Lekha Books

துடுப்புகள் நீரில் விழுந்தபோது நீரின் மேற்பரப்பில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த நீல ஒளி சிதறியது. படகு நீரில் உண்டாக்கிய தடம் ஒளி சிதறிய நாடாவைப் போல காட்சி தந்தது.

"உன் தலை இப்போ எப்படி இருக்கு? வலி இருக்கா?"- செல்க்காஷ் அக்கறையுடன் கேட்டான்.

"வலி கடுமையாக இருக்கு. தலை ரொம்பவும் கனமா இருக்குற மாதிரி இருக்கு. முகத்தைக் கழுவணும்."

"அது எதுக்கு? உள்ளே நனை. அது உனக்கு உற்சாகத்தைத் தரும்"- ஒரு புட்டியை எடுத்து நீட்டியவாறு செல்க்காஷ் சொன்னான்.

"அடடா... கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லணும்."

தொண்டைக்குழிக்குள் ஏதோ கீழ் நோக்கி இறங்கும் சத்தம்...

"ஏய்... அது போதும்"- செல்க்காஷ் இடையில் புகுந்தான்.

பரவிக் கிடந்த நீரைப் பிளந்து பாதை உண்டாக்கியவாறு அமைதியாக அந்தப் படகு முன்னோக்கி நீந்தியது. வெகு வேகமாக படகு கடலில் போய்க் கொண்டிருந்தது. முடிவுகள் இல்லாத அந்த நீர் அடர்த்தியான நீல நிறத்தில் இருந்த வான விளிம்பு வரை நீண்டு பரந்து கிடந்தது. வானத்தின் விளிம்பில் மேகங்கள் திரண்டு நின்றிருந்தன.

"கடல் எவ்வளவு அழகா இருக்கு"- செல்க்காஷ் சொன்னான்.

"எனக்கும் அப்படித்தான் தோணுது. ஆனா, அது என்னை பயமுறுத்துது"- துடுப்புகளை நீருக்குள் நுழைத்து வேகமாக துளாவியவாறு கவ்ரில்லா சொன்னான். ஒவ்வொரு முறையும் துடுப்பு நீருக்குள் நுழையும்  போதெல்லாம் நீரில் சிறு சிறு வளையங்கள் உண்டாயின. அவை நீல நிற பிரகாசத்தில் ஒளிர்ந்தன.

"பயப்பட வேண்டாம். நீ ஒரு சரியான பயந்தாங்கொள்ளி"- செல்க்காஷ் சொன்னான்.

செல்க்காஷ்- அந்தத் திருடன் கடலைத் காதலித்தான். யாருக்கும் அடங்காத பரபரப்பு நிறைந்த அவனுடைய குணம் கடலின் புதிய வெளிப்பாட்டிற்காக எல்லா நேரங்களிலும் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தது. கடலின் இருண்ட முடிவற்ற திசையை எவ்வளவு நேரம் பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாலும் அவனுக்குப் போதும் என்றே தோன்றாது. அவன் மிகவும் நேசிக்கும் கடலைப் பற்றி அந்தப் பையன் சொன்ன பதில் அவனுக்குக் கோபத்தை உண்டாக்கியது. படகின் ஓரத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு துடுப்பால் நீரைப் பிளந்து முன்னோக்கி போய்க் கொண்டிருந்தபோது, அந்த மெதுமெதுவென்றிருக்கும் நீர்ப்பரப்பு வழியாக போதும் என்று தோன்றும் வரை முன்னோக்கி போய்க் கொண்டேயிருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்ற பேராவல் அவனுடைய மனதை அப்போது ஆக்கிரமித்திருந்தது.

கடல் பரப்பை அடையும்போதெல்லாம் உற்சாகமும் விசாலமான ஒரு புத்துணர்வும் அவனை வந்து சூழ்ந்து கொள்கின்றன. அந்த நாளின் வாழ்க்கையின் பிரச்சினைகளை ஒரு மூலையில் தூக்கியெறிந்துவிட்டு கடல் என்ற உணர்வு அவனுடைய மனம் முழுக்க நிறைந்திருக்கும். அவனுக்கு கடல்மீது அப்படியொரு பிரியம். கடல் அலைகளுக்கு மத்தியிலும், கடலின் திறந்த வெளியிலும் அவன் மேலும் நல்ல மனிதனாக மாறினான். வாழ்க்கையைப் பற்றிய சிந்தனைகளுக்கு அங்கு குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி இடமில்லை. அங்கு வாழ்க்கைக்கு அதன் விலை நஷ்டமாகிறது. இரவு நேரத்தில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் கடலலைகளின் பெருமூச்சு அந்த நீர்ப்பரப்பின்மீது படுகிறது. அந்த சத்தம் மனித இதயங்களில் ஒரு வித அமைதி நிலையை உண்டாக்குகிறது. தேவையில்லாத விஷயங்களை விரட்டியடித்து அது மகத்தான கனவுகள் உண்டாக உதவுகிறது.

"மீன் பிடிக்கிற தூண்டில் எங்கே?"

படகைச் சுற்றித் தன் கண்களை ஓட்டிய கவ்ரில்லா திடீரென்று கேட்டான்.

