Lekha Books

"நாக்கை வச்சு நீ அதிகமா வெடி வைக்காதடா" கோபத்துடன் அவன் சொன்னான். "உன் தலையில ஒண்ணு கொடுத்தா, உன்னால எல்லா விஷயங்களையும் பார்க்க முடியும்". அவன் வேகமாக உட்கார்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தான். அவனுடைய கண்கள் பிரகாசித்தன. இடது கையால் மீசையைத் தடவிக் கொண்டே வலது உள்ளங்கையை இறுக்கினான்.

அதைப் பார்த்து அந்த இளைஞனுக்கு பயம் வந்துவிட்டது. அவன் வேகமாக அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தான். பதைபதைப்பால் அவனுடைய முகம் மிகவும் வெளிறிப் போய் காணப்பட்டது. கண்களால் அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் அளந்து கொண்டார்கள்.

"என்னடா?"- செல்க்காஷ் அதிகாரக் குரலில் அவனிடம் கேட்டான். அந்தச் சிறு பையனின் கிண்டலான செயலைப் பார்த்து அவனுடைய மனம் மிகவும் கஷ்டப்பட்டது. ஆனால், அவன் அந்த இளைஞனை வெறுப்பதற்கான காரணம் வேறொன்று. அந்த இளைஞன் நீல நிறத்தில் கண்களைக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு ஊர், வீடு எல்லாம் இருக்கின்றன. நல்ல ஒரு விவசாயியின் மருமகனாக வருவதற்கான வாயப்பு அவனுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. அதனால் அவனை செல்க்காஷ் வெறுத்தான். செல்க்காஷைப் பொறுத்தவரையில் அந்த இளைஞன் ஒரு சிறுவன். எனினும், செல்காஷ் விருப்பப்படாத அவனுக்குத் தேவைப்படாத அந்த சுதந்திரத்தை அந்த இளைஞன் விரும்புகிறான். அந்த இளைஞன் மீது அவனுக்கு மிகவும் வெறுப்பு தோன்றியதே அப்போதுதான். அவனுக்குக் கீழ் நிலையில் இருக்கும் ஒரு பையன் அவன் விருப்பப்படும், வெறுக்கும் விஷயங்களை வெறுக்கவும் விரும்பவும் செய்கிறான் என்பது தெரிந்ததும் அந்தப் பையனை செல்க்காஷ் வெறுக்க ஆரம்பித்து விட்டான். அந்தப் பையன் தனக்கு நிகரானவனா என்ற எண்ணம் மனதில் உண்டானதே காரணம்.

செல்க்காஷைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது அந்த இளைஞன் அவனிடம் ஒரு எஜமானனைக் கண்டான்.

"எனக்கு எந்த பிரச்னையுமில்ல..."- அவன் சொன்னான். "நான் ஒரு வேலையைத் தேடி அலைஞ்சிக்கிட்டு இருக்கேன். உங்களுக்குக் கீழே வேலை செய்யிறதுக்கும் இன்னொரு ஆளுக்குக் கீழே வேலை செய்றதுக்குமிடையே எனக்கு என்ன வேறுபாடு இருக்கு? நான் இப்படி சொல்றதுக்கு வேற எந்த காரணமும் இல்ல. உங்களைப் பார்த்தா வேலை செய்த அனுபவங்கள் கொண்ட மனிதர் மாதிரி தெரியல. கிழிஞ்சு போன ஆடைகள் அணிஞ்சிருக்குறதைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். ஆனால், இவையெல்லாம் யாருக்கும் நடக்கக் கூடியவைதான்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். கடவுளே, நான் எவ்வளவோ குடிகாரர்களைப் பார்த்திருக்கேன். அவர்களில் பலரும் உங்களை விட மோசமானவங்க..."

"சரி... சரி... அப்போ நீ வேலை செய்யத் தயாரா இருக்கேல்ல...?"

சிறிது மனதை சாந்தப்படுத்திக் கொண்டு செல்க்காஷ் கேட்டான்.

"ஆமா... சந்தோஷமா... சரி... கூலி எவ்வளவுன்னு சொல்லுங்க" இளைஞன் சொன்னான்.

"உன் வேலைக்கு ஏற்றபடி கூலி தர்றேன். நாம எவ்வளவு மீன் பிடிக்கிறோமோ, அதை அனுசரிச்சு உனக்கு கூலி. ஒருவேளை, உனக்கு ஐந்து ரூபிள்கள் கிடைக்கலாம்."

இப்போது பேச்சு பணத்தைப் பற்றி ஆகிவிட்டது. அந்த ஊர் சுற்றிப் பையன் எல்லா விஷயங்களிலும் முறைப்படி நடக்க வேண்டும் என்பதில் பிடிவாதமாக இருந்தான். அவனை வேலைக்கு எடுக்கும் ஆள் அதே மாதிரி எல்லா விஷயங்களிலும் சரியாக நடக்க வேண்டும் என்றும் அவன் விரும்பினான். அவனுக்கு இப்போதுகூட சில விஷயங்களில் சந்தேகங்கள் இருந்தன.

