Lekha Books

அப்படி வராதவர்களும் உனக்கு ஏற்கெனவே அறிமுகமானவங்கதான். அவர்களில் யாராவது உன்னிடம் தவறுதலாகவோ, மரியாதைக் குறைவாகவோ நடக்கவோ பேசவோ செய்திருக்காங்களா?”

‘‘எப்பவும் இல்ல”- உடனடியாக பதில் சொன்னாள் சூஸன். அது உண்மையும் கூட.

அவர்கள் ஒவ்வொருவரைப் பற்றியும் எத்தனையோ வதந்திகள் உலவிக் கொண்டிருக்கின்றன. அவை ஓரளவுக்கு - ஓரளவுக்கு என்று கூறுவதற்கில்லை, பெரும்பாலும் சூஸனின் காதுகளில் வந்து சேரவும் செய்கின்றன. தேவகியம்மா மூலமாக, டிரைவர் மூலமாக, அலுவலகங்களிலும் எஸ்டேட்டுகளிலும் சாதாரண நிலையில் வேலை பார்ப்பவர்கள் மூலமாக அவை வந்து சேரும். ஆனால் அவளைப் பொறுத்தவரையில் அவர்கள் எல்லோரும் நல்ல மரியாதையுடன் பழகக்கூடிய நல்லவர்களே. அவர்களுடைய சொந்த வாழ்க்கைக்குள் மறைந்து கொண்டு பார்ப்பது என்பது அவளுடைய வேலை இல்லையே! அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் அவளிடம் அன்பாகவும் பிரியமாகவும் பழகினார்கள் என்பதே உண்மை குறிப்பாகக் கூற வேண்டுமானால் மாளிகைபுரத்து குரியச்சன். அவரைப் பற்றிதான் அதிகமான கெட்ட தகவல்களை அவள் கேள்விப்பட்டிருந்தாள்.

அவற்றிலிருந்து எவ்வளவோ மாறுபட்ட மனிதர் அவர் என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அவர் வீட்டிற்கு வந்தால் அன்ன மோளுடன்தான் பெரும்பாலும் இருப்பார். மகளுக்கு யானை விளையாட்டைக் காட்டுவது, அவளுக்கு புதிய விளையாட்டு பொம்மைகளை வாங்கிக் கொண்டு வந்து தருவது, புதிய புதிய கதைகளைக் கூறுவது - இவைதான் அவருடைய வேலைகள். வழுக்கைத் தலை அங்கிளை மகளுக்கும் உயிரெனப் பிடிக்கும். அவருக்கு ஒரு பேத்தி இல்லாத குறையைச் சரி பண்ணுவதே அன்னமோள்தான் என்று அவரே அடிக்கொருதரம் குறிப்பிடுவார். சூஸனை அவர் ஒரு மகளைப் போலவோ அல்லது ஒரு தங்கையைப் போலவோதான் தன் மனதில் நினைத்தார். போபனை ஒரு தம்பி என்றுதான் அவர் நினைத்தார்.

குரியச்சனின் மனைவி மரியம்மா மிகவும் நல்ல ஒரு பெண்ணாக இருந்தாள். நல்ல பழக்க, வழக்கங்களைக் கொண்ட ஒரு நடுத்தர வயதைக் கொண்ட பெண். ரூஷும் பவுடரும் பூசுவதில் அவளுக்கு எந்தச் சமயத்திலும் விருப்பம் இருந்ததில்லை. பார்ட்டிகளில் கலந்துகொள்ளும் விஷயத்தில் அவளும் சூஸனைப்போல விருப்பமில்லாமல் இருந்தாள். அவள் அப்படியொன்றும் அதிகமாக படித்திருக்கவில்லை. எனினும் எப்போதாவது ஒருமுறை சூஸன் சந்தித்துப் பேசக்கூடிய ஒரு பெண்ணாக அவள் இருந்தாள். அவர்கள் அடிக்கடி சந்திப்பதில்லை. ஆனால், சந்திக்கும் நேரங்களில் சகோதரிகளைப்போல உரையாடினார்கள். பல நேரங்களில் தொலைபேசி மூலமே அவர்கள் உரையாடிக் கொள்வார்கள். சூஸனின் கவிதைகள் பிரசுரமாகி வரும்போது, மரியம்மா தொலைபேசி மூலம் பேசுவாள். எப்போதும் அவள் கூறும் வார்த்தைகள் இவைதான்.

‘‘மகளே, கவிதை மிகவும் அருமையாக இருக்கு தெரியுதா? ஆனால், இது எதுவும் எனக்குப் புரியல. அதற்கேற்ற அறிவெல்லாம் எனக்கு இருக்கா என்ன?”

அதைக்கேட்டு சூஸன் சிரிப்பாள்: ‘‘இதுல புரிஞ்சிக்கிறதுக்கு என்ன இருக்கு அக்கா? உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்குல்ல...? அது போதும்.”

‘‘எனக்கு என் தாத்தாவிடம் இருந்த அறிவெல்லாம் இல்ல மகளே” - ஒருமுறை அவள் கவலையுடன் சொன்னாள்: ‘‘என் அப்பாவோட அப்பா பெரிய கவிஞர். எவ்வளவோ எழுதியிருக்காரு. அவருக்கு சமஸ்கிருதம் நல்லா தெரியும். சமஸ்கிருதத்துல இருந்து பல விஷயங்களையும் மலையாளத்துக்கு மொழி பெயர்த்துக் கொண்டு வந்திருக்காரு. நிறைய விருதுகளும் வாங்கியிருக்காரு. அதைச்சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்? அந்தத் திறமையில கொஞ்சமாவது என்னிடம் இருக்க வேண்டாமா?”

