Lekha Books

‘‘ஓ... சூஸன், யூ லுக் வெரி ஸ்மார்ட் நான் காலையில் பார்த்த கோலமே இப்போ இல்லையே!” - டாக்டர் சிரித்தார். போபனைக் கண்டதும் அவள் முழுவதுமாக மாறிவிட்டாள். அவளுடைய முகம் பிரகாசமாக இருந்தது. நிம்மதி, அன்பு, காதல் எல்லாமே வெளிப்படையாக அவளுடைய கண்களில் தெரிந்தது.

‘‘ஓ... போபன், நீங்க பறந்து வருவீங்கன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். என் உடம்புக்கு எந்தக் கெடுதலும் இல்லை போபன். நான் மகள்கூட இங்கே வந்தேன். அவ்வளவுதான். டாக்டர் எதையாவது சொல்லி பயமுறுத்திட்டாரா?”

‘‘ம்... வேற யார் மீதாவது குற்றத்தைச் சுமத்தக் கூடாதா? சீக்கிரம் வந்து சேருன்னு தகவல் தந்தவன் நான்... இப்போ இவங்க ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாயிட்டாங்க” - டாக்டரின் பேச்சைக் கேட்டு தேவகியம்மா சிரித்துவிட்டாள். அவனுடைய சிரிப்பு மற்றவர்களிடமும் படர்ந்தது. ‘‘நான் ஒரு வார்த்தைகூட பேசல. பேச வேண்டியதை நீங்களே பேசிக்கோங்க.”

போபனுக்கு சூஸனை அப்படியே வாரி எடுத்து அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும்போல் இருந்தது. சூஸனும் அதை விரும்பினாள் என்பது உண்மை.

போபன் அன்னமோளின் அருகில் சென்றான். அவளுக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்தான். நெற்றியில் முத்தமிட்டான். மெதுவான குரலில் அழைத்தான்: ‘‘மகளே!”

ஒரே அழைப்பில் குழந்தை கண்களைத் திறந்தாள்.

‘‘அப்பா!” - அவள் தன்னுடைய இரண்டு கைகளாலும் போபனின் கழுத்தைச் சுற்றிக் கொண்டாள்: ‘‘அப்பா... எங்கே போய் ஒளிஞ்சிக்கிட்டீங்க?  ஃப்ரிட்ஜிக்குப் பின்னாலா? இல்லாட்டி குளியலறைக்குள்ளா? நான் கண்களைத் திறந்து பார்த்தப்போ. அப்படி, உங்களைக் காணோம். இப்போ என் முன்னாடி நிக்கிறீங்க, நட்சத்திரத்தைப்போல.”

‘‘வா மேரிக்குட்டி. நாம போகலாம்” - டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘இனி அவங்களாச்சு. அவங்க பாடாச்சு. தேவகியம்மா, நீங்களும் வாங்க. மேரிக்குட்டிகூட போயி ஏதாவது சாப்பிடுங்க. காலையிலிருந்து பட்டினிதானே?”

‘‘அய்யோ... பரவாயில்ல... இருக்கட்டும்” - தேவகியம்மா மறுத்தாள்.

‘‘வாங்க...” - மேரிக்குட்டி அவளின் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள்.

‘‘போங்க தேவகியம்மா” - சூஸன் சொன்னதும், அவள் போகத் தயாரானாள்.

‘‘டேய்..” - டாக்டர் போபனிடம் சொன்னார்: ‘‘நீ கொஞ்சம் பேசிட்டு மேலே வா. நீ வந்த பிறகுதான் நான் சாப்பிடுவேன். சூஸனுக்கு இங்கே உணவு கொடுத்து அனுப்புறேன்.”

‘‘ஓகே.”

தன்னுடைய வாழ்க்கையிலேயே மிகவும் விலைமதிப்புள்ள நிமிடங்களின் வழியாகத்தான் இப்போது படகைச் செலுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று சூஸன் நினைத்தாள். எஞ்சினியரிங் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த போபன். அனல் பறக்க சொற்பொழிவாற்றிய போபன், தன்னுடைய கவிதைகளைப் பார்த்து கிண்டல் செய்த போபன், தன்னுடைய எல்லாமுமாக ஆன போபன்... காலம் அவளுடைய கைப்பிடிக்குள் அடங்கியது. அவள் கட்டிலில் போபனுக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்தாள். மகள் இருப்பதைக்கூட மறந்து அவனுடைய மடியில் தன் தலையை வைத்துக் கொண்டு அவள் தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

‘‘சூஸன், என்ன இது?”

‘‘அம்மா, ஏன் அழறீங்க?”

‘‘அம்மா அழவில்லை மகளே!” - சூஸனின் பதில். நிற்காத ஒரு சோகப் பாடலைப் போல போபனுக்குத் தோன்றியது.

அவன் அவளுடைய தலைமுடியை வருடினான்.

அடிவாரத்திலிருந்து பனிப்படலங்கள் மலையை நோக்கி உயர்ந்து கொண்டிருந்தன. மீண்டும் அவை அடிவாரத்தை நோக்கிக் கீழே போயின. மேலும் கீழுமாக அவை போய்க்கொண்டே இருந்தன.

சூஸன் ஒவ்வொன்றையும் நினைத்துப் பார்த்தாள்.

