உருகும் பனி - Page 11
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 7484
பதில் எதுவும் வரவில்லை. சூஸன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். மதியத்திற்கு முன்பு போபன் வந்துவிட்டான். அப்போதும் அன்ன மோளும் அவளுடைய அன்னையும் தூங்கிக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள்.
தேவகியம்மா சூஸனை எழுப்ப முயன்றபோது டாக்டர் வேண்டாமென்று தடுத்தார். டாக்டர் போபனிடம் சொன்னார்: ‘‘வா... நாம என் தனியறையில் போய் இருப்போம். அவர்கள் எழுந்திருக்கட்டும். அப்போ வருவோம்.”
போபனின் கண்கள் சிவந்து கலங்கியிருந்ததையும் அவனுடைய முகத்தில் சிறு சிறு உரோமங்கள் நீல நிறத்தில் வளர்ந்து காணப்பட்டதையும் வர்மா கவனித்தார். அவர்கள் இருவரும் ஆளுக்கொரு குளிர்ந்த எலுமிச்சை ஜூஸ் குடித்தார்கள்.
‘‘உனக்கு நான் அறிவுரை சொல்றதுக்கு இல்ல” - டாக்டர்தான் பேச்சை ஆரம்பித்தார்: ‘‘உன் போக்கு சரியில்ல....”
‘‘யு மீன்?”
‘‘நீதான் உயிர் என்று சொல்லிக்கிட்டு இருக்குற ஒரு மனைவி. நீயும் உன் மனைவியும் உயிரைவிட பெரிதாக அன்பு செலுத்துகிற ஒரு மகள். ஒரேயொரு மகள். அவங்களை மறந்துட்டு...”
‘‘நான் அவங்களை மறந்துட்டேன்னு யார் சொன்ன்து?”
‘‘உன்கிட்ட வாதம் பண்ண நான் தயார் இல்ல. நீ உன் மனசாட்சிக்கிட்ட கேட்டுப்பாரு. டேய், நானும் மது அருந்துறவன்தான் ஆனால், அதற்கும் ஒரு அளவு இருக்கு. நீ சம்பாதிக்கிற பணத்தை புல் மாதிரி நினைக்கிற ஒரு பெண்தான் சூஸன் என்று பல நேரங்களில் எனக்குத் தோணியிருக்கு. ஆனால் அந்தக் குழந்தை வேற எதையும்விட அதிகமா உன்மேல அன்பு வச்சிருக்கு.”
‘‘எனக்கு அவள்மீது பாசம் இல்லைன்னா நீங்க சொல்றீங்க?”
‘‘ஏய்... அப்படி நான் சொல்லல” - டாக்டர் தன்னுடைய குரலை சாதாரணமாக இருக்கும் வண்ணம் கொண்டு வர முயற்சி செய்தார். “ஆனால், நீ அவர்களைவிட வேறு சிலவற்றின் மீது அதிக அன்பு வச்சிருக்கேன்னு எனக்குத் தோணுது. பணம், புகழ், உன்னுடைய ஆடம்பர வாழ்க்கை... இப்படி இப்படி...”
‘‘எந்தச் சமயத்திலும் இல்ல....” - போபன் உணர்ச்சிவசப்பட்டான்.
‘‘அப்படி இல்லைன்னா உனக்கும் உன் குடும்பத்திற்கும் நல்லது” - ஒரு புன்சிரிப்புடன் வர்மா சொன்னார்: ‘‘நான் பார்த்த சில விஷயங்களைக் குறிப்பா சொன்னேன். அவ்வளவுதான். ஒரு நண்பனைப் போல, ஒரு சகோதரனைப் போல...”
போபனின் முகம் அதைக்கேட்டு கடுமையாகிவிட்டது. அவனுடைய கண்கள் சுவரில் இருந்த கடிகாரத்தையும் காலண்டரையும் மனித உடலின் எலும்புக்கூடு வரையப்பட்டிருந்த படத்தையும் மாறிமாறிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. மேஜைமீது இருந்த பேப்பர் வெயிட்டைக் கையில் எடுத்து அவன் அதை உருட்டிக் கொண்டிருந்தான். பிறகு அவன் பேப்பர் வெயிட்டைக் கீழே வைத்துவிட்டு ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்து அலட்சியமாக புகையை இழுத்தான். மொத்தத்தில் தெளிவற்ற மனநிலையில் இருக்கிறான் என்பதை டாக்டர் புரிந்து கொண்டார்.
‘‘இன்னொரு விஷயம்...” - வர்மா தொடர்ந்து சொன்னார்: ‘‘குழந்தையின் உடல் நிலை கொஞ்சம் மோசம்தான்... அநத் அளவுக்கு சீரியஸ் என்று நான் சூஸனிடம் சொல்லல. சூஸனை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்க வேண்டாம் என்று நான் நினைச்சேன்.”
‘‘அந்த அளவுக்கு சீரியஸா?” போபன் பதறிப்போய் கேட்டான்.
