Lekha Books

 "மீன் பிடிப்பவரா? சரிதான்… நீங்க மீன் பிடிக்கிறது உண்டா?"

"எதற்கு மீனை மட்டும் பிடிக்கணும். இங்கேயிருக்கிற மீன் பிடிக்கிறவங்க மீனை மட்டும் பிடிக்கிறது இல்ல. செத்துப் போன பிணங்கள், பழைய நங்கூரங்கள், மூழ்கிப் போன படகுகள்... பெரும்பாலும் இந்தப் பொருட்கள்தான் அவங்களுக்குக் கிடைக்கும். அப்படிப்பட்ட பொருட்களுக்காக பிரத்யேகமா தயார் பண்ணின கொக்கிகள் இருக்கு..."

"என்ன, நீங்க திரும்பவும் பொய் சொல்றீங்களா? நீங்க பாட்டு பாடுற மீன் பிடிக்கற ஆளோன்னு எனக்குச் சந்தேகமாக இருக்கு. இதோ இந்த மாதிரியான பாட்டு...

திறந்த கதவுகள் உள்ள வீடுகளிலும்

கடைவீதியின் கடைகளிலும்

கடற்கரையிலும்

நாங்கள் வலை வீசுகிறோம்."

"அப்படிப்பட்ட ஒரு மீன் பிடிக்கிற ஆளை நீ இதுக்கு முன்னாடி பார்த்திருக்கியா?"- அந்த இளைஞனைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டே செல்க்காஷ் கேட்டான்.

"இல்ல... ஆனா, நான் அவங்களைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கேன்."

"சரி... அந்த வேலை பிடிச்சிருக்கா?"

"அவங்க வேலையா? பிறகு என்ன? குறைந்தபட்சம் அவங்களுக்கு எப்போதும் சுதந்திரம் இருக்கே! எல்லா விஷயங்களையும் அவங்க தங்களோட விருப்பப்படி செய்யலாமே!"

"சுதந்திரம்னு நீ எதைச் சொல்ற? உனக்கு அந்த விஷயத்துல ஆர்வம் இருக்கா?"

"நிச்சயம் ஆர்வம் இருக்கு. தனக்குத் தானே எஜமானனா இருப்பதை விட வேறென்ன உலகத்துல பெரிய விஷயம் இருக்கு? விருப்பப்படுற இடத்துக்குப் போகலாம். விருப்பப்படுறதைச் செய்யலாம். மிகவும் கவனமா இருக்கணும். கழுத்துல கயிறு விழாம பார்த்துக்கணும். அதைவிட்டா, கடவுளையும் மனசாட்சியையும் மட்டும் நினைச்சா போதும் அதற்கப்புறம் விருப்பப்படி நடக்கலாம்."

கூச்சத்துடன் காரித்துப்பியவாறு செல்க்காஷ் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான்.

"என் விஷயம் இதுதான்..."- அந்த இளைஞன் தொடர்ந்து சொன்னான்: "பெருசா எதையும் சம்பாதிச்ச வைக்காமலே என் அப்பா இறந்துட்டாரு. அம்மாவுக்கு வயசாயிடுச்சு. விவசாய நிலம் வறண்டு போச்சு. அதை வச்சு என்ன செய்ய முடியும்? நான் வாழணும். ஆனா எப்படி? அது கடவுளுக்கு மட்டும்தான் தெரியும். நல்ல ஒரு குடும்பத்துல இருந்து ஒரு திருமண ஆலோசனை வந்திருக்கு. பெண் வீட்டுக்காரர்கள் பெண்ணுக்கு அவளோட பங்கை தர்றதுல எனக்கு எந்த எதிர்ப்பும் இல்ல. ஆனா, அவங்க அதுக்குத் தயாரா இல்ல. அவளோட அப்பா ஒரு அங்குல நிலத்தைக்கூட அவளுக்காக விட்டுக் கொடுக்கத் தயாரா இல்ல. அதுனால கொஞ்ச நாட்களுக்கு நான் அவள் கூட சேர்ந்து வேலை செய்யணும். வருடக் கணக்குல. அங்கேதான் பிரச்சினையே வருது. என் கையில ஒரு நூற்றைம்பது ரூபிள்களாவது இருந்தா, அந்த ஆளுக்கு முன்னாடி நெஞ்சை நிமிர்த்தி நின்னு நான் கேள்வி கேட்கலாம். நீங்க மார்ஃபாவை எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணித் தருவீங்களா? நீங்க அவளுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய பங்கை அவளுக்கு உடனடியா தருவீங்களா? அப்படி இல்லைன்னா கடவுள் அருளாவது இந்தக் கிராமத்துல இவள் மட்டுமே பெண்ணா இல்ல. நான் சுதந்திரமானவன். என் விருப்பப்படி நான் நடக்க முடியும்." நீண்ட பெருமூச்சு விட்டவாறு இளைஞன் தொடர்ந்து சொன்னான். "அந்த ஆளோட மருமகனா மாறி அடிமைப் பணி செய்யிறதைத் தவிர, வேற எந்த வழியும் எனக்குத் தெரியல. குபானில் குறைந்தபட்சம் இருநூறு ரூபிள்களாவது சம்பாதிக்கலாம்னு நான் நினைச்சேன். அதை நான் பெருசா நம்பியிருந்தேன். நான் நினைச்சபடி நடித்திருந்தா, நான் ஒரு குறிப்பிடத்தகுந்த ஆளா ஆகியிருப்பேன். ஆனா, என்னால சம்பாதிக்க முடியல. சும்மா வேலை செய்ததுதான் மிச்சம். என் பூமியில என்னால ஒண்ணுமே செய்ய முடியல. அதுதான் பிரச்சினையே..."

