Lekha Books

"பட்டாளம்"- செல்க்காஷ் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

செல்க்காஷ் மெதுவாக துடுப்பைப் போட சொன்னபோது கவ்ரில்லாவிற்கு தயக்கமாக இருந்தது. இருட்டில் கஷ்டப்பட்டு துடுப்புப் போடும்போது, தன்னுடைய உடல் பெரிதாவதைப்போல அவன் உணர்ந்தான். அவனுடைய எலும்புகளும் நரம்புகளும் பெரிதாவதைப்போல வேதனை தந்தன. ஒரு சிந்தனை மட்டுமே அங்கு இருந்ததால் தலையும் பயங்கரமாக வலித்தது. தோலில் ஒரு சிலிர்ப்பு இருந்து கொண்டேயிருந்தது. கால்களில் ஊசி நுழைவதைப்போல் அவன் உணர்ந்தான். இருட்டுக்குள்ளே பார்த்துப் பார்த்து கண்கள் எங்கோ தூள் தூளாகச் சிதறிப்போய்விடுமோ என்று அவன் பயந்தான். இருட்டுக்குள்ளிருந்து 'நில்லுங்கள் திருட்டுப் பசங்களா' என்ற சத்தம் கிளம்பி வருவதை அவன் எந்த நிமிடமும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

செல்க்காஷ் 'பட்டாளம்' என்று சொன்னபோது கவ்ரில்லா நடுங்கிவிட்டான். பயம் அவனுடைய மனதில் எழுந்து சோர்வடைந்து நரம்புகளில் படர்ந்து பயணிக்க ஆரம்பித்தது. உதவிக்காக உரத்த குரலில் கத்தினால்என்ன என்று கூட அவன் நினைத்தான். அதற்காக அவன் வாயைக்கூட திறந்துவிட்டான். திடீரென்று சாட்டையால் தன்னை யாரோ அடித்ததைப்போல, எதையோ பார்த்துப் பயந்த அவன், தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேயே அமைதியாக அடங்கிவிட்டான்.

கறுத்த நீர்ப்பரப்பிலிருந்து நீல வெளிச்சத்தில் ஒரு வாள் உயர்ந்தது. இரவைக் கிழித்துக் கொண்டு தெரிந்த அந்த ஒளிவீச்சு வானத்திலிருந்த மேகங்களுக்குள் பிளந்துகொண்டு புகுந்தது. அந்த ஒளிவெள்ளம் ஒரு நாடாவின் வடிவத்தில் கடலின் மடிக்குள் ஓய்வெடுத்தது. அந்த வெளிச்சம் இருட்டில் மறைந்திருந்த கப்பல்களின் வடிவங்களை இருட்டின் சவக் கச்சைகளை அணிந்த மவுனத்தின் இருண்ட உருவங்களைக் கண்டுபிடித்தது. கடுமையான காற்றில் சிக்கிக் கடலில் மூழ்கிவிட்டிருந்த கப்பல்களின் பாய்மரங்களில் செய்யப்பட்டிருந்த அலங்கார வேலைப்பாடுகள் கீழேயிருந்து பார்க்கும்போது ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் கடற்பாசிகளைப்போல இருந்தன.

மீண்டும் வேறொரு திசையில் அந்த நீல வெளிச்சத்தின் கீற்று கம்பீரமாகத் தெரிந்தது. இருட்டை இன்னொருமுறை பிளந்து அது கடலின் அடிப்பகுதியை நோக்கிப் பாய்ந்தது. முன்பு பார்த்திராத கப்பல்களின் வடிவங்கள் அந்த ஒளிப்பாய்ச்சலில் தெரிந்தன.

இனி என்ன செய்வது என்று சிந்திப்பதைப்போல செல்க்காஷின் படகு கடற்பரப்பிற்கு மேலே இப்படியும் அப்படியுமாக ஆடிக்கொண்டிருந்தது. அதன் ஓட்டம் நின்றது. கவ்ரில்லா கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு படகுக்குள் கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டான். செல்க்காஷ் அவனைத் தன் கால்களால் மிதித்தவாறு திட்டினான். "டேய் முட்டாள்... அது கஸ்டம்ஸ்காரர்களின் 'க்ருயிஸர் படகு' அவங்களோட ஸ்பாட் லைட்தான் இப்போ எரிஞ்சு அணைஞ்சது எழுந்திரு. நிமிடங்களுக்குள் அவங்க நம்மைக் கண்டுபிடிச்சிடுவாங்க. உன்னோட முடிவும் என்னோட முடிவும் கடைசியில உன் கையிலன்றது மாதிரி ஆயிடப்போவுது. எழுந்திருடா பிச்சைக்கார நாயே..."

நல்ல ஒரு மிதி கிடைத்தவுடன் கவ்ரில்லா தான் முன்பு உட்கார்ந்திருந்த இடத்தில் போய் உட்கார்ந்தான். கண்களைத் திறப்பதற்கு இப்போதுகூட அவனுக்கு மிகவும் பயமாக இருந்தது. துடுப்புகளைத் தேடி எடுத்து அவன் படகைச் செலுத்த ஆரம்பித்தான்.

