Lekha Books

‘ஜிம்’மிற்குச் சென்று உடற்பயிற்சி செய்த கட்டுப்பாடான தேகத்துடன், மரியாதைக்குரிய நபராக அவனது தோற்றம் இருந்தது. நிறையக் களவு, கொலை, கற்பழிப்புகளில் ஈடுபட்ட கயவர்களைக் கண்டுபிடித்துக் கூண்டில் ஏற்றிய திறமைசாலி. பெங்களூர் போலீஸ் துறை, தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்துள்ள ‘வீரசிங்கம்’ என்று பாராட்டும் அளவிற்கு உயர்ந்திருந்தான்.

பைக்கை நிறுத்திய கார்த்திக், இந்திரா ப்ரிண்ட்டர்ஸ் அலுவலகத்திற்குள் சென்றான். வெளிநாட்டு நிறுவனம் போன்ற பிரம்மாண்டமும், கலை அழகும் நிறைந்திருந்தது. உள்ளே நுழைந்ததும் வரவேற்ற ஒரு வாலிபன், கார்த்திக்கிடம் கேட்டான்.

“யாரைப் பார்க்கணும் ஸார் நீங்க?”

“மிஸ்டர் அரவிந்த்தைப் பார்க்கணும்.”

“நீங்க...”

“என் பேர் கார்த்திக். நான் அரவிந்த்தோட ஃப்ரெண்ட்...”

“ப்ளீஸ் உட்காருங்க ஸார்” என்றவன் இன்ட்டர் காமில் ஏதோ பேசினான்.

“வாங்க ஸார்” என்றபடி கார்த்திக்கை அழைத்துச் சென்றான். குறிப்பிட்ட ஒரு அறையின் கதவின் மரப் பலகையில் பித்தளை எழுத்துக்களில் ‘அரவிந்த் பானர்ஜி’- ‘டைரக்டர்’ என்று ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டிருந்த போர்ட் காணப்பட்டது. அந்த அறையின் கதவை நாசூக்காகத் தட்டினான் அந்த வாலிபன்.

“யெஸ்... கம்... இன்...” என்ற குரல் கேட்டது. கார்த்திக்கை உள்ளே அனுப்பினான் அந்த வாலிபன். கார்த்திக் உள்ளே போனதும் தானே மூடிக்கொள்ளும் கதவு மிக மெல்லிய தாளலயத்தோடு மூடிக் கொண்டது.

பார்த்திக்கைப் பார்த்ததும் சில விநாடிகள் அடையாளம் புரியாத அரவிந்த், அதன்பின் கார்த்திக்கை அடையாளம் கண்டு கொண்டான்.

“ஹலோ இன்ஸ்பெக்டர்... வாங்க வாங்க... மஃப்டியில வந்திருக்கறதுனால ‘சட்’ன்னு அடையாளம் தெரியலை...”

“என்ன அரவிந்த், எப்படி இருக்கீங்க? ரொம்ப நாளாச்சு பார்த்து...”

“நல்லா இருக்கேன் ஸார். உட்காருங்க ஸார்.”

கார்த்திக் உட்கார்ந்தான். சொகுசு குஷன் பொருத்தப்பட்ட நாற்காலி ‘மெத்’ என்று அவனை உள் வாங்கிக் கொண்டது.

“ப்ரிண்டிங் யூனிட் எப்படிப் போய்க்கிட்டிருக்கு?”

“சூப்பரா போய்க்கிட்டிருக்கு ஸார். என்ன குடிக்கிறீங்க? ஹாட் ஆர் கோல்ட்?”

“டீ ப்ளீஸ்....”

உடனே அரவிந்த், இன்ட்டர்காமில் ‘டீ’க்குச் சொன்னான்.

“அரவிந்த்... உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் பேசணும்...”

“என்ன ஸார்.... சொல்லுங்க...”

“சென்னையில ‘மிருதுளா’ன்னு ஒரு பொண்ணைக் காணோம்னு கம்ப்ளெயிண்ட் வந்திருக்கு...”

இதைக் கேட்டதும் அரவிந்த்தின் முகம் சற்று இருட்டிற்குப் போனது. ஓரிரு விநாடிகளில் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்டான் அரவிந்த்.

“மிருதுளாவா... சென்னை கர்ல்லா? எனக்குக் கூடச் சென்னையில மிருதுளான்னு ஒரு பொண்ணைத் தெரியும். ‘ப்ராஜக்ட்’ விஷயமா இங்க வந்திருந்தா... அவளுக்கு ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாடிதானே கல்யாணம் ஆச்சு... அந்த மிருதுளாவையா காணோங்கறீங்க?”

“ஆமா. அதே மிருதுளாதான்.”

இதற்குள் ஒரு வாலிபன் ‘டீ’ கொண்டு வந்தான்.

“எடுத்துக்கோங்க ஸார்.”

ஏலக்காய் மணக்கும் சூடான டீயைக் கார்த்திக் குடித்தான்.

“அந்த மிருதுளாவைக் காணோமா? என்ன ஸார் இது? ரொம்ப வினோதமா இருக்கு? புதுசா கல்யாணம் ஆன பொண்ணைக் காணோங்கறது ரொம்ப அதிர்ச்சியா இருக்கே...”

“ஆமா அரவிந்த். கல்யாணமாகி முதல் இரவு முடிஞ்சு, காலையில அவளைக் காணோம்...”

“ஏதாவது காதல்... விவகாரம்....”

