Lekha Books

“நான் கேள்விப்பட்டேன்” - அந்தப் பெண் சொன்னாள்: “நீ ஆளுங்களோட நோயைக் குணப்படுத்துவேன்னு. என் கையில் இருக்கிற நோயை நீ குணப்படுத்தணும். இந்த நோயால என் காலணியைக் கூட என்னால ஒழுங்கா போட முடியல."

"அப்படியா?" என்ற ஐவான் தன் கையிலிருந்த சிறிய வேரை அந்தப் பிச்சைக்காரப் பெண்ணிடம் கொடுத்து அதை உடனடியாகத் தின்னும்படி சொன்னான். அந்தப் பெண் தின்றதுதான் தாமதம், தன் நோயிலிருந்து முழுமையாக அவள் குணமாகி விட்டாள். இப்போது எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் அவள் தன் கையை அசைக்க முடிந்தது.

ஐவானின் தந்தையும் தாயும் ஐவானுடன் சேர்ந்து அரசனைப் பார்ப்பதற்காகக் கிளம்பினார்கள். ஆனால், தன் கையிலிருந்த ஒரே வேரை அந்தப் பிச்சைக்காரப் பெண்ணின் நோயைக் குணப்படுத்துவதற்காக அவன் கொடுத்துவிட்டான் என்பதையும், தற்போது அவனிடம் அரசனின் மகளுக்கிருக்கும் நோயைக் குணப்படுத்துவதற்கான வேர் எதுவும் இல்லை என்பதையும் தெரிந்ததும் அவர்கள் அவனை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டினார்கள்.

"நீ ஒரு பிச்சைக்காரப் பொம்பளையைப் பார்த்து பரிதாபப்படுறே. ஆனா, ஒரு அரசனோட மகளைப் பற்றி நீ கவலைப்படல"- அவர்கள் சொன்னார்கள். ஆனால், அரசனின் மகளுக்காகவும் உண்மையிலேயே வருத்தப்பட்டான் ஐவான். அதனால் அவன் குதிரையை அவிழ்த்து வண்டியில் கட்டி வைக்கோலைப் போட்டு உட்கார்ந்து வண்டியைக் கிளப்பினான்.

"நீ எங்க போற முட்டாளே?"

"அரசனோட மகளைக் குணப்படுத்த."

"குணமாக்குறதுக்கு உன்கிட்ட என்ன இருக்கு?"

"அதைப்பற்றிக் கவலையில்ல..."-என்று சொல்லியவாறு அவன் வண்டியை ஓட்டினான்.

அவன் நேராக அரசனின் அரண்மனைக்கு வந்தான். அரண்மனையில் அவன் கால் வைத்ததுதான் தாமதம், அரசனின் மகள் நோய் குணமாகி சரியாகிவிட்டாள்.

அரசனுக்கு உண்டான சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை. ஐவான் அரசன் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தப்பட்டான். அவனுக்கு விலை உயர்ந்த ஆடைகளை அணிவித்தான் அரசன்.

"இனிமேல் நீதான் என் மருமகன்..."- அரசன் சொன்னான்.

"அப்படியே இருக்கட்டும்..." ஐவான் சொன்னான்.

ஐவான் இளவரசியை மணம் முடித்தான். இளவரசியின் தந்தை அடுத்த சில நாட்களில் மரணத்தைத் தழுவினான். அதற்குப்பிறகு ஐவான் அரசன் ஆனான். இந்த விதத்தில் மூன்று சகோதரர்களும் அரசர்களாக ஆகிவிட்டார்கள்.

9

மூன்று சகோதரர்களும் தங்கள் நாடுகளை ஆட்சி செய்து வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். சைமன் மிகவும் சிறப்பான வாழ்க்கை நடத்தினான். தானியக் கதிரிலிருந்து உருவாக்கப்பட்ட வீரர்களைக் கொண்டு உண்மையான போர்வீரர்களை அவன் உருவாக்கினான். பத்து வீடுகளுக்கு ஒரு போர்வீரன் கட்டாயம் வேண்டும் என்று அவன் நாடு முழுக்க கட்டளையிட்டு, அதைச் செயல் வடிவிலும் காட்டினான். அவ்வாறு வரும் வீரர்கள் உயரமானவர்களாகவும், சுத்தம் உள்ளவர்களாகவும், நல்ல தோற்றத்தைக் கொண்டவர்களாகவும் இருக்கும்படி அவன் பார்த்துக் கொண்டான். இப்படி பல வீரர்களைத் தேர்வு செய்து, அவர்களுக்கு முறையான பயிற்சி கிடைக்கும்படி சைமன் செய்தான். யாராவது தன்னை எதிர்த்து நின்றால், உடனடியாக அவன் தன் வீரர்களை அனுப்பி அவர்களை அழித்தான். அதனால் அவனைப் பார்த்தாலே எல்லாரும் பயந்தார்கள். அவனுடைய வாழ்க்கை வண்டி எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. தான் கண்ணில் எதைப் பார்த்தாலும், அடுத்த நிமிடம் அது தனக்குக் கிடைக்கும்படி அவன் செய்தான். அவன் தன் வீரர்களை அனுப்பி தான் ஆசைப்பட்டது எதுவானாலும் கொண்டு வரும்படி செய்தான்.

