Lekha Books

செல்க்காஷ் கனவிலிருந்து பூமிக்கு இறங்கி வந்தான். மரியாதைக்கு பங்கம் வராமல் பார்த்துக் கொள்ளக்கூடிய ஒருவரின் மரியாதைக்கே ஒரு கேடு வருகிறது என்றால்...? அதுவும் யாருமே இல்லாத ஒருவன் அப்படிப்பட்ட ஒரு காயத்தை உண்டாக்குகிறான் என்பதை நினைக்கும்போது, அவனுடைய நெஞ்ச தகதகவென்று பற்றி எரிந்தது.

"திரும்பவும் வாய்க்கு வந்ததையெல்லாம் பேச ஆரம்பிச்சிட்டியா?" செல்க்காஷ் கோபத்துடன் கேட்டான். "என்னைப் பற்றி நீ என்ன நினைச்சே, அதிகப்பிரசங்கி?"

"நான் உங்களை நினைச்சு அதைச் சொல்லலை"- செல்க்காஷ் மீது தான் கொண்டிருக்கும் பயத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு கவ்ரில்லா சொன்னான். "உங்களைப்போல எவ்வளவோ மனிதர்கள் இருக்காங்க. கடவுளே வறுமையின் பிடியில் சிக்கிய எவ்வளவோ ஆட்கள் அந்த பூமியில் இருக்காங்க. தங்களுக்கென்று இருக்க ஒரு வீடு இல்லாத பிச்சைக்காரர்கள்..."

ஏதோ கூறுவதற்காக தன்னுடைய தொண்டையில் திரண்டு வந்து நின்ற வார்த்தைகளை... விழுங்கிக் கொண்டு செல்க்காஷ் சொன்னான்: "ம்... இந்தா இந்தத் துடுப்பைப் பிடி..."

அவர்கள் மீண்டும் தங்களுடைய இடங்களை மாற்றிக் கொண்டார்கள். செல்க்காஷ் கட்டுகளுக்கு மேலே ஏறி உட்கார்ந்தான். ஒரே மிதியில கவ்ரில்லாவைக் கடலில் விட்டெறிய வேண்டும் என்ற அடக்க முடியாத ஆவேசம் அவனுடைய மனதில் இருந்தது.

அவர்கள் அதற்குப் பிறகு ஒரு வார்த்தைகூட பேசிக் கொள்ளவில்லை. அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்துகொண்டே கவ்ரில்லா ஒரு கிராமத்து வாசனையைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தான்.

பழைய சம்பவங்களை மனதில் நினைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த செல்க்காஷ் துடுப்புபோட மறந்து, ஓடிக் கொண்டிருந்த படகை அதன் போக்கில் போக விட்டான். தலைவன் இல்லாத படகு என்று நினைத்து அலைகள் மகிழ்ச்சியுடன் அதன்மீது மோதி விளையாடின. கடலலைகள் அதைத் தலையில் வைத்துக் கொண்டு ஆடின.

மனமென்னும் கண்ணாடி வழியாக செல்க்காஷ் தன்னுடைய கடந்த காலத்தை தோன்றச் செய்து அதை வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இப்போதிருக்கும் நிகழ்காலத்தில் இருப்பதைப் போல இல்லாமல் முற்றிலும் வேறு மாதிரி இருந்தது அந்த கடந்த காலம். அவன் அதில் தன்னுடைய இளம் பருவத்து வாழ்க்கையைப் பார்த்தான். சிவந்த கன்னங்களையும் பாசம் கலந்த கண்களையும் கொண்ட தன்னுடைய தாயையும், சிவப்பு நிற தாடியையும் முரட்டுத்தனமான உடம்பையும் கொண்ட தன்னுடைய தந்தையையும் அவன் பார்த்தான். திருமணக் கோலத்தில் நின்றிருந்த இளைஞனான தன்னை அவன் பார்த்தான். கருநீல கண்களைக் கொண்ட தன்னுடைய மணப்பெண் ஆன்ஃபிஸாவைப் பார்த்தான். அவளுடைய சந்தோஷம் தாண்டவமாடிக் கொண்டிருந்த முகத்தையும் வெளியே அடர்த்தியாகத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கூந்தலையும் பார்த்தான். அவன் மீண்டும் தன்னைப் பார்த்தான். அப்போது அவன் ஒரு பட்டாளத்துக்காரனாக இருந்தான். கடினமான உழைப்பின் காரணமாக அவனுடைய தந்தையின் முதுகு வளைந்திருக்கிறது. முடி நரைத்துக் காணப்படுகிறது. தாயின் முகத்தில் சுருக்கங்கள் விழுந்திருக்கின்றன. பட்டாளத்தில் சேவைகள் முடிந்து ஊருக்குத் திரும்பி வந்த அவனுக்கு கிராமத்து மனிதர்கள் தந்த வரவேற்யும் அழகும் மிடுக்கும் தைரியமும் கொண்ட தன்னுடைய மகனை ஊர்க்காரர்களுக்கு முன்னால் நிற்க வைத்திருப்பதற்காக அந்த தந்தை மனதில் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டதும் அவனுக்கு இப்போதும் ஞாபகத்தில் இருக்கின்றன. நினைவுகள் அதிர்ஷ்டத்தை இழந்தவர்களுக்கு தாங்கிக் கொள்ள முடியாத ஒன்று. அது கடந்துபோன நிலைகளைத் திரும்பவும் வாழ்க்கையில் கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது. கசப்பு நிறைந்த பகுதிகளில் சிறிது தேனைத் தடவி விடுகிறது.

