Lekha Books

ஆனால், என்ன செய்வது? அவன் அப்படித்தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதை இப்போது மிகவும் தெளிவாக அவன் எனக்குக் காட்டினான். கோபமும் வெறுப்பும் தோன்றுவதற்குப் பதிலாக எனக்குப் பரிதாப உணர்ச்சிதான் தோன்றியது. ஒளி வீசும் கண்களையும் கள்ளங்கபடமற்ற குணத்தையும் கொண்ட அந்த மனிதன், தன்னை நான் கொல்ல முயற்சித்தேன் என்று கூறும்போது என்ன தோன்றும்? தன்னுடைய செயல் வெறும் தமாஷ் என்று நினைக்கும் அவனை நாம் என்ன செய்ய முடியும்?

ஷாக்ரோவின் எண்ணத்தில் இருக்கும் குறைபாடுகளை அவனிடம் கூறி அறிவுறுத்த முயற்சி செய்தேன். அவனுடைய மனதில் இருப்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்கான சக்தி எனக்கு இல்லையென்றும் போலி பாஸ்போர்ட்டுடன் பயணம் செய்து கொண்டிருக்கும் தன்னை யாரும் தோளில் தட்டிப் பாராட்டப்போவதில்லை என்றும் அவன் சொன்னான்.

திடீரென்று கொடூரமான ஒரு எண்ணம் என் மனதில் தோன்றியது.

“நான் உன்னை தண்ணியில மூழ்கடிச்சு, கொல்ல முயற்சி செய்தேன்னு நீ நினைக்கிறியா?”

“இல்ல. நீங்க என்னை தண்ணியில தள்ளிவிட முயற்சி செய்தப்போ, நான் அப்படித்தான் நினைச்சேன். ஆனா, நீங்க என்கூட தண்ணியில குதிச்சப்போ, நான் அப்படி நினைக்கிறதை நிறுத்திட்டேன்.”

“கடவுளே, நன்றி!” - நான் உரத்த குரலில் சொன்னேன்.

“நான் உனக்கு நன்றி சொல்லியே ஆகணும்.”

“வேண்டாம். நன்றி சொல்லாதீங்க. நான் உங்களுக்கு நன்றி சொல்லணும். அங்கே நெருப்பு காய்ஞ்சுக்கிட்டு இருக்குறப்போ நீங்க குளிர்ல நடுங்கிட்டு இருந்தீங்க. அந்தக் கோட்டு உங்களோடது. ஆனா, நீங்க அதைக் காயவச்சு எனக்குத் தந்தீங்க. உங்ககிட்ட ஒண்ணுமே இல்ல. அதுக்கு நான் நன்றி சொல்லணும். நீங்க நல்ல மனிதர். எனக்குத் தெரியும். நாம டிஃப்லிஸ்ல போய் சேர்ந்தவுடன் எல்லாத்துக்கும் சேர்த்து உங்களுக்கு வெகுமதி கிடைக்கும். நான் உங்களை என் முதலாளிகிட்ட அழைச்சிக்கிட்டுப் போவேன். ‘இதுதான் நான் சொன்ன ஆள். இவருக்குச் சாப்பிடத் தரணும். குடிக்கிறதுக்குத் தரணும்’னு சொல்லுவேன். பிறகு கழுதைகள் கூட்டத்தைக் காட்டுவேன். நீங்க எங்க கூட தங்குவீங்க. உங்களுக்கு ஒரு தோட்டக்காரன் வேலை கிடைக்கும். மது அருந்தலாம். நீங்க நினைக்கிறதையெல்லாம் சாப்பிடலாம். ஆஹ்... ஆஹ்... ஆஹ்... உங்களுக்கு ஒரு அருமையான வாழ்க்கை கிடைக்கும். நான் சொல்லட்டுமா? நாம ஒரே பாத்திரத்துல சாப்பிடலாம் ஒரே புட்டியில குடிக்கலாம்.”

டிஃப்லிஸை அடைந்தவுடன் எனக்கு தான் செய்ய நினைத்திருக்கும் மகிழ்ச்சியான விஷயங்களை அவன் ஆர்வத்துடன் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

பகல் தோன்ற ஆரம்பித்திருந்தது. இப்போது கடல் தங்க நிறத்தில் ஜொலித்தது.

“எனக்குத் தூங்கணும் போல இருக்கு” -ஷாக்ரோ சொன்னான்.

