Lekha Books

பல வருடங்களாக நான் கண்ட கனவின் உயிர் எனக்கு முன்னால்... நௌகா இல்லத்தின் சமையல்காரன் அன்று இரவில் முன்னால் கொண்டு வந்து நிறுத்திய பத்து ரூபாயின் தோழியைப் பார்த்தப்போ... இல்ல... இப்போ சொல்றதுக்குக் கவலைப்படல... என் இரவுகளின் கதைகளை நான்தான் கூறியிருக்கிறேனே! இப்போ வெட்கப்படுற மாதிரி எந்தக் கடந்த காலமும் இல்ல. எனக்கு முன்னால் இருப்பது நீ மட்டும்தான். உன்னுடைய எல்லாமே நானும் விரும்பக் கூடியதுதான். உன் மணம் என்னைச் சுற்றி எப்போதும் நின்னுக்கிட்டே இருக்கு. என்ன சொன்னேன்? ஒரு இரவின் தோழி... என் கனவின் உயிர் முன்னால்.... முன்னால் அல்ல... இரத்தம் ஒழுகிக் கொண்டிருக்கும் கனவுகள் கால்களுக்குக் கீழே கிடக்கின்றன. மெத்தையின் உடல்களின் அழகு சில நிமிடங்களில் மறைந்து போய்விட்டது. இனி... இப்போ... எல்லாவற்றையும் சொல்லலாம். நான் ஒரு பத்தொன்பது வயது காதலன் இல்லை. நீ ஒரு பள்ளிக்கூட மாணவியும் இல்லை. இன்னொரு விஷயம் கேட்கணுமா? எக்ஸ்யூஸ் மீ இஃப் ஐ ஆம் வல்கர்... நான் கல்லூரி மாணவனாக இருந்த காலம். பக்கத்து வீட்டு இளம் பெண்ணை நான் காதலிப்பதை உணர்ந்தேன். அவளைப் பற்றியே இரவும் பகலும் நினைச்சுக்கிட்டு இருப்பேன். அவ உடல் எப்படி இருக்கும்? அவ முகம்? அவ முழுமையா எனக்கு வேணும். திரும்பவும் நான் தப்பா சொல்றேன். நான்தான் சொன்னேனே. நாம பார்த்த நிமிடத்திலிருந்து நான் சுத்தமானவன்னும்... அந்தப் பக்கத்து வீட்டு அழகான இளம்பெண்... பிரார்த்தனைகள்.... வேண்டுதல்கள்... கடைசியில் ஒரு நிமிடத்தில் வாழ்க்கை முழுமையடையுது. என்னுடைய உயிரின் ஒரு பகுதி அவளிடம் வடிவம் எடுத்தால்... ஒண்ணுமில்ல... உலகத்துக்கே சவால் விட்டுக்கொண்டு நான் உரத்த குரல்ல கூறுவேன்: ‘இவ எனக்கு சொந்தமானவள்!’ அதற்குப் பிறகு, அவள் தன்னை என்னிடம் ஒப்படைக்கிறப்போ, ‘நான் என்னோட டயஃப்ரத்தை அணிஞ்சிருக்கேன்.’ கனவுகளின் இரத்தம் புரண்ட இறந்த உடல்கள்! எந்தச் சமயத்திலும் நீ ஏமாற்றியது இல்லை. தூரத்திலும் பக்கத்திலும் அணிந்திருக்கும் ஆடைகளிலும் உள்ளேயும் மரியாதையுடன் நான் உன்னைப் பார்க்குறேன்...’ - அவளுக்குள் பல சிந்தனைகள்.

‘‘மேம் ஸாப்...!’’

‘‘ஓ... ஒண்ணுமில்ல புத்து. உன் வெள்ளைக்காரத் தந்தையைப் பார்க்க உனக்கு அதிர்ஷ்டம் உண்டாகட்டும்!’’

நாம் சந்திக்க வாய்ப்பிருந்தால்...

காலத்தில் உச்சியில் நின்றுகொண்டு, வருடங்களின்... தலைமுறைகளின் மறை துணிகளை நீக்கிப் பார்க்க முடிந்திருந்தால் சொல்ல முடியும்: ‘இந்த நாளில் உன்னோட கோரா ஸாஹிப்பை இந்தத் தெருவில், இந்த நேரத்தில் நீ பார்க்கலாம்...’

‘எதிர்பார்க்காம சந்திச்சது இல்ல விமலாதேவி! இருபத்தொரு வயது கொண்ட விமலா தேவி, அழகி, மேலுதட்டில் மெல்லி நீல ரோமங்களைக் கொண்டவள்.... இருபத்தொன்பது வயது உள்ள சுதீர்குமார் மிஸ்ரா.... ஆணவம் பிடித்த இளைஞன்.... சரியாக 1955 மே மாதம் 3-ஆம் தேதி காலை வேளையில் பேருந்தில் வைத்து சந்திக்கிறான். நாம பிறக்கிறதுக்கு முன்னாடியே காலமென்னும் மிகப்பெரிய புத்தகத்தின் ஒரு பக்கத்தில் அது எழுதி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. நான் ஊர் ஊரா அலைஞ்சு திரிஞ்சது இந்த நிமிடத்தை அடைவதற்காகத்தான். உன் அப்பா ஊருடன் கொண்ட தொடர்பை உதறி எறிஞ்சது அதற்காகத்தான். மிஸ்டர் கோமஸ் என்ற யாருமற்ற மனிதன் உன் தாயின் காதலனாக ஆனதற்கும் உன் தாயுடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டு நீ வேலை தேடி வீட்டை விட்டு வெளியேறியதும் அதற்காகத்தான். இது ஒரு சாதாரண சம்பவம் இல்லை விமலா தேவி! வாழ்க்கையின் முழுமை ஆரம்பமாகும் மிகப்பெரிய நிமிடம்!’ - அவள் மனதிற்குள் சிந்தனை ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

