Lekha Books

மரணம் வெள்ளைத் துணியால் மூடப்பட்டிருக்கும் உடல். எலும்புகள் உந்திக்கொண்டிருக்கும் வெளிறிப்போன முகம் மூடிய கண்கள்.

மலைப் பாதையில் தொடர்ந்து ஒலித்துக்கொண்டிருந்த குளம்போசைகள் தனித்தும், மெதுவாகவும் என்றாகி அமைதியானது. நடு முற்றத்தில் உயரமாக நின்றிருந்த விளக்குத் தூணைச் சுற்றி ஒரு காட்டுப்பறவை இரவின் நிழல்களுக்குள் ஓசையெழுப்பியவாறு சிறகடித்துப் பறந்துபோனது.

படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டு அவள் கடவுளின் பெயரைச் சொல்ல முற்பட்டாள். சுவர்களின் இறந்த இதயத்தின் வழியாக இக்தாராவின் இனிய இசை மிதந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

13

மாலை நேரத்தில் தன்னுடன் சேர்ந்து நடக்க ஒரு மனிதர் அழைத்திருக்கிறார். காலையில் முதலில் மனதில் தோன்றியதே அதுதான். எங்கிருந்தோ வந்திருக்கம் வயதைவிட கிழவனாகவும் அவலட்சணமாகவும் இருக்கும் ஒரு மனிதன்!

மாலை நேரங்கள் நெருங்கி வந்து கொண்டிருக்கும் நிமிடத்தை எதிர்பார்த்து அலங்கரித்துக்கொண்டு தயாராக இருந்த எத்தனையோ நாட்கள் முன்பு இருந்தன. கடந்து செல்லும் இளம்பெண்களை அலட்சியமாகப் பார்த்தவாறு அலங்கரித்து இருந்த நாட்கள்...

நரைத்த தாடியைத் தடவி விட்டவாறு போர்ட்டிகோவிற்குக் கீழே இன்று மாலை நேரத்தில் சர்தார்ஜி வருவார். அதை நினைத்து அவளுக்கு அவமானமோ, சந்தோஷமோ எதுவும் தோன்றவில்லை.

மாலை நேரம் வந்ததும், ‘‘பீபிஜி, சர்தார்ஜி உங்களைக் கேட்டார்’ என்று கூறிக்கொண்டு அமர்சிங் வரவில்லை. அந்தச் சமயத்தில் காத்திருத்தல் என்ற விஷயத்திற்கு பலம் அதிகமாகி நிமிடங்கள் உள் மனப் பரபரப்பின் பிடியில் சிக்கி துடித்துக்கொண்டிருக்கின்றனவோ?

அப்போது வராந்தாவில் காலடிச் சதத்ம் கேட்டது. அமர்சிங்தான். அவன் சொன்னான்: ‘‘பீபிஜி, ஒரு தாள், சர்தார்ஜி தந்தார்.’’

அவள் படித்தாள்: ‘மன்னிக்க வேண்டும் என்னைக் காப்பவர். இன்று நான் ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்று விதித்திருக்கிறார். அதற்கேற்றபடி நடக்காமல் இருக்க முடியாதே! இழப்பு எனக்குத்தான்.’

பெயர் இல்லை. எழுத்துக்களைச் சரியாகக் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்குக் கீழே என்னவோ கிறுக்கியிருந்தார்.

அதற்காக மனதில் அவள் வருத்தப்படவில்லை. சிறுபிள்ளைத்தனமான ஒரு பிடிவாத உணர்வு அவளுக்கு அப்போது உண்டானது. இன்று ஏரிக்கரையில் ஒரு சுற்றுலாப் பயணியின் உற்சாகத்துடன் சுற்றித் திரிய வேண்டும் - படகில் சவாரி செய்ய வேண்டும் என்று அவள் முடிவெடுத்தாள்.

படகுகள் நிற்கும் இடத்தில் நான்கைந்து படகுகள் மணலில் ஏறிக்கிடந்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன. அவளுக்கு அறிமுகமான படகோட்டி யாரையும் காணவில்லை. புத்து வரட்டும், தன்னால் அவனுக்கு ஆறணா வருமானமாகக் கிடைக்கட்டும் என்று அவள் காத்திருந்தாள்.

‘‘மேம்ஸாப்.... ஆயியே, மேம்ஸாப்...’’

அவள் ‘வேண்டாம்’ என்று தலையை ஆட்டினாள். ஏரியைப் பார்த்து ரசிக்கக்கூடிய ஒரு சாதாரண பெண்தான் தான் என்பது மாதிரி அவள் காட்டிக்கொண்டாள். மண்டபத்திலும், மணல் விரித்த வெளியிலும் ஏராளமான ஆட்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். திரையரங்கிலிருந்து வெளியே இசைக் காற்றில் மிதந்து வந்து கொண்டிருந்தது. பூனை அழுவதும், நாய்கள் குரைப்பதுமாக இருந்த திரைப்படப்பாடல்.

‘‘‘ஃபோட்டோ கார்டுகள்... பத்து புகைப்படங்கள் ரெண்டு ரூபாய்...’’

ஒரு விற்பனையாளன் அருகில் வந்தான். முகத்தைப் பார்த்த பிறகு மேலும் பார்த்துக் கொண்டிருக்காமல் திரும்பிச் சென்றான்.

சீஸனைக் கொண்டாடுவதற்காக வந்திருக்கும் சுற்றுலாப் பயணி அல்ல அவள் என்பதை அவன் கண்டுபிடித்திருப்பான்.

