Lekha Books

பெரிய ஒரு மேலங்கியை அணிந்திருந்த நான்காவது ஆள் செல்க்காஷுக்கு அருகில் வந்தான். செல்க்காஷின் கையைப் பிடித்து குலுக்கியவாறு ஏதோ கேள்வி கேட்பது மாதிரி அவன் கவ்ரில்லாவையே பார்த்தான்.

"காலையில் பணம் சரி பண்ணி வைக்கணும்."

சுருக்கமாக வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்திய செல்க்காஷ் அவனிடம் சொன்னான். "நான் தூங்கப் போறேன். கவ்ரில்லா நாம போகலாம். உனக்குப் பசிக்குதாடா?"

"எனக்கு தூக்கம் வருது"- கவ்ரில்லா சொன்னான். ஐந்து நிமிடங்கள் கழிந்தபோது, கவ்ரில்லா நன்கு தூங்கிவிட்டிருந்தான். அவன் உரத்த குரலில் குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

செல்க்காஷ் அவனுக்குப் பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்தான். வேறு யாருடைய பூட்ஸையோ அணிய முயற்சிப்பதற்கு மத்தியில் அவன் நாக்கை நீட்டித் துப்பவும், சீட்டியடிக்கவும் செய்தான். சிறிதுநேரம் சென்ற பிறகு ஒரு கையை மடக்கி தலையணையாக ஆக்கிக் கொண்டு கவ்ரில்லாவிற்கு அருகில் அவன் காலை நீட்டிப் படுத்தான். இன்னொரு கையால் அவன் தன் மீசையைத் தடவினான்.

அவர்களின் படகு கடலலைகளுக்கேற்ப துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. பாய்மரக் கப்பலின் மேற்பகுதியில் இருந்த ஒரு பலகை மெதுவாக கிறீச்சிட்டது. மழை பலமாக பெய்துகொண்டிருந்தது. படகின் இரண்டு பக்கங்களிலும் கடலலைகள் வேகமாக வந்து மோதிக் கொண்டிருந்தன. முழுமையான கவலையில் மூழ்கிப் போய் தன்னுடைய குழந்தைக்கு சந்தோஷம் தர முடியாத ஒரு தாயின் தாலாட்டுப் பாடலை அது ஞாபகப்படுத்தியது.

பற்களை வெளியே காட்டி, தலையைத் தூக்கி சுற்றிலும் பார்த்து, என்னவோ முணுமுணுத்துவிட்டு ஒரு பெரிய கத்திரியின் இரண்டு பக்கங்களைப் போல இருந்த இரண்டு கால்களையும் அகற்றி வைத்துக் கொண்டு அவன் உடலை நீட்டிப்படுத்தான்.

4

செல்க்காஷ்தான் முதலில் எழுந்தான். பரபரப்புடன் அவன் சுற்றிலும் பார்த்தான். எதைப்பற்றியோ உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதைப் போல அவன் கவ்ரில்லா படுத்திருந்த இடத்தைப் பார்த்தான். கவ்ரில்லா மகிழ்ச்சியுடன் குறட்டை விட்டுக் கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவன் வெளுத்த உடலைக் கொண்டவனாக இருந்தாலும் வெயில் காரணமாக கருத்துப்போய் காணப்பட்ட அவனுடைய முகத்தில் ஒரு புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டவாறு செல்க்காஷ் அந்தச் சணலால் ஆன ஏணி வழியாக ஏறினான். சரக்கை இறக்கப் பயன்படுத்தும் ஒரு துவாரம் வழியாக வெள்ளை ஈயத்தின் நிறத்திலிருந்த வானத்தின் ஒரு கீற்று கீழே எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. நேரம் நன்கு வெளுத்துவிட்டிருந்தது. ஆனால், மழைக்காலத்தின் மற்ற எல்லா நாட்களைப் போல அந்த நாளும் துடிப்பு இல்லாமலிருந்தது.

இரண்டு மணி நேரத்திற்குள் செல்க்காஷ் திரும்பி வந்தான். அவனுடைய முகம் சிவந்து போயிருந்தது. கிருதாக்கள் மிகவும் அடர்த்தியாக மாறிவிட்டிருந்தன. நல்ல தரமான, வேட்டைக்குப் போகிறவர்கள் பயன்படுத்தக்கூடிய தோலால் ஆன மேலாடையையும் அவன் அணிந்திருந்தான். அவனுக்கு அவை மிகவும் பொருந்தியிருந்தன. ஒரு பட்டாளத்துக்காரனைப்போல அப்போது அவன் இருந்தான்.

"எழுந்திருடா பையா"- அவனைக் கால்களால் தடவியவாறு செல்க்காஷ் சொன்னான்.

பாதி தூக்கத்திலிருந்த கவ்ரில்லா வேகமாக எழுந்தான். பயம் ஆக்கிரமித்திருந்த கண்களால் அவன் செல்க்காஷைப் புரிந்து கொள்ள முடியாததைப் போல வெறித்துப் பார்த்தான். செல்க்காஷ் அதைப் பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

"உங்களைப் பார்க்குறப்போ ரொம்பவும் கம்பீரமா இருக்கீங்க" விரிந்த சிரிப்புடன் கவ்ரில்லா சொன்னான். "இப்போ நீங்க உண்மையாகவே ஒரு ஜென்டில்மேன்தான்."

