Lekha Books

“சரி... அப்படின்னா வேண்டாம். உன்னை யாரும் கட்டாயப்படுத்தல. ஆனா, நடக்குறதுக்கு இடையில சாப்பிடுறதுக்கு உங்களுக்கு வேணும்னா கொஞ்சம் ரொட்டி கொண்டு போங்க.என்ன, வேணுமா?”

நான் சந்தோஷத்தில் திகைப்படைந்து நின்று விட்டேன். ஆனால் அதை நான் வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

“வழியில தேவைப்படும்...” - நான் அமைதியான குரலில் சொன்னேன்.

“ஹேய்... இவங்களுக்கு வழியில சாப்பிடுறதுக்குக் கொஞ்சம் ரொட்டியும் பன்றிக் கொழுப்பும் கொடுங்க... வேற ஏதாவது சாப்பிடுறதுக்கு இருந்தாக்கூட, அதையும் கொடுங்க. புரியுதா?”

“அப்படின்னா இவங்களை நாம விட்டுர்றமா?” -மைக்கேல் கேட்டான்.

“விடாம? இவங்களை இங்கே வச்சிக்கிட்டு என்ன செய்யிறது?”

“ஆனா... நான் நினைச்சது என்னன்னா இவங்களை நம்ம இனத் தலைவர் முன்னாடியோ எக்ஸைஸ்காரங்க கிட்டயோ கொண்டுபோயி நிறுத்துவோம்னு...” -சிறிது ஏமாற்றம் உண்டான குரலில் மைக்கேல் சொன்னான்.

ஷாக்ரோ நெருப்பு குண்டத்திற்கு அருகில் படுத்து அசைந்து கொண்டிருந்தான். அவன் இடையில் தன் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தான். அவனிடம் எந்தவொரு உணர்ச்சி வேறுபாடும் தெரியவில்லை.

“இனத் தலைவர்கிட்ட இவங்களுக்கு என்ன வேலை? ஒரு வேலையும் இல்லைன்னுதான் நான் நினைக்கிறேன். இவங்க இப்போ போகட்டும் இவங்களுக்கு வேணும்னா பின்னாடி வந்து பார்த்துக்கட்டும்...”

“அப்போ படகு விஷயம்” -மைக்கேல் கேட்டான்.

“ம்... படகு!” - அந்தக் கிழவன் அந்தக் கேள்விக்கு இன்னொரு கேள்வியால் பதில் சொன்னான்: “படகு அங்கேதான் இருக்கா?”

“ஆமா...”- மைக்கேல் பதில் சொன்னான்.

“அப்படின்னா அது அங்கேயே இருக்கட்டும் காலையில இவாஷ்கா அந்தப் படகை படகுத் துறைக்குக் கொண்டு போகட்டும். அங்கேயிருந்து யாராவது அதை கெர்ஷிலுக்குக் கொண்டு போயிருவாங்க. படகு விஷயத்துல நாம வேற எதுவுமே செய்ய முடியாது.”

நான் அந்தக் கிழவனையே பார்த்தேன். அவன் முகத்தில் நெருப்பு ஜுவாலைகள் நிழல் பரப்பின. அவனுடைய வயதான முகத்தின் சிறு சலனங்களைக் கூட என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

"அதுனால பின்னாடி ஏதாவது பிரச்சினைகள் வந்ததுன்னா..." - மைக்கேல் சொன்னான்-.

"தேவையில்லாததை எல்லாம் நினைச்சு நீ எதையாவது சொல்ல வேண்டாம். இதுல என்ன ஆபத்து வரப்போகுது? என்னால புரிஞ்சுக்க முடியல. நாம இவங்களை நம்ம இனத்தலைவர் முன்னாடி கொண்டு போயி நிறுத்தினா, அதுனால நமக்கும் அவங்களுக்கும்  தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் உண்டாகும். நாம நம்ம வேலையைப் பார்ப்போம். அவங்க அவங்களோட வேலையைப் பார்க்கட்டும். நடக்குறது... அதை அவங்க தொடரட்டும்... என்ன தெரியுதா? நீங்க இனிமேலும் நடக்க வேண்டியது இருக்கா?"-அந்த மனிதன் எங்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"டிஃப்ஸிஸ் வரை நடக்கணும்."

"அப்படியா? ரொம்ப தூரம் போகணுமே! கேட்டியா மைக்கேல்? இனத் தலைவர்கிட்ட போனா, இவங்களோட பயணம் தாமதமாயிடும். இவங்க அங்கே எப்போ போயி சேர்றது? இவங்க போகணும்னா போகட்டும். என்ன?"

"சரி... அப்படின்னா இவங்க போகட்டும்" வயதான மனிதனின் ஆட்கள் சொன்னார்கள். தன்னுடைய கருத்தைச் சொல்லி முடித்தவுடன் உதடுகளை மூடிக்கொண்டு விரல்களால் தாடி உரோமங்களைச் சொறிந்து கொண்டிருந்தான் அவன்.