நாங்கள் நடப்பதை நிறுத்தினோம். கடற்கரையில் காற்று உண்டாக்கிய ஒரு மணல் மேட்டில் அவன் படுத்தான். அந்தப் பெரிய கோட்டால் தன்னை முழுமையாக மூடிய அவன் உறங்க ஆரம்பித்தான். நான் அவனுக்கு அருகில் அமர்ந்து கடலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

சொந்தமான, முழுமையான, சுதந்திரமான, சக்தி படைத்த மிகப்பெரிய வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது அந்தக் கடல் ஒன்றின் மீது ஒன்றாக கரையை நோக்கி வந்து சிதறிச் செல்லும் அலைகள் மீண்டும் கடலுக்குள்ளேயே செல்கின்றன. வெள்ளை நிற குளம்புகள் மூலம் கரைக்கு ஓடி வரும் பெரிய அலைகள் எப்போதும் முன்னால் இருக்கின்றன. கடைசியில் கரை முடிகின்றது. உதவிக்கு மற்ற அலைகள் அதற்குப் பின்னால் வந்து சேருகின்றன. ஒரு ஆழமான அணைப்பில் சிக்கிக் கிடப்பதைப் போல நுரைகளைத் தள்ளியவாறு அவை கரையில் கிடந்து உருள்கின்றன. வானத்தின் விளிம்பிற்கும் கரைக்கும் நடுவில் அந்தக் கடல் பரப்பில் அலைகள் உருண்டு பாய்ந்து வந்து கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு இலக்கை உள்ளே வைத்துக்கொண்டு அவை ஒன்று சேர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

சூரியன் அந்த அலைகளின் தலைக்கு ஒளி கொடுக்கிறான். தூரத்தில் வானத்தின் விளிம்பை நெருங்குகிற அலைகள் இரத்த நிறத்தில் இருக்கின்றன. கடலின் மார்பின் வழியாக, அலைகளை விலக்கிக் கொண்டு ஒரு நீராவிக் கப்பல் தூரத்தில் வந்து கொண்டிருக்கிறது. அதன் அழகான, உலோகத்தால் ஆன வெளிப்பகுதி வெயில் பட்டு மின்னுகிறது. மனிதனின் மரியாதைக்குரிய படைப்புகள் எப்படி அவனுடைய அறிவை இயற்கையின் மீது செலுத்துகின்றன என்பதற்கு மிகப்பெரிய எடுத்துக்காட்டாக இருந்தது அது. ஆனால், எனக்கு அருகில் இயற்கையின் எல்லா மூலகங்களும் சேர்ந்த ஒரு அபூர்வ மனிதப்பிறவி மணலில் படுத்துத் தூங்க ஆரம்பித்தது.

நாங்கள் டெரக் மாவட்டத்தின் வழியே நடந்தோம். அங்கு பணம் கிடைப்பதற்கான சந்தர்ப்பம் மிகவும் குறைவாக இருந்தாலும், ஷாக்ரோவிற்குப் பசியுடன் நடக்கும்படியான சூழ்நிலை உண்டாகவில்லை. எனினும் அவன் பயங்கரமான கோபத்தையும் நிலைகொள்ளாத மனதையும் அவ்வப்போது வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தான். தான் எந்தவொரு வேலைக்கும் பொருத்தமற்ற மனிதன் என்பதை அவன் தானே காட்டவும் செய்கிறான். மிதி இயந்திரத்திலிருந்து கீழே விழும் வைக்கோலை எடுத்துக் கட்டாகக் கட்டி வைக்க அவன் முயன்று பார்த்தான். ஆனால், மதிய நேரம் ஆன பிறகு, கையில் தோல் கீறி இரத்தம் வந்ததுதான் தாமதம்- அவன் அந்த வேலையை அந்தக் கணமே செய்யாமல் நிறுத்திக்கொண்டான். வேறொரு முறைகளை பறித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, கையிலிருந்த கருவியால் தன்னுடைய கழுத்தை அவன் சொறிய முயன்றான்.

எங்களின் பயணத்தின் முன்னேற்றம் மிகவும் மெதுவாகவே இருந்தது. இரண்டு நாட்கள் வேலை செய்தால், அடுத்த ஒருநாள் முழுவதும் பயணம்தான். கிடைக்கும் பணத்தில் பெரும் பகுதியை ஷாக்ரோவின் உணவுக்காகச் செலவிட வேண்டியது வந்ததால் அவனுக்கு ஒரு துண்டுத்துணி கூட வாங்கிக் கொடுக்க என்னால் முடியவில்லை. அவன் அணிந்திருந்த கோட்டில் நிறைய ஓட்டைகளும் தையல்களும் இருந்தன.

ஏதாவதொரு கிராமத்தை அடைந்து விட்டால் மிகவும் குறைவான நேரத்திலேயே நான் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு பாதுகாத்து வைத்திருக்கும் ஐந்து ரூபிளும் காணாமல் போய்விடும். ஒருநாள் வேலை செய்த வீட்டிற்கு முன்னால் மது அருந்திய கோலத்தில், ஒரு தடிமனான கோஸாக் பெண்ணுடன் அவன் நின்றிருந்தான். அந்தப் பெண் என்னைத் தன்னுடைய நல்ல வார்த்தைகளால் ஆசீர்வதித்தாள்.

“டேய், நாசமா போறவனே! கடவுளுக்கு எதிரானவனே, நீ நாசமா போகணும்...”

அவளின் இந்த சாப வசனங்களைக் கேட்டு பதைபதைப்புக்குள்ளான நான் அவள் எதற்காக என்னைத் திட்ட வேண்டும் என்று கேட்டேன். அப்போது அந்தப்பெண் வாய்க்கு வந்தபடி பேச ஆரம்பித்தாள். "நீ ஒரு பிசாசு.