Lekha Books

ஐவான் கதிரை அறுக்க முடியாமல் தடுமாறினான். இருப்பினும் தன் முயற்சியை அவன் கைவிடவில்லை. ஏறக்குறைய அவன் அறுவடையை முடித்தான். ஒரு சிறு பகுதி மட்டும் அறுவடை செய்யப்படாமல் மீதமாக நின்றது. அந்தப்பகுதி சேறு நிறைந்ததாக இருந்தது. குட்டிச்சாத்தான் அந்தச் சேற்றுக்குள் நுழைந்துகொண்டு தனக்குத் தானே சொல்லிக்கொண்டது: "என் காலே தனியா துண்டானாக் கூட கவலையில்ல, நான் அவனை அறுவடை செய்ய விடமாட்டேன்."

ஐவான் அந்தச் சேற்றுப் பகுதிக்கு வந்தான். தானியக் கதிர்கள் அப்படியொன்றும் முரட்டுத்தனமாக இல்லை. எனினும் அரிவாளைக் கொண்டு அதை அறுக்க முடியவில்லை. ஐவானுக்கு இப்போது பயங்கரமாகக் கோபம் வந்தது. கையிலிருந்த அரிவாளைத் தன்னுடைய முழு பலத்தையும் பயன்படுத்தி இப்படியும் அப்படியுமாய் சுழற்றினான். குட்டிச்சாத்தானால் அதற்குமேல் தாக்குப்பிடிக்கமுடியவில்லை. அரிவாளைப் பிடித்துக் கொண்டு அதனால் இருக்க முடியவில்லை. நிலவும் சூழ்நிலை சரியில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டு அது புதருக்குள் போய் மறைந்து கொண்டது. ஐவான் அரிவாளை வீசியபடி புதர் பக்கம் வந்தான். குட்டிச்சாத்தானின் வால் பகுதியில் பாதியை வெட்டினான். தொடர்ந்து எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் அவன் கதிர்களை அறுத்தான். தன் சகோதரியை அழைத்து தானியக் கதிர்களைக் கட்டாக அடுக்கும்படி சொல்லிவிட்டு, கம்பு கதிர்களை அறுப்பதற்காக அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்தான். அரிவாளை எடுத்துக்கொண்டு அவன் செல்ல, அவனுக்கு முன்பே அங்கு பாதி வாலை இழந்த குட்டிச்சாத்தான் இருந்தது. கம்புக் கதிர்களை அது இறுகப் பிடித்துக்கொண்டது. அதன் விளைவாக அரிவாளால் அதை அறுக்கவே முடியவில்லை. அதற்காக ஐவான் கலங்கி விடவில்லை. அவன் நேராகத் தன் வீட்டிற்குச் சென்றான். அங்கிருந்த சிறு கத்தியொன்றை எடுத்துக்கொண்டு வந்து, அதை வைத்து அறுக்க ஆரம்பித்தான். இப்போது கம்பை முழுமையாக அவன் அறுவடை செய்து முடித்திருந்தான்.

“ம்... இப்போது ஓட்ஸ் கதிர்களை அறுவடை செய்ய வேண்டியதுதான்.”

பாதி வாலை இழந்த குட்டிச்சாத்தானின் காதுகளில் ஐவானின் வார்த்தைகள் விழுந்தன. அது தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டது: “கம்பு அறுவடையில் என்னால பெருசா அவனை ஒண்ணும் பண்ண முடியாமப் போச்சு. ஆனா, ஓட்ஸ் அறுவடையில அவன்கிட்ட நிச்சயமா என் வேலையை காட்டுவேன். நாளைக்குக் காலைவரை காத்திருக்க வேண்டியதுதான்.”

காலையில் குட்டிச்சாத்தான் ஓட்ஸ் வயலை நோக்கி வேகவேகமாகச் சென்றது. ஆனால், அது செல்வதற்கு முன்பே ஓட்ஸ் கதிர்கள் முழுமையாக அறுவடை செய்யப்பட்டு விட்டிருந்தன. இரவோடு இரவாக ஐவான் அதை அறுவடை செய்திருந்தான். அதைப்பார்த்து குட்டிச்சாத்தானுக்கு பயங்கர கோபம் வந்தது.

“அவன் என்னை நல்லா ஏமாற்றிட்டான். நானே சோர்வடைஞ்சிட்டேன். முட்டாப்பய... போரை விட இது ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு. அந்த பாழாய்ப்போன முட்டாள் தூங்கவே மாட்டான் போல இருக்கு. அவன்கூட மாரடிக்குறது உண்மையிலேயே கஷ்டமான ஒண்ணுதான். நான் கதிர்களுக்குள்ள போயி அவற்றை ஒண்ணுமில்லாம செய்யப்போறேன்.”

தொடர்ந்து அந்தக் குட்டிச்சாத்தான் கம்புக் கதிர்களுக்குள் நுழைந்தது. அது கதிர்களை வெப்பமுறச் செய்தது. அங்கேயே படுத்துத் தூங்க ஆரம்பித்தது.