அதைக் கேட்டு செல்க்காஷ் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான்.

"தூண்டில்... ம்... அது... படகின் ஓரத்துல இருக்கும்."

அந்த கள்ளங்கபடமில்லாத இளைஞனிடம் பொய் கூறுவதற்கு அவனுக்குச் சிறிதும் விருப்பமில்லை. மன அமைதி கெடும் வகையில் தன்னுடைய சிந்தனைகளுக்கும் உணர்வுகளுக்கும் தொந்தரவு உண்டாவது குறித்து அவன் கவலைப்பட்டான். அது அவனை கோபப்படச் செய்தது.

அதனால் அவனுடைய மனதில் ஒருவித எரிச்சல் உண்டானது. கடுமையான குரலில் செல்க்காஷ் கவ்ரில்லாவிடம் சொன்னான். "இங்க பாரு... அங்கே உட்கார்ந்து நீ உன்னோட வேலையை மட்டும் பார்த்தா போதும். படகைச் செலுத்துற வேலையைத்தான் உனக்கு நான் கொடுத்திருக்கேன். நீ துடுப்பு போட்டா மட்டும் போதும். இதற்கு மேலும் ஏதாவது பேசணும்னு நினைச்சா, உன் விஷயம் பிரச்சினைக்கு உரியதா ஆயிடும். புரியுதா?"

ஒரு சிறிய குலுக்கலுடன் படகு நின்றது. துடுப்பால் மெதுவாக துழாவியவாறு எதுவும் பேசாமல் கவ்ரில்லா உட்கார்ந்திருந்தான்.

"துடுப்பைப் போடுடா."

பயமுறுத்தக் கூடிய அந்தச் சத்தம் அந்த சூழ்நிலையையே நடுங்கச் செய்தது. பயந்து விட்டதைப் போல கவ்ரில்லா துடுப்புகளை வேகமாக போட்டு படகைச் செலுத்த முயற்சி செய்தான். துடுப்புகள் நீரில் 'ப்லா ப்லா' என்றொரு சத்தத்தை உண்டாக்கியது.

"ஸ்டெடி..."

துடுப்பு போடுவதை நிறுத்தாமல் உடம்பை நேராக வைத்துக் கொண்டு கவ்ரில்லாவின் வெளிறிப் போன முகத்தை தன்னுடைய கோபம் நிழலாடிக் கொண்டிருக்கும் கண்களால் பார்த்தவாறு முன்னோக்கி குனிந்து கொண்டு நின்றிருக்கும் செல்க்காஷைப் பார்க்கும்போது, கீழே குதிப்பதற்கு... தயாராக நின்றிருக்கும் ஒரு பூனை தான் ஞாபகத்தில் வரும். அவன் பற்களை 'நற நற'வென்று கடித்து சத்தம் உண்டாக்குவதற்கு மத்தியில் கவ்ரில்லாவின் பற்கள் ஒன்றோடொன்று அடித்துக் கொள்ளும் சத்தமும் கேட்டது.

"யார்டா சத்தம் உண்டாக்குறது?" - கடற்பரப்பிலிருந்து ஒரு முரட்டுத்தனமான குரல் உயர்ந்து ஒலித்தது.

"டேய் அப்பன் இல்லாதவனே... வேகமாக துடுப்பைப் போடு. நான் இன்னைக்கு உன்னை கொல்லப் போறேன். டேய்... நாசமாப் போன பிச்சைக்கார நாயே... வேகமா போடா. நான்தான் சொல்றேன்... நீ இனிமேல் சத்தம் கித்தம் ஏதாவது போட்டேன்னு வச்சுக்கோ, அதுக்குப் பிறகு உன்னைத் துண்டு துண்டா வெட்டிப் போட்டுட்டுத்தான் மறுவேலை..."- செல்க்காஷ் கோபத்துடன் கத்தினான்.

"கன்னி மாதாவே, மன்னிக்கணும்"- கவ்ரில்லா மெதுவான குரலில் சொன்னான். பயத்தாலும், மனக் குழப்பத்தாலும் அவன் நடுங்கினான்.

நீண்ட தூரம் கடலில் பயணம் செய்த பிறகு, கப்பல்களில் விளக்குகள் ஒளி சிந்திக் கொண்டிருக்கும் துறைமுகத்தை நோக்கி அந்தப் படகு நீந்தியது. கப்பல்களின் பாய்மரங்கள், தெரியும் அளவிற்கு உயரத்தில் இருந்தன.

"ஏய்... யார்டா சத்தம் உண்டாக்குறது?"- அந்தக் குரல் மீண்டும் ஒலித்தது.

ஆனால், இப்போது அந்தக் குரல் வந்தது சற்று தூரத்திலிருந்து செல்க்காஷ் ஒரு ஓரத்தில் போய் உட்கார்ந்திருந்தான்.

"நீதான்யா சத்தம் உண்டாக்குற?"- அந்தக் குரலுக்கு பதில் கூறுவதைப் போல உரத்த குரலில் சொன்னான் செல்க்காஷ். அவன் மெதுவான குரலில் பிரார்த்தனை வார்த்தைகளைக் கூறிக் கொண்டிருந்த கவ்ரில்லா பக்கம் திரும்பினான்.