Lekha Books

"டேய், பையா... இந்த முறை அதிர்ஷ்டம் உன் பக்கம் இருந்திச்சு. அந்த சைத்தான்மார்கள் நம்மைப் பின் தொடர்ந்திருந்தா, எல்லாம் முடிஞ்சிருக்கும். அப்படி நடந்திருந்தா, நான் முதல்ல என்ன செஞ்சிருப்பேன் தெரியுமா? உன்னை சுறா மீன்களுக்கு இரையா போட்டிருப்பேன்."

செல்க்காஷ் சாந்தமான மனிதனாகவும் தமாஷாகப் பேசக் கூடியவனாகவும் மாறி விட்டான் என்பது தெரிந்ததும் பயந்து போய் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கவ்ரில்லா அவனிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டான். "நான் போகட்டுமா? இயேசுவை மனசுல நினைச்சுக்கிட்டு என்னை விட்டுடுங்க. நான் வேற எங்கயாவது போய்க்கிறேன். நான் சரியா வலையில மாட்டிக்கிட்டேன். கடவுளை நினைச்சு என்னை போக விடுங்க. என்கிட்ட இருந்து நீங்க என்ன எதிர்பார்க்குறீங்க? எனக்கு இந்த வேலையைச் செய்ய முடியாது. இப்படிப்பட்ட வியாபாரத்துக்கெல்லாம் எனக்கு பழக்கமில்ல. முதல் தடவையா இந்த வேலையை நான் செய்யிறேன். கடவுளே... நான் வீணாப் போயிட்டேன். நீங்க என்னை எப்படி கைக்குள்ள போட்டீங்க? இது பாவம்... நீங்க இதுக்காக அதிக விலை கொடுக்க வேண்டியது இருக்கும்... அடடா... என்ன வியாபாரம்."

"வியாபாரம்?"- செல்க்காஷ் அதிகார தொனியில் கேட்டான். "என்ன வியாபாரம்?"

அந்த இளைஞனின் பயத்தைப் பார்த்ததும் செல்க்காஷூக்கு உற்சாகம் வந்தது. அதைப் பார்ப்பதில் அவனுக்கு அப்படியொரு சுவாரசியம். தான் எந்த அளவிற்கு ஒரு கொடூர உயிரினமாக இருக்கிறோம் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோதும் அவனுக்கு ஒரு சுவாரசியம் இருக்கவே செய்தது.

"இது ரொம்பவும் மோசமான வியாபாரம், சகோதரரே! கடவுள் மேல வச்சிருக்கிற அன்புக்காகவாவது என்னை தனியா விட்டுடுங்க. என்னை வச்சு நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க? சகோதரரே, நீங்க ஒரு நல்ல மனிதரே இல்ல..."

"நாவை அடக்குடா! எனக்கு நீ தேவையில்லாம இருந்திருந்தா, உன்னை நான் இங்கே கொண்டு வந்திருக்கவே மாட்டேன், புரியுதா? இனிமேல் பேசாம இரு..."

"என் கடவுளே!"- கவ்ரில்லா முணுமுணுத்தான்.

"ச்சீ... பேசாம இருடா"- செல்க்காஷ கட்டளையிட்டான்.

ஆனால், கவ்ரில்லாவால் கட்டுப்பாடாக இருக்க முடியவில்லை. அவன் மெதுவாக தேம்பி அழுதான். இறுமினான். மூக்கைச் சிந்தினான். நெளிந்தான். எனினும், ஒருவித விரக்தி ஆட்கொள்ள அவன் படகைச் செலுத்தினான். ஒரு அம்பைப் போல படகு முன்னோக்கி பாய்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. கப்பல்களின் இருண்ட வடிவங்கள் மீண்டும் தங்களைச் சூழ்வதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். கப்பல்களுக்கு நடுவிலிருந்த சிறிய இடைவெளியிலிருந்த நீர்ப்பரப்பு வழியாக மெதுவாக ஓடிய படகு அந்தக் கப்பல்களுக்கு மத்தியில் காணாமற் போனது.

"கேட்டியாடா? ஏதாவது கேட்ணும்னு தோணுறப்போ, வாயை மூடிக்கிட்டு இருக்கணும். உனக்கு உயிர் திரும்ப வேணும்னா... புரியுதாடா?"

"கடவுளே..."- கவ்ரில்லா உரத்தக் குரலில் அழுதான்: "நான் அவ்வளவுதான்."

"வாயை மூடுடா..." செல்க்காஷ் கத்தினான்.

செல்க்காஷின் கோபம் கவ்ரில்லாவிடம் எஞ்சியிருந்த மன அமைதியைக் கெடுத்தது. அச்சத்துக்கு முன்னோடியாக இருக்கும் குளிர் அவனை இறுகச் செய்தது. துடுப்புகளை நீருக்குள் செலுத்தி தியானத்தில் ஈடுபட்டிருப்பதைப் போல அவன் எந்தவிதமான சலனமும் இல்லாமலிருந்தான். அந்தத் துடுப்புகளை எடுக்க முயற்சித்தபோது அவன் பின்னோக்கி சாய்ந்தான். அவனுடைய பார்வை தன்னுடைய காலில் அணிந்திருந்த மரத்தோலால் ஆன செருப்புகள் மீது பதிந்தது.

