Lekha Books

‘‘போகட்டுமா, மிஸ் விமலா?’’

கோமஸ்ஸின் குரல்.

அவள் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்.

அனிதாவின் கலங்கிய கண்கள் தன் முகத்தில் பதிவதை அவள் அறியாமல்  இல்லை.

உருளைக்கிழங்கு ஆராய்ச்சி செய்யும் கட்டிடங்கள், இங்குமங்குமாய்ச் சிதறிக் கிடக்கும் மலைகள்... அவளுடைய தந்தை வேலை செய்த அறையைக் கொண்ட கட்டிடம்தான் இருப்பதிலேயே உயரமானது. எத்தனையோ வருடங்களாக அவளுடைய தந்தை ஆட்சி செய்த இடமது. சிவப்பு நிற மேற்கூரைகளுக்குக் கீழே இருந்தது அந்தச் சாம்ராஜ்யம்.

இரவு நெருங்க நெருங்க மனதில் கவலை அதிகரித்துக் கொண்டேயிருந்தது.

அவளுடைய தந்தையின் படுக்கையறைக்கு அன்று யாரும் செல்லவில்லை.

மேஜை மீது இரவு உணவைக் கொண்டுபோய் வைத்த பீர்பகதூர் வந்து அழைத்தான்.

யாரும் உணவு சாப்பிடவில்லை.

சிறிய படுக்கையறையில் எல்லோரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து படுத்திருந்தார்கள். விளக்கைக் கூட அணைக்கவில்லை.

அனிதாவின் கை விமலாவை இறுக அணைத்திருந்தது. கவலையை விட அனிதாவுக்குப் பயம்தான் அதிகமாக இருப்பதாக விமலா நினைத்தாள்.

தூக்கம் வராமல் விளையாட்டு காண்பிக்கிற ஒரு கொடூரமான இரவை நினைத்து மனதில் பயந்துகொண்டே படுத்திருந்தாள் விமலா. ஆனால், எதிர்பார்த்ததற்கு மாறாக அவள் சீக்கிரமே தூங்கிவிட்டாள். பனிப்படலம் வந்து மூடி எதையும் பார்க்க முடியவில்லை.

நீர் வளையங்கள், சிறிய நீர் திவளைகள் மெதுவாக ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன.... நீரோட்டத்துடன் சேர்ந்து மெதுவாக ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ஓடவில்லை... முன்னால் அன்னப்பறவை சிறகு விரித்து நின்றுகொண்டிருக்கும் படகில் அது பயணம் செய்து கொண்டிருக்கிறது.

முதலில் புத்துதான் படகைச் செலுத்தினான். பேச ஆரம்பித்தபோது புத்துவல்ல - முகச் சவரம் செய்து இளம் சிவப்பு நிறத்திலிருந்த முகம் புத்துவிற்குச் சொந்தமானது அல்ல. நீல நரம்புகள் முகத்தில் துடித்துக் கொண்டிருந்தன. நெற்றியில் முடி விழுந்து கிடந்தது.

‘‘வேண்டாம்... அங்கு போக வேண்டாம்....’’

‘‘என்ன?’’

‘‘பள்ளம்.... பள்ளத்துல காசு எறியணும்.’’

‘‘காசுக்கு அதைவிட வேற உபயோகம் இருக்கு.’’

‘‘அங்கே கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாதவங்க படகு மூழ்கி இறந்துடுவாங்கன்னு சொல்லுவாங்க.’’

‘‘இறக்க பயமா இருக்கா?’

பூத்து மலர்ந்து நிற்கிறது வாழ்வு. பார்வைபடுகிற இடங்களிலெல்லாம் மரணத்தைப் பற்றி நினைச்சு முடியவில்லை.

நீர் வளையங்கள் வட்டமிட்டுக்கொண்டிருக்கும் ஆழங்களின் மேற்பரப்பில் படகு சுற்றுகிறபோதும் புத்துவின் கண்களில் பயமில்லை. அவனுடைய முகம் மீண்டும் மாறுகிறது. புத்துவல்ல. நீல நரம்புகள் துடிக்கும் முகம்.

வட்டமாகச் சுற்றும் படகின் ஓரம் வானத்தைத் தொடுகிறது. அடுத்த நிமிடம் கீழ்நோக்கி... கீழ்நோக்கி...

இப்போது... இப்போது...

‘‘அம்மா!’’

‘‘விமலா!’’

‘‘அம்மா, நீங்க கூப்பிட்டீங்களா?’’

‘‘ஒண்ணுமில்ல...’’

கண்கள் அடுத்த கணமே கலங்கிவிட்டன. தன் தாயை இறுக அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும்போல் அவளுக்கு இருந்தது.

மீண்டும் கண்களை மூடிப் படுத்தாள். தூக்கத்தில் பாபு பற்களைக் கடித்தான். தெளிவற்ற எதையெதையோ சொல்லிப் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.

அனிதாவின் கைப்பிடி இறுகியது.

முற்றத்தின் மூலையில் நின்றபோது முதல் பேருந்து அங்கிருந்து புறப்படுவது தெரிந்தது. கீழே நான்கைந்து கடைகள் இருக்கும் வீதிக்கு முன்னால்தான் பேருந்துகள் வந்து நிற்கும்.

அடுத்த பேருந்து எட்டரை மணிக்கு.

ஒர் பேக்கை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தபோது அவளுடைய தாய் கேட்டாள்.

‘‘நீ என்ன செய்ற?’’

