Lekha Books

“இம்ப்ரஸனிஸ்ட்டுகளா?”- வின்சென்ட் கேட்டான்: “நான் இப்படி ஒரு கூட்டத்தைப் பத்தி இதுவரை கேள்விப்பட்டதே இல்லையே! யார் இவங்க?”

“இவங்க பாரீஸ்ல இருக்குற இளம் ஓவியர்கள்”- தியோ சொன்னான்: “மானே, தெகா, ரெனா, மோனே, ஸெரா- இப்படி பலரும் இங்கே இருக்காங்க. இவங்கதான் இம்ப்ரஸனிஸ்ட்டுகள்.”

“அவங்களுக்கு எப்படி இப்படி ஒரு பெயர் கிடைச்சது?”

“1876-ல் நடந்த ஓவியக் கண்காட்சியிலதான் இந்தப் பெயர் கிடைச்சது. மானே அப்போ ‘சூரிய உதயத்தின் இப்ரஸன்’ற ஓவியத்தைக் கண்காட்சியில வச்சிருந்தார். லூயிலெராய்ன்ற விமர்சகர் இதை இம்ப்ரஸனிஸ்ட் கண்காட்சி அப்படின்னு எழுதினார். அதற்குப் பிறகு இதே பெயர் நிலைச்சுப் போச்சு. ”

“அவங்க இளம் நிறத்தில் வரையிறாங்களா? இல்லாட்டி கடும் வர்ணத்திலா?”

“இளம் நிறங்களில்தான். கடும் நிறங்களை அவங்களுக்குப் பிடிக்கவே பிடிக்காது!”

“அப்படின்னா அவங்க கூட எனக்கு ஒத்துப்போறது கஷ்டம். காரணம் என்னன்னா நான் கடும் நிறங்களை அதிகமா பயன்படுத்தணும்னு நினைக்கிற ஆளு!”

“ஒரு வேளை நீ பாரிஸுக்கு வந்தா, உன்னோட இந்த கருத்து மாறினாலும் மாறும்!”

“ஒருவேளை இருக்கலாம். அவங்க ஓவியங்கள் விற்பனை ஆகுதா?”

“மானேயின் ஓவியங்கள் அவ்வப்போது விற்பனை ஆகும். அவ்வளவுதான்!”

“பிறகு எப்படி அவங்க வாழ்றாங்க?”

“அது கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். சொந்த முயற்சிகள்ல எப்படியோ அவங்க வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்காங்கன்னு நினைக்கிறேன். ரூஸோ குழந்தைகளுக்கு வயலின் சொல்லித் தர்றாரு. காகின் தன்னோட பழைய நண்பர்கள்கிட்ட இருந்து அவ்வப்போது கடன் வாங்கிக்குவார். ஸெராவைப் பார்த்துக்குறது அவரோட தாய். ஸெஸான் தந்தையோட ஆதரவுலதான் வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கார். மத்தவங்க எப்படிப் பணம் சம்பாதிக்கிறாங்கன்னு எனக்கே தெரியாது.”

“உனக்கு அவங்களை நேரடியாக தெரியுமா, தியோ?”

“ம்... குபில்ஸில் அவங்களோட ஓவியங்களைக் கண்காட்சியா வைக்க நான் முயற்சி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன். ஆனா, எனக்கு மேல இருக்கிறவங்க எவ்வளவு இலேசா இதை ஒத்துக்க மாட்டேங்கிறாங்க.”

“அவங்களை நேர்ல நான் பார்த்தா நல்லா இருக்குமே!”

“அதற்கு நீ பாரீஸுக்கு வந்து, என் கூட தங்கணும். நிச்சயம் ஒருநாள் நீ அங்கே வரத்தான் போற!”

“அங்க இப்போ வருவதற்கில்லை. இங்கே செய்ய வேண்டிய வேலைகள் எவ்வளவோ இருக்கு!”

¤         ¤         ¤

ந்யூனனில் வின்சென்ட்டின் இரண்டு வருட வாழ்க்கை படு வேகமாகக் கடந்தோடியது. கிராமப் புறங்களில் அலைந்து திரிந்து பலவித கஷ்டங்களையும் அனுபவித்து, பல்வேறு வகைப்பட்ட சிரமங்களை சந்தித்து ஓவியம் வரைவதில் கண்ணும் கருத்துமாக ஈடுபட்டான் வின்சென்ட். கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் படங்களை வின்சென்ட் இந்தக் கால கட்டத்தில் வரைந்திருப்பான். நெசவுத் தொழிலாளர்களின், அவர்களின் மனைவி மார்களின், நெசவு செய்யும் தறிகளின், வயலில் வேலை செய்கின்ற விவசாயிகளின், மரங்களின், சர்ச்சுகளின், வெயிலிலும், மழையிலும் பல்வேறு மாற்றங்களுடன் காட்சியளிக்கும் புல் மேடுகளின், வேலிகளின்- இப்படி எத்தனையோ ஓவியங்களை வரைந்தான் அவன். எல்லாமே வாழ்க்கையில் அவன் தன் கண்களால் பார்த்தவையே. எனினும், அவன் மனதில் ஒரு குறைபாடு இருக்கவே செய்தது. இந்தக் கிராமப்புற மக்களின் தனித்துவ வாழ்க்கையை தான் இதுவரை ஓவியமாகத் தீட்டவில்லையே என்பதுதான் அது. இந்த இடத்தை விட்டுப் போக இன்னும் சில நாட்களே அவனுக்கு இருந்தன. இது ஏற்கனவே அவன் தீர்மானித்த விஷயம்.

