Lekha Books

10

காலையில் போர்ட்டிக்கோவிற்குப் போனபோது அமர்சிங் யாருடனோ சேர்ந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவள் அந்த வழியாகச் சென்றபோது அங்கிருந்த கல்லுக்குக் கீழே நின்று கொண்டு சர்தார்ஜி பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

ஜன்னல் வழியாக பார்த்தபோது நினைத்த அளவிற்கு அவர் வயதானவராக இல்லை. வயது நாற்பதிலிருந்து அறுபதுக்குள் எது வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். பிரகாசமில்லாது வறண்டு போய் காணப்பட்ட முகத்தில் சுருக்கங்களும் கோடுகளும் விழுந்திருந்தன. கண்களுக்குக் கீழே கறுத்த இரவுகள் உறங்கிக் கொண்டிருந்தன. நெற்றியில் முக்கால் பகுதி கறுப்பு நிறத்தில் இருந்தது. பார்க்கச் சகிக்காத அந்த முகத்தைப் பார்த்தபோது திடீரென்று ஒருவித வெறுப்புதான் அவளுக்கு உண்டானது.

அவள் திரும்பிப் போக முயன்றாள்.

‘‘நமஸ்தே டீச்சர்ஜி.’’

விமலா திரும்பி நின்றாள்.

‘‘நமஸ்தே!’’

‘‘நீங்க நிறைய புத்தகங்கள் படிப்பீங்கன்னு சௌக்கிதார் சொன்னாரு.’’

விமலா அமர்சிங்கைச் சிறிது கோபத்துடன் பார்த்தாள். அவன் காலை நேரத்தில் வராந்தக்களைப் பெருக்கிச் சுத்தப்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, எங்கிருந்தோ வந்த அந்த மனிதரிடம் தன்னைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்திருக்கிறான்!

அதற்கு ‘ஆமாம்’ என்றோ ‘இல்லை’ என்றோ அவள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

‘‘உங்களுக்குப் பிரச்சினை இல்லைன்னா எனக்குக் கொஞ்சம் புத்தகங்கள் கடனாகத் தாங்க. வர்றப்போ நான் கொஞ்சம் புத்தகங்கள் வாங்கினேன். வழியில் மூன்றே நாட்கள்ல நான் எல்லாத்தையும் சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டேன்.’’

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டபோது விமலாவின் உதடுகளில் ஒரு சிரிப்பு மலர்ந்தது.

ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமே என்பதற்காக விமலா சொன்னாள்:

‘‘என்னிடம் நல்ல புத்தகங்கள் குறைவாகத்தான் இருக்கு.’’

‘‘நான் பார்க்குற எல்லா புத்தகங்களையும் படிப்பேன். மருந்து சம்பந்தப்பட்ட கேட்லாக் ரயில்வே கைடு, டெலிஃபோன் டைரக்டரி... எதுவா இருந்தாலும் பரவாயில்ல...’’

அப்போது விமலாவால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

அளவுக்கு அதிகமாக ‘தொளதொள’வென இருக்கக்கூடிய சட்டையையும் மிகவும் பெரிய ஒரு நீல நிற காற்சட்டையையும் அவர் அணிந்திருந்தார். பேசும்போது இடைவெளிவிட்டு காணப்படும் தேய்ந்து போன பற்களிலிருக்கும் கறுப்பு நிறப் புள்ளிகள் வெறுப்பை உண்டாக்கின.

‘‘பார்க்குறேன்.’’

குளியலறையிலிருந்து திரும்பி வரும்போது சமையலறைக்குள் நுழைந்து பார்த்தாள். நெருப்பு அணைந்து விட்டிருந்தது. ஹாலின் முனையிலிருந்த வராந்தாவிலிருந்து கீழ்நோக்கிப் பார்த்தபோது, அமர்சிங்கும், சர்தார்ஜியும் தோட்டத்தில் நின்று கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. சர்தார்ஜி ஜெரானியா செடியைக் கையால் தடவிக் கொடுத்தார்.

இரண்டு வாரங்களாக யாருக்கும் கடிதம் எழுதவில்லை. பதில் எழுதாத கடிதங்களை மேஜை டிராயருக்குள் மொத்தமாக வைத்திருந்தாள். இன்று பதில் எழுதவேண்டும் என்று அவள் தீர்மானித்தாள்.

‘பிரியமுள்ள சாந்தா, நீ திருமணம் செய்து கொள்ளப் போவதை அறிந்து நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். திருமண நாளை அறிவிப்பாய் அல்லவா?’

‘பிரியமுள்ள அம்மாவிற்கு, நான் இங்கு நலமாக இருக்கிறேன். அங்கு நீங்கள் எல்லோரும் நலமாக இருப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.’

‘பிரியமுள்ள ஷிரின், நான் ஒருமாத காலம் உடல் நலமில்லாமல் படுத்த படுக்கையாகக் கிடந்தேன். அதனால்தான் தாமதமாகப் பதில் எழுதுகிறேன்.’

ஸ்டாண்டிலிருந்து நான்கைந்து புத்தகங்களைத் தேர்வு செய்து எடுத்தாள். மூன்று புதினங்கள் ஒரு ஓவியனின் வாழ்க்கை வரலாறு, ஒரு ஹாலிவுட் நடிகனின் சத்திய வாக்குகள்.

முன்பு கலை வேலைப்பாடுகள் இருந்தன என்று ஞாபகப்படுத்தும் வால்நட் ட்ரேயில் அமர்சிங் வெண்ணெய் புரட்டிய டோஸ்ட்டும் காப்பியும் கொண்டு வந்தான்.

