Lekha Books

இரவின் இருட்டும் உறக்கமும் அவற்றைப் புல் மேடுகளின் அலங்காரத்தைப் போல் காட்சியளிக்க வைத்தன. ஆடுகள் அப்போது கத்திக் கொண்டிருந்தன. நான் என் கோட்டை உலரப்போட்டேன். நடந்த விஷயங்களைக் கொஞ்சம் கூட மறைக்காமல் நான் ஆட்டிடையர்களிடம் சொன்னேன். நாங்கள் படகில் பயணம் செய்த விஷயத்தையும் அவர்களிடம் கூறினேன்.

நான் அதைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது, என் முகத்திலிருந்து கண்களைச் சிறிதும் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நரைத்த முடியைக் கொண்ட மனிதன் கேட்டான்.

"அப்போ அந்தப் படகு எங்கே?"

நான் அவனிடம் விஷயத்தை விளக்கிச் சொன்னேன்.

"மைக்கேல், நீ போய் பார்த்துட்டு வா!"

அடுத்த நிமிடம் கறுத்த தாடியைக் கொண்ட மைக்கேல் தன் கையிலிருந்த ஊன்றுகோலை தோளில் வைத்துக்கொண்டு கடற்கரையை நோக்கி நடந்தான். குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த ஷாக்ரோ, நனைந்து போயிருந்தாலும் சிறிதளவிலாவது உஷ்ணத்தைத் தரக்கூடிய அந்தக் கோட்டைத் தரும்படி என்னிடம் சொன்னான். ஆனால், அந்த வயதான மனிதன் அதைத் தர வேண்டாம் என்று சொன்னான். அவன் சொன்னான்: "நடுக்கம் இருக்கட்டும். இரத்தம் சூடாகணும்னா கொஞ்ச தூரம் ஓடு அந்த நெருப்பு குண்டத்தைச் சுற்றி ஓடு!"

அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பது ஷாக்ரோவிற்குப் புரியவில்லை. ஆனால், சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு அவன் தான் இருந்த இடத்தை விட்டு வேகமாக எழுந்து கன்னா பின்னாவென்று நடனம் ஆட ஆரம்பித்தான். கைகளை வீசிக்கொண்டு அந்த நெருப்பு குண்டத்திற்கு  மேலே பாய்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பந்தைப் போல அவன் வட்டம் போட்டு நடனமாடிக் கொண்டிருந்தான். அதோடு சேர்த்து அவன் பாட்டுப் பாடவும் செய்தான். கைகளை இப்படியும் அப்படியுமாக வீசினான்.

உண்மையிலேயே அது ஒரு நல்ல காட்சியாக இருந்தது. இரண்டு இடையர்கள் தரையில் படுத்தவாறு உருண்டார்கள். அவர்கள் நிறுத்தாமல் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்கள். ஆனால், வயதான மனிதன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். அவன் நடனத்திற்கேற்றபடி தன் கைகளைத் தட்டினான். ஆனால், சரியாகத் தாளம் போட அவனுக்குத் தெரியவில்லை. அவன் ஷாக்ரோ வட்டம் போட்டு நடனமாடுவதைப் பார்த்தவாறு  நின்றிருந்தான். அவன் தன் தலையை ஆட்டியவாறு, மீசையைக் கையால் ஒதுக்கி விட்டுக் கொண்டான். பிறகு உரத்த குரலில் சொன்னான்:

"ஹா...ஹா...! ஸோ...! ஸோ...! ஹாய்ஹ... பட்ஸ்... பட்ஸ்..."

நெருப்பு நாக்குகளின் ஒளியில், ஷாக்ரோ ஒரு பாம்பைப்போல நெளிந்து நெளிந்து ஆடினான். சில நேரங்களில் ஒற்றைக் காலைக் கொண்டும், சில நேரங்களில் இரண்டு கால்களாலும் அவன் சீராகத் துள்ளிக்குதித்து ஆடிக்கொண்டிருந்தான். நெருப்பு ஜுவாலையின் சிவப்பில் அவனுடைய உடல் ஜொலித்தது. நெருப்பின் சிவப்பொளியில் அவனுடைய உடலிலிருந்த வியர்வைத் துளிகள் இரத்தத் துளிகளைப் போல் தோன்றின.

இப்போது அந்த மூன்று பேரும் கைகளைத் தட்டினார்கள். நான் நெருப்பு காய்ந்து கொண்டிருந்தேன். ஜூல்ஸ் வெர்ணினெயோ ஃபெனிமோர் கூப்பற்றையோ விரும்புவர்களுக்கு அன்றைய எங்களின் சாகச அனுபவங்கள் நிச்சயம் பிடிக்கும் என்று நான் நினைத்தேன். படகு விபத்து, அதற்குப் பிறகு ஆட்டிடையர்களைப் பார்த்தது, இரவில் நெருப்பு குண்டத்தைச் சுற்றி நடனம் ஆடியது...