புத்து துடுப்பைப் போடாமல் அவளையே பார்த்தவாறு, புன்னகைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். ஏரிக்குள் செடிகளும் கொடிகளும் வளர்ந்து சாய்ந்து கிடந்த ஒரு ஓரத்தில் ‘மே ஃப்ளவர்’ நின்றிருந்தது.

‘‘திரும்பலாம்...’’

அவன் மஞ்சள் நிறப் பற்களைக் காட்டிச் சிரித்தவாறு துடுப்பைக் கையிலெடுத்தான்.

‘‘மேம் ஸாப், உங்க மனசு வேற எங்கேயோ இருக்கு...’’

‘‘நான் வேற எதையோ நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்.’’

‘‘நானும்...’’

‘‘நீ யாரைப் பற்றி நினைச்சே புத்து?’’

‘‘என் தாயைப் பற்றி...’’

‘‘கோரா ஸாஹிப்பைப் பற்றியும்...’’

அவன் மீண்டும் ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தான்.

‘‘வெள்ளைக்காரர்கள் நாட்டை விட்டு போனப்போ அவரும் போயிருப்பாரோ மேம் ஸாப்?’’

‘இந்த வழி விளக்கைத் தாண்டி நம்மால எதையும் பார்க்க முடியாதே புத்து’ -  மனதிற்குள் இப்படிச் சொல்லிக் கொண்ட விமலா அவனிடம் சொன்னாள்:

‘‘அப்படிப் போயிருக்க மாட்டார்.’’

‘‘எதை வச்சு சொல்றீங்க?’’

‘‘அவருக்கு உன் தாயை ரொம்பவும் பிடிச்சிருந்ததுல்ல? அதுனால இந்த ஊரும் பிடிச்சிருக்கும். போயிருந்தாகூட அவர் வருவார்... திரும்பி வருவார்.’’

உடலில் அதிகமான சோர்வு தோன்றியது. மீண்டும் மரப்பாலம்... படகுத் துறை... கால தூதர்களைப் போன்ற கூலியாட்கள்... ஒன்பது வருடங்கள் நடந்த பாதை... பங்கின் போதையில் மூழ்கிக் கண்களை மூடிப் படுத்திருக்கும் சௌக்கிதார்... ஆட்டா ரொட்டியும் பருப்பும்... குளிர்ந்த மெத்தை...

இக்தாராவின் இசை அன்று இரவு கேட்கவில்லை. அவள் ஜன்னலை திறந்து பார்த்தாள். கோல்டன் நூக்கில் வெளிச்சம் இருந்தது. இக்தாரா தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதன் மெல்லிய ஒற்றைக் கம்பியில் காகத்திடம் எங்கோ தூர இடத்தில் இருக்கும் காதலனுக்குத் தன்னுடைய வேதனைகளைக் கூறும்படி சொன்ன பஞ்சாபி இளம்பெண்ணின் இதயமும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அவள் ஜன்னலை மூடினாள்.

‘‘நாம் சந்திக்க வாய்ப்பிருந்தால்....’’

14

காலையில் தபாலில் ஒரு கடிதம் வந்திருந்தது. தெரியாதவர்கள் யாராவது பார்த்தால் அவளுடைய கையெழுத்துதான் அது என்று கூறிவிடுவார்கள். அந்த அளவிற்கு அவளுடைய கையெழுத்தைப் போலவே இருந்தது அனிதாவின் கையெழுத்து. அவள் கடிதத்தைப் படித்தாள்.

‘‘விமலாதீதி, என்னால் இங்கு வாழ முடியாது. அக்கா, நானும் உங்களுடன் வந்து இருக்கட்டுமா? பாபு அண்ணன் நேற்று மது அருந்திவிட்டு வந்து அம்மாவுடன் சண்டை போட்டார். பீர்பகதூரை அடிக்கச் சென்றார். விமலாதீதி, நீங்கள் இங்கு வரவேண்டும். இல்லாவிட்டால் நான் அங்கு வந்து உங்களுடன் தங்குகிறேன்.’’

மேஜையின் ட்ராயரில் இருந்த கடிதங்களுடன் அதையும் சேர்த்து வைத்தாள் விமலா.

அனிதாவிற்கு என்ன ஆனது? ப்ரதீப் சந்திரன் அந்த இடத்தைவிட்டுப் போய்விட்டானா? இல்லாவிட்டால் அவளுடைய மனம் பக்குவமடைந்து விட்டதா?