Lekha Books

சாத்தான் சொன்னதைக் கேட்டு மக்கள் எல்லாரும் சிரித்தார்கள்.

"எங்கக்கிட்ட ஏற்கெனவே நல்ல உற்சாகம் இருக்கு"- அவர்கள் சொன்னார்கள்: "நாங்க எவ்வளவோ மகிழ்ச்சியா இருக்கோம். தொப்பி விஷயத்தை எடுத்துக்கிட்டா, எங்க பொம்பளைங்க பலவிதமான தொப்பிகளையும் உருவாக்குறாங்க. கோடுகள் போட்ட தொப்பி, குஞ்சம் வைத்த தொப்பின்னு பல ரகங்கள்ல அவங்களே உருவாக்குறாங்க..."

அதனால் அவர்களில் யாரும் போர் வீரர்களாகப் போய் சேரவில்லை.

அந்த வயதான சாத்தான் மீண்டும் ஐவானிடம் வந்து சொன்னான்: "உங்க முட்டாள் மக்கள் அவர்களாகவே போர் வீரர்களாக வந்து சேர்றது மாதிரி தெரியல. அவங்களை நாமே சேர்த்தால்தான் சரியா வரும்."

"சரி..." -ஐவான் சொன்னான்: "முயற்சி பண்ணி பாருங்க."

தொடர்ந்து சாத்தான் மக்களுக்கு ஒரு அறிவிப்பு செய்தான். அதன்படி எல்லாரும் போர் வீரர்களாகத் தங்களைப் பதிவு செய்து கொள்ள வேண்டுமென்றும், அப்படி அவர்களே வந்து பதிவு செய்யாவிட்டால், அவர்களுக்கு அரசன் மரண தண்டனை அளிப்பான் என்றும் அவன் மக்களுக்குத் தெரியப்படுத்தினான்.

மக்கள் ராணுவ அதிகாரியிடம் வந்து சொன்னார்கள்: "நாங்க போர் வீரர்களா மாற சம்மதிக்கலைன்னா, எங்களை அரசர் மரணத்திற்குக் கொண்டு போயிடுவார்னு நீங்க சொன்னீங்க. ஆனா, நாங்க போர் வீரரா ஆக சம்மதிச்சோம்னா நாங்க என்ன ஆவோம்ன்றதை நீங்க சொல்லல. அப்படி நாங்க ஆனோம்னா, நாங்க கொல்லப்படுவது உறுதின்னு சொல்றாங்களே!"

"நீங்க சொன்னது சரிதான்... அப்படியும் சில நேரங்களல நடக்கலாம்!"

அதைக் கேள்விப்பட்ட மக்கள், அதற்குப்பிறகு பிடிவாதமாக இருக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

"நாங்க போறதா இல்ல..."- அவர்கள் சொன்னார்கள்: "நாங்க வீட்டுல இருந்தே சாகத்தயாரா இருக்கோம். எப்படி இருந்தாலும் நாங்க சாகத்தானே போறோம்?"

"முட்டாள்கள்! நீங்க எல்லாரும் முட்டாள்கள்!"- வயதான சாத்தான் சொன்னான்: "போர்ல ஈடுபடுற ஒரு வீரன் கொல்லப்படலாம்... கொல்லப்படாமலும் இருக்கலாம். அதே நேரத்துல நீங்க போய் படையில சேரலைன்னா, கட்டாயம் அரசர் உங்களைக் கொன்னுடுவாரு!"

அதைக்கேட்டு அங்கிருந்த மக்கள் திகைப்படைந்து போனார்கள். அவர்கள் ஐவானிடம் இதைப்பற்றி பேசி தெரிந்து கொள்வதாகச் சென்றார்கள்.

"ஒரு ராணுவ அதிகாரி வந்தாரு..."- அவர்கள் சொன்னார்கள். "நாங்க எல்லாரும் கட்டாயம் ராணுவத்துல சேரணும்னு அவர் சொன்னாரு. 'நீங்க எல்லாரும் ராணுவத்துல போர் வீரர்களா சேர்ந்தா போர்ல நீங்க கொல்லப்படலாம். இல்லாட்டி கொல்லப்படாமக் கூட இருக்கலாம். அதே நேரத்துல இராணுவத்துல சேரலைன்னா மன்னரால நீங்க கொல்லப்படப் போறது உறுதி'ன்னு அவர் எங்களைப் பார்த்து சொன்னாரு. இது உண்மையா?"

அதைக்கேட்டு ஐவான் சிரித்தான். அவன் சொன்னான்: "நான் ஒரு ஆளு மட்டும் உங்க எல்லாரையும் எப்படிக் கொல்லமுடியும்? நான் ஒரு முட்டாளா இல்லாம இருந்தா இதைப் பற்றி உங்களுக்குத் தெளிவா விளக்கிச் சொல்ல முடியும். சொல்லப்போனா எனக்கே நீங்க சொல்ற விஷயம் புரியல..."

"அப்படின்னா..." அவர்கள் சொன்னார்கள்: "நாங்க ராணுவத்துல சேர்றதா இல்ல."

"சரி..."- அவன் சொன்னான்: "சேர வேண்டாம்."

மக்கள் ராணுவ அதிகாரியிடம் சென்று ராணுவத்தில் நாங்கள் சேர்வதாக இல்லை என்று சொன்னார்கள். தான் போட்ட திட்டம் தவிடுபொடியாகி விட்டதைப் புரிந்து கொண்ட சாத்தான் நேராக கரப்பான் பூச்சி நாட்டின் அரசனைப் போய்ப் பார்த்தான்.

