Lekha Books

"எனக்கு எதுவுமே வேண்டாம். கரையில் விட்டால் போதும்."

செல்க்காஷ் அலைகள் மீது கையை வீசினான். துப்பினான். நீளமான கைகளால் துடுப்பை வீசி அவன் வேகமாக படகைச் செலுத்தினான்.

கடல் இப்போது தெளிவாக இருந்தது. சிறிய அலைகளுக்கு நுரைகளைக் கொண்டு முனைகள் உண்டாக்கி, அலைகளை ஒன்றோடொன்று மோதச் செய்து நீரைத் தெறிக்கச் செய்து கொண்டிருந்த கடலம்மா மிகவும் சந்தோஷத்துடன் காணப்பட்டாள். கோபம் கொண்டு வெகுண்டெழுந்தும், பெருமூச்சு விட்டும் உண்டாக்கப்பட்ட நுரைகளும், குமிழ்களும் நீரோடு சேர்ந்து கலந்து காணாமல் போயின. கடல்வெளி இசைமயமாக மாறிவிட்டிருந்தது. இருட்டு கண் விழித்ததைப்போல தோன்றியது.

"நீ இனிமேல் உன்னோட கிராமத்துக்கு திரும்பிப் போவே. கல்யாணம் பண்ணிக்குவே. விவசாயம் செய்ய ஆரம்பிப்பே. தானியங்களை விளையச் செய்வே. உன் பொண்டாட்டி குழந்தைகளைப் பெத்தெடுப்பா. அவளுக்கு உணவுக்குத் தேவையான தானியம் இல்லைன்னு வர்றப்போ நீ எலும்பு நொறுங்குற அளவுக்கு வேலை செய்வே. அதுல என்ன மகிழ்ச்சி இருக்குது?"

"எந்த மகிழ்ச்சியும் இல்ல" சிறிய நடுக்கத்துடன் தெளிவற்ற குரலில் கவ்ரில்லா சொன்னான்.

காற்று மேகக் கூட்டங்களுக்கு இடையில் இங்குமங்குமாக சிறிய இடைவெளிகளை உண்டாக்கியது. அதன் வழியாக ஒன்றோ இரண்டோ நட்சத்திரங்கள் இருந்த நீலவானத்தில் சிறிய பகுதிகள் தோன்றின. நட்சத்திரங்களின் பிரதிபிம்பங்கள் கடல் நீரில் நாட்டியம் ஆடின. அவை அவ்வப்போது தோன்றுவதும் மறைவதுமாக இருந்தன.

"இனிமேல் வலது பக்கம் போகணும்"- செல்க்காஷ் சொன்னான். "நாம கிட்டத்தட்ட அங்கே வந்துட்டோம். ம்... நம்ம வேலை முடிஞ்சிடுச்சு. பெரிய வேலை... கொஞ்சம் சிந்திச்சுப் பாரு. ஒரே நாள் ராத்திரியில் ஐந்நூறு ரூபிள்கள் சம்பாதிக்கிறதுன்னா..."

"ஐந்நூறு ரூபிள்களா?"- நம்ப முடியாததைப்போல கவ்ரில்லா சொன்னான். "இதுல என்ன இருக்கு?" படகில் கிடந்த கட்டுகளை மிதித்தவாறு அவன் கேட்டான்.

"நிறைய பணம் கிடைக்கக்கூடிய விஷயம். இதுக்கு ஒழுங்கா பணம் கிடைக்கிறதா இருந்தா, ஆயிரம் ரூபிள்கள் கிடைக்கும். ஆனா, நான் அதைப்பற்றியெல்லாம் கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. நான் சொல்றது புரியுதா?"

"என் கடவுளே..."- நம்பிக்கையின்மை நிழல் பரப்பியிருக்கும் குரலில் கவ்ரில்லா சொன்னான். "எனக்கு அவ்வளவு பணம் கிடைச்சிருந்தா..." ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டவாறு அவன் தன்னுடைய கிராமத்தைப் பற்றியும் வீணாகிப் போன விவசாய இடங்களைப் பற்றியும், தன் தாயைப் பற்றியும், வேலைதேடி வெளியே கிளம்பத் தன்னை தூண்டிய பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களைப் பற்றியும், உறவினர்களைப் பற்றியும் நினைத்துப் பார்த்தான். அவர்களுக்காக இந்த இரவு நேரத்தில் தான் அனுபவித்த கஷ்டங்களையும் நினைத்துப் பார்த்தான். அவனுடைய மனம் நினைவுகளின் அலைகளால் ஆடி அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஆற்றின் கரையிலிருக்கும் வீடு, அதற்கப்பால் இருக்கும் குன்றுகள், பீர்ச்சு மரங்களும் வில்லோ மரங்களும் ரோவான் மரங்களும் பேர்ட் செர்ரியும் நிறைந்திருக்கும் காட்டுப் பிரதேசம்...

"எனக்கு அந்தப் பணம் கிடைச்சிருந்தா..."- கவலையுடன் அவன் நீண்ட பெருமூச்சு விட்டான்.

"அதைப்பற்றி எதுவும் சொல்லாம, அந்தப் பணம் கிடைச்சிருந்தா நீ ஏதாவது புகை வண்டியில் ஏறி வீடு போய்ச் சேர்ந்திருப்பே. பெண்கள் உன்னைப் பார்த்தவுடன் உன் பக்கத்துல வந்து நிப்பாங்க. அவர்கள்ல யாராவது ஒருத்தியை நீ ஏன் கல்யாணம் பண்ணிக்கக்கூடாது? பிறகு... உனக்கு ஒரு வீடு உண்டாக்கணும். வீடு கட்டுறதுக்கு இந்தப் பணம் போதாதுன்றது வேற விஷயம்."