"அதனால எனக்கு ஒண்ணுமில்ல, சகோதரரே"- அந்த இளைஞன் தன்னுடைய எண்ணத்தைத் தெளிவுபடுத்தினான்.

"நாம அந்த விஷயத்தை இங்கே பேச வேண்டாம். அந்த மது அருந்துற இடத்துக்கு நாம போவோம்."

சாலை வழியே அவர்கள் சேர்ந்து நடந்தார்கள். ஒரு எஜமானின் அடையாளத்துடன் செல்க்காஷ் தன்னுடைய மீசையைக் கையால் நீவிவிட்டுக் கொண்டிருந்தான். நம்பிக்கையின்மையும் அச்சமும் இருந்தாலும் அந்த இளைஞன் அவனுடன் சேர்ந்து நடந்தான்.

"உன் பேர் என்ன?"- செல்க்காஷ் கேட்டான்.

"கவ்ரில்லா."

சிகரெட் புகை பரவி நின்றிருந்த சிறிய மது அருந்தும் இடத்தை அடைந்ததும் செல்க்காஷ் பணம் வாங்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தான். வாடிக்கையாளரைப் போல ஒரு புட்டி வோட்கா, முட்டைக்கோஸ் சூப், பொரித்த மாட்டு மாமிசம், தேநீர் ஆகியவற்றை அவன் ஆர்டர் செய்தான். அவன் அந்தப் பட்டியலை மீண்டுமொருமுறை கூறியவாறு அலட்சியமாக, "கணக்குல எழுதிக்கோ" என்று முணுமுணுத்தான். அதற்கு கவுண்டரில் நின்றிருந்த ஆள் அமைதியாக தலையை ஆட்டினான். அதைப் பார்த்ததும் கவ்ரில்லாவிற்கு தன்னுடைய தொழில் தாதாமீது மிகப்பெரிய மரியாதை உண்டானது. நைந்து போன ஆடைகளை அணிந்திருந்தாலும் அவனை ஆட்கள் பெரிதாக மதிக்கிறார்கள் என்று அவன் எடுத்துக் கொண்டான்.

"இங்கே உட்கார்ந்து எதையாவது சாப்பிட்டுக் கொண்டே பேசுவோம். நான் வர்றது வரை இங்கேயே இரு. நான் சீக்கிரம் வந்திடுவேன்."

செல்க்காஷ் வெளியே நடந்தான். கவ்ரில்லா அவனுக்காக காத்திருந்தான்.

ஒரு சுரங்க அறை போல இருந்தது அந்த மது அருந்தும் இடம். அதன் உட்பகுதி மிகவும் இருண்டு போனதாகவும் குளிர்ந்து போயும் இருந்தது. நீண்ட நாட்களாக இருந்து புளித்துப்போன வோட்காவின் நாற்றமும் சிகரெட் புகையும் வேறு ஏதோ தாங்க முடியாத நாற்றமும் அந்த இடத்தில் பரவி இருந்தது. உடலெங்கும் தாரும் நிலக்கரித் தூளும் படிந்திருந்த, மது அருந்தி சுய நினைவு இல்லாத, சிவப்பு நிற தாடியைக் கொண்ட ஒரு மாலுமி கவ்ரில்லாவிற்கு எதிர்பக்கமிருந்த மேஜைமீது மல்லாக்க விழுந்து கிடந்தான். ஏப்பம் விடுவதற்கு மத்தியில் பல வார்த்தைகளையும் வைத்து ஒரு பாட்டு பாட அந்த ஆள் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரு சீட்டியடித்தலுக்குப் பின்னால் அந்தப் பாட்டு தொண்டைக்குழியில் ஒரு முணுமுணுப்பாக மாறியது. உண்மையாக சொல்லப் போனால் அவன் ஒரு ரஷ்யாக்காரன் இல்லை. அவனுக்குப் பின்னால் இரண்டு மால்டோவியன் பெண்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். கறுப்பு தோலும், கறுப்பு முடியும், நைந்துபோன ஆடைகளும் உள்ளவர்களாக அவர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களும் மது அருந்திய மனிதனின் பாட்டைப் பாட முயன்று கொண்டிருந்தார்கள்.

நிழல்களிலிருந்து மற்ற உருவங்களும் வெளியே வந்தன. சத்த ஆர்ப்பாட்டங்களுடன், பரபரப்பான மனநிலையுடன், நிலை குலைந்து, நிதானம் இழந்து...

கவ்ரில்லா பயந்து போய் விட்டான். தன்னுடைய எஜமானன் சீக்கிரமாக அங்கு வந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று அவன் நினைத்தான்- அந்த இருண்ட அறைக்குள்ளிருந்து தப்பிப்பதற்காக. உரத்த குரலில் முழங்கும் ஏராளமான நாக்குகளைக் கொண்ட ஒரு வினோத பிறவியின் சத்தத்தைப் போல, மதுச்சாலையின் சத்தங்களெல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து ஒரே சத்தமாக மாறியது.