போபன் அலுவலகத்திற்குப் போயிருந்தான். குழந்தை அவர்களின் தற்காலிக வீட்டில், அதாவது - வர்மாவின் மருத்துவமனையில் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். தேவகியம்மா ஏதோ பொருட்களை எடுப்பதற்காக வீட்டிற்குப் போயிருந்தாள்.

அன்னமோளின் உடல்நலக் கேட்டின் கடுமை குறைவது வரை அவர்களின் வீடு வர்மாவின் மருத்துவமனைதான். போபன் இரவில் டாக்டர்களுக்குச் சொந்தமான அறையில் உறங்கினான். அங்கு தங்கியிருக்கும் காலத்தில் அவனுடைய நண்பர்கள் அங்கு வரக்கூடிய பார்வையாளர்கள்தான்.

‘‘என்ன இருந்தாலும் அப்பவே என்னைக் கொஞ்சம் கூப்பிட்டிருக்கக் கூடாதா மகளே?-” என்ற வருத்தத்துடன் மரியம்மா அக்கா அங்கு வந்தாள். அங்கு முதலில் வந்த பார்வையாளர்களே குரியச்சனும் அவனுடைய மனைவியும்தான்.

மருத்துவமனையிலிருந்து புறப்படுகிற நாளன்று டாக்டர் வர்மா சூஸனுக்குக் கூறப்பட வேண்டிய விஷயங்களைக் கூறினார்: ‘‘குழந்தையின் உடல்நலக் கேடு முழுவதுமாக குணமாகல. சரியான நேரத்திற்கு மருந்துகளைக் கொடுக்கணும். சொன்ன நேரத்திற்கு உணவு தரணும். அவளுக்கு அருகில் எப்பவும் ஆள் இருக்கணும். சூஸன், சொல்றது புரியுதுல்ல...?”

‘‘புரியுது டாக்டர்.”

டாக்டர், போபனிடம் மெதுவான குரலில் சொன்னார்: ‘‘டேய், நான் சொன்னதெல்லாம் ஞாபகத்துல இருக்குல்ல... சூஸன் விஷயத்துல அதிக அக்கறை எடுத்துக்கணும். அவளுக்கு எந்தச் சமயத்திலும் டென்ஷன் உண்டாகக்கூடாது. நீ அவசியம் கவனம் செலுத்த வேண்டிய விஷயம் அது. எவ்வளவு முடியுமோ, அந்த அளவுக்கு சூஸனுக்கு அன்பையும், அக்கறையும் கொடு... ஓகே!” 

‘‘ஒகே...” - அவர்கள் ஒருவரையொருவர் இறுக தழுவிக் கொண்டார்கள்.

கார் கிளம்புவதற்கு முன்னால் டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘நான் சாயங்காலம் அந்த வழியா வர்றேன்.”

சொன்னது மாதிரியே சாயங்காலம் டாக்டரும் அவளுடைய மனைவியும் வந்தார்கள். இரவு உணவு முடிந்து நீண்ட நேரம் ஆன பிறகுதான் விருந்தாளிகள் அங்கிருந்து புறப்பட்டார்கள். அன்னமோளும் தேவகியம்மாவும் தூங்கிய பிறகும்கூட அவர்கள் நான்கு பேரும் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டேயிருந்தார்கள்.

மனைவிமார்களைச் சாட்சியாக வைத்துக்கொண்டே போபனும் வர்மாவும் சிறிது பிராந்தி அருந்தினார்கள். இதற்கிடையில் டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘டேய்... எப்போதாவது ரெண்டு பெக்குகள் குடிக்கிறதுனால பெரிய அளவுக்கு கெடுதல் எதுவும் வந்துடாது. கட்டுப்பாடு கட்டாயம் இருக்கணும். சரியாக உணவு சாப்பிடணும். இல்லாவிட்டால் குடலில் அல்ஸர் வந்திடும். ஆனால், ஒரு விஷயம்... நீ புகை பிடிக்கிறதை நிறுத்தணும். என்ன செய்ன் ஸ்மோக்கிங்! இதை நிறுத்தலைன்னா பிரச்சினைதான்...”

‘‘ஓ... நீங்களும் உங்களுடைய ஒரு மெடிக்கல் அட்வைஸும்...”

அடுத்த சிகரெட்டிற்கு நெருப்பு பற்ற வைத்தவாறு போபன் சிரித்தான். ‘‘இனிமேல் பிரச்சினையே இந்த மாதிரியான அட்வைஸ்கள் தான்!”

‘‘மெடிக்கல் அட்வைஸ்னா அப்படித்தான் இருக்கும். எப்படி வேணும்னாலும் நினைச்சிக்கோ, எது எப்படி இருந்தாலும் மேலும் கொஞ்ச வருடங்கள் வாழணும்னா...”

‘‘ஓ... கொஞ்ச வருடங்கள்...! - போபன் பிறகும் சிரித்தான். ‘‘வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் எந்த வயதில் மரணமடைந்தார் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?”

‘‘அதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் எனக்கு இல்ல” - டாக்டர் சொன்னார்: ‘‘அவர் என்னுடைய நண்பர் இல்லையே!”

‘‘ஓ... தேங்க்யூ.”