Lekha Books

அதிகாலையில் கோழி கூவியது. முன்பு அய்க்கர மடத்தின் கிழக்குப் பக்க எல்லையாக இருந்த காடன்மலைக்கு அப்பாலிருந்து சூரியன் உதித்து மேலே வந்தது.

அய்க்கர மடத்தின் பெரியவரான திருமேனி தன் இறுதி மூச்சை விட்டார். அத்துடன் மடம் முழுமையான அழிவிற்கு வந்துவிட்டது.

பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னால் ஏதோ ஒரு பெரிய திருமேனிக்குச் சாபம் கிடைத்ததுதான் மடத்தின் அழிவிற்குக் காரணம் என்று மட விரோதியும் கெட்ட எண்ணம் கொண்டவனுமான கோவிந்த கணகன் கவடி போட்டுச் சொன்னான்.

ஜோதிடன் சொன்னது சரியா அல்லது தவறா என்பது தெரியாது. மடம் அழிந்துவிட்டது.

திருமேனிமார்கள் ஊரிலுள்ள ஒவ்வொரு வீடாக ஏறி இறங்கி உறவுகளில் ஈடுபட்டார்கள். அழகிகளான அச்சிமார்கள் திருமேனிமார்களை சுகத்தில் திளைக்க வைத்தார்கள். கீதா கோவிந்தத்தை உச்சரித்தவாறு மந்தாக்ராந்தத்திலும் குஸும் மஞ்சரியிலும் ஆபாச சுலோகங்களை உருவாக்கிக் கொண்டு, அச்சிமார்களின் படுக்கையறைகளில் திருமேனிமார்கள் தளர்ந்து போய்க் கிடந்தார்கள். ரம்பையைப் போன்ற அச்சிமார்களின் உதடுகளில் முத்தமிட்டபோது அச்சிமார்கள் யக்ஷிகளைப் போல இரத்தத்தைக் குடித்தபோது, சிற்றின்ப போதையின் ஆழங்களில் எச்சில் இலையைப் போல வீழ்ந்து கிடந்த திருமேனிமார்கள் இரத்தத்தையும், நீரையும், தசையையும், எலும்பையும் அச்சிகளுக்கு அர்ப்பணம் செய்தார்கள். அவற்றுடன் நிலத்தையும் வீட்டையும்.

திருமேனிமார்களை நாயர்கள் ஏமாற்றினார்கள்.

நாயர்களை மாப்பிளமார்கள் ஏமாற்றினார்கள்.

வேலையில் இறங்கியபோது மாப்பிளமார்கள் மாடுகளாக மாறினார்கள். தொப்பி மடலின் கொம்பும், தேய்ந்துபோன குளம்புகளும், கோவணத்தின் வால்களும் வந்து சேர்ந்தபோது மாப்பிளமார்கள் தோற்றத்திலும் மாடுகளாக ஆகிவிட்டார்கள்.

அவர்கள் நாயர்களை ‘அய்யா...’  என்று மரியாதையுடன் அழைத்தார்கள். நாயர்மார்கள் அதைக் கேட்டு மகிழ்ச்சியடைந்தார்கள். அப்போது மாப்பிளமார்கள் அவர்களைக் கெட்ட காரியங்களுக்குத் தூண்டினார்கள். அதற்கான சூழ்நிலைகளை அவர்கள் உண்டாக்கிக் கொடுத்தார்கள். விளக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு விலகி நின்றார்கள்.

திருமேனிமார்கள் அழிந்ததைப் போல நாயர்களும் அழிந்தார்கள்.

மாப்பிளமார்கள் பனையைப் போல வளர்ந்தார்கள். அவர்களின் மடியில் கனம் கூடியது. எனினும், தொப்பி மடலை அவர்கள் எடுக்கவில்லை. நிலத்தை விட்டு வெளியே வரவில்லை. எதையும் வீணடிக்கவில்லை.

அவர்கள் திருமேனிமார்களையும் பிள்ளைமார்களையும் புகழோ புகழென்று புகழ்ந்தார்கள். பெண்களின் இன்ப போதையில் மயங்கிக் கிடந்த அவர்களிடம் கள்ளக் கணக்குக் கூறி அவர்கள் ஏமாற்றினார்கள். கள்ளக் கணக்கு சொன்னதன் பாவம் தீருவதற்காக தேவாலயங்களைக் கட்டினார்கள். தேவாலயத்தில் மெழுகுவர்த்திகளை ஏற்றி வைத்தார்கள். கடவுளுக்கு லஞ்சம் தந்தார்கள். கடவுளுக்குத் தரகர்களாக இருந்த பாதிரியார்களுக்கு உணவு தந்தார்கள்.

கடைசியில் மடங்களுக்குச் சொந்தமான வயல்களையும் நிலங்களையும், முன்பு நாயர்மார்களுக்குச் சொந்தமாக இருந்த நிலங்களையும் வீடுகளையும் மாப்பிளமார்கள் பத்திரம் எழுதி வாங்கிக் கொண்டார்கள்.

மடங்கள் அழிந்தன. நாயர் குடும்பங்கள் அழிந்தன. அங்கு அழிவை அடையாளம் காட்டும் எறும்புகள் புகுந்தன. தானியக் கிடங்கை கரையான்கள் தின்றன. பட்டினி கிடந்த பாம்புகள் வயல்களில் ஊர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தன.

அழிவைச் சந்தித்த மடங்களின் கூட்டத்தில் அய்க்கர மடமும் சேர்ந்தது.

