Lekha Books

‘‘போபன், என் போபன்...”

எங்கேயோ ஒரு பல்லி சத்தமிட்டது.

சூசனுக்கு கல்லூரியில் நடைபெற்ற கவிதைப் போட்டியில் முதல் பரிசு கிடைத்ததற்கு அடுத்த நாள்.

பொது நூல் நிலையத்தின் அடுக்குகளுக்கு நடுவில் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவர்கள் தினமும் சந்திக்கக்கூடிய இடமாக இருந்தது அந்த நூல் நிலையம்தான். அப்போதே சூஸனுக்கு போபனை மிகவும் பிடித்திருந்தது. அது மட்டுமல்ல- அவன்மீது மிகப்பெரிய மதிப்பையே அவள் வைத்திருந்தாள். எஞ்சினியரிங் கல்லூரியின் திறமையான மாணவன். பேச்சுப் போட்டிகளில் முதல் பரிசு வாங்கிக் கொண்டிருந்தவன். அத்துடன் நிற்காமல், ஒரு புரட்சி அமைப்பின் தீவிரமான செயல்வீரனாகவும் அவன் இருந்தான். அவனுடைய புரட்சி அமைப்பின் கொள்கைகள் சூஸனுக்குச் சிறிதும் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் அவனுடைய ஆற்றல்களை அவள் மதித்தாள். அவனுக்குள் இருந்த மனிதனை அவள் காதலித்தாள்.

‘‘ஹலோ சூஸன், வாழ்த்துக்கள்!”

நூல் நிலையத்தின் அடுக்குகளுக்கு மத்தியிலிருந்து கொண்டு அவன் சொன்னான்.

‘‘தேங்க் யூ...” - வழக்கமான பதில்.

‘‘அன்று என்னிடம் காட்டிய கவிதைக்குத்தானே பரிசு கிடைச்சிருக்கு?”

‘‘ஆமாம்...”

‘‘அருமையான கவிதை. உங்களுடைய கல்லூரியில் கவிதை எழுதத் தெரிந்தவர்கள் வேறு யாரும் இல்லை போலிருக்கிறது.”

முகத்தில் அடித்ததைப்போல இருந்த அவனுடைய கருத்து அவளைக் கோபம்கொள்ளச் செய்தது. அவள் வெறுமனே சிரித்தாள்.

‘‘நான் ஒண்ணு கேட்கட்டுமா சூஸன்?”

போபன் அவளை விடுவதாக இல்லை. ‘‘இந்த மூடுபனியும் மலையும் கடலும் நதியும் மட்டும்தான் உலகத்தில் இருக்கின்றனவா? மனிதன் இல்லையா? பட்டினி கிடக்கும் மனிதன், இரவு - பகல் பார்க்காமல் வியர்வை வழிய கடுமையாக உழைக்கும் மனிதன், ஒருநேர சோற்றுக்காக, தலை சாய்க்க ஒரு இடம் வேண்டும் என்பதற்காகக் கெஞ்சுகிற, கண்ணீர்விட்டு அழுகிற மனிதன்... உங்களுடைய நூல்களில் பிள்ளைகளைக் காப்பாற்றுவதற்காக வேறு வழியில்லாமல் உடலை விற்றுப் பிழைக்கும் தாய்மார்கள் இல்லை. குடும்பத்தைக் காப்பாற்றுவதற்காகத் திருடுவதற்குக்கூட தயங்காத ஆண்கள் இல்லை. சுரண்டலுக்கு எதிராக நிரந்தரமாகப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் தொழிலாளிகள் இல்லை. இந்த நாட்டின் பிரச்சினைகள் இல்லை. மொத்தத்தில் இருப்பவை- நதி, மலை, மூடுபனி, வெயில்... பிறகு... கொஞ்சம் பக்குவப் படாத இளம் மனங்களின் கனவுகள்...”

அவன் கூறுவதை சூஸன் அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

‘‘ஒரு உன்னதமான படைப்பின் நோக்கம் மனிதனாக இருக்க வேண்டும்”- போபன் தொடர்ந்து சொன்னான்: ‘‘ஒருகவிஞனுடைய எண்ணங்களின் உறைவிடம் உண்மையாக இருக்க வேண்டும். பரவலான மனிதத் தன்மை இருக்க வேண்டும். அப்படின்னாத்தான் மகத்தான இலக்கியங்கள் உண்டாகும்.”

‘‘மகத்தான இலக்கியத்தைப் படைப்பேன் என்று நான் யாரிடமும் சொல்லல...” - இறுதியில் அவள் சொன்னாள்: ‘‘அது மட்டுமல்ல. இப்படி மனிதர்கள்மீது ஈடுபாடு இருக்கவேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டு திரிகிறவர்களுக்கு வளைகுடா நாடுகளில் ஒரு வேலை கிடைத்துவிட்டால், புரட்சியைக் கடல்ல வீசிட்டு கடல்கடந்து போவதைத்தானே நாம இந்த நாட்டுல வழக்கமா பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம்! புரட்சியைப் பற்றி பேசுவதற்கு கொஞ்சம்கூட வெட்கம் இல்லையே! நாளைக்கு போபன், நீங்களும் அப்படி நடக்க மாட்டீங்கன்னு யாருக்குத் தெரியும்?”

