Lekha Books

போகும் வழியில் அவள் அமர்சிங்கைப் பார்த்தாள். கடையிலிருந்த அவன் வந்து கொண்டிருந்தான். மரியாதை மேலோங்க சற்று வழியிலிருந்த ஒதுங்கி நின்ற அவன் ஒரு கடிதத்தை அவளிடம் நீட்டினான்.

சாயங்கால தபாலில் இன்னொரு கடிதமும் வந்திருக்கிறது !

நெஞ்சு அடித்துக் கொள்ள அந்தக் கடிதத்தை அவள் வாங்கிப் பார்த்தாள்.

ஓ... ரஷ்மி வாஜ்பாய் !

அமர்சிங் கடந்து சென்றவுடன் தேவைக்கும் அதிகமாகக் காட்டிய மரியாதைக்கான காரணம் என்னவென்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள். சாராயத்தின் வாசனை !

நடந்து கொண்டே அவள் கடிதத்தைப் படித்தாள்.

‘மதிப்பிற்குரிய டீச்சர்ஜி,

நான் நேற்று இரவே வீடு வந்து சேர்ந்து விட்டேன். வழியில் எந்தப் பிரச்சினையும் உண்டாகவில்லை. பிதாஜி தன்னுடைய வணக்கத்தை உங்களுக்குக் கூறச்சொன்னார்.

- ரஷ்மி.

ராம் நகரின் முகவரி அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

தபால் முத்திரையைப் பார்த்தபோது, தன்னையும் மறந்து அவள் புன்னகைத்து விட்டாள். ஹல்தானி !

 பயணிகள் பங்களாவின் பணியாளிடம் காலையிலேயே கடிதம் எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி நடந்தபோது ரஷ்மியின் முகத்தில் தெரியும் வெற்றிப் பெருமிதத்தைக் கற்பணை பண்ணிப் பார்க்க அவளால் முடிந்தது.

‘‘உனக்கு நான் மன்னிப்பு தர்றேன். எப்போதும் நினைச்சுப் பார்க்குற மாதிரியான ஒரு இரவு உனக்குச் சம்பாத்தியமாகக் கிடைச்சிருக்குல்ல...’’

தினமும் ஏறவும் இறங்கவும் செய்கின்ற வழியில் செல்லாமல் மலைச்சரிவு வழியாக அவள் நடந்தாள். இடிந்து கிடக்கும் ஒரு வீடு புதர்களிலும் மரங்களிலும் குரங்குகள் தாவிக் குதித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.

அரக்கனின் மண்டை ஓட்டைப் போல தாழ்வுகளும் உயரங்களுமாக இருந்த பாறையின் நெற்றிப் பகுதியில் போய் அவள் அமர்ந்தாள். அங்கு அமர்ந்திருந்தால் ஏரியின் ஒரு பகுதியை நன்கு பார்க்க முடியும்.

போர்ட் க்ளப்பிற்கு அப்பால் இருக்கும் ஹோட்டலின் மூலையை அங்கிருந்து பார்க்கலாம். வெள்ளை மாடத்தில் யாரோ நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். வானத்திற்குக் கீழே ஒரே ஒரு மனித உருவம் !

ஹோட்டல் மூன்று முறை கைகள் மாறியிருக்கின்றன. அதன் பெயரும்தான்.

உருண்டைத் தூண்களும் சாயம் தேய்க்கப்பட்ட இரும்புக் கம்பிகளைக் கொண்டு செய்யப்பட்ட பேஸ்கட் நாற்காலிகளும் மாறியிருக்க வாய்ப்பில்லை.

 பல வருடங்கள் கடந்து ரஷ்மி மனைவியாகி, தாயாகி ஹல்தானியின் பயணிகள் பங்களாவிற்கு முன்னால் நடந்து செல்லும்போது, முழுமையான ஆனந்தத்துடன் ஜன்னல்களில் ஒன்றை அவள் பார்ப்பாள்.

முதல் பாவம், பெண்மையின் மூடுபடலத்தைக் கிழிக்கும் முதல் வேதனை, முதல் சந்தோஷம், முதல்.....

மூன்றாவது மாடியின் வலது எல்லையில் வெண்மாடத்திற்குச் செல்லும் மூலைக்கு அருகில் மூடிக் கிடக்கும் அந்த ஜன்னல் தெரிகிறதா ?

7

சிவப்பு நிற விரிப்பு விரிக்கப்பட்ட தரை, காற்றில் சிகரெட் புகையும் பால் அன்காவின் பட்டு போன்ற மிருதுவான குரலும் கலந்திருந்தது.

கதவைத் திறந்தபோது இறுக்கமாக இருக்கும் அடர்த்தியான சிவப்பு நிற ஸ்போர்ட்ஸ் சட்டை அணிந்த இளைஞனின் முகத்தில் நம்பிக்கையின்மையும் ஆச்சரியமும் தெரிந்தன.

‘‘ஓ மை காட்!’’

‘‘என்ன?’’

‘‘வரமாட்டேன்னு நான் நினைச்சேன்.’’

பிரம்புக் கூடையைப் போல் வட்டமாகச் செய்யப்பட்ட இரும்பு நாற்காலியைச் சற்ற நகர்த்திக்கொண்டே வரவேற்றான்;

‘‘உட்காரு.’’

