Lekha Books

பகல், இரவு இரு நேநங்களிலும் இரு மாறுபட்ட போபனைப் பார்க்க வேண்டிய சூழ்நிலையை நினைத்து அவள் மிகவும் வேதனைப்பட்டாள்.

ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொரு பயணமும் போய்விட்டுத் திரும்பி வரும்போது போபன் அவளுக்கும் குழந்தைக்கும் விலை மதிப்புள்ள ஆடைகளை வாங்கிக் கொண்டு வருவதைப் பார்த்து அவளுடைய பதைபதைப்பும் கவலையும் அதிகரித்தன.

‘‘இதெல்லாம் எதுக்கு?”- ஒரு விடுமுறை நாளில் ஒரு குளிர்கால பகல் நேரத்தில் அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து வெளியே போயிருக்கும் சூழ்நிலையில் அவள் கேட்டாள்: ‘‘எனக்கும் குழந்தைக்கும் தேவைக்கும் அதிகமாக ஆடைகள் இருக்கே!”

காடு ஆரம்பிக்கும் இடத்தில், ஒரு ஆற்றோரமிருந்த புல்வெளியில் பெட்ஷீட் விரித்து அவர்கள் அமர்ந்தார்கள். அன்னமோள் சிறிய மெத்தையில் அமைதியாகப் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். போபன் அவளுடன் சேர்ந்து உட்கார்ந்தான். அவளுடைய தோளில் தன் கையை வைத்தான். ‘‘இங்கே பாரு சூஸன்... எனக்குன்னு இருக்குறதே நீயும் மகளும்தான். பிறகு என்னுடைய ஒரே ஒரு தங்கச்சி லிஸி. அவளை நல்லபடியா கல்யாணம் பண்ணி அனுப்பி வைக்க நான் முடிவு செய்திருக்கேன். பிறகு மீதி இருக்குறது நமக்குத்தான். நாம நான்கு மனிதர்களுக்கு முன்னால் மதிப்புடன் வாழ வேண்டாமா?”

‘‘நமக்கு இப்போ இருக்குற மதிப்பு போதாதா?” - அவனைச் சிறிதளவு கூட வேதனைப்படுத்தாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதை மனதில் வைத்துக்கொண்டு, முடிந்தவரையில் சாந்தமான குரலில் அவள் பேசினாள். எனினும், எங்கே அவன் தன் வெறுப்பைக் காட்டிவிடப் போகிறானோ என்று அவள் பயந்தாள். அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. அவன் அவளைத் தன்னுடன் சேர்த்து அவன் முன்பைவிட அதிகமாக அணைத்துக் கொண்டான். ‘‘நீ என்னிடம் இப்படித்தான் சின்னப் பிள்ளைத்தனமா ஏதாவது பேசுவேன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்” - அவன் மென்மையான குரலில் சொன்னான்: ‘‘நாம வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் சூழல்கள் மாறியிருக்கின்றன. நம்முடைய சமூக நிலை.”

அவன் கூற வந்ததை முடிப்பதற்கு முன்பே, தன்னைச் சுற்றியிருந்த அவனுடைய கையை மெதுவாக எடுத்து நீக்கிய அவள் ஆற்றின் ஓரமாக நடந்தாள். அவள் தங்கள் இருவரின் கடந்த காலங்களையும் நோக்கிப் பயணித்தாள். அதை அவனும் புரிந்துகொள்ளாமல் இல்லை.

குழந்தைக்குப் பெயர் வைக்கும் நாளன்று ஏராளமான பொருட்கள் - எல்லாம் மிகவும் விலை மதிப்புள்ளவை - கிடைத்ததை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். போபனுடைய அன்னையின் பெயரைத்தான் அவளுக்கு வைத்தார்கள். அன்னமோளின் முதல் பிறந்த நாள் அதைவிடச் சிறப்பாக இருந்தது. பரிசு தரும் விஷயத்தில் காண்ட்ராக்டர்களும், அவர்களுடைய மனைவிமார்களும் போட்டி போட்டார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் அன்னமோள் மீதோ அவளுடைய தாய், தந்தை மீதோ அன்பு செலுத்தவில்லை என்பதையும் மாறாக அசிஸ்டெண்ட் எக்ஸிக்யுட்டிவ் எஞ்சினியர் என்ற பதவி மீது அவர்களுக்கு மரியாதை இருந்தது என்பதையும் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஆற்றல் சூஸனுக்கு இருந்தது. அவர்கள் வர்த்தகம் நடத்தினார்கள். ஒன்று - ஏற்கெனவே அடைந்து விட்டதற்கான நன்றிக் கடன். இல்லாவிட்டால் அடையப் போவதற்காக முன்கூட்டியே செய்யப்படும் உதவி.

