Lekha Books

பழம் பறிக்கப் போகலாம் என்று அழைத்தாள். சூஸன் பயந்துபோய் விட்டாள். விஜயம்மாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு இன்றுவரை வேறொரு தோழியைக் கண்டுபிடிக்க அவளால் முடியவில்லை. இப்போதுகூட பல நேரங்களில் விஜயம்மா அவளுடைய கனவுகளில் வந்து கொண்டுதான் இருக்கிறாள்.

‘‘விஜயம்மா ஒரு ஆணாக இருந்திருந்தால், நீ அவளைத்தான் காதலிச்சிருப்பே! அப்படித்தானே?”... போபன் ஒரு முறை அவளைக் கேலி பண்ணினான். ஆனால், அந்த வார்த்தைகள் முற்களைப் போல அவளைக் குத்தின. அவள் வாய்விட்டு அழுதபோது போபன் அவளைத் தேற்றினான் : ‘‘நான் விளையாட்டுக்காகச் சொன்னேன் சூஸன் ! ஐம் ஆம் ஸாரி...”

தன்னுடைய இனம் புரியாத கவலைக்குக் காரணமே சிறு வயதில் தான் இழந்த அந்தத் தோழியாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று பல நேரங்களில் சூஸன் நினைத்திருக்கிறாள்.

‘‘மகளே, கண் விழிச்சுத்தான் இருக்குறியா?”

நின்றுகொண்டே இருந்த தியானத்தில் இருந்து திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள் சூஸன். ஆவி பறந்து கொண்டிருந்த காப்பியுடன் தேவகியம்மா அவளுக்கு முன்னால் நின்றிருந்தாள்.

‘‘கீழே இறங்கி வராததால் நான் நினைச்சேன்... நீ தூங்கிக் கொண்டிருப்பேன்னு. எது எப்படியிருந்தாலும், வந்து எழுப்பலாம்னு நினைச்சேன். ஒரு காப்பி குடி.”

சூஸன் காப்பி கோப்பையைக் கையில் வாங்கினாள்.

‘‘நேற்றும் வரலையே! மூன்று நான்கு நாட்கள் ஆயிடுச்சே!” தேவகியம்மாவின் வார்த்தைகளுக்கு சூஸனிடமிருந்து எந்தவித பதிலும் வரவில்லை.    

‘‘தொலைபேசியிலயும் அழைகக்ல... அப்படித்தானே?”

சூஸன் ‘இல்லை’ என்று தலையை ஆட்டினாள்.

‘‘குழந்தைக்கு இன்னைக்கு விடுமுறைதானே? தூங்கட்டும்... சரியா?”

அதற்கும் சூஸனின் பதில் மவுனமாக இருந்தது.

தொலைபேசி மணி ஒலித்தது. சூஸன் காப்பி கோப்பையை டீப்பாயின் மீது வைத்தாள். ஆர்வத்துடன் உள்ளே ஓடினாள். ரிஸீவரை எடுத்தாள்.

‘‘யெஸ்... என்ன...? ஸாரி... ராங் நம்பர்.”

ரிஸீவரைத் திரும்பவும் வைத்துவிட்டு அவள் அங்கிருந்து நகர ஆரம்பித்தபோது, கண்விழித்துப் படுங்ததிருந்த அன்னமோள் அழைத்தாள்: ‘‘அம்மா...” அவளுடைய குரலில் கவலை இருந்தது. ‘‘அம்மா, அப்பா எங்கே?”

‘‘வரல மகளே...” சூஸன் அவளுக்கு அருகில் சென்றாள்.

‘‘வந்தாச்சு... வந்தாச்சு... நான் இப்போ பார்த்தேனே? அம்மா, நீங்க பொய் சொல்றீங்க. அப்பாவை இங்கே கூப்பிடுங்க. அன்னமோள் கூப்பிடுறேன்னு சொல்லுங்க. அப்பா... அப்பா... நீங்க எங்கே ஒளிஞ்சிருக்கீங்க?” - சூஸன் என்ன செய்வதென்று புரியாமல் திகைத்து நிற்பதைப் பார்த்து அன்னமோள் சிரித்தாள்: ‘‘என்கிட்ட வேணும்னே விளையாடுறாரு. அது நடக்காது. அப்பா... அப்பா...” அடுத்த நிமிடம் அவள் அழ ஆரம்பித்தாள். பதைபதைத்துப் போன சூஸன் குழந்தையின் நெற்றியில் கையை வைத்துப் பார்த்தாள். பயங்கரமாக சுட்டது. உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. சூஸன் அருகில் உட்கார்ந்து குழந்தையை பலமாகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

சத்தம் கேட்டு உள்ளே ஓடிவந்த தேவகியம்மாவிடம் சொன்னாள்: ‘‘தேவகியம்மா, குழந்தைக்கு பயங்கரமா காய்ச்சல் அடிக்குது. வாய்க்கு வந்ததையெல்லாம் பேசிக்கிட்டு இருக்கா.”

குழந்தை கண்களை மூடிப் படுத்திருந்தாள்.

‘‘தேவகியம்மா, நீங்க இவள் பக்கத்துல வந்து உட்காருங்க. நான் டாக்டருக்கு ஃபோன் பண்ணுறேன்.”

அவள் தொலைபேசியை நோக்கி நடக்க ஆரம்பிக்க, தொலைபேசி மீண்டும் அடித்தது.

‘‘ஹலோ!”

‘‘மிசஸ் போபன் தாமஸா?”

