Lekha Books

காலம் கடந்து செல்ல, அவர் வழக்கம்போது என்னை வந்து பார்க்கும் அந்த வேளையில் அப்படிவராமல் இருக்க வேண்டும் என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டும் இருந்தார். படிப்படியாக எனக்கும் அந்த விஷயம் புரிந்து விட்டது. படிப்பையும் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் சிந்திப்பதையும் நீக்கி விட்டுப் பார்த்தால், அந்த தாசிப் பெண்களில் ஒருத்தியிலிருந்து நான் அவரைப் பொறுத்த வரையில் வேறுபட்டு இருந்திருப்பேனோ என்று எனக்கே சந்தேகம் உண்டானது. அதற்குக் காரணம்- அவர்களை அவருக்குத் தெரியாதே!

இவ்வளவு விஷயங்களையும் எழுதும்போது, என்னுடைய வார்த்தைகள் சற்று அதிகமான கடுமையானவையாக இருக்கின்றனவோ என்று நான் சந்தேகப்படுகிறேன். அது மட்டுமல்ல; அவற்றால் எங்களுடைய உறவைச் சரியாக வெளிப்படுத்த முடியுமென்று நான் நினைக்கவில்லை.

பல சம்பவங்களும் நடந்து முடிந்து நீண்ட நாட்கள் ஆனபிறகு, உணர்ச்சிகள் ஆறி குளிர்ந்த பிறகு, மூளையின் அறிவுரையைப் பின்பற்றி இவற்றை நான் கூறுகிறேன். அன்றைய மனதின் செயல்பாடுகளைப் பொறுத்தவரையில், இவை பாதி உண்மை ஆவதற்குத்தான் வழி இருக்கிறது. உண்மையாகவே முழுமையான மனதுடன் நாங்கள் காதலித்திருக்கிறோம். என்னைப் பொறுத்த வரையில், என் அண்ணனின் அலட்சியமான நடத்தை காரணமாக இருக்கலாம்- ஒரு ஆணின் அன்பிற்கும் இரக்கத்திற்கும் கோபத்திற்கும் ஆளாக வேண்டும் என்று நான் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தேன். அதைத் தருவதற்கு அவரும் தயங்கவில்லை. நாங்கள் எங்களை மறந்துவிட்டு நீண்ட தூரம் முன்னோக்கிச் சென்றோம்.

எதிர்காலத்தைப் பற்றி அப்போது நாங்கள் எதுவும் சிந்தித்துப் பார்க்கவில்லை என்று கூற நான் தயாராக இல்லை. ஆனால், அது அந்தச் சமயத்தில் மிகப்பெரிய ஒரு பிரச்சினையாக இல்லை என்பதுதான் உண்மை. காலப்போக்கில் இரவு நேரத்தின் தனிமையில் நான் அவரிடம் அதைப் பற்றிக் கேட்க ஆரம்பித்தேன். அந்த பதில்கள் எனக்கு சந்தோஷம் அளிப்பனவாக இல்லை. தான் ஒரு தவறைச் செய்து கொண்டிருப்பதாக அவர் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார். சுருக்கமாகச் சொல்வதாக இருந்தால், ஒரு கணவருக்கான பொறுப்புணர்வு அவருக்கு இல்லை. என் இதயம் தாங்க முடியாமல் வெடிப்பதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். தவறைப் புரிந்து கொண்ட பிறகாவது, முடிந்த வரையில் வேகமாக அதைத் திருத்திக் கொள்ளும்படி நான் பல தடவை அவரிடம் கூறினேன். அப்போதெல்லாம் நான் அடக்க முடியாமல் தேம்பித் தேம்பி அழுதிருக்கிறேன். அது எத்தனையோ தடவை திரும்பத் திரும்ப நடந்த சம்பவம்! சிறிது நேரம் அவர் அமைதியாக எதுவும் பேசாமல் படுத்திருப்பார். சகோதரி, அந்த சிந்தனைகள் எப்படிப்பட்டவையாக இருந்தன என்பது எனக்கு எப்படித் தெரியும்? பிறகு, அந்த சம்பவங்கள் எல்லாவற்றையும் முழுமையாக மறந்துவிடும் அளவிற்கு அவர் என்னிடம் விளையாடி, காதல் உணர்வு பொங்க என் மனத் சந்தோஷப்படும்படி நடந்து கொள்வார். அது போதுமே! என் சந்தேகங்கள், வேதனைகள், எல்லாவற்றையும் நான் மறந்துவிடுவேன். வாழ்க்கையின் இறுதிவரையில் பாதிக்கக்கூடிய பிரச்சினைகளெல்லாம் பின்னால் தள்ளப்பட்டு, அது ஒரு சிறிய காதல் சண்டையாக உருமாற்றம் பெறும். இறுதியில் அந்த விட்டுக் கொடுத்துப் போகும் செயல்களில் கவலைகள் அவற்றின் மேல்மட்ட அளவிலாவது மறைந்து போய்விட, நான் அவருடன் ஒட்டிக் கொண்டு உறங்குவேன்.