அலைகளின் தூக்கக் கலக்கம் கொண்ட ஆனந்த நடனம் மகிழ்ச்சியுற்றதாகவும் பயமுறுத்தக்கூடியதாகவும் இருந்தது. அவர்கள் இப்போது கப்பல்களின் துறையை அடைத்துவிட்டிருந்தார்கள். கருங்கல் சுவருக்கு அப்பாலிருந்து ஆட்கள் பாட்டுப்பாடும், சீட்டியடிக்கும், நீரில் ஏதோ விழும் சத்தங்கள் கேட்டன.

"நிறுத்து..."- செல்க்காஷ் கட்டளையிட்டான். "துடுப்பைக் கீழே போட்டுட்டு சுவர்ல கையை ஊணிக்கிட்டு தள்ளு... ம்... நாசம் பிடித்த பையா..."

வழவழப்பாக இருந்த சுவர்மீது கையை ஊன்றிக்கொண்டு கவ்ரில்லா படகை நகர்த்திக் கொண்டிருந்தான். சிறிதும் சந்தேகம் இல்லாமல் படகு முன்னோக்கி நகர்ந்தது. சுவரில் சேறு படிந்திருந்ததால் படகு அதன்மீது உரசிய பிறகும், எந்தவொரு சத்தமும் உண்டாகவில்லை.

"நிறுத்து... அந்தத் துடுப்பை இங்கே தா. நான் போடுகிறேன். உன் பாஸ்போர்ட் எங்கே? அந்த மூட்டையில் இருக்கா? சீக்கிரமா அதை எடு. இங்கேயிருந்து நீ ஓடிப்போகாம இருக்குறதுக்கு அது ஒண்ணுதான் வழி. துடுப்பு இல்லைன்னாலும் உன்னால் தப்பிச்சு ஓடிட முடியும். ஆனா... பாஸ்போர்ட் இல்லேன்னா முடியுமா? இனி நீ இங்கேயே இரு. இனிமேல் ஏதாவது நீ சத்தம் கித்தம் உண்டாக்கினா, நான் உன்னை கடலுக்கு அடியில தள்ளி விட்டுடுவேன்."

இதைக்கூறிவிட்டு செல்க்காஷ் சுவர் மீது ஏறி மறைந்து போனான். கவ்ரில்லா மேலும் கீழும் மூச்சுவிட்டவாறு உட்கார்ந்திருந்தான். அந்த சிறு கிருதாவைக் கொண்ட திருடன், அவனுடைய இதயத்தில் உண்டாக்கிய வேதனை ஒரு ஆடையைப்போல மெதுவாக அவனிடமிருந்து கழன்று செல்ல ஆரம்பித்தது. இப்போது அவன் விருப்பப்பட்டால் ஓடிவிடலாம் சுதந்திரமாக சுவாசித்துக் கொண்டு. அவன் சுற்றிலும் பார்த்தான். இடதுபக்கத்தில் பாய்மரமில்லாத ஒரு கறுப்பு நிறக் கப்பல் நின்றிருந்தது. ஒரு மிகப்பெரிய சவப்பெட்டியைப் போல இருந்த அந்தக் கப்பல் யாருக்கும் தேவையில்லாததைப் போல கிடந்தது. கடலலைகள் ஒவ்வொரு முறையும் வந்து அதை மோதும் போதும் அழுகையைப் போன்ற ஒரு சத்தம் அங்கு உண்டாகிக் கொண்டிருந்தது. வழவழப்பான சுவர் இறுகிப் போய் கறுத்த பாம்பைப்போல கடலுக்கு மேலே நீண்டு கிடந்தது. அதற்குப் பின்னால் ஏராளமான கறுத்த உருவங்கள் பரவிக் கிடந்தன. முன்னால் சவப்பெட்டியை ஞாபகப்படுத்தும் கப்பலுக்கும் கற்சுவருக்கும் இடையில் இருந்த திறந்த வெளியில் மேகங்கள் சூழ்ந்திருக்கும் கடலை அவன் பார்த்தான். அடர்த்தியான அரக்கனைப் போன்று காட்சியளித்த மேகங்கள் இருட்டு வேளையில் ஒரு வித பயத்தை உண்டாக்கின. அளவுக்கு அதிகமான பாரத்தால், மனிதர்களை நசுக்கிக் கொன்றுவிடுவதைப் போல ஆகாயத்தின் வழியாக அவை மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருக்க... அவை மிகவும் இருண்டுபோய் ஒருவித ஆபத்தான சூழ்நிலையை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அதைப்பார்த்து கவ்ரில்லாவிற்கு பயம் உண்டானது. செல்க்காஷ் அவன் மனதில் உண்டாக்கிய பயத்தைவிட கடுமையாக இருந்தது அது. பயம் கவ்ரில்லாவின் நெஞ்சை இறுக்கிப் பிடித்தது. எல்லாவித எதிர்ப்பு சக்திகளையும் இழந்து, ஆணியடிக்கப்பட்ட ஒரு மனிதனைப் போல் ஆகிவிட்டிருந்தான் அவன்.

சுற்றிலும் ஒரே அமைதி நிலவிக்கொண்டிருந்தது. கடலின் இரைச்சலைத் தவிர, வேறு எந்த சத்தமும் கேட்கவில்லை. மேகக் கூட்டம் கடலுக்கு மேலே, ஆகாயத்தில் மெதுவாக நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. ஆகாயம் இப்போது இன்னொரு கடலாகத் தெரிந்தது.