Lekha Books

அய்யர் குளித்தான். திருநீறு அணிந்து வேட்டியைத் தாராகக் கட்டினான். கசங்கிய, கிழிந்த அரைக்கைச் சட்டையை எடுத்து அணிந்தான். காலை நேரத்தில் வீட்டிற்குள் நுழைந்து நாராயணனிடம் புகார் சொன்னான். அவன் பேசியபோது வெற்றிலையின் சிவப்பு நிறச் சாறு தெறிந்து விழுந்தது.

நாராயணன் அழைத்தான்:

“தேவதத்தா...”

“என்ன?”

“இந்த ராத்திரி நேரத்துல நீ ஏன் ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணுற? பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க உன்மேல புகார் சொல்றாங்களே!”

“தூக்கத்துலதானே? நான் என்ன செய்றது?”

“நீ அதைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டாமா?”

“கட்டுப்படுத்தணும்தான். ஆனா, முடிஞ்சாதானே? மனசு முழுவதும் நெறஞ்சிருக்கு. அது வெளியே வருது. அவ்வளவுதான். எல்லாத்துக்கும் பதில் மார்க்ஸிஸத்துல மட்டும்தான் இருக்கு.”

நாராயணனின் முகம் அதைக் கேட்டு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது. உண்ணி சங்கரனின் முகத்தில் ஒருவித வெறுப்பு தோன்றியது.

அதை தேவதத்தனால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அய்யரை திருப்திப்படுத்த வேண்டும் என்று நினைக்கிறான் உண்ணி சங்கரன். அதில் ஆச்சரியப்படுவதற்கு எதுவுமில்லை. அய்யருக்கொரு மகள் இருக்கிறாள். ஒரு அழகான பெண். டைப்பிஸ்ட். அவளுக்கும் உண்ணி சங்கரனுக்குமிடையே காதல்... பின்னாலிருக்கும் முற்றத்தில் இறங்கி, சுவர் மீது கஷ்டப்பட்டு ஏறி அவன் அவளை எட்டிப் பார்ப்பதையும், அவளுடன் பேசுவதையும் அவன் கவனித்திருக்கிறான்.

அய்யரின் கருணை அவனுக்குக் கட்டாயம் தேவைதான்.

அய்யரின் புகார் தேவதத்தனின் புரட்சி மனத்தைச் சிறிதும் குறைக்கவில்லை. சொல்லப் போனால் முன்பு இருந்ததைவிட மிகவும் அதிகமாக அது வளர்ந்தது. மலையாளிகள் அனைவரையும் பிடித்து நிறுத்தி, தேவதத்தன் கம்யூனிஸம் கற்றுத் தந்தான்.

பலரும் நாராயணனிடமும் உண்ணிசங்கரனிடமும் சொன்னார்கள்:

“இந்தப் போக்கு நல்லது இல்ல. வேலை கிடைக்கக் கூடிய வாய்ப்பு கூட இல்லாமல் போயிடும்.”

“வேலை வெட்டி இல்லாம உட்கார்ந்துக்கிட்டு அரசியல் தொடங்கியிருக்காப்ல...”

“வேலை இல்லாதவர்கள் சொல்லித் திரியிற ஒண்ணுதான் இந்த கம்யூனிஸம்...”-  சாலக்குடியைச் சேர்ந்த பொரிஞ்ஞு சொன்னான்.

தேவதத்தனுக்கு நண்பர்கள் குறைந்தார்கள். ஆட்கள் அவனைப் பார்த்ததும் தங்களின் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு நடந்தார்கள். தங்களுக்கு நிறைய வேலை இருக்கிறது என்று கூறிக் கொண்டு அவனிடம் விடை பெற்றார்கள். சிலர் வால்களைத் தூக்கிக் கொண்டு திரும்பி ஓடினார்கள். அவனுடைய சகோதரர்கள்கூட அவனை ஒரு பொருட்டாக நினைக்கவில்லை.

தூக்கம் வராமல் இரவு நேரங்களில் அவன் படுத்து இப்படியும் அப்படியுமாகப் புரண்டு கொண்டிருந்தான். ஏதாவது வழி கண்டுபிடிக்க வேண்டும். வருமானம் உண்டாக்க வேண்டும். கம்யூனிஸமாகவே இருந்தாலும், பணம் இல்லாமல் முடியாது. வருமானமில்லாதவன் கூறுவதைக் கேட்க ஆட்கள் இல்லை.

இரவுகள் வங்காள விரிகுடா கடலின் அலைகளில் இறங்கியது.

தேவதத்தன் பல வழிகளையும் பற்றி ஆலோசனை செய்தான்.

இறுதியில் கண்டுபிடித்தான். கோழி வளர்த்தல்!

5

மெரீனா கடற்கரையில் உட்கார்ந்திருந்தபோதுதான் ‘கோழி வளர்த்தல்’ என்ற எண்ணம் மனதில் உதித்தது.

கிழக்குப் பக்கம் கடல் இரைச்சலிட்டது.

மணல்மீது மங்கலான இருட்டில் படுத்திருந்த தேவதத்தன் உற்சாகத்துடன் எழுந்து உட்கார்ந்தான்.

தன்னிடம் உதித்த அந்தப் பெரிய திட்டத்தை அவன் யாரிடம் கூறுவது?

