Lekha Books

“மாமா வந்துட்டார் போலிருக்கே...” அகல்யா வேகமாக உள்ளே நுழைந்தாள். வருணாவும் அவளைத் தொடர்ந்தாள்.

ஹாலில் இருந்த சோஃபாவில் கவலையுடன் உட்கார்ந்திருந்தார்கள் கோபாலும், சீதாவும்.

“அண்ணா... அண்ணி...” அகல்யாவைப் பார்த்ததும் அன்பு மிகுதியால் மேலும் கவலைக்குட்பட்டார்கள்.

“என்னண்ணா ஆச்சு?”

“போலீசுக்குக் கிடைச்சிருக்கற பிணம் மிருதுளாவோடதுதான்னு அவங்கப்பா சொல்றாரும்மா... பெத்து வளர்த்தவரே சொல்லும்போது சரியாத்தானே இருக்கும்?...”

“ஏகாந்த்துக்கு அந்த மிருதுளாவைப் பார்க்கும்போது ‘தாய் இல்லாம வளர்ந்த பொண்ணு’ன்னு நான் கூடத் தயங்கினேன் அகல்யா. உங்க அண்ணனும், ஏகாந்த்தும் ஒரேயடியா மிருதுளாதான் பொண்ணுன்னு நிச்சயம் பண்ணாங்க...”

சீதா கூறியதைக் கேட்டுக் கோபால் சற்றுக் கோபப்பட்டார்.

“நீ இதையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கிட்டிருக்க. அன்னிக்கு ரெஸ்ட்டாரண்ட்ல மிருதுளாவைப் பொண்ணு பார்த்துப் பேசினோமே... அப்ப, நம்ப ஏகாந்த்துக்கு, மிருதுளாவை ரொம்ப பிடிச்சிருச்சு, நம் மகன் ஆசைப்பட்டபடி அந்தப் பொண்ணையே முடிச்சு வைக்கலாம்னு நினைச்சுதான் அவளை நிச்சயம் பண்ணோம். நமக்கு இருக்கிறது ஒரே மகன். அவனோட விருப்பம்தான் நமக்கு முக்கியம். எனக்கென்ன ஜோஸ்யமா தெரியும்? இப்படியெல்லாம் நடக்கும்னு? எதிர்பாராத விதமா இப்படி நடந்துடுச்சு. அதுவே இன்னும் இதுதான் நடந்திருக்கணும்னு முடிவாகலை. உன்னோட கோணத்துல இருந்து ‘தாய் இல்லாம வளர்ந்த பொண்ணு’... ‘அப்படி இப்படின்னு’ நீ பேசற. இதே மாதிரி மிருதுளாவோட அப்பாவும் அவரோட கோணத்துல பேசினார்ன்னா?... ‘என்னடா இது... நல்ல இடத்துச் சம்பந்தம்னு பொண்ணைக் குடுத்தோமே... மாப்பிள்ளைப் பையனால மகளுக்கு ஏதோ பிரச்னையோ என்னவோ’ன்னு அவர் பேசக் கூடும்தானே? அவர் ஜென்டில் மேன். அதனாலதான் நம்பளை வம்புக்கு இழுக்காம இருக்கார். புரிஞ்சுக்க... நான் ஒண்ணும் மகன் விருப்பப்பட்டுட்டான்னதும் விசாரிக்காம முடிவு பண்ணலை. நாலு பேர்ட்ட அவங்க குடும்பப் பின்னணியைப் பத்தி விசாரிச்சேன். ‘பண்பான பொண்ணு. பதவிசான பொண்ணு. தாய் இல்லாத பொண்ணைத் தகப்பன்காரர் நல்லபடியாத்தான் வளர்த்திருக்கார்’னு சொன்னாங்க. நல்ல இனவழியான குடும்பம்தான்னு சொன்னாங்க. இதுக்கம் மேல என்ன பண்ணியிருக்க முடியும்? நம்ம போறாத நேரம்... மகனோட கல்யாணம் முடிஞ்ச மறுநாளே இப்படியெல்லாம் நடந்துடுச்சு... தாய் இல்லாம வளர்ந்த எல்லாப் பொண்ணுகளுக்குமா இப்படி நடக்குது? முதல்ல அந்தப் பொண்ணுக்கு என்ன ஆச்சுன்னு நமக்குத் தெரியாது. விஷயமே தெரியாம எதையும் மனம் போனபடி பேசக்கூடாது...”

அண்ணனின் கோபத்தைக் குறைப்பதற்காக அகல்யா பேசினாள். “என்னண்ணா நீங்க... அண்ணி மேல கோபப்பட்டுக்கிட்டு? அவங்க ஏதோ... ஆதங்கத்துல பேசிட்டாங்க... நினைச்சுக்கூட பார்க்க முடியாத விபரீதம் நடந்திருக்கும்போது அண்ணியோட மனசுக்குச் சங்கடமாத்தானே இருக்கும்? அண்ணியைக் கோபிக்காதீங்க. ஆஸ்பத்திரியில என்ன நடந்துச்சு?... பிணத்தை நீங்க பார்த்தீங்களா?”

“அதையேன் கேக்கற? முகம் சிதைஞ்சு போய் அடையாளமே தெரியலை. மிருதுளாவோட அப்பா ‘அது என்னோட பொண்ணுதான்’னு சொல்றாரு. மிருதுளாவோட உருவ அமைப்பு, உயரமெல்லாம் ஒத்துப் போகுதாம்...”

கோபால் பேசியதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வருணாவின் நெஞ்சில் பய அலைகள் பாய்ந்து பாய்ந்து மோதின.

“ஏகாந்த் என்னண்ணா சொல்றான்?”