எப்படி? நரை ஏறிய முடியில், வாஸ்லின் தேய்த்ததால் கறுத்துப்போன உதடுகளில், கருநிழல்கள் விழுந்த கண்களின் கீழ்ப்பகுதியில் எழுதி வைத்திருக்கின்றனவோ - இதோ மலைகளின் குழிகளுக்குள் பல வருடங்களாகச் சிக்கிக் கிடக்கும் ஒரு கைதி அவள் என்று?

கீழே வந்து சேர்ந்த ஒரு படகிலிருந்து உரத்த ஒரு குரல் கேட்டது:

‘‘ஆயியே, மேம் ஸாப், ஆயியே...’’

சிறிய கண்களில் சிரிப்பை நிறைத்துக்கொண்டு மஞ்சள் நிறப் பற்களைக் காட்டியவாறு புத்து அழைத்தான்.

படகில் ஏறி உட்கார்ந்தபோது நைனீதேவியின் பெரிய மணிகள் ஒன்று சேர்ந்து ஒலித்தன.

‘மே ஃப்ளவர்’ மீண்டும் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அன்னப்பறவையின் வாய்க்கும் சிறகுக்கும் சாயம் பூசப்பட்டிருந்தது.

‘‘சீஸன் எப்படியிருக்கு மேம் ஸாப்?’’

‘‘நல்லா இருக்கு.’’

‘‘இந்தத் தடவை ஆட்கள் வருகை அதிகமாச்சே!’’

‘‘ம்...’’

‘லேக் ஒட்டல்ல ஏராளமான வெள்ளைக்காரர்கள் இருக்காங்க.’’

விமலா அதற்குப் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை.

‘‘மேம் ஸாப், உங்க ஊர் இதுவா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘ரொம்பவும் தூரத்துல இருக்கா?’’

‘‘ம்....’’

‘‘மதராஸ்...?’’

தான் மேம் ஸாபைத் தோற்கடித்தாகிவிட்டது என்ற எண்ணத்துடன் சிரித்தவாறு அவன் கேட்டான்.

அவள் ‘ஆமாம்’ என்ற அர்த்தத்தில் தலையை ஆட்டினாள்.

‘‘ம்... மதராஸி மாஸ்டர்னு சொல்லி நான் கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.’’

‘‘ம்...’’

‘‘மேம் ஸாப், நீங்க ஊருக்கப் போவீங்கள்ல?’’

‘‘போவேன்.’’

‘‘எப்போ?’’

‘‘எப்பவாவது....’’

மத்தியிலிருந்து கரையை நோக்கி துடுப்பைப் போட்டு ஏரியை வலம் வந்து கொண்டிருந்தான் புத்து.

அவன் ஓசை உண்டாக ஒரு முட்டாள்தனமான சிரிப்பைச் சிரித்தவாறு சொன்னான்:

‘‘ஏராளமான வெள்ளைக்காரர்கள் வர்றாங்க. நம்ம ஆளை மட்டும் காணவே காணோம்.’’

ஒருமுறை துடுப்பைச் செலுத்திவிட்டு, சட்டைக்கு அடியிலிருந்த தோல் பையைத் தொட்டுப் பார்த்தவாறு அவன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்:

‘‘இந்த முறை வருவார். வராம இருக்கமாட்டார்.’’

‘நாம எல்லோரும் காத்திருக்கிறோம் புத்து. ஒவ்வொரு வருடமும் இந்த நகரமும் காத்திருக்கு. அதற்கு மத்தியில் நாட்கள் நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கு. துடுப்பு விழும்போது தெறிக்கிற நீர்த்துளிகள்... எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கு உனக்கு ஒரு கோரா சாஹிப்பின் சாயல் இருக்கு. அந்த ஆளுக்கு நீல நரம்புகள் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு முகம் இருக்க வாய்ப்பிருக்கு... கம்பிக் கால்களில் சாயம் பூசி நடைபாதைகளில் வெள்ளையும் கம்பளியும் விரித்து நகரம் காத்திருப்பது யாருக்காக புத்து? நீ பிரார்த்தனை பண்றது உண்டா? கடவுள் மீது நம்பிக்கை உண்டா? அடிவாரத்தில் தனியாக உட்கார்ந்து தவம் செய்யும் நைனீ தேவியின் மிகப்பெரிய மணிகளின் ஓசையைக் கேட்டு குனிந்த தலைகள் மேல்நோக்கிப் பார்ப்பது யாரை?’’ - அவள் தனக்குள் பேசிக்கொண்டாள்.

 ‘‘மேம்ஸாப், நீங்க ஏதாவது சொன்னீங்களா?’’

‘‘இல்லையே!’’

‘‘மேம் ஸாப் நீங்க என்னவோ சிந்திக்கிறீங்க!’’

‘சிந்திக்குறது... தால் ஏரியின் படகுத் துறையில் வால்நட் வடிவங்கள் விற்பனை செய்யும் ஒரு சிறுமி இருந்தாள். நல்ல அழகி. கண்கள் வைசாக்கின் வானத்தைவிட பிரகாசமாக இருக்கும். நான் சொல்றது கவிதை இல்லை. கதை சொல்றேன். கதைகள் ஆத்மாவில் இருந்து புறப்பட்டு வர்றப்போ கவிதையா மாறிடும். நான் என்ன சொன்னேன்? அந்தச் சிறுமியைப் பற்றி...