இளைஞன் உணர்ச்சி வசப்பட்டான். செல்க்காஷுக்குக் கீழே வேலை செய்ய வேண்டுமென்ற விருப்பத்துடன் அவன் தலைகுனிந்து நின்றிருந்தான்.

"நீ எங்கேடா போற?"- செல்க்காஷ் கேட்டான்.

"என் வீட்டுக்கு... இல்லாட்டி வேற எங்கே போறது?"

"எனக்கு அது எப்படி தெரியும்? ஒருவேளை, நீ துர்க்கிக்குப் போறேன்னு நான் நினைச்சிருக்கலாமில்லையா?"

"துர்க்கிக்கா?" சிறிது பதைபதைப்பு உண்டாக அவன் கேட்டான். "எந்த உண்மையான கிறிஸ்துவனால் துர்க்கிக்குப் போக முடியும்? நீங்க என்ன பேசுறீங்க?"

"நீ ஒரு சரியான மடையன்..." என்று முணுமுணுத்தவாறு செல்க்காஷ் தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான். எனினும், அந்த இளைஞன் அவனுடைய மனதில் இனம்புரியாத ஒரு சலனத்தை உண்டாக்கி விட்டிருந்தான். கவலைப்படுகிற மாதிரி ஏதோவொன்று அவனுடைய மனதைப் போட்டு அலைக்கழித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவில் தான் செய்ய நினைத்திருந்த செயலில் கவனம் செலுத்தியதிலிருந்து அவனை அந்த மன அலைக்கழிப்பு தடுமாற்றம் கொள்ளச் செய்தது.

செல்க்காஷின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு மனம் புண்பட்ட அந்த இளைஞன் என்னவோ முணுமுணுத்தவாறு அவனை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தான். யாரைப் பார்த்தோ பாவனை செய்வது மாதிரி அவன் தன் கன்னங்களை ஊதிப் பெரிதாக்கினான். உதடுகளைக் குவித்தான். சுருங்கிக் காணப்பட்ட கண்களை வேகமாகத் திறந்து மூடினான். கிருதா வைத்திருந்த கல் மனம் கொண்ட மனிதனுடன் நடத்திய உரையாடல் இவ்வளவு சீக்கிரமாகத் திருப்தியற்ற நிலையில் போய் முடியும் என்று அவன் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை என்பது தெளிவு.

ஆனால், அந்த மனக்குறை அவனைச் சிறிதும் பாதிக்கவில்லை. அந்தக் கல்மீது உட்கார்ந்து கொண்டு ஏதோ ஒரு மன உலகத்தில் பயணம் செய்தவாறு அவன் சீட்டியடித்தான். அழுக்காக இருந்த பெருவிரலால் தரையில் வரைந்தவாறு நேரத்தைப் போக்கினான்.

அந்த மனிதனுடன் நெருங்க அந்த இளைஞன் உண்மையாகவே விரும்பினான்.

"என்ன, மீன் பிடிக்கும் மனிதரே. நீங்க அடிக்கடி கடலைத் தேடி போவீங்களா?"- இளைஞன் கேட்டான்.

மீன் பிடிக்கும் மனிதன் அவன் இருக்கும் பக்கம் திரும்பி வேகமான குரலில் கேட்டான். "டேய், பையா... இன்னைக்கு ராத்திரி நீ எனக்கு உதவுவியா? முடிவை சீக்கிரமா சொல்லணும்..."

"என்ன வேலை?"- இளைஞன் சந்தேகத்துடன் கேட்டான்.

"என்ன வேலைன்னா கேக்குற? நான் என்ன வேலை செய்யச் சொல்றேனோ, அந்த வேலை, நாம மீன் பிடிக்கப் போறோம். நீ துடுப்பு போடுற அவ்வளவுதான்."

"ஓ... அதைச் செய்யிறதுக்கு எனக்கு எந்தவொரு வருத்தமும் இல்ல. வேலை செய்றதுக்கு நான் கவலையே படல. ஆனா, நீங்க என்னை தேவையில்லாத பிரச்சினைகள்ல கொண்டு போய் விட்டுடக் கூடாது. அதுதான் நான் சொல்ல நினைக்கிறது. நீங்க உண்மையிலேயே பெரிய ஆளுதான். உங்க மனசைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டவங்க யாரும் இல்ல..."

தன்னுடைய மனம் வெப்பத்தால் தகிப்பதைப் போல் செல்க்காஷ் உணர்ந்தான்.