இறந்த பெரியவர் கடன்களை உண்டாக்கிவிட்டுச் சென்றிருந்தார். பெரியவரின் காம சக்தியின் ஜுவாலையில் மீதமிருந்தவையும் எரிந்து விழுந்தன.

ஏழை பண்டாரத்தைப் போல பந்தல் படர்ந்திருந்த ஒரு பழமையான வீடும், பாம்புகள் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் காடுகள் நிறைந்த ஒரு வயலும், சிறிது நிலமும் மட்டுமே எஞ்சி நின்றன.

பெரியவரின் இறுதிச் சடங்குகளுக்காகத் தூரத்திலிருக்கும் நகரத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்த உண்ணித் திருமேனிமார்கள் வந்திருந்தார்கள்.

பெரியவரின் பிணத்திற்கு அருகில் புதிய தலைமுறை என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திகைத்துப் போய் நின்றிருந்தது.

தாய், சித்திமார்கள், சகோதரிகள் அடங்கிய அந்தர் ஜனங்கள் இறந்த உடலைச் சுற்றிலும் கூட்டமாக நின்று வாய்விட்டு அழுதார்கள்.

இறந்துபோன பெரியவரான திருமேனியின் உடலைத் தழுவிய அச்சிமார்கள் அவருடைய பெருமைகளைப் புகழ்ந்து பேசினார்கள். நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டார்கள். உரத்த குரலில் கதறி அழுதார்கள்.

“என்ன வசதி படைத்த திருமேனியாக இருந்தார்!”

“பூவன்பழத்தின் நிறத்தைக் கொண்டவராயிற்றே!”

“இந்த மடத்தின் விளக்கு அணைந்துவிட்டது!”

“இந்த ஊரின் விளக்கு அணைந்துவிட்டது!”

முதலைக் கண்ணீர் விட்டார்கள். முதலைகள் புகழ்ந்து பாடின.

அடுத்த தலைமுறையைச் சேர்ந்த உண்ணித் திருமேனிமார்கள் மிகவும் கவலையில் மூழ்கினார்கள். அகன்ற கண்களையும் தைரியத்தையும் மூக்கு நுனியில் கோபத்தையும் ஊர் முழுக்கத் தொடர்புகளையும் கொண்டிருந்த பெரியவர் என்ற பயமுறுத்தக் கூடிய கனவு இல்லாமல் போய் விட்டது என்பதற்காக அவர்கள் கவலைப்படவில்லை. உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் பெரியவரின் மரணம் அவர்களைச் சந்தோஷம் கொள்ளச் செய்தது.

ஆனால், பிரச்சினைகள்! குடும்பத்தின் சுமை முழுவதும் உண்ணித் திருமேனிமார்களின் பறக்கும் சக்தி இல்லாத சிறகுகளின் மீது வந்து விழுந்தது. வீட்டில் ஆயிரத்தொரு பேருக்குச் சாப்பாடு போட வேண்டும். அந்தர் ஜனங்கள் உடலை விற்று விபச்சாரம் செய்வதற்கு முன்பு அவர்களை அங்கிருந்து அனுப்பி வைக்க வேண்டும்.

அது தவிர, உடனடியாகச் செய்ய வேண்டிய செலவு, செய்ய வேண்டிய ஒரு விஷயம் இருக்கிறது. இறந்துபோன பெரியவன் இறுதிச் சடங்குகளை நடத்த வேண்டும்.

உண்ணித் திருமேனிமார்கள் மாளிகைக்குள் ஆட்கள் யாரும் இல்லாத ஒரு அறையில் ஒன்று கூடினார்கள்.

எம்.ஏ. படித்துக் கொண்டிருந்த நாராயணன், பி.ஏ. படித்துக் கொண்டிருந்த தேவதத்தன், எஃப்.ஏ. படித்துக் கொண்டிருந்த உண்ணி சங்கரன்.

மூன்று பேரும் ஒருவர் முகத்தை இன்னொருவர் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள். பேந்தப் பேந்த அவர்கள் விழித்தார்கள்.

“இப்போ என்ன செய்றது?” – நாராயணன் சொன்னான்.

தேவதத்தன் திரும்ப அதையே சொன்னான்: “இப்போ என்ன செய்றது?”

உண்ண சங்கரனும் அதையே சொன்னான்: “இப்போ என்ன செய்றது?”

கரையான் அரித்த பழமையான மரக்கதவு பதில் சொல்லவில்லை. பழைய அந்தச் சுவர் அசையாமல் இருந்தது. வயலில் அலைந்து கொண்டிருந்த – பட்டினியால் பேய்க் கோலம் போட வேண்டி நேரிட்ட பரதேவதையும் வாய் திறக்கவில்லை.

திருமேனியின் பிள்ளைகள் யாரிடம் என்று இல்லாமல் தங்களுக்குள் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.

“இப்போ என்ன செய்றது?”

ஏதாவது செய்தே ஆக வேண்டும். மடத்தின் பெருமைக்கு ஏற்றபடி இறுதிச் சடங்குகளை நடத்த வேண்டும். அது மிகவும் செலவு பிடிக்கக் கூடிய ஒரு விஷயம் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

“எனினும், அந்தஸ்து...” அழகனான நாராயணன் சொல்ல வந்ததைப் பாதியில் நிறுத்தினான்.

மற்ற இரு இளம் வயது திருமேனிகளும் தங்களின் தலையைச் சொறிந்தார்கள்.