‘‘அதாவது... சிகிச்சை செய்து குணமாக்கிடலாம். அதைவிட முக்கியமானது சூஸனைப் பற்றிய விஷயம். ஒரு சிறிய அதிர்ச்சியைக் கூட தாங்கிக் கொள்ளக்கூடிய சக்தி அவளுடைய இதயத்துக்கு இல்ல. ஹெர் ஹார்ட் ஈஸ் ஸோ வீக். அவளுடைய இதயம் மிகவும் பலவீனமா இருக்கு. அது முழுமையா பாதிக்கப்பட பெரிய காரணம் எதுவும் தேவையில்ல.”
‘‘டாக்டர்!”
‘‘எந்தவிதமான மனரீதியான போராட்டங்களும் சூஸனுக்கு உண்டாகக் கூடாது. அப்படி உண்டானால் சில நேரங்களில் அதிகமாகக் கவலைப்பட வேண்டியதிருக்கும்.”
‘‘யு மீன்?”
‘‘ஐ மீன் வாட் ஐ ஸே” - டாக்டர் வர்மா உறுதியாக - அதே நேரத்தில் மெதுவான குரலில் சொன்னார்: ‘‘டேய், என்னால் அப்படி நினைக்கக் கூட முடியல.” போபன் மிகவும் நிலைகுலைந்து போயிருக்கிறான் என்பதை வர்மாவால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தொடர்ந்து அவரே சொன்னார்: ‘‘உன்னைக் கவலைப்பட வைக்கணும்ன்றதுக்காக நான் சொல்லல. நான் ஒரு டாக்டரின் கடமையைச் செய்யறேன். அவ்வளவு தான். ஒரு நண்பனின் கடமையையும் கூட...”
தன் கைகள் இரண்டையும் இரண்டு கன்னங்களிலும் அழுத்தி வைத்தவாறு போபன் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தான். அவனுடைய கண்கள் ஈரமாவதை வர்மா பார்த்தார்.
‘‘ஐ ஸே டேக் இட் ஈஸி” - வர்மா எழுந்து அவனுக்கு அருகில் வந்தார். அவனுடைய தோள் மீது தன் கையை வைத்தார்: ‘‘ஏய்... அப்ஸெட் ஆகக்கூடாது. எதுவும் கட்டுப்பாட்டை விட்டு மீறிப் போயிடல... நீ எழுந்திரு. அதோ அந்த பாத்ரூமிற்குள் நுழைஞ்சு முகம், உடம்பு எல்லாத்தையும் கழுவு. அங்கே துவாலை இருக்கு. தேவைப்பட்டால் சவரம்கூட செய்துக்கோ. உன்னை இந்தக் கோலத்துல பார்த்தால், சூஸன் நிச்சயம் அதிகமா கவலைப்படுவா” - டாக்டர் அவனைப் பிடித்து எழ வைத்தார். ‘‘கமான்... சியர் அப்... ஓல்ட் பாய்.”
சொன்னபடி கேட்கும் ஒரு குழந்தையைப்போல போபன் எழுந்தான். தன்னுடைய ப்ரீஃப்கேஸை எடுத்துக்கொண்டு குளியலறைக்குள் நுழைந்தான்.
அந்தச் சமயம் நர்ஸ் மேரிக்குட்டி கதவைத் தட்டிவிட்டு உள்ளே வந்தாள்.
‘‘என்ன மேரிக்குட்டி? ஸம்திங் ராங்...”
‘‘அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல டாக்டர். போபன் ஸாரின் மனைவி கண் விழிச்சிட்டாங்க. அவர் இங்கே வந்திருக்காருன்னு அவங்ககூட இருக்குற பெண் சொன்னாங்க. உடனே அழைச்சிட்டு வரச் சொன்னாங்க.”
‘‘அவ்வளவுதானா விஷயம்? பரவாயில்ல... போபன் குளியலறையில் இருக்காரு. இதோ இரண்டு நிமிடங்கள்ல நாங்க அங்கே வர்றோம்.”
‘‘ஓகே சார்...”
குளித்து ஆடைகள் மாற்றிவிட்டு வந்த போபன் ஒரு மாறுபட்ட மனிதனாக மாறிவிட்டதைப் போல் இருந்தது. அவன் வேட்டியும் ஜிப்பாவும் அணிந்திருந்தான். சூஸனுக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஆடைகள் அவை. அவனுடைய கண்களில் இருந்த கலவரம் மாறியிருந்ததை டாக்டர் பார்த்தார். போபன் இப்போது மலர்ந்த முகத்துடன் இருப்பதைப்போல் அவர் உணர்ந்தார்.
‘‘வாடா... நாம கீழே போகலாம். உன் மனைவி கண் விழித்து உன்னை அழைக்கிறா.”
‘‘அப்படியா?” - போபனின் முகம் மேலும் மலர்ந்தது. அவனுடைய மனம் திருவிழாவிற்குச் செல்வதற்குத் தயாராக இருக்கும் ஒரு குழந்தையின் மனதைப் போல உற்சாகத்தால் துள்ளிக் கொண்டிருந்ததை டாக்டர் வர்மாவால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.
போபனை வரவேற்க நிற்பதைப்போல் சூஸன் அவனுக்காகக் காத்து நின்றிருந்தாள். முகத்தைக் கழுவி மலர்ச்சியுடன் நின்றிருந்த சூஸனைப் பார்க்கும்போது அவள் ஒரு நோயாளி என்ற எண்ணமே யாருக்கும் தோன்றாது.