தந்தை, தாய், மகன், இரண்டு பெண் குழந்தைகள்- இவர்கள் அடங்கியதுதான் தெக்ரூத் குடும்பம். எல்லோருமே விவசாயிகள். போரினேஜில் உள்ளவர்களைப் போல கறுப்பு நிறமும், பெரிய மூக்கும், தடிப்பான உதடும், நீளமான காதுகளும் இவர்களுக்கு இருந்தன. சிறிய தலையில் முன்னோக்கி நீட்டிக் கொண்டிருந்தது முகம். மூன்று நேரமும் இவர்களுக்கு உணவு உருளைக் கிழங்குதான். உருளைக் கிழங்கு நடுவது, விளைந்தவுடன் தோண்டி எடுப்பது, அவற்றைத் தின்பது- இதுதான் அவர்களின் வாழ்க்கையைாக இருந்தது. தெக்ரூத் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களை பல்வேறு போஸ்களில் ஓவியமாக வரைந்திருந்தான் வின்சென்ட்.

தெக்ரூத்தின் வீட்டிற்கு நடந்து போனான் வின்சென்ட். அவன் போகும்போது அங்கு யாருமே இல்லை. வெளியே போயிருந்தார்கள். ஈஸலை வைத்து, அதன்மேல் ஓவியம் வரையும் பேப்பரைப் பொருத்தி, வீட்டின் உட்பகுதியைப் படமாக வரைந்தான் அவன். அதற்குள் தெக்ரூத் குடும்பம் திரும்பி வந்துவிட்டது. அவர்களை அதே படத்தில் சேர்த்து வரைந்தான். வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்து, அன்று இரவு முழுவதும் அந்தப் படத்தை முழுமை செய்ய முயன்றான் வின்சென்ட். இரவு முழுக்க அதே வேலையாக இருந்தான். காலையில் என்ன நினைத்தானோ, அந்தப் படத்தைக் கிழித்து கீழே எறிந்தான். அதோடு திருப்தி அடையாமல் அதைத் தீ வைத்து பொசுக்கினான். காரணம் – அவன் நினைத்த மாதிரி அந்தப் படம் வரவில்லை. மீண்டும் தெக்ரூத்தின் வீட்டைத் தேடிப் புறப்பட்டான்.

மறுபடியும் சரியாக வரவில்லை. அதற்குப் பிறகு எத்தனையோ நாட்கள் முயற்சி பண்ணிப் பார்த்தான். எத்தனை முறை முயன்றும் அவனால் அந்தக் குடும்பத்தின் படத்தை ஒழுங்காக வரைய முடியவில்லை. மனதில் தன் இயலாமை குறித்த எண்ணம் அரும்பி விஸ்வரூபம் எடுத்து அவனைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. அவன் புறப்படுவதற்கு இன்னும் மிகச் சில நாட்களே இருந்தன. அவனால் உறங்க முடியவில்லை. ஒவ்வொரு இரவிலும் புதுப்புது வர்ணங்களை வேறு வேறு கோணங்களில் பயன்படுத்திப் பார்த்தான். ஆனால், எதுவுமே அவன் மனம் நினைக்கிற அளவுக்கு வரவே இல்லை.

மாதத்தின் கடைசி நாள். மனதில் ஒரே குழப்ப நிலை. வின்சென்டிற்கு சில நாட்களாகவே சரியான உறக்கம் இல்லை. தான் நினைத்த அளவிற்கு தன் ஓவியம் வராததால், புண்பட்டுப் போயிருந்தான் அவன். அதனால் சரியாக உணவு உட்கொள்ளாமல் இருந்தான். ஒவ்வொரு முறை தோல்வியைத் தழுவுகிறபோதும், இனம் புரியாத தவிப்பு நிலைக்கு தள்ளப்பட்டான் அவன்.

நியூனனில் வின்சென்ட் இருக்கும் கடைசி இரவு. தெக்ரூத் குடும்பத்தினர் இரவு உணவை முடித்துவிட்டு, மேஜையைச் சுற்றி அமர்ந்திருக்கின்றனர். வின்சென்ட்டின் குற்ற உணர்வையும், தாழ்வு மனப்பான்மையையும், இப்போதைய அவனின் கவலைக்கான காரணத்தையும் அவர்கள் நன்கு உணர்ந்திருந்தார்கள். மனதை ஒருமுகப்படுத்தி- எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் ஓவியம் வரைவதில் ஈடுபட்டிருந்தான் வின்சென்ட். சுயஉணர்வே இல்லாமல் அவன் வரைந்து கொண்டிருக்க, தூரிகையிலிருந்து நிறங்கள் கான்வாஸுக்கு மாறிக் கொண்டிருந்தன. அப்போது இரவு பத்து மணி. தெக்ரூத் குடும்பத்தினருக்குத் தூக்கம் வந்தது. வின்சென்ட் களைத்துப்போனான். இனி அவனால் வரைய முடியாது. எந்த அளவுக்கு வரைய முடியுமோ, அந்த அளவுக்கு வரைந்தாகிவிட்டது. கான்வாஸையும் ஈஸலையும் எடுத்துக் கொண்டு எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் மரபொம்மையைப் போல தன் வீடு நோக்கி நடந்தான் வின்சென்ட்.