Lekha Books

“என்ன?! மிருதுளா எழுதின காதல் கடிதமா? யாருக்கு எழுதியிருந்தா?”

“அரவிந்த்துக்குதான் ஸார். உருகி உருகி எழுதியிருந்தா ஸார்....”

“என்ன கார்த்திக் இது! மிருதுளாவோட ட்ராக் வேற எங்கயோ போகுது?!”

“ஸார்... நாமளே எத்தனை கேஸ் பார்த்திருக்கோம். பணக்கார வீட்டுப் பொண்ணுக கேஸ்ல பெரும்பாலும் இப்படித்தான். தன்னோட பொண்ணு ‘பதிவிரதை’ன்னு அப்பனும், தன்னோட பொண்டாட்டி ‘ஒழுக்க சீலி’ன்னு புருஷனும் அடிச்சுச் சொல்லுவாங்க. தீவிரமா விசாரிக்கும் போதுதான் அவங்க வண்டவாளம் தண்டவாளத்துல ஏறும்...”

“ஒருத்தனைக் காதலிச்சு... வேற ஒருத்தனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு... அப்புறம் பிரச்னைகள்ல்ல மாட்டிக்கிட்டு முழிக்க வேண்டியது. அது சரி... மிருதுளா வயசையொத்த பொண்ணோட பிணம் கிடைச்சுதே, அதைப் பார்த்துட்டு... ‘அது தன்னோட மகள் மிருதுளா’ன்னு அவங்கப்பா சொன்னான். ஏகாந்த்தால எதுவும் உறுதியா சொல்ல முடியலை. போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் வந்திருக்கு. அந்த ரிப்போர்ட் என்ன சொல்லுது தெரியுமா?” என்ற ப்ரேம்குமார், தொடர்ந்து கூறிய போஸ்ட்மார்ட்டம் பற்றிய தகவலைக் கேட்டு, அத்தகவல் அந்த அளவில் இந்தக் கேஸை நகர்த்துவதற்கு உதவியாக இருக்கும் என்ற யோசனைக்கு ஆளானான் கார்த்திக்.

“என்ன கார்த்திக்... என்ன யோசனை? மிருதுளா அரவிந்த்துக்கு எழுதின காதல் கடிதத்தை எனக்கு ஃபேக்ஸ் பண்ணிவிடுங்க. மிருதுளாவோட அப்பா மோகன்ராமையும், ஏகாந்த்தையும் இங்க வரச் சொல்லியிருக்கேன். பி.எம். ரிப்போரட் பத்தி அவங்ககிட்ட பேசணும்.”

“சரி ஸார். அப்பிறமா உங்களைக் கூப்பிடறேன் ஸார்.”

“ஓ.கே.” பேசி முடித்தார்.

32

‘ஃபோர் எஸ்’ எனும் மிகப் பெரிய தனியார் நிறுவனத்தில் அக்கவுண்ட்ஸ் பகுதியில் வேலைக்குச் சேர்ந்திருந்தாள் வருணா. அவள் பணி புரியும் அலுவலகத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தாள். சிந்தனை வயப்பட்டபடியே ஸ்கூட்டரைச் செலுத்தினாள்.

‘திரிசூலி மூலமா குறுக்கு வழியில ஏகாந்த்தை அடைய எண்ணிச் சிறுபிள்ளைத்தனமா நான் செஞ்ச மூடத்தனமான செயல் எவ்வளவு பெரிய பிரச்னையில கொண்டு வந்து விட்டுடுச்சு? போலீஸ் என்னை மோப்பம் பிடிச்சுட்டா... ஐயோ! பயமா இருக்கே...’ யோசித்துக் கொண்டே ஆபீஸை நோக்கி ஸ்கூட்டரில் போய்க் கொண்டிருந்தாள் வருணா. அச்சமயம் அவளது ஸ்கூட்டரை வழிமறித்து நிறுத்தினான் ஒற்றைக் கண் மனிதன். அவனது பரட்டைத் தலையும், தாடியும் ஒற்றைக் கண் மூடிய பயங்கரமான தோற்றமும் ஏற்கெனவே பயந்து கிடந்த வருணாவின் அடி வயிற்றில் அமிலம் வார்த்தது போல மேலும் பய ஊற்றுப் பொங்கியது. வருணாவின் நெஞ்சம் நடுங்கியது.

அவளுக்கு மிக அருகில் வந்தான் ஒற்றைக்கண் மனிதன். ‘ஈ’ என்று விகாரமாய் இளித்தான். கருப்பான அவனது கால், கை எலும்புகள் துருக்கிக் கொண்டு பார்க்கவே அருவருப்பாக இருந்தன. அந்தக் கைகளால் ஸ்கூட்டரைப் பிடித்துக் கொண்டபடி வருணாவிடம் பேச ஆரம்பித்தான்.

“உன் வீட்டுக்குத் தெரியாம நீ செய்யற காரியம் எவ்வளவு டேன்ஜர் தெரியுமா? உங்க வீட்ல இருக்கறவங்ககிட்ட இந்த விஷயத்தைச் சொன்னா என்ன ஆகும்...?”

“ஐயோ... அப்படியெல்லாம் பண்ணிடாத... எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு...”

அவள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே மேலும் விகாரமாய் இளித்தான் அவன்.

