Lekha Books

திருமதி மேனன் கேட்டாள்:

‘‘விமலா, அம்மா எங்கே?’’

‘‘வெளியே எங்கோ போயிருப்பாங்க.’’

திருமதி மேனனின் முகத்தைப் பார்க்க மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அவளும் கேள்விப்பட்டிருக்க வேண்டும். கோமஸ்ஸுடன் இருக்கும் அவளுடைய  தாயின் உல்லாசப் பயணங்கள்....

குடும்பத்திற்குள் இரவு நேரத்தில் கயிற்றுக் கட்டிலில் படுத்திருந்தபோது தூக்கம் வரவில்லை. இதுதான் குடும்பம்!

‘‘வெறுக்கிறேன்... எல்லாவற்றையும் நான் வெறுக்கிறேன்.’’

மார்ச் மாதத்தில் ஒரு நாள் பாபு போட்டிங் ஹவுஸிற்கு வந்தான்.

ஹோலிப் பண்டிகை வரப்போகிறது. அவளுடைய தாய் ஞாபகப்படுத்தி இருக்கிறாள்.

அனிதா எழுதியிருந்தாள். ‘அக்கா, நீங்கள் வரவேண்டும்.’

‘வருவதாகச் சொல்லி தன் தம்பியை அவள் அனுப்பி வைத்தாள். தன் தங்கைக்குக் கடிதம் எழுதினாள்: ‘வேலை அதிகம் இருக்கிறது. தற்போதைக்கு வரமுடியாது.’

ஒரு நாள் காலையில் அவளுடைய தம்பியோ, வேலையாள் பீர் பகதூரோ வந்து வாசல் கதவைத் தட்டுவார்கள்.

‘‘என்ன?’’

‘‘அப்பா இறந்துட்டாரு.’’

இல்லாவிட்டால்....

‘‘ஸாஹிப் நம்மை விட்டுப் போயிட்டாரு, பீபிஜி....’’

ஒரு நாள்...

இழந்த சாம்ராஜ்யத்தின் தரைக் கற்களை வெட்டி உடைக்கும் சத்தத்தைக் கேட்டுக் கொண்டு படுத்திருக்கும் அவளுடைய தந்தைக்கு அதிர்ஷ்டம் உண்டாகட்டும்!

6

இரண்டாவது கடிதம்: விஞ்ஞான ஆசிரியை சாந்தா தன்னுடைய வேலையை ராஜினாமா செய்கிறாள். அவளுடைய திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டுவிட்டதாம். ஒரு புகைவண்டி நிலையத்தில்தான் அவள் முதல் தடவையாகத் தனக்கு மணமகனாக வரப்போகிறவனை அவள் பார்த்தாள்.

தேதியை ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும். ஒரு தந்தி அடிக்க வேண்டும்.

‘‘கோட் எண் எட்டு, பதினான்கு... பதினேழு...’’

வாழ்த்துக்கள் சம்பந்தப்பட்ட உயிரற்ற வாசகங்களைத் தபால் துறையினர் பலவகையாகப் பிரித்து தயார் பண்ணி வைத்திருக்கிறார்கள்.

போர்டிங் ஹவுஸின் மேலிருந்து ஒவ்வொருத்தராகத் தப்பித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

‘‘இங்கிருந்து செல்பவர்களே, உங்களுக்கு என்னுடைய வாழ்த்துக்கள்!’’

பகல் முழுவதும் குளிர்ந்த காற்று வீசிக் கொண்டிருக்கிறது.

வெளியே செல்ல வேண்டாம் என்று அவள் தீர்மானித்திருந்தாள். அறையில் இங்குமங்குமாகச் சிதறிக் கிடக்கும் பொருட்களையெல்லாம் அவள் எடுத்து அடுக்கி வைத்தாள். பெரிய தோல் பெட்டிக்கு உள்ளே புடவைகளை எடுத்து மடித்து வைக்கும்போது கருப்பு நிறத்தில் மெல்லிய இசைச் சின்னங்கள் பின்னி இணைக்கப்பட்டிருந்த ரோஸ் நிற ஸ்வெட்டர் அடியில் கிடப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவள் ஒருமுறை கூட அதை அணிந்ததில்லை.

விடை பெற்றுக் கொள்ளுவதற்கு முந்தின நாள் மாலை நேரத்தில் மல்லித்தாளில் சாய் தேய்த்த தாடியைக் கொண்ட வயதான பெரியவரின் கடையில் வாங்கிய ஸ்வெட்டர் அது. அவள்தான் அதைத் தேர்ந்தெடுத்தாள்.

‘‘நல்ல ஒரு ஸ்வெட்டர் வாங்கலாமா?’’

‘‘யாருக்கு?’’

‘‘ஒரு இளம்பெண்ணுக்கு.’’

குறும்புடன் முகத்தைப் பார்த்தாள். பொறாமையின் நிழல் தெரிகிறதா என்று தேடிப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம்.’’

கடைக்காரரான பெரியவர் எழுந்து வந்து பொருட்களை அவர்களுக்கு முன்னால் பரப்பி விட்டார்.

ம்யூசிக் நோட்ஸ் பின்னப்பட்டு இணைக்கப்பட்டிருந்த ஸ்வெட்டரை அவள் முதல் தடவையாகப் பார்க்கிறாள். நிறமும் நன்றாக இருந்தது.

‘‘இது நல்லா இருக்கு...’’

‘‘பிடிச்சிருக்கா?’’

‘‘கிடைக்கப் போகிறவளுக்குப் பிடிச்சிருக்குமான்னு எனக்குத் தெரியாது. எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு.’’