மேஜை மீது அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த புத்தகங்களை நீக்கி, தட்டை வைத்தபோது கிழவன் கேட்டான்:

‘‘சர்தார்ஜிக்கா?’’

‘‘ம்... கொடுத்திடு.’’

‘‘அவர் நல்ல மனிதர். சர்தார்ஜி இந்தி, பஹாடி ரெண்டையும் ஒரே மாதிரி பேசுவாரு. என்னைப் பார்த்தவுடன் கேட்டாரு - நீ அமர்சிங்தானேன்னு.’’

‘‘உன்னை முன்னாடியே தெரியுமா?’’

‘‘பத்து... பதினெட்டு வருடங்களுக்கு முன்னாடி இந்தக் கல்லூரயில வந்து தங்கியிருக்காரு. என்ன ஞாபக சக்தி!’’

‘‘ம்...’’

ஆர்வம் இருப்பது மாதிரி காட்டிக்கொண்டால், அமர்சிங் பழைய காலத்தின் தன்னுடைய வீரக் கதைகளைக் கூற ஆரம்பித்துவிடுவான். இளம் வயதில் தன்னுடைய உடல் பலம், அடிபிடி சண்டையில் தன்னுடைய கழுத்தில் வெட்டு விழுந்தது, ஒரு முறை ராம லீலா திருவிழாவின் போது ஸ்ரீராம் மகாராஜாவாக வேடம் போட்டது... இப்படி எத்தனையோ விஷயங்களை அவன் கூறுவான்.

‘‘சர்தார்ஜி நல்ல பணக்காரர்னு தோணுது பீபிஜி...’’

அதைக் கேட்டு அவளுக்குக் கோபம் வந்தது: ‘‘நீ என்ன அந்த ஆளோட கணக்குப் பிள்ளையா?’’

‘‘இல்ல, பீபிஜி. டில்லியில இருந்து அவர் வாடகைக் கார்ல வந்திருக்காரு. பன்னிரண்டு ரூபாய்க்கு பேருந்து இருக்குறப்போ, முந்நூறு செலவழிச்சு வந்திருக்காரு.’’

‘‘பணம் உள்ளவர்கள் செலவு செய்யட்டும். உனக்கு என்ன?’’

தபால் தலை வாங்கிக் கொண்டு வருவதற்காக சில்லறை காசுகளை எடுத்துத் தந்து அமர்சிங்கை அவள் அனுப்பி வைத்தாள்.

வழக்கம்போல கிழவன் ஞாபகப்படுத்தினான்:

‘‘கடிதம் எழுதித் தாங்க, பீபிஜி. நான் சரியா தபால் தலைஒட்டி பெட்டியில் போடுறேன். ஒரு நடை மிச்சமாகும்ல?’’

அமர்சிங்கை அவள் இன்றோ நேற்றோ தெரிந்து கொண்டவள் இல்லையே! அவன் கடிதத்தைக் கிழித்து காற்றில் பறக்க விட்டுவிடுவான். பிறகு தபால் தலைக்கான காசை வைத்து பங்க் வாங்குவான். எல்லோருக்கும் அது தெரிந்த விஷயம் என்பதால், நம்பிக்கையின்மையை வெளிப்படுத்தினாலும் அதற்காக அவன் சிறிதும் கவலைப்படுவதில்லை.

கதவை அடைத்துக் கொண்டு கடிதம் எழுதுவதற்காக அவள் உட்கார்ந்தபோது, அமர்சிங்கின் குரல் வெளியே கேட்டது.

‘‘பீபிஜி, சீக்கிரமா வாங்க...’’

வெளியே வந்தபோது, அங்கு காக்கிச் சீருடையும் கருப்பு நிறத்தில் கம்பளியும் அணிந்திருந்த தபால் கூலி நின்றிருந்தான்.

‘‘பீபிஜி, உங்களுக்குத் தொலைபேசி அழைப்பு வந்திருக்கு.’’

தபால் பணியாள் அதை விளக்கிச் சொன்னான்:

‘‘ட்ரங்க் கால்....’’

அதைக் கேட்டு அவளுக்குள் ஒரு நடுக்கம் உண்டானது. ஒரு நிமிடம் அவள் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டு அறைக்குள் நுழைந்து சால்வையை எடுத்துப் போர்த்திக் கொண்டாள்.

‘‘அமர்சிங், அறையை மூடல...’’

‘‘சரி... சரி, பீபிஜி.... தபால் தலைகளை நீங்களே வாங்கிக்கிறீங்களா?’’

அவள் எதுவும் சொல்லாமல் வேகமாக வெளியேறினாள்.

மலையிலிருந்து இறங்கி சமதளத்திலிருந்த வழியை அடைந்தபோது, நடையை நிதானத்திற்குக் கொண்டு வந்தாள். வாழ்க்கையில் என்னவோ நடக்கப் போகிறது!

தூரத்தில் எங்கிருந்தோ அவளுக்கு நன்கு தெரிந்த ஒரு குரல்....

‘பப்ளிக் கால்’ அலுவலகத்தின் கதவை அடைத்து, தொலைபேசி ரிஸீவரை அவள் மிகவும் நிதானமாகக் கையில் எடுத்தாள். அவளுடைய மனம் அப்போது மிகவும் சாந்த நிலையில் இருந்தது.

‘‘யாரு?’’

பாபுவின் குரல். ‘‘பாபு!’’

‘‘என்ன?’’