"சரி... கடவுள் உங்க கூட இருப்பார், பிள்ளைகளே..." - எங்களை வழியனுப்பும் வகையில் கையால் சைகை செய்த அந்த வயதான மனிதன் தொடர்ந்து சொன்னான்: "படகு அது முன்னாடி இருந்த இடத்துக்குப் போயிடும். சரிதானா?"

"ரொம்பவும் நன்றி, தாத்தா"- நான் என் தொப்பியைக் கழற்றிவிட்டு சொன்னேன்.

"நீ ஏன் எனக்கு நன்றி சொல்ற?"

"நன்றி சகோதரா நன்றி"- மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு நான் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

"நீ எதுக்கு எனக்கு நன்றி சொல்ற? இது ஒரு அசாதாரண விஷயம்தான். கடவுள் உங்க கூட இருப்பார்னுதானே நான் சொன்னேன்! அதுக்கு நீ சொல்ற 'நன்றி சகோதரா'ன்னு. நான் உன்னை சைத்தான்கிட்ட விட்டுடுவேன்னு நினைச்சியா என்ன?"

"மன்னிக்கணும்..."- நான் சொன்னேன்.

"ம்..."-வயதான மனிதன் புருவத்தை உயர்த்தினான்.

"நான் எதுக்கு ஒரு ஆளை கஷ்டங்கள் நிறைந்த பாதையில நடக்க வைக்கணும்? நான் நடந்து போற பாதையில அவனை நடக்குமாறு சொல்லி அனுப்புறதுதானே சரி! நாம இனிமேலும் பார்க்கமாட்டோம்னு யாருக்குத் தெரியும்? இப்போ மாதிரி... எப்போவாவது பார்க்கும்படி நேரலாமே! நமக்கு யாரோட உதவி தேவைப்படும்னு யாருக்குத் தெரியும்? சரி பார்ப்போம்..."

அந்த மனிதன் உரோமத்தால் ஆன தன்னுடைய தொப்பியைக் கழற்றிவிட்டு எங்களுக்கு முன்னால் தன் தலையைக் குனிந்தான். அவனுடைய ஆட்களும் அதே மாதிரி செய்தார்கள். அவர்களிடம் அனாபாயிலேக்குப் போகக்கூடிய வழியைக் கேட்டறிந்து விட்டு, நாங்கள் எங்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம்.

ஷாக்ரோ எதையோ பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

"நீ எதைப் பார்த்துச் சிரிக்குற? "- நான் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

அந்தக் கிழவனான ஆட்டு இடையனின் அணுகுமுறையையும் வா*க்கையைப் பற்றிய பார்வையும் என்னை ஆச்சரியப்பட வைத்தன. உற்சாகத்துடன் வந்த காற்று எங்கள் மீது வீசிக் கொண்டிருந்தது. ஆகாயத்தில் மேகங்கள் இல்லாததால், அழகான சூரிய உதயத்துடன் ஒரு இனிய நாள் தொடங்கியது.

ஷாக்ரோ ஒரு மந்திரவாதியைப் போல என்னைப் பார்த்துக் கண்களைச் சிமிட்டினான். அவன் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிக்க ஆரம்பித்தான்.

அவனுடைய சந்தோஷம் நிறைந்த சிரிப்பைப் பார்த்து நானும் சிரித்தேன். மணிக்கணக்கான நீண்ட கஷ்டங்கள் நிறைந்த அந்த சாகசங்களுக்குப் பிறகு ஆட்டு இடையர்களின் கிராமத்தை அடைந்ததும், அங்கு நெருப்பு காய்ந்ததும், சுவை நிறைந்த ரொட்டியும் கொழுப்பும் சாப்பிட்டதும் எங்களின் எலும்புகளுக்கும் மூட்டுகளுக்கும் ஒருவித வேதனையை உண்டாக்கின. ஆனால், அந்த வேதனை எங்களின் ஆர்வத்தைச் சிறிதும் குறைக்கவில்லை.

“நீ இப்போ எதைப் பார்த்து சிரிக்கிற? உனக்கு இப்போ நல்ல சந்தோஷம். அப்படித்தானே? வயிறு நிறைய சாப்பிட்டதும், தெம்பு வந்திருச்சு... அப்படித்தானே?”

ஷாக்ரோ ‘ஆமாம்’ என்று தலையை ஆட்டினான். முழங்கையால் என்னை இடித்த அவன் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தவாறு கொச்சைத்தனமாக ரஷ்ய மொழியில் சொன்னான்: “தமாஷான விஷயம் என்னன்னு உங்களுக்குப் புரியலையா? நான் சொல்றேன். அவங்க நம்மளை தலைவர்கிட்ட அழைச்சிட்டுப் போனாங்கன்னா, நான் என்ன சொல்வேன் தெரியுமா? நான் சொல்வேன் - நீங்க என்னை தண்ணியில மூழ்கடிச்சு கொல்லப் பார்த்தீங்கன்னு. நான் அழுவேன்! பரிதாபப்பட்டு, அவர் என்னை சிறையில போடமாட்டாரு. புரியுதா?”

ஆரம்பத்தில் அதை நான் ஒரு தமாஷாக மட்டுமே நினைத்தேன்.