Lekha Books

இதற்கிடையில் டாக்டர் தலைமை நர்ஸை அழைத்து அறையைத் தயார் பண்ணுவதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார். அப்போது நோயாளிகள் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

டாக்டர் நோயாளிகளைச் சோதனை செய்ய ஆரம்பித்தார்.

குழந்தையை நிமோனியா பாதித்திருந்தது. சற்று கடுமையாகவே பாதித்திருந்தது. இது எதுவும் தெரியாமல் அவள் படுத்திருந்திருக்க வேண்டும். முக்கியமாக செய்ய வேண்டியவற்றைச் செய்யச் சொல்லி நர்ஸிடம் கூறினார். பிறகு டாக்டர் சூஸனின் அருகில் வந்து அவளைச் சோதிப்பதற்கு மத்தியில் சொன்னார்:

‘‘குழந்தைக்கு நிமோனியாவின் அடையாளம் இருக்கு. பிரச்சினை எதுவும் இல்ல. சிகிச்சை பண்ணினா குணமாக்கிடலாம். உனக்கு வந்திருப்பது ஒரு ஸடன் மென்ட்டல் ஷாக். ஏன் இப்படி அதிர்ச்சியடையணும், பயப்படணும?  குழந்தைக்கு காய்ச்சல் வந்திருக்குன்றதுக்காக இப்படியா பயப்படுறது? சூஸன், இபப்டியா கோழையா இருக்குறது? இப்படியா விவரமே இல்லாதவங்க மாதிரி நடக்குறது? கொஞ்சமாவது மன தைரியத்துடன் இருக்க வேண்டாமா? இந்த அளவுக்கு டென்ஷன் இருக்கக்கூடாது. டென்ஷன் ஈஸ் நாட் குட். குறிப்பாக உன் விஷயத்துல. யுவர் ஹார்ட் ஈஸ் எ லிட்டில் வீக்.”

அதைச் சொன்னபோது சூஸனின் இதயம் மிகவும் பலவீனமாக இருக்கிறது என்ற விஷயம் டாக்டர் வர்மாவுக்கு நன்றாகத் தெரியும். சிறிய ஒரு மனரீதியான பாதிப்புகூட அவளுடைய இதயத்தை தாக்கக் கூடியதாக இருந்தது.

இரண்டு பேருக்கும் அவசியம் தரவேண்டிய மருந்துகளைக் கொடுத்துவிட்டு அறையை விட்டு வெளியே செல்வதற்கு முன்பு டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘தேவகியம்மா, நீங்க இங்கேயே இருங்க. மேரிக்குட்டி ஒவ்வொரு ஐந்து நிமிடங்களுக்கும் வருவாள். நானும் இடையில் வருவேன். சூஸன், டேக் ரெஸ்ட். ம்... பிறகு... போபன் எங்கே இருந்தாலும் கண்டுபிடிச்சு இங்கே அனுப்பி வைக்கணும்னு சொல்லி இருக்கேன்...”           

4

டாக்டர் அங்கிருந்து போனவுடன் சூஸன் முதலில் நினைத்தது போபனைத்தான். பாவம் போபன்! இரண்டு பேரும் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார்கள் என்ற விஷயத்தை டாக்டர் அவனுக்குத் தெரிவித்திருப்பாரோ? அப்படியென்றால் போபன் மிகவும் கவலைப்படுவான். அது உடனடியாக அவனுக்கு அதிர்ச்சி அளிக்கக்கூடிய ஒரு விஷயமாக இருக்குமோ? டாக்டர் அப்படியெல்லாம் கூறியிருக்கமாட்டார் என்று தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டாலும், போபனைப் பற்றி உண்டான கவலை அவளை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டுதான் இருந்தது. தங்களுடைய சந்தோஷமான நாட்களை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். சந்தோஷமான நாட்களா? அவள்தானே தவறைத் திருத்திக் கொண்டாள். தங்களுடைய நாட்கள் எப்போதும் சந்தோஷமானவைதான் என்று அவள் நினைத்தாள். இனி வரப்போகும் நாட்கள் கூட அப்படித்தான் இருக்கும்.