குழந்தையின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டம் ஒரு திருமண விருந்தைவிடச் சிறப்பாக நடந்தது. எவ்வளவு புட்டிகள்... எவ்வளவு கோழிகள்... எத்தனை வாத்துகள்... எவ்வளவு தட்டுகள்... சூஸன் எல்லோரிடமும் நலம் விசாரித்தாள். வெளியே அன்புடன் அவர்களிடம் பேசினாள். உயர்ந்த நிலையில் இருக்கும் குடும்பங்களைச் சேர்ந்த பெண்கள் தற்பெருமையுடன் பேசிய விஷயங்களை அவள் பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டாள். ஆனால் அவர்களின் அர்த்தமற்ற, முழுக்க முழுக்க லௌகீக வளர்ச்சியில் மட்டும் திருப்தியடைந்திருக்கும் ‘உயர்ந்த பேச்சில்’ பங்கு கொள்ள அவளால் முடியவில்லை. அவள் தனிமைப்பட்டு இருந்தாள். அவர்களுடைய பேச்சுக்களில் நிறைந்திருந்த தற்பெருமைப் பெருவெள்ளத்தில் எந்த நிவீடமும் மூழ்கிவிடக் கூடிய ஒரு தீவாக அவள் இருந்தாள். அதில் மூழ்கிப் போய், பிறகு எந்தச் சமயத்திலும் வெளியே வராமலே இருந்துவிடக் கூடாதா என்று அவள் உண்மையாகவே ஆசைப்பட்டாள்.

போபன் தாமஸின் சமூக அந்தஸ்து வளர வளர அவளுக்குள் பதை பதைப்பும் பயமும் கடுமையான கவலையும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. அவள் ஆற்றையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். மலை உச்சியில் எங்கிருந்தோ சிறு சிறு நீரூற்றுகளாகப் பிறந்து, ஒன்று சேர்ந்து ஒரு சிறிய ஆறாக மாறி, இன்னும் சற்று பெரிதாக இருக்கும் ஆற்றிலோ ஒரு நீர்நிலையிலோ கலப்பதற்காகப் போய்க் கொண்டிருக்கும் அந்த ஆறுதான் எவ்வளவு அமைதியாக ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது! அதைப் பார்க்கும்போது மனதிற்கு எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது! அவளுடைய சந்தோஷமும் அமைதியும் நிரந்தரமானவை. நம்பிக்கையில் இருந்து அன்பு... அன்பிலிருந்து சேவை செய்யும் எண்ணம்... சேவையிலிருந்து கிடைக்கும் நிரந்தரமான சாந்தியும் சமாதானமும்.

போபன் அருகில் வந்து நின்றிருக்கிறான் என்பதையே அவன் தன் தோளில் கைவைத்த போதுதான் அவள் தெரிந்து கொண்டாள். அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவனுடைய கண்கள் பகல்நேர சூரியனின் வெளிச்சத்தில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன.

அன்று போபன் க்ளப்பிற்குச் செல்லவில்லை. வெளியிலும் எங்கும் செல்லவில்லை. இரவு உணவிற்கு முன்னால் அவன் இரண்டு பெக்குகள் குடித்தான். இரவில் போபன் - சற்று குற்ற உணர்வுடன் என்றுதான் சொல்லவேண்டும் - கூறினான்: ‘‘நான் ரொம்பவும் மாறிட்டேன். அப்படித்தானே சூஸன்?” அதைக் கேட்டு அவளுக்கு அழுகை வந்துவிட்டது. அவள் அவனுடைய மார்பின் மீது தன் முகத்தைப் பதிய வைத்து, அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு அழுகைச் சத்தம் வெளியே கேட்காமல் இருக்கும் வண்ணம் சிரமப்பட்டு முயற்சி செய்தவாறு படுத்திருந்தாள்.