"மெதுவா... மெதுவா, பிசாசே. சரியான முட்டாளை நான் என்கூட அழைச்சிட்டு வந்திருக்கேன். டேய் மரமண்டை. நீ ஏன்டா பயப்படுற? ஒரு லாந்தர் விளக்கு தெரிஞ்சது, அவ்வளவுதான். பதைபதைப்பு அடையாம துடுப்பைப் போடு. அவங்க கள்ளக் கடத்தல்காரர்களைத் தேடுறாங்க. அவங்க நம்மைப் பிடிக்க மாட்டாங்க. அவங்க இப்ப ரொம்பவும் தூரத்துல இருக்காங்க"- செல்க்காஷ் வெற்றி பெற்றுவிட்ட மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னான். "நாம ஆபத்துல இருந்து தப்பிச்சிட்டோம். ஃபூ! ஒரு மரமண்டையா இருந்தாலும், நீ ஒரு அதிர்ஷ்டசாலிதான்டா."

எதுவும் பேசாமல் சத்தம்வர மூச்சுவிட்டவாறு கவ்ரில்லா படகைச் செலுத்தினான். அவ்வப்போது உயர்ந்து தாழ்ந்து கொண்டிருந்த  ஒளிப்பாய்ச்சலை அவன் வெறித்துப் பார்த்தான். அது ஒரு லாந்தர் விளக்கின் வெளிச்சம் மட்டுமே என்று செல்க்காஷ் கூறினாலும், அதை நம்ப அவன் தயாராக இல்லை. இருட்டைக் கிழித்துக் கொண்டு பாய்ந்த, கடலுக்கு வெள்ளிக்கொலுசு அணிவிக்கிற அந்த நீல வெளிச்சத்திற்கு ஏதோ ஒரு முக்கியத்துவம் இருக்கிறது என்பது மட்டும் அவனுக்குப் புரிந்தது. கவ்ரில்லாவிற்கு மீண்டும் பயம் தோன்றியது. அவன் இயந்திரத்தனமாக படகைச் செலுத்தினான். மேலேயிருந்து ஒரு ஆபத்தை எதிர்பார்த்து அவனுடைய உடலின் தசைகள் நடுங்கின. அவனுக்கு இப்போது எதன்மீதும் விருப்பமில்லை. உயிரற்ற ஒரு சாதாரண பொருளாக அவன் மாறிவிட்டிருந்தான். அந்த இரவுப் பொழுதின் கடுமை மனிதர்களிடம் சாதாரணமாகக் காணப்படும் எல்லா அம்சங்களையும் அவனிடம் இல்லாமற் செய்திருந்தது.

ஆனால், செல்க்காஷ் மிகவும் சந்தோஷத்தில் இருந்தான். இறுகிய நிலையில் இருந்த அவனுடைய நரம்புகள் மிகவும் தளர்ந்து போயிருந்தன. உடம்பெங்கும் மகிழ்ச்சி பரவியதன் காரணமாக, அவனுடைய மீசை, விரைப்பாக நின்றது. கண்களில் இனம் புரியாத ஒளி தெரிந்தது. இந்த அளவிற்கு சிரித்த முகத்துடன் இதற்கு முன்பு செல்க்காஷை அவன் பார்த்ததேயில்லை. செல்க்காஷ் சீட்டி அடித்தான். குளிர்ச்சி நிறைந்த கடற்காற்று அவனுக்குள் வேகமாக நுழைந்தது. அவன் சுற்றிலும் பார்த்தான். கவ்ரில்லாவைப் பார்த்து அவன் புன்னகைத்தான்.

நீர்ப்பரப்பில் சிறிய அலைகளை உண்டாக்கிக் கொண்டு ஒரு காற்று வீசியது. மேகங்கள் அடர்த்தி நிறைந்து காணப்பட்டன. எனினும் வானம் மேகங்களால் மூடப்பட்டிருந்தது. காற்று கடலில் இங்கும் அங்குமாக ஓசை எழுப்பியவாறு வீசிக் கொண்டிருந்தது. எனினும் ஆழமான ஏதோ ஒரு சிந்தனையில் மூழ்கியிருப்பதைப்போல மேகங்கள் அசைவே இல்லாமல் நின்றிருந்தன.

"வா... இறங்கி வா தம்பி. உன்னைப் பார்த்தா உன்கிட்ட இருந்த தைரியமெல்லாம் முழுசா போயிட்டது மாதிரி தெரியுதே. சாதாரண ஒரு எலும்புக்கூடு மாதிரி ஆயிட்டியே நீ. இனி எதுக்கு பயப்படணும்? எல்லா பிரச்சினைகளும் முடிஞ்சிருச்சு..."

ஒரு மனிதக் குரல் கேட்டதில் கவ்ரில்லாவுக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அந்தக் குரல் செல்க்காஷின் குரலாக இருந்தாலும்கூட.

"எனக்கு பிரச்சினை எதுவும் இல்லை..."- அவன் முணுமுணுத்தான்.

"ஆனா, உன்னைப் பார்க்கிறப்போ அப்படித் தோனலையே. உன் தைரியமெல்லாம் காணாமப் போச்சு. நீ ரொம்பவம் சோர்ந்து போயிட்டே. இனி நான் துடுப்பைப் போடுறேன்."

கவ்ரில்லா இயந்திரத்தனமாக எழுந்து செல்க்காஷ் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு மாறினான். செல்க்காஷ் அவனுடைய வெளிறிப்போன முகத்தையே பார்த்தான். அவனுடைய முழங்கால்கள் நடுங்கிக் கொண்டிருப்பதை அவன் கவனித்தான். அதைப் பார்த்ததும் செல்க்காஷுக்கு மேலும் அதிகமாக கவலை உண்டானது.

"வா... சந்தோஷமா இரு. நீ நல்லா வேலை செஞ்சே. அதுக்கேற்ற மாதிரி கூலியை நான் உனக்குத் தருவேன். உனக்கு இருபத்தைந்து ரூபிள்கள் கிடைக்குதுன்னு வச்சுக்கோ. அதை நீ என்ன செய்வே?"