ஐவான் ஆட்டைக் கட்டிப்போட்டு விட்டு தன் சகோதரியுடன் கம்புக் கதிர்களை ஏற்றுவதற்காக வண்டியுடன் வந்தான். தானியக் கதிர்கள் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்த இடத்திற்கு வந்து அவற்றை வண்டியில் ஏற்றுவதற்காக ஒவ்வொன்றாக எடுத்தான். இரண்டு கட்டுகளை நீக்கிவிட்டு கையிலிருந்த முள்ளால் சரியாக குட்டிச் சாத்தானின் முதுகில் குத்தினான். அவன் முள்ளை வெளியே எடுத்தான். அப்போது உயிருடன் ஒரு குட்டிச்சாத்தான் பாதி வாலுடன் இப்படியும் அப்படியுமாக நெளிந்து போராடிக் கொண்டிருப்பதையும் தப்பித்து ஓடுவதற்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருப்பதையும் அவன் பார்த்தான்.

“அட...! அசிங்கம் பிடிச்சதே... நீ இங்க திரும்பவும் வந்துட்டியா?”

“நான் வேற...” - அந்தக் குட்டிச்சாத்தான் சொன்னது: “முதல்ல வந்தது என்னோட சகோதரன். நான் உன் சகோதரன் சைமன் கூட இருந்தேன்.”

“அப்படியா?” ஐவான் சொன்னான். “நீ யாரா இருந்தாலும் உனக்கு இதுதான் கதி.”

அவன் அந்தக் குட்டிச்சாத்தானை வண்டியில் மோத வைக்க முயற்சித்தான். ஆனால், குட்டிச்சாத்தான் உரத்த குரலில் அழுதது. “என்னை விட்டுடு. உன்னை விட்டு நான் போறதோட மட்டுமில்ல, நீ என்ன சொன்னாலும் நான் கேக்குறேன்.

“நீ என்ன செய்வே?”

“நீ சொல்லுற எதுல இருந்து வேணும்னாலும் நான் வீரர்களை உருவாக்குறேன்.”

“அவங்க எந்த விதத்துல எனக்கு பிரயோஜனமா இருப்பாங்க?”

“அவங்களை நீ எப்படி வேணும்னாலும் பயன்படுத்திக்கலாம். நீ என்ன சொன்னாலும் அவங்க கேட்பாங்க.”

“அவங்க பாடுவாங்களா?”

“நிச்சயமா... நீ பாடச்சொன்னா பாடுவாங்க.”

“சரி... அப்படின்னா எனக்காக சில வீரர்களை உருவாக்கு.”

தொடர்ந்து குட்டிச்சாத்தான் சொன்னது: “இங்கே பாரு... ஒரு கொத்து கம்புக் கதிரை எடு. அதை நிலத்துல நேரா நிக்க வச்சிட்டு இப்படிச்சொல்லு. ஏ, கதிரே! என் அடிமை இந்த விஷயத்தைச் சொன்னான். ஒவ்வொரு கதிரும் ஒரு வீரனாக மாறட்டும்.”

ஐவான் கம்புக் கதிரைக் கையில் எடுத்தான். நிலத்தில் அதை ஊன்றி வைத்தான். குட்டிச்சாத்தான் சொன்னதைச் சொன்னான். கதிர்க்கொத்து அடுத்த நிமிடம் சாய்ந்து கீழே விழுந்தது. அதிலிருந்த கதிர்கள் ஒவ்வொன்றும் போர் வீரர்களாக மாறின. வீரர்களுக்கு முன்னால் ட்ரம்பெட் வாசிக்கும் ஒரு மனிதனும் ட்ரம் ஒலிக்கச்செய்யும் ஒரு மனிதனும் இருந்தார்கள். மொத்தத்தில் ஒரு பெரிய படையே அங்கு இருந்தது.

ஐவான் சிரித்தான்.

"எவ்வளவு புத்திசாலித்தனமான காரியத்தைச் செய்திருக்கே!" அவன் சொன்னான்: "ரொம்பவும் நல்லா இருக்கு. இதைப்பார்த்தா பெண்கள் எவ்வளவு சந்தோஷப்படுவாங்க தெரியுமா?"

"நான் இப்போ போறேன்"- குட்டிச்சாத்தான் சொன்னது.

"வேண்டாம்..."- ஐவான் சொன்னான்: "வீரர்களை மறுபடியும் கதிர்களா மாத்தணும். இல்லாட்டி நல்ல தானியமெல்லாம் வீணாயிடும். இந்த வீரர்களை மறுபடியும் கதிர்களா மாத்துறதுக்கு வழியைச் சொல்லு. நான் கதிர்களை அடிச்சு தானியத்தைப் பிரிக்கணும்..."

குட்டிச்சாத்தான் சொன்னது: "நான் சொல்றதை நீ சொல்லணும்.

ஒவ்வொரு கதிரும் மாற வேண்டும்.

முன்பிருந்த வீரர் நிலையை விட்டு

என் உண்மையான அடிமையின் பெயரில்

இந்தக் கட்டளையை நான் பிறப்பிக்கிறேன்..."

ஐவான் அந்த வரிகளைச் சொல்ல, மீண்டும் கதிர்கள் தோன்றின.

குட்டிச்சாத்தான் மீண்டும் அவனைப் பார்த்துக் கெஞ்சியது:"நான் இப்போ போகட்டுமா?"

"சரி..."

ஐவான் அந்தக் குட்டிச்சாத்தானை வண்டியின் பக்கவாட்டின் மீது வைத்து அழுத்தினான். அதைக் கையால் தள்ளி கீழே விழவைத்தான். கையிலிருந்த முள்ளால் அதைப்பிடித்துத் தள்ளினான்.