கோட்டால் உடம்பு முழுவதையும் மூடிக்கொள்ள முயற்சித்த ஷாக்ரோ எதையோ தின்று கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கறுத்த கண்கள் என்னையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அதில் அபூர்வமாகக் காணப்படும் ஒளி எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. நெருப்பு குண்டத்திற்கு அருகில் ஊன்றப்பட்டிருந்த கொம்புகளில் அவனுடைய ஆடை உலர்ந்து கொண்டிருந்தது. அவர்கள் எனக்குக் கொஞ்சம் ரொட்டியும் பன்றிக் கொழுப்பும் தந்தார்கள்.

மைக்கேல் திரும்பி வந்தான். எதுவும் பேசாமல் அவன் வயதான மனிதனுக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்தான்.

"என்ன ஆச்சு?"- கிழவன் கேட்டான்.

"படகு அங்கேதான் இருக்கு"- மைக்கேல் சொன்னான்

"அது நீர்ல நழுவிப் போயிடாதா?"

"போகாது."

அவர்கள் அமைதியாக என்னைப் பார்த்தார்கள்.

எல்லாரையும் பார்த்து மைக்கேல் கேட்டான்: "சரி... நம்ம தலைவர்கிட்ட கொண்டு போய் காட்டுவோமா? இல்லாட்டி எக்ஸைஸ் அதிகாரிங்ககிட்ட கொண்டு போவோமா?"

யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. இது எதைப்பற்றியும் தனக்குக் கவலையே இல்லை என்பது மாதிரி ஷாக்ரோ தின்பதைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

"நாம நம்ம தலைவர் கிட்ட கொண்டு போய் காட்டுவோம். இல்லாட்டி எக்ஸைஸ்காரங்ககிட்ட கொண்டு போய் காட்டுவோம். இதுல எது செஞ்சாலும் பிரச்சினையில்ல..."

"தாத்தா... கொஞ்சம் மன்னிக்கணும்!"- நான் சொன்னேன். ஆனால், கிழவன் நான் சொன்னதைக் கேட்கவேயில்லை. "அப்போ விஷயங்கள் அதுதான்... படகு அங்கேதானே இருக்கு மைக்கேல்?"

"ஆமா... அங்கேதான் இருக்கு."

"அது அலையில சிக்கி கடலுக்குள்ள போயிடாதா?"

"இல்ல...போகாது."

"அப்படின்னா இன்னைக்கு அது அங்கேயோ கிடக்கட்டும். நாளை படகுக்காரங்க கெர்ஷிலுக்குப் போவாங்க. அவங்க அதைக் கொண்டு போயிடுவாங்க. ஆள் இல்லாத வெற்றுப் படகைக் கொண்டு போறதுல அவங்களுக்கென்ன கஷ்டம்! என்ன நான் சொல்றது? அப்போ... அதுதான் சரி. இப்போ உங்க விஷயத்துக்கு வருவோம். டேய் நாத்தமெடுத்த மனிதர்களே... நீங்க... நான் அதை எப்படிச் சொல்றது? நீங்க ரெண்டு பேரும் பயந்து போயிட்டீங்களா? இல்ல... ஹி... ஹி... ஆனால், அரைமைல் தாண்டி நீங்க போயிருந்தீங்கன்னா, நீங்க நடுக்கடல்ல சிக்கியிருப்பீங்க. அப்போ நீங்க என்ன செய்வீங்க? ம்... தண்ணிக்குள்ள கல் மூழ்குறது மாதிரி உங்க ரெண்டு பேரோட கதையும் முடிஞ்சிருக்கும். அதுக்குப் பிறகு எதுவும் மீதியிருக்காது..."

அந்த வயதான மனிதன் அதற்குப் பிறகு எதுவும் பேசவில்லை. தன் மீசைக்கு அடியில் பற்களைக் காட்டி சிரித்தவாறு அவன் என்னைப் பார்த்தான்.

"அப்போ... நீங்க சொல்றதுக்கு ஒண்ணும் இல்ல. அப்படித்தானே, பிள்ளைகளே?"

அந்த மனிதனின் பேச்சு எனக்கு சோர்வைத் தந்தது. அவன் எதை மனதில் வைத்துப் பேசுகிறான் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. நான் அதை வெறும் தமாஷாக மட்டுமே எடுத்துக் கொண்டேன்.

"நான் நீங்க பேசுறதை கவனமாக கேக்குறேன்" எதையும் தொடாமல் நான் சொன்னேன்.

"சரி... இருக்கட்டும். நான் சொல்றதுல இருந்து நீ என்ன புரிஞ்சுக்கிட்டே?" அந்த வயதான மனிதன் கேட்டான்.

"தலையும் வாலும் புரியல."

"அப்படின்னா நீ எதுக்கு பற்களை வெளியில காட்டுற? வயதானவங்களைப் பார்த்து சிரிக்க... அப்படித்தானே?"

நான் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

“இனி சாப்பிடுவதற்கு ஏதாவது வேணுமா?” -அந்தக் கிழவன் கேட்டான்.

“வேண்டாம்...”