Lekha Books

3

ஐவான் ஏறக்குறைய முழு வயலையும் உழுது முடித்திருந்தான். ஒரே ஒரு துண்டுமட்டும் உழப்படாமல் இருந்தது.அவன் அதை முடிப்பதற்காக வந்திருந்தான். வயிறு வலித்துக்கொண்டு தானிருந்தது. எனினும், அதைப்பற்றி அவன் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. உழவுவேலை முழுவதுமாக முடித்தாக வேண்டுமே! அவன் கயிறை அவிழ்த்தான். கலப்பையை எடுத்து உழ ஆரம்பித்தான். அவன் ஒரு முறை உழுதான். திரும்பிவரும்போது உழுவதே அவனுக்குக் கஷ்டமாக இருந்தது.

யாரோ தன்னைப் பிடித்து இழுப்பதைப் போலவும், ஏதோ வேரில் தான் சிக்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போலவும் அவன் உணர்ந்தான். அது அந்தக் குட்டிச்சாத்தானின் வேலைதான். அது தன் கால்களை கலப்பையின் நுனியைச் சுற்றி வைத்துக் கொண்டு அதை நகரவிடாமல் செய்தது. 'என்னடா ஆச்சரியமா இருக்கு!’- ஐவான் மனதிற்குள் நினைத்தான். 'இதை நகரவிடாம தடுக்கிற அளவுக்கு நிலத்துல வேர் எதுவும் இல்ல. இருந்தாலும் நிக்குதே!’

ஐவான் தன் கையை உழுத இடத்திற்குக் கீழே விட்டான். கீழே மெல்லிய ஏதோவொன்று தன் கையில் படுவதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். கையில் பட்டதை அவன் வேகமாக வெளியே எடுத்தான். ஒரு வேரைப் போல கறுப்பு நிறத்தில் அது இருந்தது. அது மெதுவாக அசைந்தது. உயிருடன் இருக்கும் குட்டிச்சாத்தான் அது என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"இப்படியும் ஒரு காரியம் நடக்குமா?"- ஐவான் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான். அவன் தன் கையை உயர்த்தி குட்டிச்சாத்தானை கலப்பையின் மீது வேகமாக அடிக்க முயன்றான். ஆனால், குட்டிச்சாத்தான் உரத்த குரலில் அழுதது.

"என்னை ஒண்ணும் செய்யாதே. நீ என்ன சொன்னாலும் நான் கேக்குறேன்."

"நீ என்ன செய்வே?"

"நீ எது செய்யச் சொன்னாலும் செய்யறேன்."

அடுத்த நிமிடம் ஐவான் தன் தலையைச் சொறிந்தான்.

"என் வயிறு வலிக்குது"- அவன் சொன்னான்: "உன்னால அதைக் குணப்படுத்த முடியுமா?"

"நிச்சயமா..."

"அப்படின்னா செய்."

குட்டிச்சாத்தான் உழுதிருந்த கோட்டிற்குக் கீழே சென்றது. எதையோ இங்குமங்குமாய் தேடியது. கை விரல்களை நீட்டி மூன்று வேர்களைக் கொத்தாய்ப் பிடித்துக் கொண்டு வந்து ஐவானிடம் தந்தது.

"இந்த வேர்கள்ல ஒண்ணைத் தின்னாப்போதும். உடம்புல இருக்கிற, எந்த நோயா இருந்தாலும் இருந்த இடம் தெரியாம ஓடிடும்."

ஐவான் அந்த வேர்களை வாங்கிப் பிரித்தான். அந்த வேர்களில் ஒன்றை எடுத்து வாயில் போட்டு தின்றான். அந்த நிமிடமே அவன் வயிற்றில் இருந்த வலி இல்லாமற்போனது. குட்டிச்சாத்தான் தன்னை விட்டு விடும்படி அவனைப் பார்த்து மீண்டும் கெஞ்சியது. "நான் இப்பவே பூமிக்குள்ள போயிடுறேன். இனிமேல் நான் திரும்பி வரவே மாட்டேன்" என்று அது சொன்னது.

"சரி... அப்படியே நடக்கட்டும்"- ஐவான் சொன்னான்: "ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ. கடவுள் உன் கூடவே இருக்கார்..."

ஐவான் கடவுள் பேரைச் சொன்னதுதான் தாமதம். குட்டிச் சாத்தான் தண்ணீரில் வீசி எறியப்பட்ட கல்லைப் போல வேமாக பூமிக்குள் சென்று மறைந்தது. ஒரே ஒரு ஓட்டை மட்டும் பூமியில் தெரிந்தது.

ஐவான் மீதமிருந்த இரண்டு வேர்களையும் தன்னுடைய தொப்பியில் வைத்துவிட்டு, உழுவதில் மீண்டும் இறங்கினான். அவன் அந்தத் துண்டு நிலத்தின் கடைசி வரை சென்று உழுதான். எல்லாவற்றையும் உழுது முடித்த அவன் தன் வீட்டை நோக்கிப் புறப்பட்டான். குதிரையை கொட்டடியில் கட்டினான். வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். அவன் போன போது அவனுடைய மூத்த அண்ணன் சைமனும் அவனுடைய மனைவியும் அமர்ந்து உணவருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். சைமனின் நிலம் முற்றிலுமாகப் பறிக்கப்பட்டு விட்டிருந்தது. சிறையிலிருந்து மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அவன் தப்பித்து வந்திருந்தான். தன் தந்தையின் வீட்டில் இருக்கலாம் என்று நினைத்து அவன் அங்கு வந்திருந்தான். சைமன் ஐவானைப் பார்த்துச் சொன்னான்: "நான் உன்கூட சேர்ந்து வாழறதா முடிவு பண்ணி வந்திருக்கேன். எனக்கு வேலை கிடைக்கிறது வரை எனக்கும் என் மனைவிக்கும் நீ சாப்பாடு போடு."

