Lekha Books

இதற்குள் குளியலறைக் கதவைப் ‘படபட’வெனத் தட்டும் சப்தம் கேட்கவே அவசர அவசரமாக ஷவரின் வாயை அடைத்த மிருதுளா, உடம்பைத் துடைத்துக் கொண்டு சுரிதார் அணிந்து கொண்டாள். மறுபடியும் கதவைத் தட்டும் ஓசை கேட்டது.

“இதோ வரேன்... கமிங்...” என்று குரல் கொடுத்ததும் கதவைத் தட்டுவது நின்றது. மிருதுளா வெளியே சென்று அங்கிருந்த டிரஸ்ஸிங் டேபிள் மீது இருந்த பவுடரை எடுத்து முகத்திற்குப் போட்டாள். ஸ்டிக்கர் பொட்டை நெற்றியில் ஒட்டிக் கொண்டாள்.

“இங்கே வா...” அந்தப் பெண்மணி கூப்பிட்டதும் கட்டிலின் அருகே சென்றாள். அவ்வளவுதான். உடனே மீண்டும் மிருதுளாவின் வாய், கை, கால்கள் கட்டப்பட்டன. கட்டிப்போட்டதும் அந்தப் பெண்மணி சாவியை எடுத்துக் கொண்டாள். மிருதுளா சாப்பிட்டுவிட்டு வைத்திருந்த ப்ளேட், காபி, தண்ணீர் குடித்த கப், டம்ளரையும் எடுத்துக் கொண்டு போய் அறையின் வாசலில் வைத்தாள். கதவருகே நின்றபடி மிருதுளாவைப் பார்த்தாள்.

“மத்தியானம் சாப்பாடு கொண்டு வருவேன்” என்று கன்னடத்தில் கூறிவிட்டு வெளியேற யத்தனித்தாள். அப்போது மொபைல் போனின் ஒலி கேட்டது. பதறிப்போன அந்தப் பெண்மணி அவசரமாகத் தன் ஜாக்கெட்டிற்குள் கையை விட்டு மொபைல் போனை எடுத்து, மிக மெதுவாகப் பேசினாள்.

“ஹலோ... துர்க்கா பேசறேன்.” கன்னடத்தில் பேசினாலும் அவளது பெயர் துர்க்கா என்பதை மிருதுளா புரிந்து கொண்டாள். இதற்குள் துர்க்கா வேறு ஏதோ ரத்தினச் சுருக்கமாகப் பேசிவிட்டு லைனைத் துண்டித்துவீட்டு கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு வெளியேறினாள்.

‘ஓகோ... இவளிடம் மொபைல் இருக்கா... ஏன் இவ பயந்து பதறி அவசரமாப் பேசறா? என்னை அடைச்சு வச்சிருக்கறவங்களுக்குத் தெரியாம மொபைல் போன் வச்சிருக்கா போலிருக்கு. ஸ்விட்ச் ஆப் பண்ண மறந்துட்டா போலிருக்கு.’ சிந்தனைகள் அவளது மனதில் கவலையையும், பயத்தையும் மூட்ட, நெஞ்சில் திகில் உணர்வு சூழ்ந்தது.

22

ஃபைலைப் பார்த்து முடித்த ப்ரேம்குமார், மேஜை மீதிருந்த ஃபோனின் ரிஸீவரை எடுத்தார். எண்களை அழுத்தினார். லைன் கிடைத்தது. பேசினார்.

“ஹலோ இன்ஸ்பெக்டர் கார்த்திக்?” மறுமுனையிலிருந்து பதில் வந்தது.

“யெஸ். ஸ்பீக்கிங்...”

“கார்த்திக்! நான் ப்ரேம்குமார் பேசறேன். சென்னையிலயிருந்து...”

“ப்ரேம்குமார் ஸார்... எப்படி இருக்கீங்க?”

“நல்லா இருக்கேன். ஒரு கேஸ் பத்தி உங்ககிட்ட பேசணும், கார்த்திக். மிருதுளான்னு ஒரு பொண்ணு கல்யாணம் முடிஞ்ச மறுநாள் விடியக்காலையில காணோம்னு கம்ப்ளெயிண்ட் வந்திருக்கு...”

“கல்யாணமெல்லாம் முடிஞ்சப்புறம் காணோமா? இந்தக் கேஸ் ரொம்ப வித்தியாசமான கேஸா இருக்கே... வழக்கமா கல்யாணத்துக்கு முன்னால யாரையாவது லவ் பண்ணிட்டு அதனால கழுத்துல தாலி விழறதுக்குள்ள சொல்லாம கொள்ளாம ஓடிப் போயிடுவாங்க. ஆனா இந்தப் பொண்ணு கல்யாணம் முடிஞ்சப்புறம் விடியற்காலை காணாமப் போயிருக்கா...”

“ஆமா. முதலிரவு கூட வச்சிருக்காங்க. காலையில புருஷன்காரன், தன் பக்கத்துல படுத்திருந்த பொண்ணைக் காணோம்னு மாமனார்கிட்ட கேட்டிருக்கான். மாமனார், ‘அவ வெளியிலயே வரலியே’ன்னு சொல்லியிருக்காரு. அதுக்கப்புறம் பொண்ணைக் காணோங்கறது ஊர்ஜிதமாயிடுச்சு. முதலிரவுல புருஷன் கூடப் படுத்திருந்த பெண்ணைக் காணோம். அவளுக்கு விடியக்காலை நாலு மணிக்கு ஒரு இ.மெயில் வந்திருக்கு. அந்த இ.மெயில் யாரோ அரவிந்த்தாம். பெங்களூர்ல இருந்து அனுப்பியிருக்கான். தான் ஒரு பெண்ணைக் காதலிக்கறதாகவும், அந்தப் பொண்ணைத் தன்னோட அப்பா கல்யாணம் பண்ணிக்கச் சம்மதிக்கலைன்னும், தனக்கு இது விஷயமா உதவி செய்யணும்னும் கேட்டு மிருதுளாவுக்கு இ.மெயில் பண்ணி இருக்கான்... அவனுக்கு உதவி செய்றதுக்குதான் இந்தப் பொண்ணு வீட்டை விட்டுப் போயிருப்பாளோன்னு நினைச்சா அவ ஏன் சொல்லாமப் போகணும்னு கேள்வி வருது. அந்த அரவிந்த்ங்கற ஆள் பெங்களூர் வாசி. அவனை விசாரணை பண்ணணும்.”

