Lekha Books

தாரியால் மலையிடுக்கைக் கடந்து கத்வாரிற்குள் நுழைந்தவுடன் அவன் பேச ஆரம்பித்தான். "ஒன்றிரண்டு நாட்கள்ல நாம டிஃப்லிஸை அடைஞ்சிடுவோம். டக...டக..."- அதிகமான உற்சாகத்துடன் அவன் சொன்னான்:

"அவள் கேட்பாள்.'நீ எங்கே போயிருந்தே'ன்னு. நான் சொல்லுவேன். 'நான் பயணத்துல இருந்தேன்'னு. பிறகு நான் வெந்நீர்ல குளிப்பேன். நல்லா சாப்பிடுவேன். என் அப்பாவைப் பார்த்து 'என்னை மன்னிக்கணும்'னு சொல்லுவேன். நான் எவ்வளவோ கஷ்டங்களை அனுபவிச்சேன். நான் வாழ்க்கையைப் பார்த்தேன். பலவகைப்பட்ட வாழ்க்கையையும் பார்த்தேன். நாடோடிகள் நல்லவங்க. நான்

ஒருத்தனைப் பார்த்தால், அவன் ஒரு ரூபிள் தருவான். நான் அவனைச் சத்திரத்துக்கு அழைச்சிட்டுப் போவேன். நிறைய மது வாங்கித் தருவேன். சாப்பிடுறதுக்கு வாங்கித் தருவேன். 'நானும் ஒரு பிச்சைக்காரனா இருந்தேன்'- நான் என் அப்பாக்கிட்ட சொல்லுவேன்: 'இந்த மனிதர் எனக்கு ஒரு அண்ணனைப்போல. இவர் எனக்கு அறிவுரைகள் சொன்னாரு. இவர் என்னை அடிச்சாரு. நாய்! இவர் எனக்குச் சாப்பிட வாங்கித் தந்தாரு. இனி இவருக்குச் சாப்பிட நாம வாங்கித் தரணும்'னு. ஒரு வருடம் முழுவதும் சாப்பிட நான் தருவேன். ஒரு வருடம்... இல்லாட்டி எவ்வளவு காலம் வேணும்னாலும்... நீங்க கேக்குறீங்களா, மாக்ஸிம்?"

அவன் அப்படிப் பேசுவதைக் கேட்க எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அப்படிப் பேசும்போது அவன் ஒரு அப்பிராணிக் குழந்தையைப் போல இருந்தான். டிஃப்லிஸிலிருக்கும் யாரையும் எனக்கு அறிமுகமில்லாததால் அப்படி அவன் பேசியதை நான் விருப்பத்துடன் ரசித்தேன். மழைக்காலம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. கத்வாரில் இருக்கும்போதே பனி இருப்பதை நாங்கள் பார்த்தோம்.

நாங்கள் மெதுவாக நடந்தோம். ஐபீரியாவின் பழைய தலைநகரமான மெக்க்ஷெட்டை நாங்கள் அடைந்தோம். அடுத்த நாள் டிஃப்லிஸை அடைய வேண்டும் என்பது எங்களின் திட்டம்.

சுமார் ஐந்து மைல் தூரத்தில் இருந்து கொண்டு, இரண்டு மலைகளுக்கு நடுவில் இருக்கும் கோக்காஸியாவின் தலைநகரத்தை நான் பார்த்தேன். பாதையின் இறுதியை நாங்கள் அடைந்து விட்டிருந்தோம். எனக்கு மகிழ்ச்சி தோன்றியது. ஷாக்ரோ அமைதியாக இருந்தான். அவனுடைய கண்களில் ஒளி இல்லை. வாயிலிருந்து எச்சில் ஒழுகிக் கொண்டிருந்தது. அவன் அவ்வப்போது வயிறைப் பிடித்துக்கொண்டு வலி இருப்பதைப் போல் நடித்தான். பாதையோரத்தில் இருந்த காரட்டை அவன் பச்சையாகப் பிடுங்கித் தின்றிருந்தான்.