‘‘அக்கா, அந்தத் திறமை உங்களிடம் இருக்கு” - சூஸன் அவளைத் தேற்றினாள்: ‘‘அக்கா, நீங்க எழுதிப் பார்க்கல.”

குரியச்சனின் மனைவி அதைக்கேட்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்: ‘‘நானா? எழுதுறதா? எழுதுறதுன்னா எல்லா எழுத்துக்களும் தெரிஞ்சிருக்க வேண்டாமா? என்கிட்ட விளையாடாதே மகளே” என்று அவள் கூறினாலும், மரியம்மா அக்கா பழைய மலையாள இலக்கியங்களை  நன்றாகப் படித்திருக்கிறாள் என்ற விஷயத்தை அவளுடன் உரையாடும்போது சூஸன் நன்றாகப் புரிந்து கொள்வாள். ஏராளமான பழைய கதைகளையும் தத்துவங்களையும் அவள் தெரிந்து கொண்டதே மரியம்மா அக்காவிடமிருந்துதான்.

குரியச்சனைப் பற்றி மரியம்மா சொன்ன விஷயம் சூஸனுக்கு மிகவும் புதுமையாக இருந்தது. ‘‘அவர் எங்கே போயிருக்காரு, எப்போ வருவாருன்ற விஷயத்தையெல்லாம் நான் விசாரிக்கிறதே இல்லை மகளே. அது அவரோட விஷயம். சொல்லப்போனால், இந்த ஆம்பளைங்க விஷயத்துல நம்மள மாதிரி பொம்பளைங்க எதற்குத் தேவையில்லாமல் ஈடுபடணும்? பிறகு... அவர் எங்கே போனாலும் அவருக்கு ஒரு ஆபத்தும் வரக்கூடாதுன்னு நான் தினமும் கடவுள்கிட்ட வேண்டிக்குவேன். அவ்வளவுதான்.அவர் போயிட்டா எனக்கு யார் இருக்குறது. கொஞ்சம் சொத்தும் பணமும் இருக்கும். அது இங்கே எந்த நாய்க்கு வேணும்?”

அதைக் கேட்கும்போது வினோதமாகத் தோன்றினாலும், சூஸனுக்கு மரியம்மாவின் பார்வை சரியானதாகப் படவில்லை - இறுதியில் சொன்ன ஒன்றைத் தவிர.

குரியச்சனைப் போல அன்புடன் நடந்துகொள்ளக் கூடியவர்களாகத் தான் இருந்தார்கள் போபனின் மற்ற நண்பர்களும்.

ஆனால், எங்கேயோ ஒரு குறை தெரிந்தது. குறை தன்னிடம்தான் இருக்கிறதா என்று சூஸன் பல நேரங்களில் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள். இருக்கலாம். இல்லாமலும் இருக்கலாம். எப்படி இருந்தாலும் தான் அந்தக் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவள் அல்ல என்பது மட்டும் அவளுக்குப் புரிந்தது. மனரீதியாகவும் உணர்வு ரீதியாகவும் உடல் ரீதியாகவும் கூட அநத் சமூகத்தின் ஒரு அங்கமாக இருக்க அவளால் முடியாது. இங்கு அவள் அன்னியப்பட்டவள்தான். தனிமைப்பட்டவள்தான். சமூகம் என்ற இந்த வெள்ளப் பெருக்கில் மூழ்கி சாகப் போகிறவள்தான். அவள் பிடித்து ஏற ஒரு சிறு துரும்பாவது கட்டாயம் வேண்டும். அந்தச் சிறு துரும்புதான் போபன். அது துருப்பிடித்து விடக்கூடாது.

தான் சுயநல எண்ணம் அதிகம் கொண்டவள் என்ற விஷயம் சூஸனுக்குப் பல நேரங்களிலும் தோன்றும். ஆனால், அவள் தனக்குள் கூறிக்கொள்வாள்: ‘நான் அப்படிப் படைக்கப்பட்டவள். என்னுடைய இயற்கையான குணமே அதுதான் என்னும்போது எந்தவொரு அறுவை சிகிச்சையாலும் என்னை மாற்ற முடியாது.’

சிறு வயதாக இருக்கும்போதிலிருந்தே தான் இப்படித்தான் என்பதை சூஸன் நினைத்துப் பார்த்தாள். அவளுக்கென்று தோழிகள் இருந்ததில்லை... பணிக்கர் சாரின் மகள் விஜயம்மாவைத் தவிர. விஜயம்மா பாம்பு கடித்து இறந்துவிட்டாள். விஜயம்மாவின் நீல நிறம் படர்ந்து காணப்பட்ட உயிரற்ற உடலைக் கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் வாய்விட்டு அழுதாள். பிறகு அவ்வப்போது விஜயம்மா ஒரு சிரிப்புடன் அவளுடைய கனவுகளில் தோன்றினாள். அவளிடம் தமாஷாக எதையாவது பேசினாள். கற்களை வைத்து விளையாடுவதற்கு அழைத்தாள். கோவிலுக்குச் செல்வதற்காகக் கூப்பிட்டாள்.