“அந்த அரவிந்த் பிரிண்டிங் பிரஸ் ஓனரா, ப்ரேம்குமார் ஸார்?”

“ஆமா. இந்திரா பிரிண்ட்டர்ஸ்ன்னு ரொம்ப பெரிய பிரெஸ். பெங்களூர்லயே பேமஸான ப்ரிண்டிங் ப்ரஸ்ஸாம்.”

“ஸார்.... அந்த அரவிந்த் எனக்கு ரொம்ப பழக்கம் ஸார். நல்ல ப்ரெண்ட். பெரிய இடத்துப் பையன் ஸார்...”

“உங்க ப்ரெண்ட்ங்கறதாலயோ... பெரிய இடத்துப் பையன்ங்கறதாலயோ சந்தேகத்துக்கு அப்பாற்பட்டவனா இருக்கணுங்கிறது ஒண்ணும் கட்டாயம் இல்லையே... அது சரி... அவன் எப்படி உங்களுக்கு ஃப்ரெண்ட் ஆனான்?”

“அவனோட பங்களாவுல நகை, பணமெல்லாம் நிறையத் திருடு போயிடுச்சு. அப்ப என்னோட ஸ்டேஷன்லதான் கம்ப்ளெயிண்ட் பண்ணினான். மூணே நாள்ல திருடினவனைக் கண்டுபிடிச்சு, களவு போன அத்தனை பொருட்களையும் மீட்டுக் குடுத்தேன். அதனால அந்த அரவிந்த்துக்கு என் மேல ரொம்ப மரியாதை. அடிக்கடி போன் போட்டுப் பேசுவான். அவன் ரொம்ப ஹை ஸ்டேட்டஸ் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன் ஸார்.”

“இப்போதைக்கு இந்தக் கேஸ்ல அவனும் அவனோட இ.மெயிலும்தான் முக்கியமான தடயமா கிடைச்சிருக்கு. அதனால அந்த அரவிந்த்தை விசாரிங்க. வேணுன்னா மஃப்டியில போய்க்கோங்க. விசாரணையில விஷயம் க்ளியராயிட்டா நாம அவனை ஏன் தொந்தரவு பண்ணப் போறோம்? ஏன் கார்த்திக்... ஃப்ரெண்டாச்சேன்னு தயக்கமா இருக்கா?...”

“சச்ச... அதெல்லாம் இல்ல ஸார். ஒரு கேஸ்னு எடுத்துக்கிட்டோம்னா எல்லோரையும் பாரபட்சம் பார்க்காம விசாரிக்கறதுதான் ஸார் நம்ம கடமை?”

“குட் ப்ரொஸீட் பண்ணுங்க.”

“சரி ஸார். அந்த மிருதுளா வேற யாரையாவது காதலிச்சு அந்த ஏமாற்றத்தல தானாவே வீட்டை விட்டு வெளியே போயிருப்பாளோ ஸார்? யாராவது கடத்திட்டுப் போயிருந்தா இந்நேரத்துக்குப் பணம் கேட்டு மிரட்டல் வந்திருக்கணுமே ஸார்?”

“அப்படியெல்லாம் ஒண்ணும் வரலை. இளமையான ஒரு பொண்ணு காணாமப் போறதுன்னா.... ஒண்ணு... பணத்துக்காகக் கடத்தலா இருக்கணும். அல்லது காதல் விவகாரமா இருக்கணும். கடத்தல்ன்னா மூணாவது நபர் சம்பந்தப்பட்டது. காதல்ன்னா அந்தப் பொண்ணு சம்பந்தப்பட்டது. இந்தக் கேஸைப் பொறுத்த வரைக்கும் கண்ணைக் கட்டி விட்டது மாதிரி இருக்கு. ஏன்னா... கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்த அவளோட புருஷனே அவளுக்குக் காதல் விவகாரம் எதுவும் கிடையாதுன்னு சொல்றான். நம்பறான்...”

“அவளோட புருஷன் பேர் என்ன ஸார்?”

“ஏகாந்த். அவனும் ஓரளவு பணக்காரன்தான். பார்த்தா ஆள் ரொம்ப டீஸெண்ட்டா இருக்கான். இருந்தாலும் அவனையும் ஃபாலோ பண்ணச் சொல்லி இருக்கேன்.”

“ஓ.கே. ஸார். நான் அரவிந்த்தைப் பார்த்துட்டு வந்தப்புறம் உங்களுக்கு போன் பண்றேன் ஸார்.”

“ஓ.கே., கார்த்திக். தேங்க்யூ.” பேசி முடித்தார் ப்ரேம்குமார்.

23

இந்திரா ப்ரிண்ட்டர்ஸ் அலுவலகத்தின் அருகே தன் பைக்கை நிறுத்தினான் இன்ஸ்பெக்டர் கார்த்திக். மஃப்டியில் இருந்த கார்த்திக், சினிமாவில் வரும் இன்ஸ்பெக்டர்கள் போலின்றித் தலைமுடியை ஒழுக்கமாக வெட்டி இருந்தான்.