“உன்னோட பயம்... எனக்கு ஜெயம்... நீ நிம்மதியா இருக்கணும்னா எனக்கு ஒரு ஐம்பதாயிரம் வெட்டு.... அதற்கப்பறம்... நீ நடையை கட்டு... உன் வழியில நான் வரமாட்டேன். பணம் குடுக்கலைன்னா, படு குழியில தள்ளிடுவேன்...”

“திரிசூலி இந்த விஷயத்தை யாருக்கும் சொல்ல மாட்டேன்னு சொன்னாங்களே...”

“அவ திரிசூலி... திரிச்சி திரிச்சிதான் பேசுவா. சொல் சுத்தமே கிடையாது அவளுக்கு. என் கூட மல்லுக்கு வந்தாள்னா புல்லைவிடக் கேவலமா மிதிபடுவா. நான் இல்லாம... என்னோட உதவி இல்லாம அவளால எந்த ஒரு காரியமும் பண்ண முடியாது. நீ அவளுக்குக் கொடுத்த பணத்துல பத்துப் பைசா கூட அவ எனக்குக் கொடுக்கல. இந்த மாந்த்ரீக, வசியம்... இதெல்லாம் அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது. எல்லாம் தெரிஞ்சவன் நான்! எல்லாம் அறிஞ்சவன் நான்! எல்லாம் புரிஞ்சவன் நான்! நான்... நான்... இல்லாம அவ இல்ல. ஆனா... என்னமோ அவதான் எல்லாத்தையும் செஞ்சி கிழிச்ச மாதிரி உன்கிட்ட பேசிப் பணத்தைப் பிடுங்கிட்டுப் போயிட்டா. சரி... இப்ப நீ சொல்லு. எனக்கு எப்ப பணம் கொடுக்கப் போற?”

வருணா அணிந்திருந்த சுரிதார் பேண்ட்டுக்குள் அவளது தொடைகள் வியர்த்து வழிந்தன. அச்சத்தினால் உடல் முழுவதும் நடுங்கியபடி இருக்க, நாக்கு... மேலண்ணத்தில் ஒட்டிக் கொண்டு, அவனுக்குப் பதில் கூற முடியாமல் தவித்தாள்.

“ம்... சொல்லு...” அவன் உறுமியதும் சிரமப்பட்டு வாய் திறந்தாள் வருணா.

“நான் பெரிய பணக்கார வீட்டுப் பொண்ணு இல்ல. நடுத்தர வர்க்கந்தான். ஏற்கெனவே எங்க அம்மாவுக்குத் தெரியாம என்னோட தங்க வளையல்களை வித்துதான் திரிசூலிக்குப் பணம் குடுத்தேன். இதுக்கு மேல வேற எதையும் வீட்ல இருந்த எடுக்க முடியாது. ப்ளீஸ் புரிஞ்சுக்க.”

“உன்னோட சொந்தக் கதையெல்லாம் எனக்குத் தேவையில்ல...”

மேலும் கடுமையாக அவன் பேச ஆரம்பித்தபோது அங்கு ‘ட்ராஃபிக்’கை ஒழுங்கு செய்து கொண்டிருந்த ட்ராஃபிக் போலீஸ்காரர், வருணா ‘ராங்’ஸைடில் ஸ்கூட்டரை நிறுத்திப் பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு அவள் அருகே வந்தார்.

“என்னம்மா... பார்த்தா படிச்ச பொண்ணா இருக்க!... இப்படி நடு வழியில ராங் ஸைடில வண்டிய நிறுத்திப் பேசிக்கிட்டிருக்க?” என்று உரக்கக் கேட்டார்.

போலீஸைப் பார்த்துப் பயந்து போன ஒற்றைக் கண் மனிதன், அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தான்.

தற்காலிகமாக நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள் வருணா.

“ஸாரி ஸார்... இதோ கிளம்பிட்டேன்,” என்றபடி ஆஃபீஸிற்கு வண்டியைச் செலுத்தினாள்.

வருணாவும், ஒற்றைக்கண் மனிதனும் பேசிக் கொண்டிருந்ததைத் தூரத்திலிருந்து காருக்குள் அமர்ந்தபடி கண்காணித்துக் கொண்டிருந்த ஏகாந்த், காரைக் கிளம்பி வருணாவின் ஸ்கூட்டர் அருகே ‘சரக்’ என்று நிறுத்தினான்.

மீண்டும் பயந்து போன வருணா ஸ்கூட்டரை ‘சடன் பிரேக்’ போட்டு நிறுத்தினாள். காரின் ஜன்னல் கண்ணாடியை இறக்கிய ஏகாந்த் கோபமாகப் பேசினான்.

“வேலைக்குப் போற வழியில தெருவுல நின்னு எவன் கூடயோ பேசிக்கிட்டிருக்க? அவனைப் பார்த்தாலே சரியான கேடியா தெரியுது... அப்படிப்பட்டவன் கூட உனக்கென்ன பேச்சு? அன்னிக்கு என்னடான்னா ஒரு பொம்பள கூடப் பேசிக்கிட்டிருந்த... கேட்டா... நளினியோட சித்தின்னு சொன்ன... இப்ப இவன்? நளினியோட சித்தப்பான்னு சொல்லுவியா? கொஞ்ச நாளா உன்னோட போக்கே சரியில்ல...