"நான் ஒரு மரியாதையான ஜார்ஜியாக்காரன். கிழிந்த ஆடைகளுடன் பகல் நேரத்தில் இந்த நகரத்துக்குள் நான் நுழைவேன்னு நீங்க நினைச்சீங்களா? ஓ... வேண்டாம்... வேண்டாம். சாயங்காலம் வரை நாம வெளியே எங்கேயாவது இருப்போம். இப்போதைக்கு நடப்பதை  நிறுத்துவோம்."

ஏதோவொரு ஆள் இல்லாத கட்டிடத்தின் சுவரில் சாய்ந்து நாங்கள் உட்கார்ந்தோம். குளிரில் நடுங்கிய போது ஒரு சுருட்டைப் பிடித்தேன். ஜார்ஜியன் ராணுவப் பாதையில் நல்ல பலமான காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. பற்களைக் கடித்தவாறு ஷாக்ரோ ஒரு சோகமான பாடலைப் பாடினான். அலைந்து திரிந்த வாழ்க்கைக்கு பதிலாக இளம் வெப்பம் இருக்கும். படுக்கையறையையும் மற்ற வசதிகளையும் நான் விரும்பினேன்.

"நாம போவோம்"- எல்லாம் தீர்மானிக்கப்பட்டு விட்டதைப் போல எழுந்து கொண்டு ஷாக்ரோ சொன்னான்.

இருள் படர்ந்து கொண்டிருந்தது. நகரத்தில் விளக்குகள் எரியும் நேரம். அழகான காட்சி. அந்த மலை அடிவாரத்தில் பரந்து கிடந்த அந்த நகரத்தை மூடியிருந்த இருட்டில் ஒன்றிற்குப் பிறகு ஒன்றாக விளக்குகள் எரிய ஆரம்பித்தன.

"நீங்க அந்தத் துணியை எனக்குத் தாங்க. நான் முகத்தை மறைச்சிக்கிறேன். இல்லாட்டி நண்பர்கள் என்னை அடையாளம் கண்டு பிடிச்சிடுவாங்க."

நான் அவனிடம் அந்தத் துணியைத் தந்தேன். நாங்கள் ஓல்கின்ஸ்கயா தெருவில் நடந்து கொண்டிருந்தோம்.

ஷாக்ரோ ஏதோ அர்த்தம் தெரியாத ஒரு பாடலைப் பாடினான். "மாக்ஸிம்... அந்த ட்ராம் நிறுத்தத்தைப் பார்த்தீங்களா? வெரிஸ்கி பாலத்தைப் பார்த்தீங்களா? நீங்க அங்கே இருங்க. கொஞ்ச நேரம் அங்கே காத்திருங்க. நான் ஒரு வீட்டுல நுழைஞ்சு என் அப்பா, அம்மாவோட நிலைமையைப் பற்றி தெரிஞ்சுட்டு வர்றேன்."

"நீ வர்றதுக்கு நேரமாகுமா?"

"இல்ல... இதோ பக்கத்துலதான். ஒரு நிமிடத்துல வந்திடுவேன்."

இருளடைந்த ஒடுகலான ஒரு ஒற்றையடிப் பாதையை நோக்கி அவன் நடந்து சென்றான். அடுத்த நிமிடம் காணாமல் போனான்- நிரந்தரமாக.

பிறகு ஒருமுறை கூட அவனை- நான்கு மாதங்கள் என் பயண நண்பனாக இருந்த அந்த மனிதனை-நான் பார்க்கவேயில்லை. ஆனால், பாசத்துடனும் ஆர்வத்துடனும் நான் அந்த உருவத்தை நினைத்துப் பார்ப்பேன்.

மேதைகள் மிகப்பெரிய நூல்களில் எழுதியிராத பல விஷயங்களையும் அவன் எனக்குக் கற்றுத் தந்தான். மனிதனின் நூலறிவை விட வாழ்க்கையைப் பற்றிய நடைமுறை அறிவுதான் முக்கியமானது, எல்லாருக்கும் பயன்படக்கூடியது என்பதை அவன்தான் எனக்குக் கற்றுத் தந்தான்.