"ஆனா... இது அதிக நேரம் இருக்காது"- அவன் சொன்னான். "சரி... அது இருக்கட்டும். உனக்கு மனசுல தைரியமே கிடையாது. நேற்று ராத்திரி நீ எத்தனை தடவை சுயஉயர்வை இழந்தே?"

"என்னைக் குற்றம் சொல்லி பிரயோஜனம் இல்ல. முன்பு ஒரு தடவைகூட எனக்கு இந்த மாதிரியான ஒரு அனுபவம் கிடைச்சதே இல்ல. உயிரே போயிருச்சுன்னுதான் நான் நினைச்சேன்"- கவ்ரில்லா சொன்னான்.

"இனியொரு தடவை அப்படி முயற்சி பண்ணிப் பார்க்க விருப்பமிருக்கா?"

"இன்னொரு தடவையா? அதை இப்போது என்னால சொல்ல முடியாது. சரி... அப்படிச் செய்தால் எனக்கு என்ன கிடைக்கும்?"

"அப்படி நடந்தா, உனக்கு இருநூறு ரூபிள்கள் கிடைக்கும்."

"இருநூறு ரூபிள்களா? அப்படின்னா நான் அதைச் செய்யத் தயார்?"

"அந்த சமயத்துல உன் உயிர் போயிருச்சன்னா?"

"இல்ல... நான் அதை இழக்க விரும்பல"- கவ்ரில்லா சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். "அதை நான் இழக்கக்கூடாது. வாழ்வதற்குத் தேவையான பணத்தை நான் சம்பாதிப்பேன்."

செல்க்காஷ் மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்தான்.

"சரி... விளையாட்டா பேசினது போதும் நாம கரைக்குப் போவோம்."

அவர்கள் மீண்டும் படகில் ஏறினார்கள். செல்க்காஷ் சுக்கானைப் பிடித்தான். கவ்ரில்லா துடுப்பைப் போட்டான். அவர்களுக்கு மேலே சாம்பல் நிறத்தைக் கொண்ட மேகங்கள் போர்வை போர்த்திருந்தன. கடலுக்கு அப்போது இளம் பச்சை நிறம் வந்து சேர்ந்திருந்தது. கடலலைகள் படகை சந்தோஷத்துடன் வந்து மோதி விளையாடின. படகின் ஓரங்களில் அலைகள் நுரைகளைக் கக்கின. தூரத்தில் மஞ்சள் நிறத்தைக் கொண்ட மணல் பரப்பின் ஒரு பகுதி தெரிந்தது. அவர்களுக்குப் பின்னால் கடல் விரிந்து கிடந்தது. கப்பல்கள் பறந்து காணப்பட்டன. கட்டுமரங்கள் ஏராளமாக அவர்களின் இடது பக்கத்தில் நின்றிருந்தன. அதற்குப் பின்னால் துறைமுகத்தின் கட்டிடங்கள் வரிசயாக இருந்தன. துறையிலிருந்து கிளம்பி வந்த ஒரு முழக்கம் அலைகளின் ஆர்ப்பரிப்புடன் ஒன்று சேர்ந்து கரகரப்பான இசையாக முழங்கியது. பனிப்படலம் எல்லாவற்றையும் தெளிவாகப் பார்க்க முடியாத அளவிற்கு மூடிவிட்டிருந்தது.

"ஏய், இன்னைக்கு ராத்திரி ஏதாவது நடக்க வாய்ப்பு இருக்கு"- கடலைப் பார்த்தவாறு தலையை ஆட்டிக் கொண்டு செல்க்காஷ் உரத்த குரலில் அவனை அழைத்துச் சொன்னான்.

"காற்று கடுமையாக இருக்குமோ?" துடுப்பால் கடலலைகளை வேகமாகக் குத்திக் கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில் கவ்ரில்லா கேட்டான். காற்று அடித்துக் கிளப்பிவிட்ட அலைகளின் நுரை பட்டு அவனுடைய ஆடைகள் நனைந்திருந்தன.

"இருக்கலாம்"- செல்க்காஷ் சொன்னான்.

எதையோ விசாரிக்கும் எண்ணத்துடன் கவ்ரில்லா அவனைப் பார்த்தான்.

செல்க்காஷ் அந்த விஷயத்தைப் பற்றி எதுவும் கூற விரும்பவில்லை என்பது தெரிந்ததும் அவன் கேட்டான். "சரி... அவங்க உங்களுக்க என்ன தந்தாங்க?"

"இங்க பாரு..."- செல்க்காஷ் தன் பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து ஒரு பொருளை எடுத்துக் காண்பித்தான்.

புதிய கசங்காத நோட்டுகளைப் பார்த்ததும் கவ்ரில்லாவின் கண்கள் பளபளப்பாயின.

"நீங்க பொய் சொல்றீங்கன்னு நான் நினைச்சேன். இதுல எவ்வளவு இருக்கு?"

"ஐந்நூற்றி நாற்பது."