‘‘நான் போறேன்.’’

‘‘அக்கா, இப்பவாவது கொஞ்ச நாட்கள் இங்கே இருக்கக் கூடாதா?’’

பாபுவின் குரலில் கோபம் இருந்தது.

அவள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்த பீர்பகதூர் பேக்கை எடுத்துக் கொண்டு முன்னால் நடந்தான். அவள் அனிதாவின் தோளை மெதுவாகத் தட்டிவிட்டு வெளியேறினாள்.

பேருந்து அங்கிருந்து கிளம்பியபோது மனதில் குளிர்ச்சி தோன்றியது. தன்னுடைய உலகத்திற்குத் திரும்பிச் செல்கிறோம் என்பதை அவள் உணர்ந்தாள்.

தன்னுடைய உலகம்... மலைகளையும் மூடுபனியையும் குளிரையும் ஏரியையும் தேடி வறண்ட இடங்களிலிருந்து வரும் பயணிகளின் காலடிச் சத்தங்களைக் கேட்கலாம்.... தன்னுடைய கல்லறையைச் சுற்றிலும்...                                                                                       

12

பாதை விளக்குகளைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்கும் கம்பியாலான தூண்கள் பச்சை நிறத்தில் இருந்தன. நடைபாதைகளில் இடைவெளிவிட்டு கறுப்பு, வெள்ளை நிறங்களில் போடப்பட்டிருக்கும் தடிமனான கோடுகள்...

ஏரியில் நின்றால் உயரத்திலிருக்கும் மலைப்பாதை வழியாக சீனா பீக்கிற்குப் போய்க் கொண்டிருக்கும் பயணிகளின் குதிரைக் குளம்போசைகளைத் தொடர்ந்து கேட்கலாம்.

குளிர்ச்சியான மாதங்களில் வெட்ட வெளியின் சலனமற்ற தன்மையைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் மேற்குக் கரையிலிருக்கும் கற்சுவருக்கு அருகில் நின்றுகொண்டு யாரோ தூண்டில் போடுகிறார்கள். பாதை வழியாக அடர்த்தியான நிறங்களைக் கொண்ட ரோம ஆடைகளணிந்த ஜோடிகள் ஒருவரோடொருவர் கைகளைக் கோர்த்துக் கொண்டு நடந்து போய்க்கொண்டிருக்கிறார்கள். புகையிலை மணமும் சிரிப்புச் சத்தமும் கலந்தொலிக்கிறது.

பாதைக்கும் ஏரிக்கும் நடுவிலிருக்கும் புல்வெளியில் விமலா வாத்துக் கூட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருக்கிறாள். கடந்துபோன படகிலிருந்த பயணிகளில் யாரோ எறிந்துவிட்டுச் சென்ற வேர்க்கடலைகளுக்காக அவை சண்டை போட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. கரைக்கு அருகில் கடந்துபோன ஒரு படகிலிருந்து யாரோ உரத்த குரலில் அழைத்துச் சொன்னார்கள்:

‘‘நமஸ்தே... மேம்ஸாப்.’’

புத்து. புத்துவின் மஞ்சள் நிறப் பற்கள் பிரகாசித்தன. காதில் பெரிய வளையல் அணிந்த ஒரு இளம்பெண்ணும் இரண்டு இளைஞர்களும்தான் அவனுடைய பயணிகள்.

அவர்கள் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.

‘‘சீஸன் ஆயா, மேம்ஸாப்.’’

மே ஃப்ளவர் கடந்து போன பாதை ஒரு வால் நட்சத்திரத்தைப் போல நீளமாகத் தெரிந்தது.

கழுத்தில் கேமராவைத் தொங்க விட்டுக் கொண்டு கால்சட்டை பாக்கெட்டுகளுக்குள் கையை விட்டுக்கொண்டு விசிலடித்தவாறு ஒரு கறுப்பு நிறத்திலுள்ள வழுக்கைத் தலை மனிதன் சற்று அருகில் வந்து நின்றான். அவனுடைய கண்கள் தூண்டில் முனையைப் போல உடம்பில் தைத்தன.

அவள் திரும்பி நடந்தாள்.

பாதையைக் குறுக்காகக் கடந்தாள். புல்வெளியின் இரண்டு பெரிய வட்டங்களைச் சுற்றி கருங்கற்கள் பதிக்கப்பட்டிருந்தது. ஒற்றையடிப் பாதையை அவள் அடைந்தாள். மேல்நோக்கி அவள் நடந்தாள். நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு அவள் மீண்டும் அந்தப் பாதையில் நடக்கிறாள். நகரத்தில் பயணிகள் அதிகமாக நிறையும்போது அந்தப் பாதையும் பாறை இருக்கும் பகுதியும் ஆள் அரவமற்றுக் கிடக்கும்.

மனிதர்களின் ஆர்வம் எவ்வளவு வேகமாக மறைந்து போகிறது. உதடுகளால் முத்தமிடும் ஜோடிக் குருவிகள்தான் முன்பு அந்தப் பாதையில் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

மலையின் ஒரு அடுக்கிலிருந்து இன்னொரு அடுக்கிற்குத் திரும்புகிற இடத்தை அடைந்தபோது அவள் நின்றாள். மேல்நோக்கி ஏறியதன் காரணமாக அவளுக்கு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்கியது. அங்கதான் கோவில் இருந்தது. சுற்றிலும் ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்த புதர்களுக்கு மத்தியில் கோவிலின் பாதி மறைந்து போயிருந்தது.