“ஒரே நாள் பழக்கத்துல அவனால என்னம்மா சொல்ல முடியும்? மிருதுளாவோட அப்பா, ‘அந்தப் பிணம் தன்னோட பொண்ணுதான்னு’ சொன்னதைக் கேட்டு ரொம்ப ‘அப்ஸெட்’ ஆயிட்டான். டி.என்.ஏ. பரிசோதனைன்னு ஒண்ணு இருக்குன்னாலும்கூட அவன் ரொம்ப டென்ஷனாயிட்டான். ஆஸ்பத்திரியில இருந்து வந்ததுமே மாடிக்கு அவனோட ரூம்ல போய்க் கதவைப் பூட்டிக்கிட்டான்.”

“போஸீஸ் என்ன முடிவு எடுத்திருக்காங்க?”

“போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் வந்தப்புறம்தான் எதையும் கன்ஃபாம் பண்ணுவோம்னு சொல்லியிருக்காங்க. அதுக்கப்புறம் டி.என்.ஏ. பரிசோதனை இருக்காம். அது மூலமா அந்தப் பிணம் யாரோடதுன்னு கண்டுபிடிக்கலாமாம். ஆனா அதுக்கு ரெண்டு மாசத்துக்கு மேல ஆகுமாம். எந்த விஷயமும் புரிபடாம ஒரே குழப்பமா இருக்கு அகல்யா. ஏகாந்த் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக்கிட்டு கவலையா இருக்கறதைப் பார்க்க மனசு கஷ்டமா இருக்கு.” சீதா ஆறுதலை எதிர்பார்த்து அகல்யாவிடம் தன் வேதனையைப் பகிர்ந்து கொண்டாள்.

“கவலைப் படாதீங்க அண்ணி. நீங்களோ... அண்ணனோ யாருக்கும் எந்தக் கெடுதலும் செய்யல. உங்க ரெண்டு பேரோட நல்ல மனசுக்கு இப்படி நடந்திருக்கவே கூடாது. எந்தப் பாவி அந்தப் பொண்ணுக்கு இந்தக் கதியைக் குடுத்தானோ... அவன் விளங்கவே மாட்டான்...” அகல்யா கூறிய இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் மேலும் நடுங்கியது வருணாவின் உள்ளம்.

‘தப்பு பண்ணிட்டேனோ... தப்பு பண்ணிட்டேனோ!’ என்று அவளது உள் மனது புலம்பியது.

வருணாவின் நிலைமை புரியாத அகல்யா, “ஏ வருணா... சும்மா உட்கார்ந்துக்கிட்டிருக்கிறே... அத்தைக்கு, மாமாவுக்குக் காபி போட்டுக் கொண்டு வந்து குடுக்கலாம்ல...” என்று அதட்டியதும் எழுந்து சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

“ஏன் அகல்யா... அவளைக் கோவிச்சுக்கற? இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல சமையல்காரி வந்துருவா...”

“பரவாயில்ல அண்ணி... வருணா போட்டுக் கொண்டு வரட்டும். பொண்ணுகளைப் படிக்க வச்சாலும் பிரச்னையாயிருக்கு. படிக்க வைக்காட்டாலும் பிரச்னையாயிருக்கு. என்ன செய்றதுன்னே புரியல அண்ணி...” அகல்யா கூறியதைச் சீதாவும் ஆமோதித்தாள்.

“ஆமா, அகல்யா... இந்தக் காலத்துப் பிள்ளைகளைப் பத்தி எதையும் தீர்மானிக்க முடியல...”

கோபால் குறுக்கிட்டார்.

“இந்தக் காலமோ... அந்தக் காலமோ... எந்தக் காலத்துலயும் எதிலயும், நல்லதும் நடக்கும், கெட்டதும் நடக்கும். எல்லாமே அவரவர் விதிப்படி நடந்தே தீரும். இதுல படிக்க வச்சது, படிக்காம விடறதுங்கற பேச்செல்லாம் வீண் விவாதம்...” கோபால் பேசி முடிப்பதற்குள் வருணா காபியுடன் வந்தாள்.

அனைவரும் காபியைக் குடித்தபடி சற்று மனது இளைப்பாறல் அடைந்தனர். வருணாவின் மனசு மட்டும் ‘திக்... திக்...’ திகிலானது.

29

தன்னைக் காருக்குள் ஏற விடாமல் தடுத்த அந்த உருவம், முக்காடை நீக்கி, முகத்தைக் காட்டியதைக் கண்டான் அரவிந்த். அந்த முகத்திற்குச் சொந்தமானவள் ஓர் இளம் பெண். பெங்காலி இனப் பெண்களின் நிறமும், யெளவனமும் நிரம்பியிருந்த அந்த அழகிய முகத்தில் இனம் புரியாத ஒரு சோகம் மெல்லியதாய் இழையோடிக் கொண்டிருந்தது.

“நீ... நீ... யார்?” அரவிந்த் கேட்டான்.

“நான் யார்ன்னு உனக்குத் தெரியாது. ஆனா... நீ யார்ன்னு எனக்குத் தெரியும். உங்க அப்பா அருண் பானர்ஜியோட தங்கை விதுபாலா பானர்ஜியைத் தெரியுமா?”

“தெரியும். எங்கப்பாவோட தங்கை... எனக்கு அத்தை. தெரியாமலா இருக்கும்? அவங்க, காலேஜ்ல படிக்கும்போது எக்ஸ்கர்ஷன் போனப்ப ஒரு மலைச்சரிவுல கால் வழுக்கி விழுந்து அங்கேயே இறந்துட்டதாகவும், அவங்களோட ‘பாடி’ கூடக் கிடைக்கலைன்னும் அப்பா சொல்லியிருக்கார்.