“நோ... நோ.... அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. எங்களுக்குக் கிடைச்சிருக்கற ஒரே ஒரு தடயம் அவளுக்கு வந்த இ.மெயில். அந்த இ.மெயில் நீங்க மிருதுளாவுக்கு அனுப்பினது...”

“ஓ... அதுவா?... சும்மா தமாஷா அனுப்பி வச்சேன். எப்பவும் நான் அப்படித்தான். பொழுது போகலைன்னா... ப்ரெண்ட்சுக்கு எதையாவது ஏடாகூடமா இ.மெயில் பண்ணுவேன்...”

“அதுவும் குறிப்பிட்ட இ.மெயில்ல நீங்க அனுப்பின செய்தி...?”

“அது... சும்மா தமாஷுக்குதான் அனுப்பினேன்...”

“அவளுக்குக் கல்யாணமான விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியுமா?”

“ஓ... நல்லாத் தெரியுமே. எனக்கு இன்விடேஷன் அனுப்பி இருந்தா. எங்க அம்மா உடம்புக்கு முடியாம படுத்திருந்தாங்க. அதனாலதான் நான் அவ கல்யாணத்துக்குப் போகலை...”

“அது சரி... ஆனா... புதுசா கல்யாணமான பொண்ணுக்கு, கல்யாணத்தன்னிக்கு இப்படி ஒரு இ.மெயில் செய்தி அனுப்பினது... அவ்வளவு நல்ல விஷயமா இல்லியே, அரவிந்த்...”

“ஆமா ஸார்... என்னதான் வேடிக்கைக்கு அனுப்பறதா இருந்தாலும் கல்யாண சமயம், அதுவும் கல்யாணத்தன்னிக்கு இப்படி ஒரு இ.மெயில் அனுப்பினது சரி இல்லதான். அனுப்பின பிறகுதான் நானே யோசிச்சேன். ஃபீல் பண்ணினேன்...”

“மிருதுளா கூட உங்களுக்கு எந்த அளவுக்குப் பழக்கம்?”

“அவ ப்ராஜக்ட் விஷயமா இங்க வந்தப்பதான் பழக்கம். எங்க காலேஜ்ல இருந்து எங்க குரூப் போன இடத்துக்குத்தான் அவங்களும் வந்திருந்தாங்க. அப்ப நாங்க பழகறதுக்கு நல்ல வாய்ப்புகள் கிடைச்சுது. மிருதுளா நல்ல பொண்ணு. மத்தவங்களுக்கு உதவி செய்யற மனப்பான்மை உள்ள பொண்ணு. நான் என்னோட ஸ்கூல் படிப்பு வடிச்சது சென்னையிலதான். அதனால எனக்குத் தமிழ் நல்லா பேச வரும். ஆனா கன்னட நெடி என்னோட தமிழ்ல்ல இருக்குன்னு மிருதுளா கேலி பண்ணுவா. அப்படி நான் பேசற தமிழை ரொம்ப ரசிப்பா. அவ காணாமல் போனதா நீங்க சொல்றது எனக்கு ரொம்ப அதிர்ச்சியான விஷயம்... இந்த விஷயமா நீங்க எந்த உதவி வேணும்னாலும் என்னைக் கேட்கலாம்.”

“தேங்க்யூ, அரவிந்த். நீங்க பழகின வரைக்கும் மிருதுளா இப்படிக் காணாமல் போறதுக்கு வேற ஏதாவது காரணம் தோணுதா?”

“எனக்கும் மிருதுளாவுக்கும் அந்த ‘ப்ராஜக்க்ட வர்க்’ நடந்த பதினஞ்சு நாள்தான் பழக்கம். ரொம்ப ஃப்ரெண்ட்லியாத்தான் நாங்க ரெண்டு பேரும் பழகினோம். மிருதுளா புத்திசாலி. சராசரிப் பெண்களைவிட அதிகமான அறிவுபூர்வமானவ. பணக்கார வீட்டுப் பொண்ணா இருந்தாலும் அகம்பாவம் இல்லாத நல்ல பொண்ணு. ஆண், பெண் நண்பர்கள்ன்னு இன பேதம் பார்க்காம நல்லா பழகுவா. சுறுசுறுப்பானவ. இதைத் தாண்டி வேற எதுவுமே அவளைப் பத்தி தெரியாது ஸார். நல்ல பொண்ணான அவளுக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வந்துருச்சேன்னு வருத்தமா இருக்கு ஸார்.”

“உங்களோட இ.மெயில் செய்திக்கும், அவ காணாமப் போனதுக்கும் ‘லிங்க்’ ஏதும் இருக்குமோன்னு தோணுச்சு. இந்த விஷயத்தை க்ளியர் பண்ணிக்கலாம்னுதான் நான் இங்க வந்தேன், அரவிந்த்...”

“நோ ப்ராப்ளம் இன்ஸ்பெக்டர். உங்க கடமையை நீங்க செய்யறீங்க. அஃப் கோர்ஸ்... இது விஷயமா எந்த உதவி வேண்ணாலும் செய்யத் தயாரா இருக்கேன். சீக்கிரமா மிருதுளாவைக் கண்டுபிடிச்சு அவங்க அப்பாகிட்டவும், புருஷன்ட்டயும் சேர்த்து வைங்க ஸார்... ப்ளீஸ்..”

“ஷ்யூர்...” என்று கூறிய கார்த்திக், மேஜையின் ஓரத்தில் ஏதோ எழுதப்பட்ட ரோஸ் நிற பேப்பர் இருந்ததைக் கவனித்தான்.