கொண்டார்கள்.

“போயா... போ!”- தேவதத்தனுக்கு உத்தரவு கிடைத்தது.

அவன் நடந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் மக்கள் என்ற பூச்சிகள் உரத்த குரலில் கத்தின:

“பைத்தியம்! பைத்தியம்!”

இப்படிப்பட்ட விரும்பத்தகாத சம்பவங்கள் சில நேரங்களில் நடந்திருக்கின்றன. ஆனால், அந்தச் சம்பவங்கள் எவற்றாலும் தேவதத்தனைத் தன்னுடைய முடிவிலிருந்து சிறிது கூட அகன்று நிற்கச் செய்ய முடியவில்லை.

அவன் கோழி வளர்க்கும் இடங்களைத் தேடி நடந்தான். அந்த விஷயத்தில் அவனால் நிறைய விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இனிமேல் அவனுக்குத் தேவை நடைமுறை அறிவுதான்.