‘‘ஆமா…”

‘‘கோட்டயத்துல இருந்து பேசுறேன். அவர் நாளைக்கு அங்கே வருவார்னு சொல்றதுக்காக ஃபோன் பண்ணினேன்.”

‘‘அவர் பக்கத்துல இருக்காரா? கொஞ்சம் கூப்பிட முடியுமா?”

அந்தப் பக்கம் சில நிமிடங்கள் ஒரே அமைதி. தொடர்ந்து போபனின் குழைவான குரல்: ‘‘என்ன சூஸன்?”

சூஸனின் குரல் கிட்டத்தட்ட ஒரு அழுகையைப் போலவே இருந்தது. ‘‘போபன், மகளுக்கு பயங்கரமா காய்ச்சல் அடிக்குது. வாய்க்கு வந்ததையெல்லாம் பேசுறா. உங்களை உடனடியாக பார்க்கணும்னு சொல்றா.”

‘‘அதற்கு நீ ஏன் அழறே? டாக்டர் வர்மாவைக் கூப்பிடு. இல்லாட்டி டிரைவர் சங்கரன்குட்டி அங்கே இல்லையா? அவனை அழைச்சிக்கிட்டு டாக்டர்கிட்ட போ. நான் இன்னைக்கே அங்க வர முயற்சி பண்ணுறேன். இங்கே ஏராளமான வேலைகள் இருக்கு. பயப்படாதே. ஓகே... ஓகே...”

போபன் லைனைத் துண்டித்தான். கோட்டயத்தில் எங்கிருந்து பேசினான் என்று தெரியவில்லை.

அழுகையை அடக்கிக்கொண்டு சூஸன் டாக்டர் வர்மாவை அழைத்தாள். ஆறுதலான பதில் கிடைத்தது.

‘‘டோண்ட் ஒரி சூஸன். நான் ஐந்து நிமிடங்களில் அங்கே வர்றேன்.”

பறந்து வந்த டாக்டர் வர்மா இரட்டைக் கட்டிலில் குழந்தையின் கால்களை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு சுயஉணர்வு இல்லாமல் படுத்திருந்த சூஸனைப் பார்த்தார்.

‘‘அம்மா... அம்மா...” என்று அழைத்தவாறு அழுது கொண்டிருந்தாள் அன்னமோள். குழந்தையைத் தேற்றுவதற்கு முயற்சித்துக் கொண்டிருந்த செயலற்ற தேவகியம்மா...

‘‘தேவகியம்மா...” - டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘கொஞ்சம் தண்ணி கொண்டு வாங்க, சீக்கிரமா...”

டாக்டர் சூஸனின் முகத்தில் நீரைத் தெளித்தார். தோளைப் பிடித்துக் குலுக்கினார்: ‘‘சூஸன்... சூஸன்...” அவள் கண்களைத் திறந்தபோது அவர், சொன்னார்: ‘‘என்ன இது? எழுந்திரு... எழுந்திரு.” ஒரு வெளிறிய புன்சிரிப்புடன் அவள் எழுந்திருக்க முயற்சித்தபோது, டாக்டர் சொன்னபடி தேவகியம்மா அவளைத் தாங்கிக் கொண்டாள்.

‘‘இப்போ நோய் தாய்க்கா, மகளுக்கா?”

சூஸன் வெட்கத்துடன் மீண்டும் சிரிக்க முயற்சித்தாள். டாக்டர் ஃபிரிட்ஜைத் திறந்து, சிறிது ஐஸை எடுத்து குழந்தையின் நெற்றியில் வைத்தார்.

‘‘பிரச்சினையில்ல... டெம்பரேச்சர் இப்போ குறைஞ்சிடும்” - டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘இனிமேல் வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் பேசமாட்டாள்.”

குழந்தை கண்களை மூடிப் படுத்திருந்தபோது, டாக்டர் முக்கியமான சோதனைகளைச் செய்துவிட்டு சொன்னார். ‘‘சூஸன் நாம மருத்துவமனைக்கு போறது நல்லது. கஷ்டமொண்ணும் இல்லையே?”

‘‘இல்ல டாக்டர்.”

‘‘அப்படின்னா தேவகியம்மாவையும் கூட அழைச்சிட்டுப் போ. கீழே சங்கரன்குட்டி இருக்கானா? “

‘‘ம்...”

‘‘அப்படின்னா முதல்ல நான் போறேன். நீங்க உடனடியா வந்துடணும்.”

‘‘சரி...”

மருத்துவமனையை அடைந்த டாக்டர் வர்மா, போனவுடன் க்ளப் செக்ரட்டரியை தொலைபேசியில் அழைத்தார்: ‘‘ஏய் சலீம்! டாக்டர் வர்மா ஹியர். நம்ம எஞ்சினியர் போபன் கோட்டயத்துல எங்கேயோ இருக்கார். எங்கே இருக்கார்னு கண்டுபிடிச்சு, உடனடியா இங்கே வரும்படி சொல்லுங்க. அவரோட மனைவியும் குழந்தையும் உடல் நலம் இல்லாமல் இங்கே, என் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்காங்க. என்ன... கொஞ்சம் சீரியஸ்தான். ஆனால், பயந்துடுற மாதிரி எதுவும் சொல்ல வேண்டாம். என்ன... என்ன... தட்ஸ் ரைட்.. ஆனால், ஆள் உடனே இங்கே வரணும். இட் ஈஸ் எ மஸ்ட். ஓகே... ஓகே...”