Lekha Books

சமூகத்தில் உண்டாகும் விஞ்ஞான ரீதியான, தொழில்நுட்ப ரீதியான வளர்ச்சியின் பயன்கள் அவர்களுக்கும் கிடைக்கும்படிச் செய்ய வேண்டாமா? காட்டில் இருக்கும் பொருட்கள், காட்டின் செல்வம் ஒட்டு மொத்த சமூகத்திற்கும் கிடைக்கும்படிச் செய்ய வேண்டாமா? நீ இப்படி ஒருதலைப்பட்சமாக சிந்திக்கிறது நல்லதா?”

‘‘இது ஒருதலைபட்சமான சிந்தனைன்றதே சரியில்ல... மனிதநேயம் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சினை இது. மனிதனின் கள்ளங்கபடமற்ற தனித்துவம் பற்றிய பிரச்சினை இது. இயற்கையின் கன்னித் தன்மை குறித்த பிரச்சினை இது” - அவள் உணர்ச்சிவசப்பட்டுச் சொன்னாள்.

‘‘நீ உணர்ச்சிகளுக்கு அடிமையாகிப் பேசுற!”

‘‘நிச்சயமா...” - சூஸன் சொன்னாள்: ‘‘நான் உணர்ச்சிகளை மதிக்கிறேன்.”

‘‘இருந்தாலும் அந்தக் காலம் முடிவடைந்துவிட்டது” - அவன் சொன்னான்: ‘‘இது அறிவு கோலோச்சும் யுகம். செயல்களின் யுகம். நாம் செயல் ரீதியாக சிந்திக்க வேண்டியதிருக்கிறது.”

அவன் இறுதியில் கூறிய வார்த்தைகள் அவளை அதிர்ச்சியடையவும், வேதனை கொள்ளவும் செய்தன. அப்படியென்றால், அங்கிருந்துதான் எழுத்துப் பிழை ஆரம்பமானதோ? அங்கிருந்துதான் போபனிடம் உண்டாகிக் கொண்டிருக்கும் மாற்றத்தின் வாசனையை அவள் உணர ஆரம்பித்தாளோ?

அப்போது அவளுக்கு மாதம் முடிந்திருந்தது.

‘‘இப்போ நாம விவாதங்களில் ஈடுபட வேண்டாம்” - போபன் அன்புடன் அவளைத் தழுவியவாறு சொன்னான்: ‘‘உன் உடல் ஆரோக்கியம் அதற்கேற்ற மாதிரி இல்ல. இரண்டு மூன்று மாதங்கள் கடக்கட்டும். அப்போ இன்னொரு ஆளும் இருக்குமே விவாதத்தில் பங்குகொள்ள! நம்ம மகள்...”

சூஸன் பூமிக்குத் திரும்பி வந்தாள்.

‘‘மகளா? மகள் என்று யார் சொன்னது?”

‘‘அதை யாராவது சொல்லணுமா என்ன? எனக்கு எப்பவோ தெரிஞ்ச விஷயமாச்சே அது!”

‘‘எப்பவோன்னா?”

‘‘எப்பவோ... எப்பவோ... வரலாறு, டைனஸர், நினைவு, காலம்... எல்லாவற்றுக்கும் முன்னால்...”

அவர்கள் இருவரும் சிரித்தார்கள்.

பிரசவம், பிரசவத்திற்கு பின்னாலிருக்கும் கவனிப்பு எல்லாம் சேர்த்து மூன்று மாதங்கள் ஊரில் இருந்துவிட்டு சூஸன் திரும்பி வந்தபோது, போபனிடம் நிறைய மாற்றங்கள் உண்டாகியிருந்தன.

மாளிகைபுரத்து குரியச்சன் என்ற மிகப்பெரிய பணக்காரரின் பென்ஸ் காரில் சூஸனையும் குழந்தையையும் அழைத்துக்கொண்டு போவதற்காக போபன் வந்திருந்தான். அதைப் பார்த்து சூஸனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அசிஸ்டண்ட் எக்ஸிக்யூட்டிவ் எஞ்சினியராக ஆன பிறகும் தனக்கென்று சொந்தத்தில் இருக்கும் புல்லட்டிலோ, டிப்பார்ட்மெண்ட்டிற்குச் சொந்தமான வாகனத்திலோ, பேருந்திலோ, புகைவண்டியிலோ அல்லாமல் வேறொரு மனிதருக்குச் சொந்தமான வாகனத்தில் பயணம் செய்வது என்பதை போபன் எந்தச் சமயத்திலும் விரும்பியதில்லை. பல நண்பர்கள் வற்புறுத்திக் கேட்டுக் கொண்ட பிறகும் கூட, போபன் அதற்குச் சம்மதித்ததில்லை. ஒருமுறை பிரபாகரன் என்ற நெருங்கிய நண்பனிடம் போபன் கூறியதை அவளே கேட்டாள்.

‘‘டேய், ஒருவகையில் பார்க்கப்போனால் நீ சொன்னது உண்மைதான். அது லஞ்சம் இல்ல. ஊழல் இல்ல. அதுல எந்தத் தப்பும் இல்ல. இருந்தாலும் அது ஒரு நன்றிக் கடன்தானே? அப்படிப்பட்ட ஒரு நன்றிக்கடனை எதற்காக உண்டாக்கி வைக்கணும்? அது நடக்காம பார்த்துக்குறதுதானே நல்லது!”

