Lekha Books

அப்போது போபன் ஆதிவாசிகளின் கள்ளங்கபடமற்ற தன்மையைப் பற்றியும் அவர்களுடைய மண்ணின், அந்தக் காட்டின் புனிதத்தைப் பற்றியும் வாயே வலிக்காமல் பேசினான். அவர்களுடைய காட்டில் இருந்த கோவிலுக்கு அவர்கள் போனார்கள். அவர்களுடைய திருவிழாவைப் பார்த்தார்கள். அவர்களின் பழமையான சடங்குகளில் பங்கு கொண்டார்கள். அவர்களுடைய காட்டு மதுவையும், காட்டுத் தேனையும் கலந்து குடித்தார்கள். போதை தலைக்கேறிய போபன் அவர்களுடன் சேர்ந்து நடனம் ஆடுகிற காட்சி அவளுக்குள் இப்போதும் ஒரு மறையாத நினைவாக இருந்து கொண்டிருக்கிறது. அவளை விழுந்து விழுந்து சிரிக்க வைக்கிற ஒரு நினைவு... இனிமையான ஒரு ஞாபகம்...

அந்தப் போபனும் அவனுக்குச் சொந்தமான சொத்தும் வேறொரு மனிதனுக்குச் சொந்தமான பென்ஸ் காரில் பயணம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை அவளுக்குள் கவலையையும், அதைவிட ஆச்சரியத்தையும் உண்டாக்கியது. போபனின் இன உணர்வு மாறிவிட்டதோ.

அவர்கள் போய்ச் சேரும்போது மாலை நேரம் ஆகிவிட்டிருந்தது. தேவகியம்மா ஓடிவந்து சூஸனின் கையிலிருந்து குழந்தையை வாங்கினாள். போபனின் அலுவலகத்தில் ப்யூனாகப் பணியாற்றும் சங்கரன் நாயரும், குரியச்சனின் ஓட்டுனர் மோகனும் சேர்ந்து காரிலிருந்து பொருட்களை இறக்கி வைத்தார்கள். மாடியிலிருந்த படுக்கை அறையில் அழகான ஒரு தொட்டிலும் ஏராளமான விளையாட்டு பொம்மைகளும் இருப்பதைப் பார்த்தபோது சூஸன் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தாள். தந்தைக்குக் குழந்தையிடம் பாசம் இருக்கிறது. அதை அவள் குறிப்பாக உணர்த்தவும் செய்தாள். போபன் அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. அவன் சொன்னான்:

‘‘தேவகியம்மா, தேநீர்...”

குழந்தையை சூஸனிடம் கொடுத்துவிட்டு, தேவகியம்மா சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள். தேநீர் வந்தபோது போபன் தான் அணிந்திருந்த ஆடைகளை நீக்கி சாதாரண ஆடைகளுடன் இருந்தான். தேநீர் குடித்து முடித்து, அவன் குளியலறைக்குள் நுழைந்தான். குளித்து முடித்து வேறு ஆடைகளை அணிந்தான்.

‘‘சூஸன், நான் கொஞ்சம் வெளியே போயிட்டு வர்றேன்.”

அவள் குழந்தையுடன் அவனுக்குப் பின்னால் சென்றபோது வேகமாகப் படிகளில் இறங்கி முடித்திருந்தான். சில நிமிடங்களில் பென்ஸ் ‘ஸ்டார்ட்’ செய்கிற சத்தம் கேட்டது. அந்தச் சத்தம் அவளுக்குள் குழப்பமான, தெளிவற்ற உணர்வுகளை உண்டாக்கியது.

கண்விழித்த குழந்தையை அன்புடன் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டே, பால் கொடுத்தவாறு தேவகியம்மாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த அவள் அவனுக்காகவே காத்திருந்தாள்.

‘‘மகளே, தேநீர் ஆறிக் கொண்டிருக்கு”... தேவகியம்மா ஞாபகப்படுத்தியபோதுதான் அவள் தேநீர் அருந்தினாள்.

நேரம் இருட்டான பிறகும், மகள் உறங்கிய பிறகும்கூட போபன் வரவில்லை. வெளியே இருள் உண்டாக்கிய வர்ண மாறுதலைப் பார்த்தவாறு அவள் பால்கனியில் அவனுக்காகக் காத்திருந்தாள். நாற்காலியைத் தாண்டி தரையில் தேவகியம்மா உட்கார்ந்திருந்தாள்.

இரவு நீண்ட நேரம் ஆகியும் போபன் வரவில்லை. தேவகியம்மாவிடம் சாப்பிட்டு முடித்து தூங்கும்படி சூஸன் கூறிய பிறகும், அவள் அங்கிருந்து செல்லவில்லை.

‘‘மகளே, உன்னைத் தனியா விட்டுட்டு நான் போறதா? அவர் வரட்டும்.”

‘‘நான் தனியா இல்லையே! என் மகள் என் கூட இருக்காளே!”- அவள் சிரிக்க முயற்சித்தாள்.

