Lekha Books

இருபத்து நான்காவது வயதில் மிகவும் நெருங்கியிருக்கும் திருப்புமனையைத் தனக்கு முன்னால் பார்ப்பான். பதினெட்டுக்கும் இருபத்து இரண்டுக்குமிடையில் இளமையின் அம்சங்கள் பலவும் எஞ்சி இருக்கும். இருபத்து மூன்று!

‘‘உங்க இனத்திற்கு பதினேழு வயசுல ஒரு முக்கியத்துவம் தந்த கடவுள் நம்ம விஷயத்துல மறந்துட்டாரு...’’

நிமிடங்கள் மீண்டும் அமைதியின் பள்ளத்தாக்கை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தன.

‘‘என்ன டீச்சர்ஜி, எதுவுமே பேச மாட்டேங்குறீங்க?’’

‘‘சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு?’’

‘‘எதையாவது பேசுங்க. முன்பு நானும் இப்படித்தான் இருந்தேன். என்கூட மட்டுமே நான் அதிகமா பேசுவேன். இப்போ நான் எதுகூட வேணும்னாலும் பேசுவேன். பாறைகளுடனும், மரங்களுடன், விளக்குத்தூண்களுடன்... பேச முடியும்ன்றது ஒரு கொடுப்பினைன்னுதான் நான் சொல்லுவேன் டீச்சர்ஜி. என்ன, நான் சொல்றது சரிதானா?’’

‘‘சரியாக இருக்கலாம்.’’

மலைச்சரிவில் நிழல்களுக்கு நீளம் கூடியது. பாறைக்குக் கீழேயிருந்த பள்ளத்தை நோக்கி மூடுபனி ஒரு மெல்லிய நீல நிறப்போர்வையைப் போல் மிதந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.

‘‘நான் கொஞ்சம் மேலே ஏறிப் பார்க்கட்டுமா?’’

அவள் ‘வேண்டாம்’ என்று தடுக்கத்தான் நினைத்தாள். வயதான அந்த மனிதர் பாறையின் நெற்றிப் பகுதியில் ஏறிப்பார்ப்பது என்பது உண்மையிலேயே ஒரு வீரச் செயல்தான். ஆனால், அவள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

மிகவும் சிரமப்பட்டுத்தான் அவர் அந்தப் பாறையில் ஏறினார். ஓட்டைகள் விழுந்த இலைகளிலிருந்து காற்று வீசுவதைப் போல அவர் ஓசை கேட்கும்படி மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தார். முகத்தில் இரத்தம் படர்ந்து கொண்டிருப்பதும், நெற்றியில் அந்தக் குளிர்ச்சியான நேரத்திலும் வியர்வை அரும்பி நிற்பதும் நன்கு தெரிந்தது.

கூர்மையான மேற்பகுதியில் நின்றுகொண்டு அவர் கீழ்நோக்கிப் பார்த்தார். காற்றில் அவருடைய அளவில் பெரிய காற்சட்டைகள் ‘படபட’வென்று அடித்துக்கொண்டன. தன் கண்களுக்கு முன்னால் ஒரு பஞ்சுத் துண்டைப் போல அந்த மனிதர் எங்கே காற்றில் பறந்து போய் விடுவாரோ என்று அவள் பார்த்தாள்.

‘‘டீச்சர்ஜி’’ - காற்றின் முனகலை வெற்றி பெற வேண்டும் என்பதற்காக அவர் சற்று உரத்த குரலில் அழைத்துக் கேட்டார்.

‘‘டீச்சர்ஜி, மரணத்தின் முகத்தைப் பார்த்திருக்கீங்களா? பாருங்க...’’

மங்கலான வெளிச்சத்தில் சிரித்துக்கொண்டு ஒரு கையை உயர்த்தியவாறு நின்றுகொண்டிருந்த அந்த மனிதரை அவள் பயத்துடன் பார்த்தாள். அவருடைய காலடிகளைச் சுற்றி மரணம் வாயைப் பிளந்து வைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தது.

‘‘இறங்கி வாங்க...’’ என்று உரத்த குரலில் கத்தி அழைக்க வேண்டும்போல் அவளுக்கு இருந்தது. எனினும், தன்னைத் தானே அவள் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.

ஏறுவதற்குச் சிரமப்பட்டதைவிட மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அவர் பாறையிலிருந்து கீழே இறங்கினார்.

திரும்பி நடந்தபோது அவர்கள் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. அவள் அந்த மனிதருக்குப் பின்னால் இரண்டடி தூரத்தில் மெதுவாக வந்து கொண்டிருந்தாள். அவர் உற்சாகத்துடன் ஒரு பஞ்சாபி காதல் பாடலின் வரிகளைத் திரும்ப திரும்ப மெதுவான குரலில் பாடிக் கொண்டிருந்தார்.

‘கோல்டன் நூக்’கின் படிகளை அடைந்ததும், அவர் நின்றார். அவளும்தான்.

‘‘நன்றி!’’

‘‘எதற்கு?’’

‘‘நல்ல ஒரு மாலை நேரம் கிடைத்ததற்காக.... டீச்சர்ஜி, உங்களுக்கு நன்றி. கடவுளுக்கும் உலகத்திற்கும் நன்றி.’’

நல்ல ஒரு மாலை நேரம்! அந்த சர்தார்ஜி தன்னைக் கிண்டல் பண்ணுகிறாரோ!

‘‘நாளை சாயங்காலம் என்ன வேலை, டீச்சர்ஜி?’’

