Lekha Books

"எனக்கு அது மேல விருப்பமே இல்லை" என்றாள் அவள். தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்: "அதை வச்சு விளையாடுறதுக்கு எனக்கு குழந்தைகள் எதுவும் இல்ல. என்கிட்ட ஏற்கெனவே மூணு பொற்காசுகள் இருக்கு. அதை வெறும் ஆர்வத்துக்காக நான் வச்சிருக்கேன்."

ஒரு விவசாயியின் வீட்டை அணுகி ரொட்டி ஏதாவது கிடைக்குமா என்று அவன் பார்த்தான். அந்த விவசாயியும் பணத்தைப் பெற்றுக் கொள்ள முடியாது என்று கூறிவிட்டான்.

"எனக்கு அது தேவையே இல்ல"- அவன் சொன்னான்: "ஆனா இயேசு கிறிஸ்துவின் பேரைச் சொல்லி நீ கெஞ்சுறதா இருந்தா, கொஞ்சம் இங்கேயே காத்திரு. நான் போயி என் பொண்டாட்டி கிட்ட சொல்லி கொஞ்சம் ரொட்டியை வெட்டித் தரச் சொல்றேன்."

அடுத்த நிமிடம் சாத்தான் அந்த இடத்தைவிட்டு வேகமாக ஓடினான். இயேசு கிறிஸ்துவின் பெயரைச் சொல்லி கெஞ்சச் சொல்லி அந்த விவசாயி சொன்னது சாத்தானின் மனதை மிகவும் வேதனைப்படுத்தியது. தன்னுடைய உடம்புக்குள் கத்தியைச் சொருகுவதைவிட வேதனை தரக்கூடிய ஒன்றாக அந்த வார்த்தைகளை அவன் நினைத்தான்.

கடைசியில் அவனுக்கு ரொட்டி எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அந்த நாட்டில் இருந்த எல்லாரிடமும் தங்கம் இருந்தது. அதனால் அந்த வயதான சாத்தான் எங்கு சென்றாலும் பணத்துக்குப் பதிலாக எதையும் தருவதற்கு யாரும் தயாராக இல்லை. மாறாக, அவனிடம் வேறு எதையாவது கொண்டு வரும்படி சொன்னார்கள். இல்லாவிட்டால் தங்களுக்காக அவனை வேலை செய்யும்படி கேட்டுக் கொண்டார்கள். இல்லாவிட்டால் இயேசு கிறிஸ்துவின் பெயரைச் சொல்லி தனக்குத் தேவைப்படுவதை வாங்கிக் கொள்ளும்படி அவனைப் பார்த்துச் சொன்னார்கள்.

அந்த வயதான சாத்தானிடம் பணத்தைத் தவிர எதுவும் இல்லை. வேலை செய்வதற்கு அவனுக்குச் சிறிதும் விருப்பமில்லை. இயேசு கிறிஸ்துவின் பெயரைச் சொல்லி பிறரிடம் எதுவும் வாங்குவது என்பது அவனால் செய்ய முடியாத ஒரு விஷயம். அதன் விளைவாக அந்த வயதான சாத்தான் பயங்கர கோபத்திற்கு ஆளானான்.

"நான்தான் உங்களுக்குப் பணம் தர்றேனே!" இதைவிட உங்களுக்கு என்ன வேணும்?"- அவன் கேட்டான்: "இந்தப் பொற்காசுகளை வைத்து நீங்க என்ன வேணும்னாலும் வாங்கிக்கலாம். யாரை வேணும்னாலும் வேலைக்கு வச்சுக்கலாம்!" ஆனால், அவன் சொன்னதை அந்த முட்டாள் மக்கள் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளவில்லை.

"வேண்டாம். எங்களுக்குப் பணமே வேண்டாம்"- அவர்கள் சொன்னார்கள்: "நாங்க யாருக்கும் பணம் தரவேண்டியது இல்ல. வரி கட்ட வேண்டியதும் இல்ல. அந்தப் பணத்தை வச்சு நாங்க என்ன செய்றது?"

அவ்வளவுதான். அந்த வயதான சாத்தான் சாப்பாடு எதுவும் இல்லாமல் கீழே படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தான்.

இந்த விஷயம் முட்டாள் ஐவானின் காதிற்குச் சென்றது. மக்கள் அவனிடம் சென்று கேட்டார்கள்: "நாம என்ன செய்யிறது? அந்த நாகரீக மனிதனோட தற்போதைய நிலை இந்த மாதிரி இருக்கு! அவன் சாப்பிடணும்னு நினைக்கிறான். குடிக்கணும்னு நினைக்கிறான். நல்லா ஆடைகள் அணியணும்னு நினைக்கிறான். ஆனா, வேலை செய்யிறதுக்கு மட்டும் அவனுக்கு விருப்பம் இல்ல. இயேசு கிறிஸ்துவின் பெயரைச் சொல்லி பிச்சை எடுக்கவும் அவன் தயாரா இல்ல. ஆனா, எல்லாருக்கும் தன்கிட்ட இருக்கிற தங்கக்காசுகளைத் தர்றதுக்குத் தயாரா இருக்கான். ஆரம்பத்துல அவன் என்னவெல்லாம் வேணும்னு சொன்னானோ, எல்லாத்தையும் மக்கள் கொண்டுபோய்க் கொடுத்தாங்க. மக்கள் கிட்ட நிறைய பொற்காசுகள் வந்து சேர்ற வரைக்கும் அது நடந்தது. இப்போ யாருமே அவனுக்கு எதுவும் தர்றது இல்ல. அவனை என்ன செய்றது? ரொம்ப சீக்கிரமே அவன் சாப்பிடுறதுக்கு எதுவும் இல்லாம செத்துடுவான் போலிருக்கு..."

