Lekha Books

ஓட் டூ தி வெஸ்ட் வின்ட்... அதில்தானே ஷெல்லியின் வரிகள்! ஒரு ரொமான்டிக் கவிஞருக்குக் கூட எழுதவேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானதை நினைத்துப் பாரு. ‘ஓ... என்னை ஒரு அலையைப் போல, ஒரு மேகத்தைப் போல உயர்த்திக் கொண்டு போ! நான் வாழ்க்கையின் முட்கள்மீது விழுகிறேன். என்னிடமிருந்து குருதி வழிகிறது! கற்பனை கவிதை கூட மனிதனின் துக்கத்துடன் எவ்வளவு நெருக்கமாக நின்று கொண்டிருக்கிறது! என்னுடைய குற்றச்சாட்டு... நம்முடைய கவிஞர்கள் மேற்கத்திய காற்றைப் பார்க்கிறார்கள். மேகங்களையும் அலைகளையும் பார்க்கிறார்கள். அதைத் தாண்டி இருக்கும் வாழ்க்கையின் முட்களையும், முட்கள் குத்தித் குருதி சிந்தி விழும் மனிதர்களையும் பார்ப்பதில்லை. அதைப் பார்க்கும் இடத்தில்தான் மனிதநேயம் என்ற ஒன்று உண்டாகிறது. அது ஷெல்லியின் காலம். அதற்குப் பிறகு இப்போது மனித வரலாறு எவ்வளவோ மாறிவிட்டது. இப்போதைய மனிதன் மேற்கத்திய காற்றிடம் கெஞ்சிக்கொண்டு நிற்பவன் அல்ல. காற்றுக்கு எதிராக வாளை எடுப்பவன். அடுத்த வசந்தத்திற்காகப் போராடிக் கொண்டிருப்பவன்” - போபன் ஒரு சொற்பொழிவாளனாகவே மாறிவிட்டிருந்தான்.

‘‘அப்படின்னா, அதற்கான பாயிண்டையும் மீதி இருக்குறவங்க தரணும்ல!” - அவளுடைய குரலில் காதலின் ஆழமும் கிண்டலின் கூர்மையும் கலந்திருந்தன. ‘‘இருந்தாலும், நான் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா போபன்? கோபப்படக்கூடாது. இந்த வாளைத் தூக்கும் கவிதை, கவிதையே அல்லன்னுதான் நான் சொல்லுவேன். வாளை எடுக்குற அளவுக்கு தைரியமுள்ளவன் அதை எடுக்கட்டும். அதற்கு பதிலா கோஷம் போடுவதைப்போல வீரப்பாட்டு எழுதுறது நல்லது இல்ல. எழுதி முடிச்சிட்டு, லத்தியைக் கண்டவுடன், துப்பாக்கியைப் பார்த்தவுடன் ஓடி ஒளியிறது நல்லது இல்ல. இங்கு சாதாரணமா நடந்து கொண்டிருப்பது இது. இங்கு இருக்குற மிகப்பெரிய புரட்சிவாதி விலை உயர்ந்த ஒரு காரைப் பார்த்து விட்டால், மிகப்பெரிய ஒரு மாளிகையைப் பார்த்துவிட்டால், மிகப்பெரிய பதவியைப் பார்த்துவிட்டால் புரட்சியையே மறந்துடுறாங்க. எவ்வளவு உதாரணங்களை வேண்டுமானாலும் நான் சுட்டிக் காட்டுவேன். அதே நேரத்தில் ஒரு ஆமையோ, ஒரு நண்டோ, ஒரு பல்லியோ ஈர்ப்புகளுக்கு முன்னால் தங்களின் தனித்துவத்தை விட்டுக் கொடுப்பதில்லை. அவை அதை எதிர்த்து நிற்கின்றன. அழிகின்றன. ஒரு மலை, ஒரு மரம், ஒரு மலர், ஒரு காய் - இவை எல்லாமே அப்படித்தான் நடக்கின்றன. அவற்றின் தர்மம், அவற்றின் கர்மன் நிலையானது. மாறாதது. அப்படித்தான் தனிப்பட்ட உணர்ச்சிகளும். நான், என்னுடைய சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்கள், என்னுடைய சின்னச்சின்ன துக்கங்ககள், என்னுடைய சிறிய சரிகள், சிறிய தவறுகள் - இவற்றைப் பற்றி பாடல்கள் பாடுகிறேன். அதற்காக என்னைச் சிலுவையில் அறைந்து விடாதீர்கள்னு நான் சொல்ல விரும்புறேன். எல்லா புரட்சிகளும் இறுதியில் சமரசத்தில் போய் முடிவடைந்து விடுகின்றன. இல்லாவிட்டால் காட்டிற்குள் ஓடி மறைந்துவிடுகின்றன. வரலாற்றைப் பாருங்க- ஒவ்வொரு புரட்சியின் முடிவும் எப்படி இருந்தன என்று. ஃப்ரெஞ்ச் புரட்சியின் முடிவு என்ன? கொடுமையான வன்முறையின் நகரத் தீ! நினைச்சுப் பாருங்க வேண்டாம்... அரசியல் புரட்சியை விடுங்க. தொழில் புரட்சி எதில்போய் முடிந்தது? மனிதனை மேலும் பைத்தியம் பிடித்தவனாகவும், வன்முறையாளனாகவும் ஆக்கியது. அப்படித்தானே? இல்லைன்னு சொல்ல முடியுமா?”