"இல்ல... அந்தப் பணம் ஒரு வீடு உண்டாக்கப் போதாது. எங்க ஊர்ல மரத்தோட விலை அதிகம்."

"இல்லாட்டி இருக்கிற பணத்துல இப்போ இருக்கிற உன் வீட்டைப் புதுப்பிக்கலாம். பிறகு நீ ஏன் ஒரு குதிரையை வாங்கக்கூடாது.   உன்கிட்ட குதிரை இருக்கா?"

"இருக்கு. ஆனா, ரொம்பவும் பழைய குதிரை."

"அப்படின்னா உனக்கு ஒரு புதிய குதிரையை வாங்கணும். அருமையான குதிரையா பார்த்து வாங்கணும். ஒரு பசு, பிறகு கொஞ்சம் செம்மறி ஆடுகள்... கொஞ்சம் கோழிகள்... நான் சொல்றது சரியா?"

"எனக்கென்ன? அதெல்லாம் என்னால வாங்க முடியாதா என்ன?"

"உன்னால முடியும் தம்பி. அதோடு வாழ்க்கை இனிமையான பாடலாக மாறிடும். அப்படிப்பட்ட ஒன்றிரண்டு விஷயங்களைப் பற்றி எனக்கு நல்லா தெரியும். எனக்கு ஒரு நெருங்கிய நண்பன் இருந்தான். கிராமத்திலேயே மிகவும் வசதி படைத்த ஒருத்தரா இருந்தாரு என் அப்பா."

செல்க்காஷ் மிகவும் சிரமப்பட்டு படகைச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். கடலலைகள் படகை இப்படியும் அப்படியுமாக மோதி ஆட்டிக் கொண்டிருந்தன. அந்த இரண்டு மனிதர்களும் சிந்தனைகளில் மூழ்கிப்போய், கனவுகளில் ஆழ்ந்து படகில் உட்கார்ந்து கொண்டு ஆடிக் கொண்டிருந்தார்கள். கவ்ரில்லாவைச் சிறிது குளிர வைக்க வேண்டும் என்பதற்காகவும் ஆறுதல்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காகவும் தான் செல்க்காஷ் தன்னுடைய கிராமத்தைப் பற்றிச் சொன்னான். கவ்ரில்லாவிடம் விவசாயிகளின் வாழ்க்கையைப் பற்றி அவன் கேட்ட போது, அவன் தன்னுடைய நினைவுகளை நோக்கி இயற்கையாகவே உந்தப்பட்டான். கவ்ரில்லாவிடம் அவனுடைய கிராமத்தைக் குறித்து கேட்பதற்குப் பதிலாக செல்க்காஷ் கிராம வாழக்கையைப் பற்றியும் விவசாயிகளைப் பற்றியும் தானே கூற ஆரம்பித்தான்.

"ஒரு கிராமத்து மனிதனின் வாழ்க்கையிலேயே குறிப்பிட்டுக் கூறக்கூடிய ஒரு விஷயம் இருக்குதுன்னா அது அவனாட சுதந்திரம்தான். அங்கே அவன் தனக்குத்தானே ஒரு எஜமானன். வறுமையில் அவன் இருந்தாலும் அங்கு அவனுக்குன்னு சொந்தத்துல ஒரு வீடு இருக்கும். சிறியதாக இருந்தாலும் சொந்தமா ஒரு துண்டு நிலமாவது இருக்கும். கொஞ்சமா நிலம் வைத்திருப்பவன் மன்னன் மாதிரி. அவன் எல்லாராலும் நேசிக்கப்பட வேண்டியவன். யார்கிட்டயும் அவன் மரியாதையை எதிர்பார்க்கலாம். நான் சொல்றது சரிதானேடா?"

மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட குரலில் அவன் இந்த விஷயங்களைச் சொன்னான்.

கவ்ரில்லா அவனை மிகவும் வினோதமாகப் பார்த்தான். அவனும் சுய உணர்விற்கு வந்துவிட்டிருந்தான். பேச்சுக்கு மத்தியில் அவன் யாரென்பதை அவன் மறந்துவிட்டிருந்தான். அவன் இன்னொரு விவசாயி. அவ்வளவுதான்... என்றுதான் அவன் நினைத்திருந்தான். முன்னோர்களின் வியர்வையில் பூமியுடன் ஒட்டிக்கிடக்கும், பிள்ளைப் பிராயத்தின் நினைவுகளுடன் தொடர்பு கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதன். தன்னுடைய விருப்பப்படி பூமிக்கும் தொழிலுக்கும் இடையில் இருக்கும் உறவைப் பிரிந்ததாக தண்டிக்கப்பட்ட ஒரு மனிதன்.

"உண்மைதான் சகோதரரே! நீங்க சொன்னது சத்தியமான உண்மை. உங்க விஷயத்தையே எடுத்துக்குங்களேன். பூமியில்லாத நீங்க யாரு? யாருமே இல்ல... சகோதரரே... பூமி நம்மோட அம்மா. அதை மறந்துட்டோம்னா அதுக்குப் பிறகு ஒண்ணுமே செய்ய முடியாது."