இப்படியே ஒரு வருடத்தைத் தாண்டி ஓடிவிட்டது. ஒரு இரவு வேளையில் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத குழப்பங்களுடன், நான் கர்ப்பமாக இருக்கும் விஷயத்தை அவரிடம் கூறினேன். ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- அதற்காக அவர் சந்தோஷப்பட்டார். ஹா! அந்த மனிதர் என்னை அழிப்பதாக இருந்தால் கூட அந்த நிமிடம் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டு மன்னிக்க என்னால் முடிந்தது. அந்த கருணைக்கு நான் எக்காலத்திலும் நன்றியுள்ளவளாக இருப்பேன் என்று அவருடைய கால இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு சத்தியம் பண்ண வேண்டும் போல எனக்கு இருந்தது. ஒரு பெண்ணைப் பொறுத்தவரையில், அவளுடைய வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய சோதனையான கட்டம் அதுதான் என்று நான் நினைக்கிறேன். தான் தாங்கிக் கொண்டிருக்கும் உயிர்சக்தியை அதன் தந்தையே மறுக்கிறார் என்றால்...! ஹா! அதற்கும் மேலாக அவளிடம் நடப்பதற்கு அதற்குப் பிறகு வேறு எதுவுமே இல்லை. திருமணம் என்ற பலவீனமான இழைக்கு இரும்புச் சங்கிலியை விட பலம் இருக்கிறது என்ற உண்மையை ஒரு பெண் உணர்வதே அப்போதுதான். அவர் புன்னகைத்துக் கொண்டே என் வயிற்றைத் தடவியபோது, நான் பெருமைக்குரிய கர்வத்தால் வானம் அளவிற்கு வளர்வதைப் போல் எனக்குத் தோன்றியது. ஒரு திருமணமாகாத பெண் என்ற சிந்தனை என்னை விட்டுப் போய் நான் நிம்மதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். எங்களுடைய காதல் உறவு பழைய மாதிரியோ அல்லது அதையும்விட ஆழமாகவோ வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

நாங்கள் திருமணம் செய்து கொள்ளாதவர்கள் என்றாலும் தம்பதிகளைப் போலத்தான் அப்போது வாழ்ந்து கொண்டிருந்தோம். என் தாயைப் பொறுத்தவரையில், தன்னைவிட படிப்பும் உலக அனுபவங்களும் கொண்ட தன் மகளுடைய வாழ்க்கையில் தன்னுடைய பழைய பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்டு வந்து திணிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கவில்லை. ஊரிலுள்ளவர்களின் எதிர்ப்பு எப்படி இருந்தாலும், அவர் என்னுடன் இருந்த காரணத்தால் அவற்றையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் இருக்கக்கூடிய மன தைரியம் இயல்பாகவே எனக்கு இருந்தது. அந்த வகையில் எனக்கு முன்னால் நின்ற பல எதிர்ப்புகளையும் ஒன்றுமில்லாமல் செய்து, நான் மன அமைதியுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன்.

எனக்குப் பிரசவம் முடிந்து அதிக நாட்கள் ஆவதற்கு முன்பே, அவர் தன் ஊருக்குத் திரும்பிச் சென்றார். இசைப் பாடம் என்பது அவரைப் பொறுத்தவரையில், ஒரு தோல்வியாக அமைந்துவிட்டது. அதற்குப் பிறகு நாங்கள் சந்தித்தது மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகுதான். முன்பு கர்ப்பிணியாக இருந்தபோதும், தொடர்ந்து தாயாக ஆனபிறகும் அவர் என்னிடம் காட்டிய அன்பையும் பெருந்தன்மையையும் அன்று நான் எப்படி நினைத்தேன் என்பதை இப்போது உறுதியான குரலில் கூற முடியவில்லை. பிறகு... அதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சகோதரி, தன்னுடைய பொறுப்பை அவர் சுய உணர்வுடன் ஏற்றுக் கொண்டார். தன் குழந்தைக்கு அவனுடைய தந்தையை நம்பிக்கையுடன் சுட்டிக் காட்டுவதற்கு என்னை அனுமதிப்பது... அவர் காட்டிய மிகப்பெரிய பெருந்தன்மையான செயல் அது!

எல்லா விஷயங்களும் நடந்து முடிந்தபோது, அவை அனைத்தும் நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்று எனக்குத் தோன்றியது. அதனால் என்னுடைய நாட்கள் அந்த அளவிற்கு இருள் நிறைந்தனவாக இல்லை. வசந்த காலத்தின் பகல் பொழுதுகளைப் போல அவை மங்கலாகவும் உற்சாகம் நிறைந்தவையாகவும் இருந்தன. அவ்வளவுதான்.