அவளுடைய கண்கள் அறை முழுவதும் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தன. தரை விரிப்பில் இசைத் தட்டுகள் சிதறிக் கிடந்தன. மேஜை மீது புத்தகங்களின் குவியல். ஸ்டாண்டில் தோல்பையில் சுற்றப்பட்ட கேமரா.

பாடகன் பாடிக்கொண்டிருக்கிறான்: ‘‘புட் யுவர் ஹெட் ஆன் மை ஷோல்டர்ஸ்.’’

‘‘என் தோளில் உன் தலையைச் சாய்த்துக் கொள். உன் உதடுகளை என் உதடுகளோடு இணைத்துக்கொள்.’’

ஏரியிலிருந்த படகிலும் பைன் மரங்களின் நிழல்களிலும் ‘காதலின் நடைபாதை’யிலும் பல மணி நேரங்கள் அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். வார்த்தைகள் கொண்டு பூமாலைகள் கோர்க்கக்கூடிய அவன் மவுனமாக இருந்தான்.

அவள் கூறுவதற்கு எதுவுமில்லை. தொண்டையின் கனமாக ஏதோவொன்று சிக்கிக் கிடக்கிறது. ரெக்கார்ட் ப்ளேயரின் ஊசி கரகர ஓசையுடன் தன்னுடைய செயலை நிறுத்தியபோது அறையில் முழு அமைதி உண்டானது.

தாங்கிக் கொள்ள முடியாத அமைதி. மிகவும் சிரமப்பட்டவாறு அவன் என்னவோ சொன்னான். அர்த்தமற்ற வார்த்தைகள். நிறைய அர்த்தம் கொண்டிருக்கும் ஒலிகள்... ஒலி ஆவேசமாக வந்தது. அவள் கஷ்டப்பட்டு சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பு அவளின் சிரிப்பல்ல.

அவன் முன்னால் நின்று கையை நீட்டி விரல்களைப் பிடித்து உயர்த்திய போது தலைக்கு இரத்தம் வேகமாக ஏறியது. நடுங்கிய கால் விரல் நுனிகளிலிருந்து என்ன என்று புரிந்துகொள்ள முடியாத வேதனையின் பெருக்குகள் எண்ணற்ற வழிகள் வழியாகப் படர்ந்து ஏறியது.

வார்த்தைகள், சப்தங்கள் மிகவும் தூரத்தில்...

‘‘வா...’’

அடைக்கப்பட்ட ஜன்னல் வழியாக உள்ளே மெதுவாக வந்து கொண்டிருந்த வெளிச்சத்தில் கண்களை மூடிப் படுத்திருந்தபோது, தேர்ந்த விரல்கள் உடலில் நகர்ந்தபோது, வட்டம் வட்டமாக மலர்ந்து கொண்டிருக்கும் நீர் வளையங்களுக்கு நடுவில் மூழ்கிப் போன கல்லின் தெளிவற்ற இடத்தைப் போல ஒரு ஞாபகம் மட்டுமே மீதமிருந்தது.

இது நடக்கும் என்று நினைத்ததுதான்...

‘‘வேண்டாம்... என்னால் முடியாது.’’

குரல் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது.

‘‘பரவாயில்ல....’’ கண்களைத் திறக்க முயன்றபோது பிரகாசமான அந்த நீலநிறக் கண்கள், எண்ணெய் பளபளப்பு இறங்கி வந்து திரும்பிப் போனதைப் போல ஒரு நிமிடம் தோன்றியது.

வேதனை... வேதனையால் இப்படியும் அப்படியுமாகப் புரண்டபோது, உயரவும் தாழவும் செய்து கொண்டிருந்த கழுத்தில் கைகளைச் சுற்றி உதடுகளைக் கடித்து அழுத்தியவாறு அவள் படுத்திருந்தாள்.

‘‘அழக்கூடாது... என்னுடைய... என்னுடைய எல்லாவற்றையும் தருகிற இந்த நிமிடத்தில் அழக்கூடாது.’’

மனம் என்பது பனி இறங்குகிற இன்னொரு அடிவாரம்!

‘‘என்னுடைய மட்டும்... என்னுடன் முழுமையாகச் சங்கமமாகும் இந்த நிமிடத்தில் அழக்கூடாது.’’

பல வருடங்களுக்குப் பிறகு கண்களைத் திறந்தபோது ஈரமான உதடுகளைக்  கன்னத்தில் அழுத்திக் கேட்டான்: ‘‘வலிச்சதா?’’

எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. அழலாம். சிரிக்கலாம். உடல் முழுவதும் பயங்கரமாக வலித்தது. எழுவதற்கே பயமாக இருந்தது. கண்களை மூடி அவள் படுத்திருந்தாள். அப்போது மே மாதத்தின் தெளிந்து காணப்பட்ட வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் பூத்திருப்பதை அவள் பார்த்தாள். தூரத்தில் யாரோ காற்றில் பறக்கவிட்ட வெள்ளை நிற துணியைப் போல ஒரு மேகக்கூட்டம் போய்க் கொண்டிருந்தது.

தலையை வெளியே சாய்த்து தரையில் கையூன்றி ரெக்கார்ட் ப்ளேயரை மீண்டும் இயக்குவதற்காகக் கட்டிலை நோக்கிச் சாய்ந்தபோது அவள் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டாள்.