Lekha Books

செல்க்காஷ் இப்போது உற்சாகமாக இருந்தான். அவன் சீட்டியடித்தான். தன் கைகளை ட்ரவுசர் பாக்கெட்டிற்குள் விட்டுக் கொண்டு தன் நடையின் வேகத்தை அவன் குறைத்தான். இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் பார்த்தவாறு தமாஷ்கள் கூறிக் கொண்டிருந்தான். காவலாளிக்கு அதே போக்கிலேயே பதிலும் கூறிவிட்டான்.

"க்ரிஷ்கா... அவங்களுக்கு உன்மேல எந்த அளவுக்கு விருப்பம்னு பார்த்தியா?" உணவு உட்கொண்ட பிறகு நிழலில் காலை நீட்டிப் படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த சுமை தூக்கும் தொழிலாளிகளில் ஒருவன் அழைத்துக் கேட்டான்.

"செருப்பு அணியாத கால்களால் நான் ஏதாவது ஆணியில் மிதிக்கிறேனான்னு ஸெமியோனிச் என்கிட்ட விசாரிச்சாரு..."- செல்க்காஷ் சொன்னான்.

அவன் கப்பல் துறையின் கேட்டை அடைந்தான். இரண்டு பேர் செல்க்காஷின் ஆடைகளைக் கைகளால் தடவிப் பார்த்துவிட்டு அவனை வெளியே தள்ளினார்கள். சாலையைக் குறுக்காகக் கடந்து மதுச்சாலையின் எதிர்ப்பக்கம் சாலையோரத்தில் இருந்த ஒரு கல்மீது போய் அவன் உட்கார்ந்தான். சரக்கு ஏற்றப்பட்ட நிறைய வண்டிகள் ஆரவாரம் உண்டாக்கியவாறு கேட்டைக் கடந்து சாலைக்கு வந்தன. அதே நேரத்தில் சில வெற்று வண்டிகள் கேட் வழியாக உள்ளே நுழைந்தன. வண்டியை ஓட்டுபவர்கள் தங்கள் இருக்கையில் உட்கார்ந்து கொண்டு குலுங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். கப்பல் துறையிலிருந்து பெரிய ஒரு முழக்கம் கேட்டது. அதற்குப் பின்னால் கறுத்த புகை அந்தப் பகுதி முழுவதும் பரவிக் கொண்டிருந்தது.

பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்யும் இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு மத்தியில் அவனுடைய மனநிலை தவறாமல் இருந்தது. அன்று இரவு அவன் நல்ல ஒரு வாய்ப்பை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சிறிது உழைப்பும் அசாதாரணமான திறமையும் தேவைப்படுகிற ஒரு வாய்ப்பு அது. தன்னுடைய திறமையைப் பற்றி அவனுக்கு எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லை. மறுநாள் காலையில் அந்த நோட்டுகளைச் செலவழிக்கும் காட்சி மனதில் தோன்றியவுடன் அவனுடைய கண்கள் ஒரு மாதிரி சுருங்கின. மிஷ்கா என்ற நண்பனைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தான். இவனுக்கு மிகவும் தேவைப்படும் கட்டத்தில் அவன் காலை ஒடித்துக் கொண்டு படுத்திருக்கிறான். அன்றைய வேலையைத் தான் மட்டுமே செய்ய முடியுமா என்று அவன் சந்தேகப்பட்டான். அவன் மிஷ்காவை மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டிருந்தான். இனி இரவு நேரத்தில் தட்பவெப்ப நிலை எப்படி இருக்கும்? ஆகாயத்தைப் பார்த்துவிட்டு அவன் தெருவில் கண்களை ஓட்டினான்.

சுமார் ஐந்து அல்லது ஆறு கஜம் தூரத்தில் கைத்தறித் துணியால் ஆன ட்ரவுசரும் சட்டையும் அணிந்த ஒரு இளைஞன் உட்கார்ந்திருந்தான். மரத்தோலால் செய்யப்பட்ட செருப்பையும் தவிட்டு நிறத்திலிருந்த கிழிந்த தொப்பியையும் அவன் அணிந்திருந்தான். சிறிய ஒரு சுமையும் வைக்கோலால் சுற்றப்பட்டு சணலால் பத்திரமாகக் கட்டப்பட்ட கைப்பிடி இல்லாத ஒரு வளைந்த கத்தியும் அவனுக்கு அருகில் இருந்தன. அகலமான தோள்களையும் அழகான தலைமுடியையும் கொண்டிருந்த அவன் நல்ல உடற்கட்டுடன் இருந்தான். காற்றும் வெயிலும் பட்டு அவனுடைய முகம் கறுத்துப் போயிருந்தது. அவனுடைய நீலநிறக் கண்கள் நட்புணர்வுடன் செல்க்காஷை உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

செல்க்காஷ தன் பற்களை வெளியில் காட்டியவாறு, நாக்கை வெளியே நீட்டி பயமுறுத்துகிற முகத்துடனும் வெறித்த கண்களுடனும் அவனைப் பார்த்தான்.