அடுத்த நிமிடம் இன்னொரு வேதனை வந்து அவளை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது. மகளுக்கு - தங்க மகளுக்கு - உடல் நலமில்லை என்று சொன்னபோது எவ்வளவு அலட்சியமான குரலில் போபன் பதில் சொன்னான்! அந்த அளவிற்கு மிகவும் சர்வ சாதாரணமாகப் பேச போபனால் எப்படி முடிந்தது என்று அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள். ஆனால் அதையும் போபனின் குற்றமாகப் பார்க்க அவள் தயாராக இல்லை. மதுதான் போபனை அப்படிக் கூற வைத்திருக்க வேண்டும். குடித்து நிலை குலைந்த நிலையில் இருக்கிறான் என்பது அவனுடைய குரலிலிருந்தே நன்றாகத் தெரிந்தது. இல்லாவிட்டால் தன்னுடைய செல்ல மகளுக்கு உடல் நலமில்லை என்பதைக் கேட்ட நிமிடத்தில் வேறு எந்த வேலை இருந்தாலும் அதை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு போபன் உடனடியாக ஓடி வந்திருப்பானே! இதற்கெல்லாம் காரணம் அந்தஸ்து என்ற அடையாளத்திற்குப் பின்னால், பணத்திற்கும் புகழுக்கும் பின்னால் போபன் ஓடிக் கொண்டிருந்தான். அப்படியென்றால் அதற்குக் காரணம்? போபனிடம் இந்த அளவிற்கு நம்ப முடியாத வகையில் மாறுதலை உண்டாக்கக்கூடிய ஆற்றல் இந்த சமூகத்திற்கு இருக்கிறது என்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள்.

நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்த, மனிதாபிமானம் கொண்ட, கொள்கைப் பிடிப்பு உள்ள போபனிடம்கூட மனரீதியான ஒரு மிகப் பெரிய மாற்றத்தை உண்டாக்க பணத்தையும் புகழையும் மட்டுமே விரும்பக்கூடிய இந்த சமூக அமைப்பிற்கு முடிந்திருக்கிறது. சூஸனுக்கு இந்த உலகத்தின் மீது மிகுந்த கோபம் உண்டானது. இங்கு அன்பிற்கும், தியாகத்திற்கும் சிறிதுகூட மதிப்பு இல்லை. அவளுடைய மனதில் கோபத்தின் வீச்சுகள் உண்டாயின.

அவள் அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்த தன் குழந்தையையே பார்த்தாள். நிமோனியா என்றுதானே டாக்டர் கூறினார்? ‘கடவுளே... என் குழந்தைக்கு... இல்லை... ஒரு ஆபத்தும் வராது’ - அவள் தனக்குள் கூறிக் கொண்டாள்.

இறுதியில்தான் அவள் தன்னைப் பற்றி நினைத்தாள். இதயம் மிகவும் பலவீனமாக இருக்கிறது என்று டாக்டர் கூறியதை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். எந்த அளவிற்கு பலவீனமாக இருக்கிறது என்று அவர் கூறவில்லை. பரவாயில்லை. அவளுக்கு அவளுடைய போபனின் மடியில் தலையை வைத்துக் கொண்டு மரணமடையக் கூடிய அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் போதும். அப்படியென்றால் தன்னுடைய போபன், தன்னுடைய அன்னமோள்... அவர்களை யார் பார்ப்பார்கள்? ‘நான் வாழணும்’ - அவள் தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டாள். ‘அவர்களுக்காக.’

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவள் ஒரு அரைத் தூக்கம் என்னும் இனிய அனுபவத்திற்குள் மூழ்கிப் போனாள்.

‘‘சூஸன், வா... நாம அந்த மலைப் பக்கம் போய் தெச்சிப் பூக்களைப் பறிப்போம்.”

விஜயம்மா வந்தாள். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து மலைமீது ஏறினார்கள். தெச்சிச் செடிகள் அடர்த்தியாக வளர்ந்து குருதி நிறப் பூக்களுடன் காட்சியளிக்கும் சிவந்த மலை. அந்தச் சிவப்பில் அவர்கள் ஓடியும் குதித்தும் நடந்து போனார்கள். தெச்சிப் பூக்களைப் பறித்து ஒரு கூடையில் நிரப்பினார்கள். மலைப்பகுதியில் உட்கார்ந்து கல் விளையாட்டு விளையாடினார்கள். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. மாலை மயங்கிக் கொண்டிருந்தது கூட அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. மலை உச்சியில் அப்போதும் வெளிச்சம் இருந்தது. ஆனால், மேற்கு திசையில் இருந்த வயல்களுக்கும் குறுவஞ்சி ஆற்றுக்கும் அப்பால் சூரியன் கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தார்கள்.

‘‘வா... வா... நேரம் அதிகமாயிடுச்சு” - சூஸன் சொன்னாள்: ‘‘இன்னைக்கு என் அம்மாகிட்ட இருந்து நல்ல உதை கிடைக்கப்போகுது.”

‘‘எனக்கு என் அப்பாக்கிட்ட இருந்து… அப்பா காதைப் பிடித்துக் கிள்ளுவாரு. காது சிவந்திடும்.”

அவர்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து மலையை விட்டு இறங்கியபோது, சுற்றிலும் இருட்டு பரவி விட்டிருந்தது.

அதற்கு அடுத்த நாள் விஜயம்மாவைப் பாம்பு கடித்துவிட்டது.

‘‘விஜயம்மா...” - அவள் அலறினாள்.

‘‘என்ன குழந்தை? என்ன ஆச்சு?” தேவகியம்மா பதைபதைப்புடன் கேட்டாள்.