அவர்கள் சொன்னதை காது கொடுத்துக் கேட்டான் ஐவான்.

"அப்படியா?"- அவன் சொன்னான்: "நாம அவனுக்குச் சாப்பாடு போடணும். ஆடு மேய்க்கும் ஒரு மனிதன் செய்யிறதைப் போல அவன் ஒவ்வொரு வீட்டுலயுயும் ஒவ்வொரு நாள் சாப்பிடட்டும்."

இப்படிப்பட்ட ஒரு முடிவு எடுப்பதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை. அந்த வயதான சாத்தான் ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் போய் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

அதன்படி ஒரு நாள் அவன் ஐவானின் வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. சாத்தான் சாப்பிடுவதற்காக அங்கு வந்தான். ஐவானின் ஊமைச் சகோதரி அவனுக்கான சாப்பாட்டைத் தயார் செய்து காத்திருந்தாள்.

பலமுறை அந்தப் பெண் ஏமாற்றப்பட்டிருக்கிறாள். ஏமாற்றியவர்கள் அந்த ஊரைச் சேர்ந்த சோம்பேறிகள்தான். அவர்கள் தாங்கள் செய்ய வேண்டிய வேலையை முழுமையாகச் செய்யாமலே சாப்பிட வந்து, இருக்கும் சாப்பாடு முழுவதையும் சாப்பிட்டு முடித்து விட்டுப் போய் விடுவார்கள். அவர்களின் கையை வைத்தே அவர்கள் சரியாக வேலை செய்திருக்கிறார்களா, இல்லையா என்பதை அவள் கண்டுபிடித்து விடுவாள். கடுமையாக உழைத்த கரங்களைக் கொண்டவர்களை மேஜையில் உட்கார வைத்து சாப்பாடு போடுவாள். சரியாக உழைக்காதவர்களுக்கு அவர்கள் சாப்பிட்டது போக மீதியிருப்பதுதான் கிடைக்கும்.

அந்த வயதான சாத்தான் மேஜையில் வந்து உட்கார்ந்தான். ஊமைப்பெண் அவனுடைய கைகளைப் பிடித்து இழுத்து அவற்றை உற்றுப் பார்த்தாள். வேலை செய்ததற்கான எந்த அடையாளமும் அந்த கைகளில் இருக்கவில்லை. கைகள் மிகவும் சுத்தமானவையாகவும், மென்மையானவையாகவம் நீளமான நகங்களைக் கொண்டனவாகவும் இருந்தன. அடுத்த நிமிடம் என்னவோ பெரிதாக முணுமுணுத்த அந்த ஊமைப்பெண் சாத்தானை மேஜையைவிட்டு இழுத்தாள். அப்போது ஐவானின் மனைவி அவனைப் பார்த்துச் சொன்னாள்: "மனசு சங்கடப்படாதே. என் மச்சினிச்சி காய்ச்சுப்போன கைகள் இல்லாத ஆளுங்களை மேஜையில உட்கார எந்தக் காலத்திலும் அனுமதிக்க மாட்டா. கொஞ்சம் காத்திரு. கிராமத்து ஆளுங்க சாப்பிட்டு முடிச்சதும், மீதி இருக்கிறதை நீ சாப்பிடலாம்."

அந்த வயதான சாத்தான் உண்மையிலேயே மனதளவில் மிகவும் காயப்பட்டு விட்டான். அரசனின் வீட்டில் தன்னை ஒரு பன்றியைப் போல் அவர்கள் நடத்த ஆசைப்படுவதை அவனால் உணர முடிந்தது. அவன் சொன்னான்: "உங்க நாட்டுல இருக்கிற ஒவ்வொரு வரும் தன்னோட சொந்த கைகளால உழைக்கணும்ன்ற முட்டாள்தனமான சட்டத்தை நீங்க வச்சிருக்கீங்க. உங்க முட்டாள்தனம்தான் இப்படியொரு சட்டத்தை உருவாக்கியிருக்கு. மக்கள் அவங்க கைகளால மட்டும் தான் வேலை செய்யமுடியுமா? அறிவாளிகள் எதை வச்சு வேலை செய்வாங்கன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க?"

அதற்கு ஐவான் சொன்னான்: "முட்டாள்களான எங்களுக்கு அது எப்படித் தெரியும்? நாங்க எங்களோட பெரும்பாலான வேலைகளை எங்க கைகளாலும் முதுகை வச்சும்தான் செய்யிறோம்."