‘‘சூஸன், பழமையான கூட்டுக்குள் இருந்து கொண்டு பேசும் ஒரு தத்துவவாதி நீ.” - காஃபி பருகும்போதும், வாதம் செய்யும்போதும் அவனுடைய உள்மனதில் சூஸன் மீது கொண்டிருந்த மதிப்பு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. ‘‘சில கொள்கைகளுக்காக எப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவன் நான் என்று உனக்குத்தான் தெரியுமே!”

‘‘முதல்ல கொள்கைகள் இருக்கும். அப்படித்தானே?”- சூஸன் ஒரு புன்சிரிப்புடன் கேட்டாள்.

‘‘அதனால்தான் நான் சொன்னேன்- நீ ஒரு பழைய தத்துவவாதியைப்போல பேசுறேன்னு...”

சூஸன் மீண்டும் சிரித்தாள்.

அவள் நிகழ்காலத்தின் பனிப்படலம் மூடிய, சூரியன் இல்லாத, போபன் இல்லாத அதிகாலைப் பொழுதிற்குத் திரும்பி வந்தாள். அந்த காலங்கள் எங்கு போயின? அப்போதைய போபன் எங்கே? அப்போதைய மனிதாபிமானம் எங்கே? அப்போதிருந்த கொள்கைகள் எங்கே? அவனுடைய கொள்கைகளுடன் ஒத்துப் போகவில்லையென்றாலும், கொள்கைகள் மீது அவன் கொண்டிருந்த ஆழமான ஈடுபாட்டை அவள் ஆதரிக்கவே செய்தாள்.

இன்று?

மூடுபனி குறைவதற்கு பதிலாக, அதன் அடர்த்தி மேலும் அதிகமாகிக் கொண்டேயிருக்கிறதோ?

2

அசிஸ்டண்ட் எக்ஸிக்யூட்டிவ் எஞ்சினியராகப் பதவியில் உயர்வு கிடைத்து இந்த மலைப்பகுதிக்கு வந்த பிறகுதான் போபனிடம் மாறுதல் உண்டாக ஆரம்பித்தன. வந்தவுடன் அல்ல- சில நாட்கள் கழித்துத் தான். படிப்படியாக.

ஆரம்பகாலங்களில் அவன் எல்லா அதிகாலைப் பொழுதுகளிலும் பால்கனியில் ஒன்றாக உட்கார்ந்து மலைத் தொடர்களில் உதயமாகும் சூரியனைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான். மூடுபனி இல்லாத அபூர்வ நாட்களில் கிழக்குப் பக்கம் பார்க்கும்போது தெரியும் காட்சிகள் மிகவும் அழகாக இருந்தன. தேயிலைச் செடிகள் வளர்ந்து நின்றிருக்கும் மலைகளும், அடிவாரங்களும், அவற்றுக்கு நடுவில் சுற்றிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் கறுப்பு நிறச் சாலைகளும... தேயிலைக் காடுகளின் பச்சைநிற அழகுத் தோற்றங்கள்... பச்சை புடவை அணிந்து ஒரு பெண்ணைப் போல தோற்றம் தரும் பூமி என்ற மங்கை... அவளுடைய உடலைத் தழுவி வளைந்து நெளிந்து பாய்ந்தொழுகிக் கொண்டிருக்கும் சிறிய அருவிகள்... தேயிலை மலைகளைத் தாண்டியிருக்கும் காடுகள்... அதற்கப்பாலுள்ள உயரமான மலைகள்...

அந்தக் காடுகளிலும், மலை உச்சிகளிலும் பழங்கால மனிதர்களும காட்டு மிருகங்களும் வாழ்ந்தார்கள். ஆதிவாசிகளின் தெய்வங்களும்! அந்த தெய்வங்கள் அவர்களை எப்போதும் பத்திரமாகக் காப்பாற்றும் என்று ஆதிவாசிகள் நம்பினார்கள். அவர்களுடைய மிகவும் பழமையான நம்பிக்கைகளைக் காலில் போட்டு மிதித்துக் கொண்டு புதிய தெய்வங்கள் உள்ளே நுழைந்தன. அரசாங்கத்தின் தெய்வங்கள்- காட்டு இலாகா அதிகாரிகள், எஞ்சினியரிங் வகுப்பைச் சேர்ந்த அதிகாரிகள், டிப்பார்ட்மெண்ட் அதிகாரிகளின் உதவியுடன் மரங்களைக் கடத்துவதற்காக வந்திருக்கும் காண்ட்ராக்டர்கள், அவர்களை வசதி படைத்தவர்களாக ஆக்குவதாகச் சொல்லி போலித்தனமான நாகரீகம் கொண்ட சமூகத்தின் கபடத்தனங்களை நோக்கி, அவர்களையும் இழுத்துக் கொண்டு வருவதற்காக நியமிக்கப்பட்ட படித்த தடியர்கள்...

வறுமையில் வாடும் ஆதிவாசிகளையும், அவர்களுடைய கன்னித்தன்மை கொண்ட காடுகளையும், அவர்களின் புனிதத் தன்மை கொண்ட அருவிகளையும், கள்ளங்கபடமற்ற மண்ணையும் நினைத்துப் பார்த்து சூஸன் கண்ணீர் விட்டாள். போபன் அப்போது அவளைக் கிண்டல் பண்ணிச் சிரித்தான்.

‘‘நீ காலத்திற்கேற்ற மாதிரி வளரவில்லை சூஸன்...” அவன் சொன்னான்: ‘‘ஆதிவாசிகளை முன்னேறச் செய்ய வேண்டாமா? அவர்களை இந்த சமூகத்தின் பகுதியாக ஆக்க வேண்டாமா?