Lekha Books

போர்வையை இழுத்து உடம்பு முழுக்க மூட ஆரம்பித்தபோதுதான் இரத்தத் துளிகள் படர்ந்த மூன்று இடங்களை அவள் பார்த்தாள்.

‘‘என்னுடைய இனிமையான நாட்களையும் தனிமையான இரவுகளையும்’’ பற்றி பெண்ணின் குரல் பாடத் தொடங்கியிருந்தது.

சரிந்து படுத்துக் கொண்டு அவன் தன் கையை நீட்டிய போது நெஞ்சிலிருந்து வியர்வைத் துளிகள் உருண்டு கீழே விழுந்து கொண்டிருந்தன.

‘‘விமலா...’’

துடித்துக் கொண்டிருந்த கண் இமைகளை பலவந்தமாக மூடிக்கொண்டு அவள் படுத்திருந்தாள். கூறுவதற்கு ஒர பெரிய நூல் அளவிற்கு அவளுடைய மனதில் விஷயங்கள் இருந்தன. தொண்டை முழுமையாக வற்றிவிட்டிருந்தது.

‘‘நான் நானாக இல்லை...’’

நடுங்கிக் கொண்டிருந்த உதடுகளில் குரல் மரத்துப் போய் விட்டது. உடலுக்கு எடையே இல்லாமல் இருந்தது. அவள் மிதக்கிற மாதிரி நடந்தாள். - வானத்தின் சரிவிலிருக்கும் மேகக் கூட்டத்தைப் போல, அடிவாரத்தின் சுழல் காற்றில் யாரோ பறக்கவிட்ட வெள்ளைத் துணியைப் போல..

8

கண்ணில் தெரியும் ஏரியின் மூலையில் வழி விளக்குகள் தெரிந்தன. பகல் வெளிச்சம் இனியும் சிறிது நேரம் இருக்கும்.

ஒரு பாட்டை முணுமுணுத்தவாறு பின்னால் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்த மனித உருவம் திடீரென்று அமைதியானவுடன் அவள் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

‘‘மேம் ஸாஹிப்...’’

ஒரு நிமிடம் ஆனது... பற்கள் முழுவதையும் வெளியே காட்டி சிரித்துக் கொண்டிருந்த அந்த இளைஞனைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு. புத்து...

‘மேம் ஸாஹிப், நீங்க இன்னைக்கு ஏரிப்பக்கம் வராததுக்கு என்ன காரணம் ?’’

‘‘ஒண்ணுமில்ல...’’

‘‘தினமும் இங்கே இருப்பீங்களா ?’’

‘‘சில நேரங்கள்ல...’’

‘‘மேம் ஸாஹிப்... தினமும் படகு சவாரி செய்ய வாங்க. எனக்கு மூணு அணா தந்தா போதும்.’’

‘‘சரி...’’

அவள் எழுந்தாள்.

‘‘சீஸன் ஆரம்பமாயிருச்சு, மேம் ஸாஹிப். டில்லியில இருந்து ஒரு சிறப்புப் பேருந்து வந்திருக்கு.’’

அது அப்படித்தான். தினமும் சிலர் வந்து கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால், ஒர நாள் அந்தச் செய்தி காதில் விழும். சீஸன் ஆரம்பமாகிவிட்டது. அதற்குப் பிறகு அடிவாரம் மிகவும் சுறுசுறுப்பாகிவிடும்.

‘‘எல்லாம் நம்ம நாட்டுக்காரங்கதான் !’’

வெளிநாட்டுக்காரர்கள் யாரும் இல்லாததால் அவனுக்குச் சிறிது ஏமாற்றம் உண்டாயிருக்குமோ என்னவோ!

‘‘நீ எதுக்கு இங்கே வந்தே புத்து?’’

‘‘ஒரு துடுப்பு உடைஞ்சு போச்சு, மேம் ஸாஹிப், அதோ அங்கே இருக்குற அன்னுவின் மிட்டில் ஒர பழைய துடுப்பு இருக்குறதா சொன்னான்.’’

அவன் சைனா பீக்கிற்குக் கீழே ஒரு இடத்தைச் சுட்டிக் காட்டினான்.

அவள் போக ஆரம்பித்தபோது புத்து கேட்டான்:

‘‘புறப்பட்டுட்டீங்களா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘மேம் ஸாஹிப், நான் வந்து பேசினதுனாலையா நீங்க கிளம்பிட்டீங்க?’’

‘‘இல்ல... நேரம் அதிகமாயிடுச்சு.’’

அவள் நடந்தபோது புத்து, சில அடிகள் வரை பின்னால் வந்தான்.

‘‘ஒரு விஷயம் கேட்கலாமா, மேம் ஸாஹிப்?’’

‘‘ம்...’’

‘‘வெள்ளைக்காரர்கள் நாட்டை விட்டு போயிட்டாங்கன்னு சொல்றாங்க. அது உண்மையா?’’

அவனுடைய முகத்தில் இருந்த பதைபதைப்பைப் பார்த்தபோது அவள் பீறிட்டுக் கொண்டு வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள்.

‘‘சும்மா சொல்றாங்க.’’

‘‘அதைத்தான் நானும் சொன்னேன். இவ்வளவு அருமையான நம்ம நாடு இருக்குறப்போ, யாராவது போவாங்களா?’’