முதலில் பதைபதைத்துப் போன அந்த இளைஞன் பின்னர் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிக்க ஆரம்பித்தான். "ஒரு போக்கிரியின் நாடகத்தைப் பார்க்கணுமே." மேலும் கீழும் மூச்சு விட்டவாறு அவன் சொன்னான். அங்கிருந்து எழாமலே அவன் செல்க்காஷ் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திற்கு நகர்ந்து நகர்ந்து வந்தான். அந்தத் தூசிக்கு மத்தியில் நகர்ந்து வரும்போது அவன் தன்னுடைய சுமையையும் வாளையும் தன்னுடன் மறக்காமல் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். வாளின் முனை கல்லில் உரசி கணகண என்று சத்தம் உண்டாக்கியது.

"நல்ல..." -செல்க்காஷின் ட்ரவுசரை மெல்ல இழுத்தபடி அவன் கேட்டான்.

"சரிதான்டா பையா... நீ சொன்னது சரிதான்" ஒரு புன்சிரிப்புடன் செல்க்காஷ் சொன்னான். குழந்தைத்தனமான கண்களைக் கொண்ட அமைதியான குணத்தைக் கொண்டவன் என்ற எண்ணத்தை உண்டாக்குகிற அந்த இளைஞன் மீது அவனுக்குத் திடீரென்று ஒரு நெருக்கம் தோன்றியது. "நீ என்ன விவசாயமா செய்யிற?" அவன் கேட்டான்.

"ஆமா... விவசாயம்தான். ஆனா, ஒரு சல்லிக்காசுகூட சம்பாதிக்க முடியல. காலம் ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு. இந்த அளவுக்கு ஒரே நேரத்துல ஆட்கள் ஒன்று கூடி இருக்கிறதை இதுக்கு முன்னாடி நீங்க இங்கே பார்த்திருக்கவே முடியாது. பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்ட இடங்கள்ல இருந்து வந்து இங்கே குடியேறினவங்க இவங்க. இவ்வளவு குறைவான கூலிக்கு வேலை செய்து ஒரு பிரயோஜனமும் இல்ல. குபானில் அறுபது கொபெக் கூலியாக தர்றாங்க. நல்லா சிந்திச்சுப் பாருங்க. மூணோ அல்லது நாலோ ரூபிள்கள்தான் அங்கே வழக்கமா கூலியா இருந்திச்சுன்னு ஆட்களே சொல்றாங்க."

"என்ன வழக்கம்? ஒரு ரஷ்யாக்காரனைப் பார்க்குறதுக்கு மட்டுமே மூணு ரூபிள் கூலியாக கொடுக்கணும். பத்து வருடங்களுக்கு முன்னாடி நான் அப்படித்தான் வாழ்ந்தேன். ஒரு கோஸாக் கிராமத்தை அடைஞ்சப்போ நான் சொன்னேன், 'நண்பர்களே, நான் இதோ வந்துட்டேன். உண்மையான, கடவுள் நம்பிக்கை கொண்ட ஒரு ரஷ்யாக்காரன்'னு. அவங்க என்னைச் சுற்றி நடந்தாங்க. என்னைத் தொட்டுப் பார்த்தாங்க. கிள்ளிப் பார்த்தாங்க. குத்திப் பார்த்தாங்க. சுற்றி நடந்து 'ஹா ஹோ'ன்னு என்னென்னவோ சொல்லிட்டு அவங்க எனக்கு மூணு ரூபிள் தந்தாங்க. அது இல்லாம அவங்க எனக்குச் சாப்பிடவும் குடிக்கவும் தந்தாங்க. எவ்வளவு காலத்திற்கு வேணும்னாலும் நான் அங்கே இருக்கலாம்னும் சொன்னாங்க."

முதல்லி அந்தப் பையன் ஆச்சரியத்தாலும் பக்தியாலும் வாயைப் பிளந்தான். செல்க்காஷ் தன் கற்பனையைக் கலந்து கூறிய விஷயமது என்பது தெரிந்தவுடன் அவன் வாயை மூடிக் கொண்டான். பிறகு அவன் விழுந்து விழுந்து சிரிக்க ஆரம்பித்தான். மீசைக்குப் பின்னால், தன்னுடைய சிரிப்பை மறைத்துக் கொண்ட செல்க்காஷ் எதுவுமே தெரியாத மனிதனைப் போல உட்கார்ந்திருந்தான்.

"நீங்க உண்மையிலேயே ஒரு ஆச்சரியமான பிறவிதான். சொல்றது எல்லாம் உண்மைதான்றது மாதிரி நீங்க சொல்றீங்க. நான் வேணும்னா அதை ஏத்துக்குறேன். ஆனா, கடவுள் மேல சத்தியம் பண்ணி சொல்லுங்க- நீங்க சொல்றது உண்மையா?"

"நான் சொன்னது அதை இல்ல. அங்கே விஷயங்கள் அப்படி நடந்துச்சு..."

"உண்மையைச் சொல்லுங்க..."- கையை உயர்த்தியவாறு அந்த இளைஞன் கேட்டான்: "நீங்க யாரு? ஒரு செருப்பு தைப்பவர்? தையல்காரர்?"

"நானா?" சொல்லப் போகிற பதிலின் சுவாரசியத்தை ரசித்துக் கொண்டே அவன் சொன்னான்: "நான் ஒரு மீன் பிடிப்பவன்."