Lekha Books

"நீங்க முட்டாள்களாக இருக்குறதுனால அப்படிச் செய்யிறீங்க. தலையை வச்சு வேலை செய்யிறது எப்படின்றதை நான் உங்களுக்குச் சொல்லித் தர்றேன். அதுக்குப் பிறகுதான் உங்களுக்கே தெரியும், கைகளால வேலை செய்றதைவிட தலையை வச்சு வேலை செய்யிறது எவ்வளவு லாபகரமா இருக்குன்றது."

அதைக் கேட்டு மிகவும் ஆச்சரியமடைந்தான் ஐவான்.

"அப்படின்னா..." அவன் சொன்னான்: "எங்களை முட்டாள்கள்னு சொல்றதுல நிச்சயம் அர்த்தம் இருக்கு..."

அந்த வயதான சாத்தான் தொடர்ந்தான்: "ஒருத்தன் தன்னோட தலையை வச்சு வேலை செய்யிறதுன்றது சாதாரண ஒரு விஷயமில்ல. என் கைகள் காய்ச்சுப் போகாம இருக்குன்றதுக்காக எனக்கு நீங்க சாப்பிடுறதுக்கு எதுவும் தரல. கைகளால வேலை செய்யிறதைவிட தலையை வச்சு வேலை செய்யிறது நூறு மடங்கு கஷ்டமானதுன்ற உண்மை உங்க யாருக்கும் தெரியல. சில நேரங்கள்ல ஒருத்தனோட தலை பிளந்துகூட போகும்..."

ஐவான் சிந்திக்க ஆரம்பித்தான்.

"அப்படின்னா எதுக்கு நண்பனே, உன்னை நீயே கஷ்டப்படுத்திக்கணும்? தலை உடைஞ்சு போச்சுன்னா அது நல்லதா? கைகளை வச்சும் முதுகை வச்சும் வேலை செய்யிறது ரொம்பவும் எளிமையானதா தெரியலியா?"

அதற்கு சாத்தான் சொன்னான்: "உங்கமேல உண்டான பரிதாபத்துனாலதான் நான் எல்லாத்தையும் செய்யிறேன். என்னை நானே கஷ்டப்படுத்திக்கலைன்னா, நீங்க எல்லாரும் எப்பவும் முட்டாளாவேதான் இருப்பீங்க. என் தலையைப் பயன்படுத்தி நான் உங்களுக்குத் கற்றுத்தர முடியும்."

அதைக்கேட்டு மிகவும் ஆச்சரியமடைந்தான் ஐவான்.

"எங்களுக்குக் கற்றுத்தா"- அவன் சொன்னான்: "எங்க கைகள் வலிக்கிறப்போ, ஒரு மாற்றத்துக்காக நாங்க தலையைப் பயன்படுத்தலாமே!"

சாத்தான் மக்களுக்குக் கற்றுத் தருவதற்குச் சம்மதித்தான். தொடர்ந்து ஐவான் தன்னுடைய நாடு முழுக்க "ஒரு அருமையான நவநாகரீக மனிதன் வந்திருக்கான். அவன் தலையைப் பயன்படுத்தி ஒவ்வொருவரும் வேலை செய்றது எப்படின்றதை உங்களுக்குச் சொல்லித் தருவான். கைகளால உழைச்சு செய்யிற வேலையைவிட தலையைப் பயன்படுத்தி அதிக வேலை செய்யலாமாம். அதனால மக்கள் எல்லாரும் கட்டாயம் வந்து அதைக் கற்றே ஆகணும்" என்று அறிவித்தான்.

ஐவானின் நாட்டில் ஒரு உயரமான கோபுரம் இருந்தது. அந்தக் கோபுரத்திலிருக்கும் படிகள் மேலே சென்று உச்சியிலிருக்கும் ஒரு விளக்கில் போய் முடியும். ஐவான் அந்த நாகரீக மனிதனை அங்கு போகச் செய்தான். அங்கு அவன் நின்றால்தான் எல்லாரும் அவனைப் பார்க்க முடியும் என்பது ஐவானின் எண்ணம்.

ஐவான் சொன்னபடி அந்த நாகரீக மனிதன் கோபுரத்தின் உச்சிக்குச் சென்று பேச ஆரம்பித்தான். மக்கள் திரண்டு அவனைப் பார்ப்பதற்காக வந்திருந்தார்கள். அவன் கைகளுக்குப் பதிலாகத் தலையைப் பயன்படுத்தி எப்படி வேலை செய்வது என்பதைக் காட்டப்போகிறான் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவர்கள் அங்கு வந்திருந்தார்கள். ஆனால், அந்த வயதான சாத்தானோ அவர்கள் எப்படி வேலை செய்யாமல் வாழலாம் என்பதை வார்த்தைகள் மூலம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். அது எந்த விதத்திலும் அவர்களுக்குப் பிரயோஜனமாக இல்லை. அவர்கள் வெறுமனே அவனைப் பார்த்தார்கள். தொடர்ந்து என்ன நினைத்தார்களோ தங்களின் வேலைகளைப் பார்க்க அவர்கள் புறப்பட்டு விட்டார்கள்.