தடியனான தாராஸும் வசதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்தான். ஐவானிடம் பெற்ற பணத்தை அவன் வீண்செய்யவே இல்லை. மாறாக, பல மடங்கு அதைப் பெருக்கினான். அவன் சட்டம், ஒழுங்கு நிலைமையை நாட்டில் கொண்டு வந்தான். தன்னிடமிருந்த பணத்தை அவன் பாதுகாப்பான அறைகளில் வைத்து கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டான். மக்களுக்கு வரிகள் விதித்தான். தேர்தல்வரி என்ற ஒன்றை அவன் உண்டாக்கினான். நடப்பதற்கும் வாகனங்களை ஓட்டுவதற்கும் கட்டணம் விதித்தான். காலணிகளுக்கும், காலுறைகளுக்கும், ஆடைகளுக்கும் வரி போட்டான். எதுவெல்லாம் தனக்கு வேண்டும் என விரும்பினானோ, அதை அவன் பெற்றான். பணத்திற்காக அவனுக்கு மக்கள் எதை வேண்டுமென்றாலும் கொண்டுவந்தார்கள். அவனுக்காக வேலை செய்ய அவர்கள் எப்போதும் தயாராக இருந்தார்கள். அவர்களுக்குத் தேவை பணம் மட்டுமே.

முட்டாளான ஐவானின் வாழ்க்கையும் மோசமாக இல்லை. தன்னுடைய மாமனாரை மண்ணுக்குள் புதைத்த மறுநிமிடமே தான் அணிந்திருந்த விலை மதிப்புள்ள ஆடைகளை அவன் தன் உடம்பிலிருந்து கழற்றினான். அவற்றைத் தன் மனைவியிடம் தந்து ஒரு அறையில் வைக்கும்படி சொன்னான். தான் எப்போதும் அணியும் பழைய ஆடைகளை எடுத்து அவன் அணிந்தான். பிய்ந்து போன விவசாயிகள் அணியும் காலணிகளை எடுத்து அவன் காலில் மாட்டினான். மீண்டும் வேலை செய்வதில் அவன் தீவிரமாக இறங்கினான்.

"எனக்கு ரொம்பவும் சோர்வா இருக்கு"- அவன் சொன்னான்: "நான் ரொம்பவும் சதைப்பிடிப்பா ஆயிட்டேன். எனக்கு ருசின்னா என்னன்னே தெரியாமப் போச்சு. ஒழுங்கா தூங்கி எவ்வளவோ நாட்கள் ஆயிடுச்சு." தொடர்ந்து அவன் தன் தாயையும் தந்தையையும் ஊமை சதோதரியையும் தன்னுடன் கொண்டு வந்து வைத்துக்கொண்டான். முன்பு வேலை செய்ததைப் போலவே இப்போதும் தன் வேலையை அவன் தொடர்ந்தான்.

மக்கள் சொன்னார்கள்: "நீங்க இப்போ அரசர்!"

"எனக்குத் தெரியும்"- அவன் சொன்னான்: "ஆனா, அரசனும் சாப்பிடணுமே!"

அவனுடைய அமைச்சர்களில் ஒருவர் அவனிடம் வந்து சொன்னார்: "சம்பளம் கொடுக்கிறதுக்கு நம்மகிட்ட பணமே இல்ல..."

"அப்படியா?"- அவன் சொன்னான்: "அப்படின்னா அவங்களுக்குச் சம்பளம் தரவேண்டாம்."

"சம்பளம் இல்லைன்னா, யாருமே வேலை செய்ய மாட்டாங்க."

"சரி... அப்படியே இருக்கட்டும். யாருமே வேலை செய்ய வேண்டாம். அவங்க செய்யிறதுக்கு எவ்வளவோ வேலைகள் இருக்கு. வண்டியில உரத்தை ஏற்றிட்டுப் போகணும். எவ்வளவோ குப்பைகளை அள்ள வேண்டியதிருக்கு."

மக்கள் கடைசியாக ஐவானைப் பார்க்க வந்தார்கள். ஒரு ஆள் சொன்னான்: "அவன் என்னோட பணத்தைத் திருடிட்டான்"- அதற்கு ஐவான் சொன்னான்: "அவன் அப்படி செஞ்சான்னா அதுக்கு அர்த்தம் என்ன? அவனுக்கு அது தேவைப்படுதுன்றது தானே?"

ஐவான் சரியான முட்டாள் என்பதை அவர்கள் எல்லாரும் புரிந்து கொண்டார்கள். அவனுடைய மனைவி அவனிடம் சொன்னாள்: "மக்கள் எல்லாரும் உங்களை முட்டாள்ன்றாங்க."

"சரிதான்..."- ஐவான் சொன்னான்.

அவனுடைய மனைவி அவன் சொன்னதை பலமுறை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்தாள். சொல்லப்போனால் அவள்கூட ஒரு முட்டாள்தான்.

"நான் என் கணவனுக்கு எதிரா என்ன சொல்லமுடியும்? ஊசி எந்தப்பக்கம் போகுதோ, அந்தப்பக்கம் நூல் போக வேண்டியது தான்" என்றாள் அவள்.