"நாம போர் தொடுப்போம்"- அவன் சொன்னான்: "ஐவானோட நாட்டைப் பிடிப்போம். அவங்க கிட்ட பணம் இல்லைன்றது உண்மை. அதே நேரத்துல தானியங்கள் நிறைய இருக்கு. கால்நடைகளுக்கோ, மற்ற விஷயங்களுக்கோ எந்தவித குறைபாடும் அங்கே இல்ல..."

சாத்தான் சொன்னதைக் கேட்ட கரப்பான் பூச்சி நாட்டு அரசன் போர் தொடுக்கத் தயாரானான். அவன் தன்னுடைய மிகப்பெரிய படையைத் திரட்டினான். அவன் படையில் துப்பாக்கிகள், வெடிகுண்டுகள் எல்லாமே இருந்தன. போர்க்களத்தை நோக்கி அவனுடைய படை முன்னேறியது. அவர்கள் ஐவானின் நாட்டிற்குள் நுழைந்தார்கள்.

மக்கள் ஐவானிடம் வந்து சொன்னார்கள்: "கரப்பான் பூச்சி நாட்டு அரசர் நம்ம மேல போர் தொடுக்க வந்துக்கிட்டு இருக்கார்."

"அப்படியா?"- ஐவான் சொன்னான்: "வரட்டும்..."

எல்லையைக் கடந்தவுடன் கரப்பான் பூச்சி நாட்டின் அரசன் ஐவானின் ராணுவத்தை சந்திப்பதற்காகத் தன்னுடைய படையை அனுப்பினான். அவனுடைய படை தேடித் தேடிப் பார்த்தும் ஐவானின் ராணுவத்தை அவர்களால் கடைசிவரை பார்க்கவே முடியவில்லை. அவர்கள் பல மணி நேரங்கள் படை வீரர்களில் யாராவது ஒருவர் கண்ணில் படமாட்டார்களா என்று காத்திருந்தார்கள். ஆனால், இராணுவம் இருப்பதற்கான அறிகுறியே அவர்களின் கண்களில் படவில்லை. சண்டை போடுவதற்கு யாரும் தயாராக இருப்பதாகவும் தெரியவில்லை. கரப்பான் பூச்சி நாட்டு அரசன் கிராமங்களைப் பிடிப்பதற்காகத் தன்னுடைய படைகளை அனுப்பினான். வீரர்கள் ஒரு கிராமத்திற்குள் நுழைந்தார்கள். அந்த ஊரிலிருந்த ஆண்களும் பெண்களும் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து ஆச்சரியம் மேலோங்க அந்த வீரர்களையே வெறித்துப் பார்த்தார்கள். வந்திருந்த வீரர்கள் கிராமத்து மக்களின் தானியங்களையும் கால்நடைகளையும் எடுத்துக் கொண்டார்கள். கிராமத்து மக்கள் அதற்கு எந்தவித எதிர்ப்பும் தெரிவிக்காமல், மவுனமாக இருந்தார்கள். அந்த வீரர்கள் இன்னொரு கிராமத்தைத் தேடிச் சென்றார்கள். இதே கதைதான் அங்கும் நடந்தது. வீரர்கள் முதல் நாள் மட்டுமல்ல, மறுநாளும் பல கிராமங்களுக்கும் சென்றார்கள். ஒவ்வொரு ஊரிலும் இதே விஷயம்தான் நடந்தது. அவர்கள் எதை எடுத்துக்கொண்டாலும், மக்கள் அதைப்பற்றி கவலையே படவில்லை. எந்தவித எதிர்ப்பும் காட்டாமல், வெறுமனே நின்றிருந்தார்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால் அந்த வீரர்களைத் தங்களுடன் வந்து வசிக்கும்படி அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.

"ஐயோ பாவம்..."- கிராமத்து ஆட்கள் சொன்னார்கள்: "உங்க நாட்டுல அந்த அளவுக்கு கஷ்டமான ஒரு வாழ்க்கை உங்களுக்கு இருக்குன்னா, நீங்க ஏன் இங்கே வந்து எங்ககூட வாழக்கூடாது?"

வீரர்கள் எல்லா இடங்களிலும் பார்த்தார்கள். எந்த இடத்திலும் ராணுவம் என்ற ஒன்று இருப்பதாகவே தெரியவில்லை. மக்கள் தங்களைத் தாங்களே கவனித்துக் கொண்டும் அதே நேரத்தில் மற்றவர்களையும் கவனித்துக்கொண்டும் வாழ்ந்து கொண்டிருந்ததை அவர்கள் பார்த்தார்கள். எதற்கும் அவர்கள் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவில்லை. மாறாக, போர் வீரர்களைத் தங்களுடன் வந்து வாழும்படி அவர்கள் அழைத்தார்கள். அதற்குமேல் வீரர்களால் வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை. மிகவும் சோர்வடைந்துபோய் அவர்கள் கரப்பான் பூச்சி நாட்டு அரசனிடம் வந்தார்கள். அரசனிடம் அவர்கள் சொன்னார்கள்: "எங்களால இங்கே சண்டை போட முடியாது. எங்களை வேற எங்கேயாவது கொண்டு போங்க. போருக்குப் போறது நல்லதுதான்.