"கட்டாயம் போடுறேன்."- ஐவான் சொன்னான்: "நீ எங்கக்கூடவே தங்கிடு."

ஆனால் ஐவான் அருகிலிருந்த பெஞ்சின்மீது உட்கார்ந்தபோது, சைமனின் மனைவி ஐவான் மீதிருந்து எழுந்த நாற்றத்தை விரும்பவில்லை. அவள் தன் கணவனைப் பார்த்துச் சொன்னாள்: "அழுக்கடைஞ்சு போயிருக்கிற இந்த விவசாயி இருக்கிற வீட்டுல என்னால இருக்க முடியாது."

அதைத் தொடர்ந்து சைமன் சொன்னான்: "என் மனைவி உன்மேல நாற்றமடிக்குதுன்னு சொல்றா. அதுனால நீ வெளியே போயி ஏதாவது சாப்பிட்டுக்கோ."

"சரி..."- ஐவான் சொன்னான்: "எப்படி இருந்தாலும் நான் ராத்திரியில வெளியே இருந்துதான் ஆகணும். நான் ஆட்டுக்கு இரை தேடி ஆகணுமே!"

தொடர்ந்து அவன் அங்கிருந்த ரொட்டித் துண்டு ஒன்றைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு தன்னுடைய ஆட்டுடன் வயலை நோக்கி நடந்தான்.

4

அன்று இரவு செய்யவேண்டிய வேலைகளை முடித்துவிட்டு, சைமனைப் பின்பற்றும் குட்டிச்சாத்தான் தான் முன்பு கொடுத்த வாக்குறுதிப்படி ஐவானின் குட்டிச்சாத்தானுக்கு உதவுவதற்காக வந்தது. அது வயலுக்கு வந்து தேடோதேடு என்று தேடியது. ஆனால் தன்னுடைய சினேகிதனுக்குப் பதிலாக அது ஒரு ஓட்டையைத்தான் பார்த்தது.

"நிச்சயமா..."- அது சொன்னது: "நடக்கக்கூடாதது ஏதோவொண்ணு என் நண்பனுக்கு நடந்திருக்கு. அவன் இடத்தை நாம் பிடிச்சுக்க வேண்டியதுதான். வயல் முழுமையா உழப்பட்டிருக்கு. அந்த முட்டாப்பய சேற்றுக்குள்ளே எங்கேயாவது மாட்டியிருக்கணும்."

அந்த குட்டிச்சாத்தான் கதிர்கள் நிறைந்திருந்த வயலை நோக்கி நடந்தது. ஐவானின் தானியக் கதிர்களை நீரால் அது நிறைத்தது. கதிர்கள் சேற்றுக்குள் நின்றிருந்தன.

ஐவான் அதிகாலை நேரத்தில் தேவாலயத்திலிருந்து திரும்பி வந்தான். கதிர் அறுக்கும் அரிவாளைக் கூர்மைப்படுத்தினான். தானியக் கதிர்கள் இருக்கும் வயலை நோக்கி அவன் நடந்தான். கதிர்களை அறுக்க முயன்றான். இரண்டு, மூன்று முறை அவன் கதிர்கள் மீது அரிவாளை வைக்க, அதன் நுனிப்பகுதி வளைய ஆரம்பித்தது. அது கதிரை அறுக்கவேயில்லை. ஐவான் எவ்வளவோ முயற்சி செய்து பார்த்தான். ஆனால், முடியவில்லை. அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்: 'இது சரியா வராது. நான் உடனடியா வீட்டுக்குப் போயி ஒரு கருவியை எடுத்துட்டு வந்து, வளைஞ்சு போன இந்த அரிவாளை நேராக்கணும். வர்றப்போ ஒரு பொதி ரொட்டியையும் எடுத்துட்டு வரணும். இங்கேயே ஒரு வாரம் இருந்து அறுவடை முடியாம இந்த இடத்தை விட்டு நான் நகரமாட்டேன்.'

குட்டிச்சாத்தான் ஐவான் சொன்னதைக் கேட்டது. அது தனக்குள் நினைத்தது: 'இந்த முட்டாள் உண்மையிலேயே கையாள்றதுக்கு ரொம்பவும சிரமமான ஆள்தான். இவனை இந்த வழியில விட்டா சரியா இருக்காது. வேற ஏதாவது உத்தியைத்தான் இவன்கிட்ட பயன்படுத்தி ஆகணும்.'

ஐவான் அரிவாளைச் சரிப்படுத்திக்கொண்டு மீண்டும் திரும்பி வந்தான். அவன் கதிரை அறுக்க ஆரம்பித்தான். குட்டிச்சாத்தான் தானியக் கதிர்களுக்கு மத்தியில் இருந்து கொண்டு அரிவாளைத் தன்னுடைய காலால் பற்றிக்கொண்டு அரிவாள் நுனியை பூமியை நோக்கித் திரும்பியது.