மனதில் திருப்தியடைந்து அவன் திரும்பி நடந்தன். அவனுக்குப் பின்னால் அவனுடைய மெதுவான பாட்டுச் சத்தம் மீண்டும் கேட்கத் தொடங்கியது.

கான்க்ரீட் படி ஆரம்பிக்கும் இடத்தில் வெறும் தரையில் அமர்சிங் குறட்டை விட்டவாறு தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். இன்னொரு முறை கிழவன் மலைச்சரிவிலிருக்கும் குடிசைகளில் ஏதோ ஒன்றைத் தேடிப் போய் சாராயம் குடித்திருக்க வேண்டும். ஒருவாரம் படு சந்தோஷமாக  இருந்தது அவனுக்கு. வீட்டிற்குச் செல்லும் மாணவிகள் கொடுத்த சில்லரைப் பணம் இவ்வளவு நாட்கள் அவனுடைய கையில் நீடித்து இருந்தே பெரிய விஷயம்.

விடுமுறை நாட்களில் மட்டும்தான் இந்தச் சுதந்திரம். அதுவும் விமலா ரெஸிடெண்ட் ட்யூட்டராக ஆனதிலிருந்துதான் இது நடைமுறைக்கே வந்தது. மாணவிகள் இல்லாமல் அமர்சிங் விடுமுறை எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், தனக்குப் பதிலாக பள்ளிக்கூடத்தில் தோட்ட வேலை செய்பவனைக் காவலுக்குக் கொண்டு வந்து வைக்க வேண்டும்.

சிறிது குடித்துவிட்டால், அமர்சிங்கிற்கு அதிக மரியாதை தோன்ற ஆரம்பித்துவிடும். கொஞ்சம் அதிகமானால், அழுதுகொண்டே பழைய கதைகளைக் கூற ஆரம்பித்து விடுவான். தன் மனைவி வீட்டை விட்டு ஓடிப்போனது, மகன் தன்னை அடித்து வீட்டை விட்டு வெளியே விரட்டியது போன்ற விஷயங்களை, அந்த மாதிரி நேரங்களில் அவன் கூறுவான். தேவைப்படுகிற அளவிற்குச் சாராயம் வாங்க முடிந்தால், தனியாக இருக்கும் ஒரு கல்லிலோ அல்லது தரையிலோ படுத்து அவன் தூங்கி விடுவான்.

மற்றவர்கள் சொல்லி கேள்விப்பட்ட விஷயமிது. ஒரு நாள் காலை நேரத்தில் ஒரு ரெஸிடெண்ட் ட்யூட்டர் போர்ட்டிக்கோவில் வந்து பார்த்தபோது அமர்சிங் அங்கு இல்லை. சுற்றிலும் பார்த்தபோது கம்பி வேலியில் அமர்சிங்கின் கோட்டும் காற்சட்டையும் மடித்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. மீண்டும் அழைத்தபோதுதான் விஷயமே புரிந்தது. கம்பி வேலியில் மடங்கி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது ஆடைகள் அல்ல - அமர்சிங்கேதான்.

அறையில் மேஜை மீது ஆட்டாரொட்டியும் சப்ஜியும் மூடி வைக்கப்பட்டிருந்தன. தெர்மோ ஃப்ளாஸ்கில் பால்.

மலையில் ஏறி வந்தது காரணமாக இருக்கலாம் - உஷ்ணம் அதிகமாக இருந்தது. அவள் ஜன்னலைத் திறந்து விட்டாள். அப்போது கோல்டன் நூக்கின் விளக்குகள் எரிவதை அவள் பார்த்தாள். ஸ்வெட்டரைக் கழற்றிவிட்டு மீண்டும் அவள் ஜன்னலுக்கருகில் வந்தாள்.

வாசலில் செடிகள் கருகிப் போயிருந்த பூச்சட்டிகள் வைக்கப்பட்டிருந்த இடத்திற்குப் பக்கத்தில் இரண்டு கைகளையும் நெற்றியில் அழுத்தி வைத்துக் கொண்டு பள்ளிக்கூடம் மீது கால்களைத் தூக்கி வைத்தவாறு யாரோ உட்கார்ந்திருந்தார்கள். இந்த வருடம் கோல்டன் நூக்கிற்குக் கிடைத்த விருந்தாளி யார் என்று தெரிந்து கொள்வதற்கு ஆர்வம் உண்டானது. அங்கு உட்கார்ந்திருந்தது ஒரு சர்தாஜி. வயதான ஆள் மாதிரி தெரிந்தது.

தலைக்கட்டை தன் மடியில் அவர் வைத்திருந்தார். முன் தலையில் உருண்டையாகக் கட்டி வைக்கப்பட்ட முடியின் நிழல் முற்றத்தில் ஒரு மலை உச்சியின் ஓவியத்தை வரைந்தது. எந்தவித அசைவுமில்லை. கையுள்ள நாற்காலியில் யாரோ ஒரு சடலத்தை வைத்துவிட்டுப் போய்விட்டார்கள் என்பது மாதிரி இருந்தது.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு அந்த மனிதச் சிலை சற்று அசைந்தது. தலையை உயர்த்தி நாற்காலியின் பின்னால் சாய்ந்து உட்கார்ந்தபோது, விமலா ஜன்னலை விட்டு விலகி நின்று அதை அடைந்தாள்.