‘‘எதுவும் தீர்மானிக்கல...’’

‘‘ஒரு மாலை நேரத்தை நான் கடன் வாங்கிக் கொள்ளட்டுமா? இன்னைக்கு தானாகவே அமைந்தது. நாம ஒரு படகுப் பயணம் செல்வோம்.’’

தனக்கு இதற்கு முன்பு அறிமுகமே இல்லாத அந்த மனிதர் அதிகமான சுதந்திரத்தை எடுத்துக்கொள்வதை அவள் உணர்ந்தாள். விலகி விலகி நிறுத்த பார்த்தால், அந்த மனிதர் நெருங்கி நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தார்.

‘‘எல்லா மாலை நேரங்களையும் நான் கேட்கல டீச்சர்ஜி. நாளை மட்டும்...

‘‘பார்க்கலாம்.’’

‘‘நான் போர்டிங் ஹவுஸ் வாசல்ல வந்து அழைக்கிறேன்.’’

சரி என்றோ வேண்டாமென்றோ எதுவும் கூறாமல் அவள் தன்னுடைய கம்பி வேலியை நோக்கி நடந்தாள்.

‘‘ஒரு நிமிடம்... பிளீஸ்...’’

அவள் தன்னுடைய நடையை நிறுத்தினாள்.

‘‘இறந்து போனவர்களை நினைத்து உறங்காமல் இருக்கக்கூடாது. வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்கள் ஏராளமாக இருக்கிறார்களே பூமியில்!’’

போர்ட்டிக்கோவில் குழல் விளக்கைச் சரி பண்ணிக்கொண்டிருந்தான் அமர்சிங்.

‘‘நேரம் ரொம்பவும் அதிகமாயிடுச்சு பீபிஜி!’’

‘‘ம்...’’

‘‘மாலையில் சாயங்கால நேரத்துல தனியா நடக்காதீங்க பீபிஜி...’’

பற்களைக் காட்டிவிட்டு விசிலடித்தவாறு அவன் குழல் விளக்கை எரிய வைத்தான்.

‘‘சாயங்கால நேரமோ, நள்ளிரவு நேரமோ... எந்த நேரத்திலும் ஏரியைச் சுற்றி நடங்க. பயப்படுறதுக்கு எதுவுமில்ல. நைனீதேவி கண்ணுல படுற இடமாச்சே!’’

‘‘மாலையில?’’

கிண்டலாக அவள் கேட்டாள்.

‘‘விளையாட்டுக் சொல்லல பீபிஜி. சந்தன்சிங்கைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கீங்களா?’’

விமலா அதில் அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. அமர்சிங் ஒரு வரலாற்றுக் கதையைத் திறந்து காட்ட ஆரம்பித்து விடுவான்.

‘‘அவன் ஒரு மிகப் பெரிய போக்கிரி. இடுப்புல ரெண்டு வாள்கள் இருக்கும். இது நடந்து நாற்பது வருடங்கள் இருக்கும். சுற்றுலா பங்களாவிற்கு அப்பால் இருக்கும் மைதானத்தில் ராமலீலா திருவிழா நடக்குற சமயத்துல அந்த வழியா சந்தன்சிங் வர்றப்போ பங்களா வாசல்ல ஒரு புர்ஹா அணிந்த பெண் உட்கார்ந்திருந்தா. ‘கோன் ஹை!ன்னு அவன் கேட்டான். சந்தன் சிங்கின் பெயரைக் கேட்டால் ஊரே நடுங்கும். ஆனா, அந்தப் பெண் வாயையே திறக்கல. பக்கத்துல போய் புர்ஹாவை நீக்கினப்போ, அவள் பற்களை இப்படிக் காட்டினா...’’

அமர்சிங் நடித்துக் காட்டினான்.

‘‘நாக்கு ஒரு கஜ நீளத்துல இருந்தது. ஒரே ஒரு அலறல்... மூணாவது நாள் சந்தன்சிங் இறந்துவிட்டான்.’’

புலியுடன் சண்டை போட்ட அவனுடைய தாத்தாவின் மரணத்தைப் பற்றி சொன்னபோதும் இதே கதையைத்தான் கூறியிருக்கிறோம் என்ற விஷயத்தை  அமர்சிங் மறந்துபோய் விட்டான்.

அறையில் சர்தார்ஜி க்கு கொடுத்த புத்தகங்கள் அனைத்தும் திரும்ப வந்திருந்தன. மேலே ஆங்கிலத்தில் ஒரு குறிப்பு இருந்தது.

‘‘நன்றி சாத்தானையும் தேவதைகளையும் மட்டுமே இதில் பார்த்திருக்கிறேன். மனிதர்களுடைய கதைகள் எதுவும் உங்களின் சேகரிப்பில் இருக்கின்றனவா?’’

அந்த மனிதரின் உருவத்துக்குச் சிறிதும் சம்பந்தமில்லாத அழகான கையெழுத்து.

அவர் ஒரு வினோதமான பிறவி.

சிறிது நேரம் அவளுடன் அவர் இருந்தார். பல விஷயங்களைப் பற்றியும் அவர் பேசிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால், அறிமுகத்தின் எல்லைகள் இப்போது அப்படியேதான் இருக்கின்றன. அந்த மனிதரைப் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை. கேட்கவுமில்லை.

‘‘மரணம் எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாத ஒரு கோமாளி.’’

                                                                                                                                                     -பெயர் தெரியாத ஒரு

                                                                                                                                                        மனிதன்.