அந்த போபன்தான் காண்ட்ராக்டரும் எஸ்டேட் உரிமையாளருமான குரியச்சனின் காரில் தன்னுடைய மனைவியையும் குழந்தையையும் அழைத்துக் கொண்டு செல்வதற்காக வந்திருக்கிறான். சூஸன் தன்னிடம் உண்டான ஆச்சரியத்தைத் தனக்குள்ளேயே வைத்துக் கொண்டாள். ஆனால், அவளின் உள்மனதை நன்கு உணரக்கூடிய போபன் கேட்கப்படாத கேள்விக்கு பதில் சொன்னான்:

‘‘கிழக்கு மலைப் பகுதிக்கு நாம போகணும். டாக்ஸி அம்பாசடர் தானே கிடைக்கும்? அதில் பயணம் செய்வது மிகவும் சிரமமானது. குழந்தைக்கும் உனக்கும். அதனாலதான்...” -கூறிக் கொண்டிருந்த வாக்கியத்தை முடிக்காமலே அவன் நிறுத்தினான்.

அப்போது சூஸன் சிரித்தாள். அவளுடைய சிரிப்பிற்கான அர்த்தத்தையும் அதன் முக்கியத்துவத்தையும் அவன் உணரவும் செய்தான்.

சிரிக்கும்போதே அவள் தனக்குள் அழவும் செய்தாள்.

‘என் போபன், எங்கேயோ, ஏதோ புரிந்துகொள்ள முடியாத தவறு நேர்ந்திருக்கிறது. என்னையோ உங்களையோ பெற்றெடுத்து வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்தது பென்ஸ் காரில் அல்ல. அன்று பாதைகள் இப்போது இருப்பதைவிட குண்டும் குழியும் நிறைந்தவையாக இருந்தன. மனிதன் தன் கையால் இழுக்கும் ரிக்க்ஷாவிலோ மாட்டு வண்டியிலோதான் நம்முடைய முதல் பயணம் இருந்திருக்கும். அதை நினைக்கும்போது இநத் பென்ஸ்...’ - அவளுடைய மவுனம் அவளுக்குள்ளேயே முடியாமல் இருந்தது.

‘‘சூஸன், உன்னுடைய சிரிப்பிற்கான அர்த்தம் எனக்குப் புரியுது” - அவளை உற்று நோக்கியவாறு நின்றிருந்த போபன் சொன்னான். அவள் உள்ளுக்குள் அழுது கொண்டிருக்கிறாள் என்பதும்; அந்த அழுகையின் குரலை இந்த பூமியின் எல்லா கடல்களும் ஏற்று வாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன என்பதும் அவனுக்குத் தெரியும். வார்த்தையால் கூற முடியாத ஒரு குற்ற உணர்வு அவனை நெருப்பென சுட்டது. மனதில் உருகிக் கொண்டிருந்த அவன் மெதுவான குரலில் கேட்டான்: ‘‘நீ எதற்கு என்மேல கோபப்படாமல் இருக்கே? என்னிடம் ஏன் விளக்கங்கள் கேட்கல? என்னை ஏன் திட்டாமல் இருக்கே?”

அந்த நேரத்தில் சூஸனின் ஞாபகம் ஆகாயத்தில் உற்பத்தியான நதியைப்போல ஒளிர்ந்தது. தடைகள் இல்லாத, தடுமாற்றம் இல்லாத அவளுடைய நினைவுகள்... அதேநேரத்தில், அது மிகவும் தெளிவாகவும் இருந்தது. போபன் போபனாக இல்லாமல் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதை பல தடவை இடையில் அவ்வப்போது அவன் வந்தபோதெல்லாம் அவள் உணர்ந்திருக்கிறாள். அந்த எண்ணம் என்ற ஞாபகம் அதன் முடிவை அடைய மட்டுமே பென்ஸ் உபயோகமாக இருந்தது.

அவள் குழந்தையுடனும், போபனுடனும் பென்ஸில் பயணம் செய்தாள். அந்தப் பயணம் அவளுக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கக்கூடிய ஒன்றாக இருந்தது என்று கூறுவதற்கில்லை. ஆனால், அவள் தன்னுடைய மனக் கவலைகளை வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. தன்னுடைய கவலைகளை அவள் மவுனத்தின் ரகசிய அறைகளுக்குள் மறைத்துக் கொண்டாள்.

அவள் எஞ்சினியரிங் கல்லூரி மாணவனான போபனை நினைத்துப் பார்த்தாள். புரட்சிவாதியான போபனை வீடுவீடாக ஏறி இறங்கிய போபனை, குடிசைகளுக்குள் நுழைந்து மூக்கு ஒழுகிக் கொண்டிருந்த கறுப்பு நிறக் குழந்தைகளைத் தோளில் வைத்துக் கொண்டு முத்தம் தரும் போபனை, பற்கள் இல்லாத ஈறைக் காட்டிச் சிரிக்கும் வயதான கிழவிகளைக் கட்டிப் பிடிக்கும் போபனை, வயலில் வேலை செய்யும் பணியாட்களுக்கு உதவும் போபனை, மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகப் பல மைல் தூரம் சைக்கிள் ஓட்டிச் செல்லும் போபனை, மனிதர்களுக்காகத் தன்னையே அர்ப்பணித்த போபனை, ஒரேயொரு சொத்தே தனக்கென்று சொந்தமாக இருக்கிறது என்று சொன்ன போபனை, அந்த சொந்தச் சொத்தை ஆதிவாசிகள் இருக்கும் இடங்களுக்கு முதல் தடவையாக அழைத்துச் சென்ற போபனை...