தேவகியம்மா தரையில் சுவரில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். சூஸன் கண் விழித்துக்கொண்டு இருந்தாள். அவளுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. போபனின் நடவடிக்கையில் உண்டாகியிருக்கிற மாறுதலைப்பற்றி அவள் தெளிவாக உணர்ந்திருந்தாள். அந்தப் புரிதல்தான் தன்னுடைய தூக்கத்தை முழுமையாக அபகரித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதையும் அவள் நன்கு உணர்ந்திருந்தாள்.

இறுதியில் பைக் சத்தம் கேட்டது.

தேவகியம்மா திடுக்கிட்டு எழுந்து கீழே ஓடினாள். சூஸனும் எழுந்தாள். அவள் படிகளில் இறங்க ஆரம்பித்தபோது, போபன் மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு படிகளில் ஏறி மேலே வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் நன்கு குடித்திருந்தான்.

மாடிக்கு வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு ஷூக்களைக் கழற்றிக் கொண்டே போபன் சொன்னான்: “குரியச்சன் வீட்டில் ஒரு பார்ட்டி. சூப்பிரண்டிங் எஞ்சினியர் வந்திருந்தார்.”

சூஸன் எதுவும் பேசவில்லை.

ஷூக்களை அவள் ஒரு மூலையில் நகர்த்தி வைத்தாள். போபன் அறைக்குள் நுழைந்து ஆடைகளை மாற்றினான்.

‘‘சாப்பாடு பரிமாறட்டுமா?” சூஸன் கேட்டாள்.

அலைபாயும் கண்களுடன் அவன் தலையை உயர்த்தி அவளைப் பார்த்தான். ‘‘நான் அங்கேயே சாப்பிட்டாச்சு. நீ எதுவும் சாப்பிடலையா?” என்றான். அவளுடைய மவுனத்தின்மீது அவனுடைய வார்த்தைகள் விழுந்தன. ‘‘சாப்பிடலைன்னா, சாப்பிட்டு முடிச்சு தூங்கு. எனக்கு உறக்கம் வருது.”

‘‘மகள்...” - அவள் ஞாபகப்படுத்தினாள்.

‘‘ஓ... நான் அதை மறந்துட்டேன். என் தங்க மகள் எங்கே?”- அவன் எழுந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தைக்கு முத்தமிட்டு அதை எழுப்பிவிட்டான். குழந்தை கண் விழித்து அழ ஆரம்பித்தது. அழுது கொண்டிருந்த குழந்தையை எடுத்துக் கொண்டு சூஸன் அறைக்கு வெளியே நடந்தாள். நிலவு ஒளி இல்லாத இரவு வேளையில், நட்சத்திரங்களின் மங்கலான வெளிச்சத்தில், காற்றில் இப்படியும் அப்படியுமாக ஆடிக் கொண்டிருந்த மரங்களின் நிழல்கள் தெளிவில்லாமல் தெரிந்தன. இரவு நீளமானதாகவும், கனமானதாகவும் அவளுக்குத் தோன்றியது.

பொழுது புலர்ந்தபோது, போபன் வேறொரு மனிதனாக மாறியிருந்தான். அன்பு நிறைந்த கணவன்... பாசம் கொண்ட தந்தை... தூக்கம் கலைந்து எழுந்தவுடன் ஓடிவந்து அவன் சூஸனை இறுகத் தழுவிக் கொண்டான். முத்தங்களால் அவளை மூச்சடைக்கச் செய்தான். முந்தைய இரவில் தான் நடந்து கொண்ட விதத்திற்கு மன்னிப்புக் கேட்டான். தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தையை அள்ளி எடுத்து முத்தமிட்டான். குழந்தை கண் விழித்து அழ ஆரம்பித்தபோது, சூஸனிடம் கொடுக்காமல் ‘ஆரிரரோ’ பாடியவாறு மாடியில் நடந்தான். குழந்தை அழுகையை நிறுத்தியது சூஸனை ஆச்சரியப்படச் செய்தது. காலைக் கடன்கள் முடிந்து அவர்கள் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டார்கள். அலுவலகத்திற்குப் புறப்படுவதற்கு முன்னால் குழந்தையையும் தாயையும் அவன் மாறி மாறி முத்தமிட்டான். ‘டாட்டா’ கூறியவாறு மகிழ்ச்சியுடன் பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணினான். சூஸன் மிகவும் சந்தோஷப்படடாள். கடந்து சென்ற இரவை அவள் அந்தக் கணமே மறந்துவிட்டாள்.

மதியம் சரியான நேரத்திற்கு உணவு சாப்பிட அவன் வந்தான். அவர்கள் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டார்கள். சிறிது நேரம் ஓய்வு எடுத்துவிட்டு அவன் சென்றான்.

ஆனால், அவனுடைய இன்னொரு பக்கம் தினமும் இரவில் திரும்பத் திரும்பக் காட்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

ஏதாவதொரு பார்ட்டி தினமும் இருந்தது.

குடி, சொல்லப்போனால் சற்று அதிகம் என்று கூறக்கூடிய அளவிற்கு போபனுடைய ஒரு வழக்கமாக ஆகிவிட்டிருக்கிறது என்ற உண்மையை தேவகியம்மாவின் வார்த்தைகளிலிருந்து மட்டுமல்ல, தன்னுடைய சொந்த அனுபவத்தின் மூலமாகவும் சூஸன் கவலையுடன் உணர்ந்தாள்.