வேண்டாம். யாரிடமும் கூறாமல் இருப்பதே நல்லது. சொன்னால் ஏற்றுக் கொள்ளாத காலம். திட்டத்திற்கு விலை இல்லை. விலை உண்டாக வேண்டுமென்றால் அதைச் சொல்பவனைப் பற்றி நல்ல மதிப்பு இருக்க வேண்டும். மதிப்பு உண்டாக வேண்டுமென்றால் அவனிடம் வெளிப்படுத்தப்பட்ட திறமைகள் இருக்க வேண்டும்.

மனதில் தோன்றிய எண்ணத்தை மிகவும் ரகசியமாகக் காப்பாற்ற வேண்டும். முடிந்தவரையில் அதை வளர்க்க வேண்டும். மிகப் பெரிதாக விரிக்க வேண்டும். அதன் சிறப்புகளைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறகு ரகசியமாக சகோதரர்களிடம் மட்டும் கூற வேண்டும். கொஞ்சம் பணத்தைத் தயார் பண்ண அவர்கள் ஆயத்தமாக இருக்கும் பட்சம், வியாபாரத்தை ஆரம்பித்துவிட வேண்டும். அதற்குப் பிறகு பொரிஞ்ஞுசுவைப் போன்ற முட்டாள்களுக்குத் தன்னிடம் எந்த அளவிற்குத் திறமை இருக்கிறது என்பதைக் காட்ட வேண்டும்.

தேவதத்தனுக்குத் தன்னுடைய சொந்த அறிவு குறித்து மிகுந்த மிதிப்பு இருந்தது. அது பரம்பரை மூலம் அவனுக்குக் கிடைத்தது. ஆர்யன் என்ற முன்தோன்றிய மனிதரிடமிருந்து அவனுக்குக் கிடைத்தது அது.

கோழிகள் மனம் முழுக்க வலம் வந்து கொண்டிருந்தன. பத்து, நூறு, ஆயிரம்... கோழிகள் பெருகுகின்றன. கூட்டம் கூட்டமாக நடக்கின்றன. தீவனத்தைக் கொத்தித் தின்கின்றன. சத்தமிடுகின்றன. முட்டை போடுகின்றன. மீண்டும் தீவனத்தைத் தின்கின்றன. சத்தமிடுகின்றன. முட்டை போடுகின்றன...

அய்க்கர பிரதர்ஸ் நகரத்திலேயே மிகப்பெரிய முட்டை வியாபாரிகளாக மாறினர். இல்லாவிட்டால் எதற்கு நகரத்தில் மட்டும்? மதராஸ் மாநிலத்தில், இந்திய பெருநாட்டில், ஆசியா கண்டத்தில் எதற்கு, உலகத்திலேயே மிகப்பெரிய முட்டை வியாபாரிகளாக ஆகக் கூடாது என்று இருக்கிறதா என்ன?

அய்க்கர மடத்திற்கு இழக்கப்பட்ட செல்வமும் புகழும் திரும்பவும் வருகிறது. அதைத் தொடர்ந்து மக்களை ஆட்சி செய்ய வேண்டும்.

மனதில் உண்டான ஆவேசத்தை அடக்கி வைக்க முடியாதபோது தேவதத்தன் உரத்த குரலில் சொன்னான்:

“கோழி, கோழி, கோழி!”

“என்னங்க சார்?”- அருகில் கடந்து சென்ற, வேர்க்கடலை விற்கும் பையன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினான்.

“ஒண்ணுமில்லடா... போடா...”

அவன் சிரித்தான்: “கனவா? இல்லாட்டி... பைத்தியமா?”

சொல்லிவிட்டு அவன் சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து நடந்து சென்றான். அந்த நிமிடத்திலிருந்து தேவதத்தன் கோழியைப் பற்றி மட்டுமே சிந்தித்தான்.

பலவித வண்ணங்களைக் கொண்ட பல்வேறு இனங்களைச் சேர்ந்த கோழிகள் மனதில் வலம் வந்தன. சத்தமிட்டன. முட்டை போட்டன. சிறகடித்து நடந்தன.

தேவதத்தன் கோழிகளைப் பற்றி கனவுகள் கண்டான். அவற்றின் மென்மையான இறகுகளின் மீது தடவினான். அவற்றுக்குத் தீவனத்தைச் சிதறிப் போட்டான். கூட்டம் கூடி ஒன்றோடொன்று போட்டியிட்ட கோழிகள் தீவனத்தைக் கொத்தித் தின்றபோது அவன் மகிழ்ச்சியுடன் அதைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். கோழிக் குஞ்சுகளை அவன் தன் கையில் எடுத்தான். அன்புடன் அதைத் தடவினான். மார்போடு சேர்த்து அதை அணைத்துக் கொண்டான்.

கோழியையும் கோழி வளர்ப்பதையும் பற்றி உள்ள புத்தகங்களைத் தேடி நடந்தான். கண்டுபிடித்தான்.

மார்க்ஸிஸம் சம்பந்தமான புத்தகங்களைத் தற்காலிகமாக ஒதுக்கி வைத்தான். அதற்குப் பதிலாக கோழி வளர்ப்பு பற்றி நூல்களைப் படித்தான். பிரிட்டிஷ் கவுன்சிலுக்கும் கன்னிமாராவிற்கும் சென்று அழகாக பைண்ட் செய்யப்பட்ட, யாரும் அதிகம் பயன்படுத்தியிராத, கோழி வளர்ப்பு பற்றிய அடிப்படை நூல்களை ஆழ்ந்து படித்தான்.