போபன் அதைக்கேட்டு உஷ்ணமாகிவிட்டான். ‘‘எனக்குத் தெரியும்”- அவன் சொன்னான்: ‘‘இந்த போபன் அப்படிப்பட்டவன் இல்ல. இந்த உடலும் மனமும் சக மனிதர்களுக்காகன்னே இருப்பவை” - திடீரென்று தன்னுடைய குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் அவன் சொன்னான்:”பிறகு... என் சூஸனுக்காகவும்...”

அடுத்த நிமிடம் பனி உருகியது.

‘‘போபன், என் போபன்...” - அவள் உணர்ச்சிக்கு அடிமையானாள். அவனுடைய கைகளை எடுத்துத் தன்னுடைய கன்னங்களில் வைத்துக் கொண்டாள். அவன் அவளுடைய கன்னங்களைக் கிள்ளினான். பிறகு, மென்மையாக இருந்த தலைமுடியை வருடினான்.

‘‘சூஸன்...” - அவன் முனகினான்: ‘‘சூஸன்... சூஸன்... நீ என்ன வேணும்னாலும் எழுது. நீ எனக்குச் சொந்தமானவள். எனக்குன்னே இருக்குறவ. என்னுடைய சொத்து. எனக்கு மட்டும்... எனக்கு வேற எந்த சொந்த சொத்தும் இல்ல. பிரைவேட் பிராப்பர்ட்டி என்ற விஷயத்தில் நான் ஏத்துக்குறது இதை மட்டும்தான். சமூகம் திரும்பவும் ஒரு சுற்று சுற்றி பழைய கம்யூனிஸத்திற்குத் திரும்பிப் போனால்கூட, எனக்குன்னு சொந்தத்துல ஒரு சொத்து இருக்கு. என் சூஸன்... பெரியவர்கள் மன்னிக்கட்டும்...”

நூல் நிலையம் என்பது ஞாபத்தில் வந்ததும், அவன் தன் கைகளைப் பின்னால் இழுத்துக் கொண்டான்.

சூஸனின் கண்களில் ஆழமான காதல் ஈரத்தை உண்டாக்கியது.

‘‘போபன், உங்களை எனக்குத் தந்தது கடவுள்தான். இயற்கைதான். அதனால் தான் நான் இயற்கையை வழிபடுறேன்...” - அவளுடைய வார்த்தைகள் மீண்டும் பக்தி கலந்த காவிய அலைகளாக மாறின.

‘‘டாமிட்!” - அவன் மீண்டும் கோபப்பட்டான்: ‘‘கடவுள்! இயற்கை! இவற்றிலெல்லாம் கொஞ்சம்கூட அர்த்தமே இல்ல. இது எதுவுமே உண்மை இல்லை. மனிதன் மட்டுமே உண்மை. பசி என்பது உண்மை. கஷ்டம் என்பது உண்மை. மனம் என்பது உண்மை. ‘நான் சிந்திக்கிறேன். அதனால் நான் இருக்கிறேன்’ என்று கேள்விப்பட்டிருப்பேல்ல?”

‘‘கேள்விப்பட்டிருக்கேன்... கேள்விப்பட்டிருக்கேன்... நிறைய...” - அவள் சிரித்தாள். அவனுடைய கோபம் அவளை வாய்விட்டுச் சிரிக்கச் செய்தது. ‘‘வேற எவ்வளவோ விஷயங்களையும் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். சேகுவேரா எதற்காக பொலிவியன் காடுளில் இருந்து கொண்டு ஒரு கையில் துப்பாக்கியைப் பிடித்துக் கொண்டு காதல் கவிதை எழுதினார்?”

‘‘அது வேற விஷயம்...” - அவன் தன்னையே அறியாமல் எதிர்ப்பு என்ற படுகுழியை நோக்கி நகர்ந்தான்.

வெற்றி பெற்றுவிட்ட எண்ணத்துடன் அவள் சொன்னாள்: ‘‘மனித சமுதாயத்திற்காக, மனிதனின் நிரந்தர விடுதலைக்காகத் தன்னுடைய வாழ்க்கையையே அர்ப்பணித்த ஒரு மனிதர் எதற்காக ஒரு பெண்ணைத் தன்னுடைய சொந்த சொத்தாக நினைக்கணும்?”

போபனிடம் பதில் இல்லாமல் போய்விட்டது. இறுதியில் அவன் சொன்னான்: ‘‘சூஸன், உன்னைத் தவிர்க்க முடியாது.”

அவள் குலுங்கிச் குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

அவனுக்கும் சிரிப்பு வந்தது. அவன் சொன்னான்: ‘‘போதும்... வா... காஃபி ஹவுஸுக்குப் போயி காஃபி குடிக்கலாம்.”

காஃபி பருகுவதற்கு இடையில் சூஸன் சொன்னாள்: ‘‘என் போபன், நீங்க சொன்ன ஒவ்வொண்ணும் என் மனசுல இருக்கு. மனித சமுதாயத்தைப் பற்றி சொன்ன விஷயங்கள்... இனிமேல் நான் எழுதறப்போ அவை அனைத்தும் என் மனசுல இருக்கும். நான் வாழ்க்கையின் முட்களில் விழுகிறேன்.”

‘‘தேர் யூ ஆர்! சூஸன், எனக்குத் தேவையானது அந்த பாயிண்ட்தான்.