வீட்டைப் பற்றிய ஒரு சிறிய அருவி செல்க்காஷுக்கு மேலே பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. தாயின் மெல்லிய பேச்சையும் தந்தையின் ஆத்மார்த்தமான குரலையும் மறந்து போய்விட்ட மற்ற குரல்களையும் அந்த அருவி அவனுடைய காதுகளில் கொண்டு வந்து சேர்த்தது. உழுது புரட்டிப்போட்ட பூமி கன்னியின் நறுமணத்தை ஞாபகங்கள் மீண்டுமொருமுறை அவனுடைய மூக்கிற்குள் கொண்டுபோனது. தன்னுடைய நரம்புகளில் இரத்தம் ஓடச்செய்த அந்த வாழ்க்கை முறையிலிருந்து வெளியே வேரோடு வீசியெறிப்பட்ட தான் தனிமைப்பட்டு விட்டதைப்போல் அவன் உணர்ந்தான்.

"ஏய்... நாம எங்கே போறோம்?"- கவ்ரில்லா உரத்த குரலில் கத்தினான்.

அதைக்கேட்டு செல்க்காஷ் அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டான். இரையையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு பறவையின் எச்சரிக்கை உணர்வுடன் அவன் சுற்றிலும் பார்த்தான்.

"நீங்க பகல்கனவு காண்றீங்களா?"- கவ்ரில்லா கேட்டான்.

"களைச்சுப் போயிட்டேன்."

"இந்தப் பொருட்களை யாராவது பார்த்தால், பிரச்சினை எதுவும் வராதா?"

கட்டுகளில் ஒன்றை மிதித்தவாறு கவ்ரில்லா கேட்டான்.

"இல்ல... அதைப்பற்றி பயப்பட வேண்டாம். இதை நான் உடனடியா விற்று பணமாக்குவேன்."

"ஐந்நூறு ரூபிள்கள்?"

"ரொம்பவும் குறைவா கணக்குப் போட்டுப் பார்த்தால்கூட..."

"கடவுளே! என்ன அருமையான சம்பாத்தியம். எனக்கு முழுசா கிடைச்சிருந்தா அதை வச்சிக்கிட்டு நான் சந்தோஷமா பாட்டுப்பாடி நடந்துக்கிட்டு இருப்பேன்."

"ஒரு விவசாயப் பாட்டு."

"அப்படியில்லாம வேறென்ன? பிறகு நான்..."

கவ்ரில்லா கற்பனையின் சிறகில் ஏறி அமர்ந்து பறக்க ஆரம்பித்தான். செல்க்காஷ் எதுவும் பேசவில்லை. அவனுடைய மீசை கீழ்நோக்கி வளைந்திருந்தது. அவனின் வலது பக்கத்தை ஒரு அலை ஏறி வந்து ஈரமாக்கியது. அவனுடைய கண்கள் உள்ளே போயிருந்தன. அவற்றின் பிரகாசம் குறைந்துவிட்டிருந்தது. அவனிடமிருந்த முரட்டுத்தனம் குறைந்து போயிருந்தது.

கறுத்த நுரை வந்துகொண்டிருந்த பகுதியை நோக்கி அவன் படகைத் திருப்பினான்.

வானம் மீண்டுமொருமுறை மேகங்களால் சூழப்பட்டது. நல்ல சுகமான மழை பெய்ய  ஆரம்பித்தது. மழைத்துளிகள் நீரில் விழுந்தபோது 'ப்லோப் ப்லோப்' என்று சத்தம் உண்டானது.

"நிறுத்து"- செல்க்காஷ் கட்டளையிட்டான்.

படகின் கூர்மையான முனை ஒரு பாய்மரக்கப்பலை ஒட்டி நின்றது.

"அந்த தந்தை இல்லாதவனுங்க தூங்குறானுங்களோ என்னவோ." படகின் கொக்கியை பாய்மரக் கப்பலில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு சணலில் மாட்டியவாறு அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான். "ஏய்... கோணியைக் கீழே போடு. மழை பெய்றதுக்கு இந்த நேரம்தான் கிடைச்சதா? டேய், முட்டாள்களே! கேக்குதா?"

"செல்க்காஷ்..."- பாய்மரக்கப்பலுக்கு மேலேயிருந்து யாரோ அழைத்தார்கள்.

"கோணி எங்கே?"

"இது காலியா இருக்கு, செல்க்காஷ்..."

"டேய், நாசம் பிடிச்சவனே... அந்த கோணியைத் தா."

"ஓ... இன்னைக்கு அவனுக்கு ஏகப்பட்ட கோபம்..."

"மேலே ஏறு கவ்ரில்லா..."- செல்க்காஷ் தன்னுடைய நண்பனிடம் சொன்னான். அடுத்த நிமிடம் அவர்கள் மேலே சென்றார்கள். தாடி வைத்த, கறுப்பு நிறத்தில் இருந்த மூன்று மனிதர்கள் அங்கே நின்றிருந்தார்கள். பாய்மரக் கப்பலின் ஓரத்தில் நகர்ந்து நின்று கொண்டு செல்க்காஷின் படகைப் பார்த்து அவர்கள் ஆவேசத்துடன் பேசினார்கள்.