ம்... அது போதும். விமலா நீ சொல்லிட்லேல், நல்லா இருக்குன்னு...

ப்ளாஸ்டிக் சுவரில் இட்டு அதைக் கையில் வைத்திருந்தது, அவள்தான்.

நேராகத் தியேட்டரை நோக்கி அவர்கள் நடந்தார்கள்.

‘புஷ்பா சர்க்காரி’ தியேட்டரின் ஒரு பகுதியாக மாடியிலிருந்த ரெஸ்ட்டாரெண்டில் அவர்கள் சாப்பிட்டார்கள்.

ஒன்பதாவது வகுப்பில் படிக்கும் ஒரு சிறுமியும், அவளுடைய வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் அருகிலிருந்த மேஜையில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவள் ‘நமஸ்தே’ சொல்லியவாறு அருகில் வந்தாள்.

அவள் இனி தன்னுடைய தோழிகளிடம் செய்தியைப் பரப்புவாள். விமலாஜிக்கு நீலநிறக் கண்களும் நெற்றியில் விழுந்து கிடக்கும் தலை முடியும் உள்ள ஒரு இளைஞன் பாய் ஃப்ரெண்டாக இருக்கிறான் ! புஷ்பா சர்க்காரின் காதலனைப் பற்றி ஊர் முழுக்க பரப்பி விட்டது மாணவிகள்தான்.

தேவையே இல்லாமல் அந்தச் சிறுமியை அவள் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தாள் : ‘‘என் ஸ்டூடண்ட் இது என்னோட கஸின். சீசனுக்கு வந்திருக்கார்.’’

எல்லா விஷயங்களையும் அவள் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தாள்.

ஹோட்டல்களிலிருந்த இருக்கைகள் இப்போதும் சிவப்பு நிறத்தில்தான் இருக்கின்றனவா ? பண வசதி கொண்டவர்கள் மட்டுமே நுழையக்கூடிய அந்த ரெஸ்ட்டாரெண்டிற்குள் அதற்குப் பிறகு அவள் நுழைந்ததில்லை. வெள்ளைச் சிறகுகள் குத்தப்பட்ட கஸாட்டா ஐஸ்கிரீமை அவர்கள் இப்போதும் அங்கு வரும் வாடிக்கையாளர்களுக்கு அளிக்கிறார்களா ?

தியேட்டருக்குள் மனித உடல்களாலும், மூச்சுகளாலும் ஒரு இளம் உஷ்ணம் இருந்தது.

இருப்பதிலேயே இறுதியாக இருந்த வரிசையில் அடுத்தடுத்த இருக்கைகளில் போய் அமர்ந்தார்கள்.

ஆழமான கடலில் மூழ்கி முத்தெடுக்கும் அடிமைகளைப் பற்றிய கதை அது. கழுத்தில் பூமாலை அணிந்த அழகிய பெண்களின் கூட்டு நடனம்... நாயகனின் உதடுகள் செம்பு நிறத்திலிருந்த இளம்பெண்ணின் ஈரமான உதடுகளைத் தொட்டபோது ஒன்றையொன்று கோர்த்துக் கொண்டிருந்த கைகளில் விரல்கள் இறுகின.

‘‘அதிர்ஷ்டசாலி !’’

காதில் முணுமுணுப்பு

அப்போது சிகரெட்டின் வாசனை நிறைந்த மூச்சுக்காற்று கன்னத்தின் மீது பட்டது.

போர்ட்டிங் ஹவுஸுக்குச் செல்லும் பாதை திரும்புகிற இடத்தில் நின்று கொண்டு விடை பெறும் போது ப்ளாஸ்ட்டிக் கவரிலிருந்த ஸ்வெட்டரை அவள் திரும்பத் தந்தாள்.

அப்போது...

‘‘அது உனக்குத்தான்...’’

அவள் அதைக் கேட்டு ஆச்சரியப்பட்டாள். எதிர்பாராத அந்தப் பரிசை வேண்டாம் என்று அவள் கூற நினைத்தாள்.

‘‘நான்... எனக்கு...’’

அவளால் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை.

‘‘உனக்காகத் தான் அதை வாங்கினேன். குட்நைட் !’’

தனியே நடந்து சென்றபோது புதர்களுக்கு நடுவில் ஓசை எழுப்பியவாறு வந்த குளிர்ந்த காற்றிடம் அவள் சொன்னாள் :

‘‘தேங்க்யூ... தேங்க்யூ... ஃபார் எவ்திரிங்...’’

போர்ட்டிங் ஹவுஸின் நடு முற்றத்தில் மஞ்சள் வெயில் இருப்பதைப் பார்த்ததும் ஜன்னலைத் திறந்து அவள் வெளியே பார்த்தாள்.

கால்ன் நூக்கிற்கு பெட்டிகளையும், சாமான்களையும் சுமந்து கொண்டு இரண்டு கூலியாட்கள் ஏறிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த வருடத்திற்கான பயணிகள் வந்து சேர்ந்திருக்கின்றனர்.

போன வருடம் டெல்லியிலிருந்த ஒரு எஞ்ஜினியரின் குடும்பம் வந்திருந்தது. பதினாறுக்கும் மூன்றுக்கும் இடையில் இருக்கும் ஒன்பது குழந்தைகள். அவர்கள் போவது வரை சூழலே மிகவும் கோலாகலமாக இருந்தது.

அதற்கு முந்தைய வருடம் தேனிலவிற்காக வந்திருந்த ஒரு பிராமண தம்பதிகள்.

வெளியே காலநிலை திடீரென்று இனிமையாக இருப்பது போல் தோன்றியது. வெளியே செல்ல வேண்டாம் என்று எடுத்த முடிவு மாறிவிட்டது.