அந்த வயதான சாத்தான் ஒரு நாள் முழுக்க கோபுரத்தின் உச்சியில் நின்றான். இரண்டாவது நாளும் நின்று பேசிக்கொண்டே இருந்தான். ஒரே இடத்தில் நின்று பேசிக்கொண்டே இருந்ததால், அவனுக்குப் பசி உண்டாக ஆரம்பித்தது. கோபுரத்தின் உச்சியில் நின்றிருக்கும் அவனுக்கு உணவு கொண்டுபோய்க் கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே மக்களுக்கு உண்டாகவில்லை. தன்னுடைய கைகளைவிட தலையைப் பயன்படுத்தி அவன் வேலை செய்யும்பட்சம், அவனே தனக்குத் தேவைப்படும் ரொட்டியை உருவாக்கிக் கொள்ள முடியும் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள்.

அந்த வயதான சாத்தான் மேலும் ஒருநாள் கோபுரத்தின் உச்சியில் நின்று பேசியவண்ணம் இருந்தான். மக்கள் அவனிடம் வந்தார்கள். சிறிது நேரம் நின்று பார்த்துவிட்டு போய் விட்டார்கள்.

ஐவான் மக்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்: "அந்த மனிதன் தலையைப் பயன்படுத்தி வேலை செய்ய ஆரம்பித்து விட்டானா?"

"இன்னும் இல்ல..."- மக்கள் சொன்னார்கள்: "அந்த ஆளு இன்னும் பேசிக்கிட்டேதான் இருக்கான்."

அந்த வயதான சாத்தான் மேலும் ஒருநாள் கோபுரத்தின் உச்சியில் நின்றான். இப்போது அவன் மிகவும் தளர்ந்துபோய் காணப்பட்டான். அதன் விளைவாக அவன் தடுமாறித் தன்னுடைய தலையை கோபுரத்தின் ஒரு தூணில் இடித்துக் கொண்டான். மக்களில் ஒருவன் அதைப்பார்த்து ஐவானின் மனைவியிடம் சொன்னான். அவள் வயலில் இருந்த தன் கணவனிடம் ஓடினாள்.

"வாங்க... வந்து பாருங்க..."-அவள் சொன்னாள்:

"அந்த ஆளு தன் தலையை வச்சு வேலை செய்ய ஆரம்பிச்சுட்டதா நம்ம ஆளுங்க வந்து சொன்னாங்க!"

அதைக்கேட்டு மிகவும் ஆச்சரியமடைந்தான் ஐவான்.

"உண்மையாகவா?"- அவன் கேட்டான். தொடர்ந்து அவன் தன் குதிரை மீது ஏறி கோபுரத்தை நோக்கி வேகமாகச் சென்றான். கோபுரத்தை அவன் அடைந்தபோது, அந்த வயதான சாத்தான் பசியால் மிகவும் சோர்வடைந்து தடுமாறித் தன்னுடைய தலையைத் தூண்கள் மீது இடித்துக் கொண்டிருந்தான். ஐவான் அங்கு வந்தபோது சாத்தான் நிலைகுலைந்து கீழே விழுந்து படிகள் வழியாக உருண்டு உருண்டு கோபுரத்தின் கீழ்பகுதியை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு படியில் விழும்போதும் அவனுடைய தலை அதில் பலமாக மோதியது.

"நல்லது!"- ஐவான் சொன்னான்: "இந்த மனிதன் சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கான். 'சில நேரங்கள்ல ஒருத்தனோட தலை பிளக்கவும் செய்யும்'னு சொன்னானே! இது ரொம்பவும் மோசமான ஒண்ணா இருக்கே! இப்படி வேலை செஞ்சா, தலை முழுவதும் வீக்கம்தான் உண்டாகும்."

அந்த வயதான சாத்தான் ஒவ்வொரு படியையும் தாண்டி கீழே வந்து, தரையில் தலையால் மோதினான். ஐவான் அவனுக்கு அருகில் சென்று அவன் எவ்வளவு வேலை செய்திருக்கிறான் என்பதைப் பார்க்க நினைத்தான். அப்போது திடீரென்று பூமி பிளந்து அதற்குள் வேகமாக சாத்தான் சென்றான். கடைசியில் மீதி இருந்தது ஒரே ஒரு ஓட்டை மட்டும்தான்.

அதைப் பார்த்து ஐவான் தன் தலையைச் சொறிந்தான்.

"என்ன நாசம் பிடிச்ச காரியம்!"- அவன் சொன்னான்: "மறுபடியும் இன்னொரு சாத்தானா? என்ன போக்கிரி! இவன்தான் அவங்க எல்லாரோட தலைவனாகவும் இருக்கணும்!"

ஐவான் இப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். அவனுடைய நாட்டில் ஏராளமான மக்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அவனுடைய சொந்த சகோதரர்கள்கூட அவனுடன் சேர்ந்து வாழ வந்துவிட்டார்கள். அவர்களுக்கு எந்த குறையும் இல்லாமல் அவன் பார்த்துக் கொண்டான். யார் வந்து 'எனக்குச் சாப்பாடு வேணும்' என்று கேட்டாலும் அவர்களைப் பார்த்து ஐவான் கூறுவான்: "சரி... நீங்க எங்கக் கூடவே இருக்கலாம். எங்கக்கிட்ட தேவையானதெல்லாம் இருக்கு..."

ஒரே ஒரு விசேஷச் சட்டம்தான் அவனுடைய நாட்டில் இப்போதும் இருக்கிறது. காய்த்துப் போன கைகளைக் கொண்டவர்கள் மேஜையில் வந்து உட்கார்ந்து சாப்பிடலாம். அப்படிப்பட்ட கைகள் இல்லாதவர்கள் மற்றவர்கள் சாப்பிட்டது போக மீதி இருப்பதைத்தான் சாப்பிட முடியும்.